Microsoft Word M?H?MM?D fuzuli-1 cild
Yüklə 1,61 Mb. Pdf görüntüsü
|
337
Açıldı qönçə tumarı və mə’lum oldu məzmuni, Budur kim: fövt qılman mövsimi-gül, cami-gülguni. 3
Gətir, saqi, qədəh, boldunsa 1 hali-dəhrdən agəh Ki, dövran üzrədir peyvəstə sübhü şamü salü məh.
Xəzandan qurtulub gülzar bəzmində azan bülbül, Çiraği-gül yaqub, xəlvətsərayi-vəslə bulmuş rəh.
Gül açmış xani-vəslin, bülbülə təklif edər hər dəm Ki, gər mehman isən xani-Xəlilullahə, bismilləh.
Cahandan dün mükəddər xatir idim fali-fəthi çün Bu gün gülzarə girdim gül kitabın açmağa nagəh.
Açıldı qönçə tumarı və mə’lum oldu məzmuni, Budur kim: fövt qılman mövsimi-gül, cami-gülguni. 4
Gətir, saqi, qədəh kim, eyş xoşdur gül zamanində, Zaman fövt dəhrin qüsseyi-sudü ziyanində.
Qümari “təhtəhəl-ənhar” 2 oxur gülzar vəsfində. Ənadil “hazihi cənnat” 3 oxur gülzər şə’nində. Səba qönçə dəhanın pürzər etsə, eyb irməz kim Ki, mədhi-xani-xaqanqədrdir qönçə dəhanində.
Hava səbzə zəbanin tiz əgər qılsa, yeridir kim, Sənayi-xani-xeyrəncamdır səbzə zəbanində.
1 Oldunsa 2 Altından çaylar. 3 Cənnətlər bunlardır. 338
Qədəh tutmaqdan ikrah etməzəm, ta kim eşitdim mən, Səhər bülbül dilində, gül qatında səbzə yanində:
Açıldı qönçə tumarı və mə’lum oldu məzmuni, Budur kim: fövt qılman mövsimi-gül, cami-gülguni.
Gətir, saqi, qədəh kim, bağü səhra laləzar oldu, Əcəb fəsli-xücəstə, mövsimi-xoşruzigar oldu.
Şükufə bərgi topraq üzrə simin xiştlərdir kim, Əsasi-eyşi-xəlq ol xiştlərdən üstüvar oldu.
Cigər qani kimi getmişdi gözdən tazə gül şəkli, Yenə daği-dili-əhli-vəfa tək aşikar oldu.
Çıxardı səbzəvü gül xakdən çox lə’lü firuzə, Vəli, yüz şükr kim, xan xaki-payinə nisar oldu.
Füzuli, gər xəzan vaxtı irərdin müttəqi, hala Mey iç kim, mövsimi-gül gəldi, əyyami-bəhar oldu.
Açıldı qönçə tumarı və mə’lum oldu məzmuni, Budur kim: fövt qılman mövsimi-gül, cami-gülguni. 339
Dün sayə saldı başimə bir sərvi-sərbülənd Kim, qəddi dilrüba idi, rəftarı dilpəsənd. Göftarə gəldi nagəh açıb lə’li-nuşxənd, Bir püstə gördüm bu dürci-dəhəndir – dedim, dedi: – Yox, yox, dəvayi-dərdi-nihanındürür sənin!
Əymiş hilali üstünə tərfi-külahini, Çox dilşikəstənin gögə yetirmiş ahini, Zülfün dağtdı, gizlədi əbr içrə mahini, Gördüm üzündə həlqeyi-zülfi-siyahini, – Ol piçü tabı çox nə rəsəndir? – dedim, dedi: – Dövri-rüxümdə rişteyi-canındürür sənin!
Vermiş füruğ şəm’i-rüxi gün çirağinə, Salmış şikəst sərv qədi gül budağinə. Dün sərv tək basanda qədəm göz bulağinə, Bir neçə xardən ələm irmiş əyağinə, – Gül bərginə batan nə digəndir? – dedim, dedi: – Müjgani-çeşmi-əşkfəşanındürür sənin!
Ceyr ilə saldı bağə güzər ol səmən’üzar, Ənvai-zibü zinət ilə fəsli-növbəhar, Açmış gül üzrə sünbülü giysuyi-mişkbar, Yaxmış lətif ayağına gülbərg tək nigar, – Nəsrinə rəngi-lalə nədəndir? – dedim, dedi. – Qəmzəm xədəngi tökdüyü qanındürür sənin!
Düşmüş üzarı üzrə müənbər səlasili, Aşüftəhal edib neçə bisəbrü bidili, 340
Əqlimi valeh eylədi, şəklü şəmaili, Göz gördü qamətin, dilü can oldu maili, – Vəh, bu nə türfə sərvi-çəməndir? – dedim, dedi: –Mənzuri-dideyi-nigəranındürür sənin!
Seyli-sirişkim oldu rəvan xaki-kuyinə, Can valeh oldu lə’li-ləbü göftguyinə, Dil düşdü dami-silsileyi-mişkbuyinə, Ol ləhzə kim, sataşdı gözüm zülfü ruyinə, – Əqrəb məhi-münirə vətəndir? – dedim, dedi: – Ey çox xətalı, kəndi qiranındürür sənin!
Dün sübhdəm ki, laləvü nəsrin salıb niqab, Gül çöhrəsindən atdı səba pərdeyi-hicab, Gülzarə çıxdı seyr ilə ol rəşki-afitab, Şəbnəm nisarın etdi yüküş lö’löi-xoşab, – Bunlar nədir, nə dürri-Ədəndir? – dedim, dedi: – Əbsəm, Füzuli, əşki-rəvanındürür sənin!
341
Vay, yüz min vay kim, dildardən ayrılmışam, Fitnə çeşmi sahirü xunxardən ayrılmışam, Bülbüli-şuridəyəm, gülzardən ayrılmışam, Kimsə bilməz kim, nə nisbət yardən ayrılmışam, Bir qədi şümşadü gülrüxsardən ayrılmışam.
Qəddi tuba, lə’li firdövsün şərabi-kövsəri, Xülqü xuyidir mələk, surətdə əmsali-pəri, Bürci-əflakin səadətli, şərəfli əxtəri, Hüsn ara məcmu’i-xubların sərasər sərvəri, Bir qədi şümşadü gülrüxsardən ayrılmışam.
Dustlar, mən naləvü fəryad qılsam, eyb iməs, Çərxi-bədmehrin əlindən dad qılsam, eyb iməs, Qəm diyarın dil ara abad qılsam, eyb iməs, Bu bina birlə cahanda ad qılsam, eyb iməs, Bir qədi şümşadü gülrüxsardən ayrılmışam.
Düşmüşəm qəmxaneyi-hicranə zarü dərdnak, Naxüni-həsrət bilən edib giribanimi çak, Gündə yüz gəz hicr tiğilən oluram mən həlak, Gərdişi-dəvvar cövründən məni-dilxəstənak, Bir qədi şümşadü gülrüxsardən ayrılmışam.
İştiyaqü şövqdən canü tənim aludədir, Şami-qəm fərzaneyi-bəxtim mənim uyxudədir, Ağılamaqdan çeşmü cisi-dərdnakim sudədir, Sanma, ey həmdəm ki, fəryadım mənim bihudədir, Bir qədi şümşadü gülrüxsardən ayrılmışam.
Vəsl umub cövrü cəfasini çəkərkən can hənuz, Mehr umub şövqində yanarkən dili-suzan hənuz, Cismi-qəmnakimdə var ikən qəmi-hicran hənuz, Yetmədən payanə ahü naləvü əfğan hənuz. Bir qədi şümşadü gülrüxsardən ayrılmışam.
Mülki-vəsli dilbərin, könlümdə mə’mur olmadan, Eşq camindən dilü can məstü məxmur olmadan, Dərdi-bidərmani-hicrindən tənim dur olmadan, Həm Füzuli eşqü aşiqliği məşhur olmadan, Bir qədi şümşadü gülrüxsardən ayrılmışam. Yüklə 1,61 Mb. Dostları ilə paylaş:
|