Ofarin, jonofarin, ey pok Ruh, Jon va iymon oldi sendan xok, ruh. Xoku suvdan Odamni bunyod aylading, Oxirin ham xok etib, yana barbod aylading. Yerni pastu, qilding osmonni baland, Biri hurdir, o‘zgasida ming kamand. Ul birisi aylanur davron bo‘lib, Ul birisi jim turar hayron bo‘lib. Yerga gumbaz qilding ko‘kni besutun, Olti kunda bor qilding barcha olamni butun. Osmon nardasida senga anjum soqqadir, Har tong rangi o‘char, har kecha topgay qadr. Ruh qushin sayd etgali domdir badan, Xush uchib bu qushdin muxtashif ahvolda tan. Sirli olam naqshidan bahri dil uyg‘onadi, Tim-qo‘rquv ichra suv ham gohi tonglar yonadi. Dengiz bag‘ri suv to‘la, sohil tashnalab o‘tar, Tomchi yomg‘irdan sadafning bag‘rida gavhar o‘sar. Tog‘u toshga qoyadan tig‘, daryodan berding kamar, Go‘iyo jangchiga o‘xshar, yuzi yong‘ay har sahar. Gulni o‘tga solsang bir zum gil bo‘lur, Sen jahl qilsang agar pashshalar ham fil bo‘lur. Fir’avn boshin yedi nimjon pashsha, Oxiri voy bo‘ldi to‘rt yuz yil yashab. O’rgumchak to‘rin yoyar g‘ordagi do‘sting uchun, Chumolidan Sulaymon olg‘ay aqlning kuchin. Lolalardan qizarib, qon bo‘lur tog‘ cho‘qqisi, Tuproq bag‘rining qoni la’lga aylanar bir kun...
Jonni yaratuvchi pok Parvardigorga hamdu sanolar bo‘lsin! Tuproqqa jon bag‘ishlagan
