Mənim dediyim sözlər həmin erməniyə bərk toxunmuşdu. O, tənəli
tərzdə dedi: “Əlbəttə, sən oxumuş, görmüş bir adamsan, sənə sözüm
yoxdur. Amma icazə ver bu yaşlı kişi sənə bir neçə söz desin: “Bəlkə də
xristianlıq başqa ölkələrdə iki min il bundan qabaq yaranıb. Lakin Xristos
işığını biz Qarabağlılara başqalarından üç min il qabaq göstərib. Beş
dəqiqə sonra həmin adam, gözünü qırpmadan, mənə fransız generalı
Muratın Şuşa ermənisi olduğunu söyləməyə başladı. Guyə o, Qarabağ
adının şərəfini fransada yaymaq üçün uşaq yaşlarında Şuşadan Fransaya
getmişdi.
Mən Şuşada yol üstü bir daş körpünün üstündən faytonla keçərkən
faytonçu körpünü mənə göstərib qürurla dedi ki, “Bax, bu körpünü
Makedoniyalı İsgəndər İrana gedərkən tikdirmişdir. O, orada ölməz
qəhrəmanlıqlar göstərmişdi”.
Halbuki körpünün aşağı hissəsindəki daşın üstündə körpünün tikilmə
ilinin tarixi “1897” il göstərilmişdi. Faytonçunun sözlərinin doğru
olmadığını ona işarə edib həmin yazını ona göstərdim. O, da özünü o yerə
qoymayıb cavab verdi: “Eh, ağa, ruslar bizim zəfərlərimizi qısqandıqları
üçün o tarixi sonradan oraya həkk etmişlər”.
Şuşa qəribə bir şəhərdir. Meşələr və çaylarla əhatə olunmuş bu şəhər
dağların yüksəkliklərində, dəniz səviyyəsindən min beş yüz metr
hündürlüklə tikilmişdir. Müsəlmanlarla Ermənilər orada barış içində gül
kimi gün keçirib yaşayırdılar. Çünki Şuşa uzun illərdən bəri qafqaz, İran
və Türkiyə ölkələri arasında körpü olmuşdur. Dağlarda və çay vadilərində
çiy kərpicdən tikilmiş balaca komalar ucalırdı. Yerli uşaqlar çox zaman bu
komaları saray adlandırırdılar. Bu şəhər ətrafındakı komalarda müsəlman
bəyləri ilə ağaları və erməni məlikləri yaşayırdılar. Bu adamlar evlərinin
qapılarında saatlarla oturub qəlyanlarını çəkərək bir-birlərinə Rus
imperatorluğunun məhv olmasının qarşısı dəfələrlə Qarabağ generalları
tərəfindən alınmasından danışardılar və Qarabağlılar olmasaydı
imperiyanın başına nələr gələ biləcəyindən durmadan bir-birlərini
anlatmaqdan yorulmazdılar.
Mən və qoçum, dəmir yol stansiyasından at arabası ilə əyri-üyrü dağ
yollarından keçərək yeddi saatdan sonra Şuşaya çatdıq. Qoçuluq dağa çox
quldurluğa meyl göstərən silahlı nökərlərin peşəsi idi. Təpədən dırnağa
kimi silahlanmış bu adamlar qaradinməz olardılar. Onların hamısının da
sifətlərində savaşçı cizgiləri vardır. Atam qoçunu mənə qoşmuşdu ki,
yolda məni yad adamlardan qorusun. Qoçum etibarlı bir adam idi. Elə bil
bir az da Şirvanşirlər nəslinə qohumluğu da çatırdı. Bu cür qohumlara
ancaq şərqdə rast gəlmək olardı.
http://ekitabxana.com sayt
ı
ndan yükl
ə
nilib
Artıq beş gün idi ki, Şuşada idim. Ninonun gəlməsini gözləyirdim. Bu
beş gündə yerlilərim mənə dünyanın bütün igidlərinin və şöhrətli
adamlarının şuşalı olmaqlarından danışırdılar.
Mən şəhərin bağçalarını, parklarını gəzir və məscid minarələrini seyr
edirdim. Şuşa çox mömin şəhər idi. Oradakı məscid və kilsələr altmış
minlik əhali üçün kifayət idi. Üstəlik şəhər ətrafında saysız-hesabsız pirlər,
birinci növbədə də şübhəsiz ki, müqəddəs Vəli Saray bəyin iki ağacı
dururdu. Elə ilk gündən şuşalılar məni bu yerlərə dartıb aparmışdılar.
Müqəddəs Vəli Saray bəyin qəbri Şuşadan bir saat aralı idi. Hər il bütün
şəhər əhli oraya ziyarətə gedər və ehsanlar verərdi. Tünd qara rəngli
paltarlar geymiş dindarlar isə balaca meşədə qorunan müqəddəs Vəli
Saray bəyin qəbrinə qədər olan yolu diz üstə sürünə-sürünə gedərdilər. Bu
xeyli narahatçılıq yaratsa da, zəvvarların diqqətini xüsusilə cəlb edirdi.
Müqəddəs Vəlinin qəbri üstündəki ağaclar böyümüşdülər. Onlara
toxunmaq ən böyük günah sayılırdı. Kim ağacların bircə yarpağına
toxunsaydı, elə yerindəcə iflic olardı. Müqəddəs Vəli Saray bəy bax beləcə
qüdrətli adam idi.
Amma bu müqəddəsin indiyədək hansı möcüzəni göstərdiyini mənə heç
kim izah edə bilmədi. Bunun əvəzində isə camaat onun bir işində təfərrüatı
ilə mənə danışdılar ki, guya o bir dəfə düşmənləri tərəfindən təqib
olunarkən onun atı hələ bu gün də şuşanın yerləşdiyi dağın təpəsində
çapır. Təqib edənlər ona yaxınlaşmamışdan onun atı nəhəng sıçrayışla
dağların, qayaların və Şuşanın üstündən uçub qeyb olmuşdu. Möminlər bu
gün belə nəcib heyvanın endiyi qayalarda həkk olunmuş nal izlərini görə
bilirdilər. Bir atın o dərəcədə sıçramasının mümkün olduğuna şübhə
etdiyimi bildirəndə onlar incimiş halda and-aman edib dedilər ki, “Ağa, bu
at Qarabağ atı idi!” Bunu deyib, qarabağ atı barədə mənə bir maraqlı
əhvalat söylədilər:
“Bizim diyarda hər şey gözəldir” - deyə söyləməyə başladılar. Ancaq bu
diyarın ən gözəl şeylərindən biri də qarabağ atları idi. Qarabağın şöhrətli
atını almaq üçün İran şahı Ağa Məhəmməd bütün hərəmxanasını bu atın
əvəzinə verməyə hazır idi. Görəsən mənim dostlarım Ağa Məhəmməd
şahın axtalanıb xədimağa olduğunu bilmirdilərmi? Bu at deyilənə görə
“Müqəddəs yaranmış bir at idi”. Bu möcüzəli at cinsini meydana gətirənə
qədər insanlar yüz illər boyu durmadan əmək sərf etmiş və nəticədə yeni at
cinsi – Qarabağın məşhur kəhər atı yaranmışdı. Dünyanın ən məşhur cins
atı Qarabağın qırmızı qızılı rəngli atı idi.
Bu qədər tərifdən sonra atlara marağım artdı və xahiş etdim ki, o gözəl
atların birini mənə göstərsinlər. Dostlarım qayğıkeş baxışlarla məni süzüb
http://ekitabxana.com sayt
ı
ndan yükl
ə
nilib
dedilər ki, “Sultanın hərəmxanasına girmək – Qarabağ atlarının tövləsinə
girməkdən asandır. Qarabağda cəmi on iki belə kəhər atı vardır. Bu atların
sahibləri ancaq müharibə olan zaman onları minirlər”. Bəxtim
gətirməmişdi. Ona görə də onların o əfsanəvi Qarabağ atları barədə
söylədikləri ilə kifayətlənməli idim.
İndi isə şuşadakı mağarda oturmuş Mustafa kişinin boş uydurmalarına
qulaq asa-asa Ninonu gözləyirdim. Bu əfsanəvi diyara da artıq alışmışdım.
“Ey xan – deyə Mustafa kişi sözə başladı – Sizin əcdadlarınız
müharibələr aparmışlar, sən isə təhsilli, oxumuş bir adamsan. Elə ona görə
də gözəl sənətlər haqqında bəhs edilən söhbətlərdən başın çıxır. Farslar
Sədi, Hafiz, və Firdovsi ilə, ruslar isə Puşkin ilə fəxr edirlər. Uzaq Qərbdə
də Göte adlı bir şair olub və o, şeytan haqqında şer yazıb”.
Onun sözünü kəsərək: “Bəlkə bu şairlər də Qarabağdan çıxıblar?”-
dedim.
- Xeyir, hörmətli qonaq, amma demək lazımdır ki, bizim şairlərimiz
onlardan daha istedadlıdır. Onlar o qədər qürurlu idilər ki, şerlərini kağıza
yazmadan əzbər oxuyurdular.
- Hansı şairləri nəzərdə tutursan, aşıqlarımı?
- Bəli, aşıqları nəzərdə tuturam – deyə Mustafa kişi mötəbər şəkildə
cavab verdi. Onlar Şuşanın ətrafındakı kəndlərdə yaşayırlar. Sabah
aşıqların dərviş qəhvəxanasında yarışları var. Gedib onları heyran-heyran
dinləmək istəyirsənmi?
- Razılığımı bildirdim və ertəsi gün əyri-üyrü yollarla yoxuşu qalxıb
Qafqaz aşıq sənətinin dayaq nöqtəsi sayılan Daş kəndə gəldik. Demək olar
ki, Qarabağın hər kəndində yerli aşıqlar vardı. Onlar qışda şer yazarlar,
mahnılar və dərvişlərin rəqs motivlərini bəstələyərlər, baharda isə klublar
və saraylarda yeni şərqilərini və mahnılarını oxuyardılar. Qarabağda üç
kənd vardı ki, orada ancaq sırf aşıqlar yaşayırdılar. Şərqin ta qədim
zamandan şeriyyətə hörmət bəsləməsinin əlaməti olaraq yerli feodallar
onları vergidən azad etmişdilər.
Bu kəndlərdən biri də Daş kənd idi.
Bu kənd sakinlərinin adi kəndli olmadıqlarını müəyyən etmək üçün
onlara bircə dəfə baxmaq kifayət idi. Onların kişiləri uzun saç buraxırlar
və ipək kaftanlar geyirlər. Qadınları isə qəmgin baxışlarla kişilərinin
dalınca gedib musiqi alətlərini daşıyardılar. Aşıqları heyran-heyran
dinləmək üçün Daş kənd Şuşadan gəlmiş dövlətli müsəlmanlar və
ermənilərlə dolu idi. Tamaşaçı kütləsi kəndin əsas meydançasında
toplaşmışdı. Meydanın ortasında isə bir-birilə amansız döyüşə hazır olan
iki igid aşıq dayanmışdı. Onlar burunlarını çəkərək – bir-birlərinə nifrətlə
http://ekitabxana.com sayt
ı
ndan yükl
ə
nilib
Dostları ilə paylaş: |