Йапонийа сяфярнамяси
63
gur çiçək açması ilə başlanır. Onun çəhrayı ləçəkləri
yaponları yalnız çoxluğuna görə yox, həm də ömrü qısa
olduğuna görə həyəcanlandırır.
Sakuraların ləçəkləri solmur. Xəfif külək əsən kimi
onlar hərlənə-hərlənə yerə enirlər. Onlar lap tər ikən qopub
düşməyi, öz təravətlərini azacıq da itirməkdən üstün
tuturlar».
Bu sözləri yazıçı dostum Yasif Nəsirli yazıb. Gü-
nəşlə görüşən Yasif Nəsirli (Bax: Yasif Nəsirli. Günəşlə
görüş, səh.14). Yasif bunları 2003-cü ildə alıb qələmə. İndi
isə 2009-cu ildir. Yasif Bakıdadır, mən isə Tokioda iz-
dihamlı bir küçə kənarındayam, sakura ağaclarının
çiçəklərinə baxmaqdayam. Şaiq 10-15 dəqiqəliyə məndən
ayrıldı, mənsə qələm-dəftərimdən yapışdım və «Bu ağac»
şe’ri yarandı:
Bura Tokiodur,
Tokiodur bura,
Bu ağac isə –
Sakura.
İndi, qışdır,
Qışın oğlan çağı olmasa da,
qışdır.
Qışın bu çağında,
Məftunluqla baxdığım
bir küçə kənarında,
bir səki qucağında
gözümə
sakura ağacı dəyir.
Sakura –
Şahin Fazil
64
bahar
gəlməmişdən
çiçəkləyir.
Sakura –
qəflətən çiçəkləyir,
qəflətən
də
çiçəksiz
qalır.
Bu çəhrayı güllərin
Ömrü qəfil qısalır.
Dünən vardı, bu gün yox...
Saralmadan, solmadan
qəfil gələn küləkdən
güc alıb,
birdən-birə
tül tək döşənir yerə,
bu çəhrayı çiçəklər,
hamısı da təzə, tər.
Sakura çiçəkləri
qəfil doğulduğu tək
qəfildən də ölürlər.
Qəfildən də ölürlər –
saralmadan, solmadan.
Düşünürəm, bəlkə də
yaşama müddətini
bitirmədən ölürlər,
gözəllik sərvətini
itirmədən ölürlər,
ölürlər qocalmadan.
...Bura Tokiodur,
Tokiodur bura,
Bu ağac isə –
Sakura.
Tokio, 19 fevral
Йапонийа сяфярнамяси
65
Bəli, böyük rus şairi imkan tapmamışdı, albalı
ağacına – sakuraya şe’r yazmamışdı. Mən isə yazdım.
Əlbəttə imkan tapdım.
Şaiq gəldi. Şəhər necə də gözəldi. Hər tərəf tər-
təmiz. Adamlar olduqca mədəni, qədərincə nəzakətli.
Kafeyə baş vurduq. Buterbrodlar, kofe. Qatara
mindik. Gedəcəyimiz Senday şəhərinə 300 km. var.
Təxminən Bakıdan Lənkərana olan məsafə kimi. Hər ay
gedirəm Lənkərana. Dərs deyirəm Lənkəran Dövlət
Universitetində. Yarım ştatlı professoruyam oranın.
Neyləyim. Bir ştatlı iş yerinin aylıq maaşı ilə dolanmaq
olmur. Mən üç universitetdə işləyirəm. Elə alim
yoldaşlarım var ki, üç yox beş-altı yerdə dərs deyirlər.
Dözümlüyük. Dözürük. Dözməyib neyləyəcəyik ki? Təki,
hələlik rüşvətxorlar yaxşı yaşasınlar. «Rüşvət» anlayışı
yaradanın, atalar demişkən «atasına lənət!».
Yadıma hansı bir şairinsə təxminən bu misralardan
ibarət çoxdan oxuduğum kiçik bir şe’ri düşdü.
«Rüşvətxora
«rüşvət almaz» deməyin
heç vaxt,
Əllərini tutsalar
ayağıyla alacaq».
Yenə alacaq? Ayağıyla alacaq? Dədə vay, evimiz
yıxıldı ki!..
Görəsən Yaponiyada da rüşvət var?
Rüşvət qara bir rəng. Qapqara bir ləkə. Mövcud
olduğu hər ölkənin taleyinə vurulmuş əskiklik möhürü.
Şahin Fazil
66
Məmləkət elmi ilən, alimi ilən tanınır,
Alimin paltarı gündən-günə nimdaş niyə?
Qara rəng qarə günün rəmzi sayılmışsa
əgər,
Sən qaragünlüdə, Şahin, ağarıb baş niyə?
(«İkinci Divan», səh.97)
Qatarda yol gedirik. Senday şəhərinə çatanadək
Bakıdan Lənkərana qədərki məsafə qət olunmalıdır. Bu
məsafəni getmək isə Azərbaycanda azı 8-9 saat vaxt tələb
edir...
Bir saat və bir neçə dəqiqəyə Sendaya çatdıq. Əsla
heyrətlənmədim. Axı, bura Yaponiyadır. Bizi gətirən qatar
da taqqa-tuqla yırğalana-yırğalana gedən sovetlərdən
qalma qatar yox, bir rels üzərində şütüyən yapon qatarıdır.
Tokioda olduğum və Sendaya yollandığım bir saat
və bir neçə dəqiqə ərzində bir qəzəl yazdım:
Şahdağımdan götürüb atdı neçə yad dağına,
Dözmüşəm kəc fələyin gör nə nə qədər şıltağına...
Görmüşəm bir neçə cür rəngi olan hicranı,
Lə’nət olsun ilanın qarəsinə, həm ağına.
Amma, gözmuncuğu tək tapdım, itirdim yarı,
Çatmışam mən qaragün indi ahıllıq çağına.
Təpədən-dırnağacan el-obamın aşiqiyəm,
Afərinlər ola mən tək bu vətən müştağına.
Йапонийа сяфярнамяси
67
Düzlüyün, doğruluğun munisi oldum daim,
Vermədim mən yaxamı əyriliyin caynağına.
Vətənim müstəqil olmuş, coşuram baxdıqca,
Rəngi üç bayrağına, ulduzu bir bayrağına.
Gündoğar ölkəyə gəlmək diləyirdim, Şahin,
Doğdu gün bəxtimə, gəldim Yaponun torpağına.
Tokio-Senday, 19 fevral
Şaiqlə, bizim üçün müəyyən olunmuş otelə
yollandıq. «Hotel Com’s» («Kams» oteli), 6-cı mərtəbə,
611-ci otaq mənimdir.
Azacıq istirahət. Telefon zəngi. Şaiq idi. Dedi ki,
saat 18-də yapon professorları mənimlə görüşə gələcəklər.
- Kimlər gələcək?
- Sizin qiyabi tanıdığınız cənablar Oka və Kuroda.
Onların gəlmələrinə hələ 2 saat vaxt vardı. Moskva-
Tokio istiqaməti ilə uçarkən bir qəzəl qaralamışdım.
Professorlarla görüşə isə hələ 2 saat vaxt vardı.
Vaxtı qənimət bilib təyyarədə başladığım qəzəli
otel otağında bitirdim:
Surət diləsəm də onu xülyadə görürdüm;
Mən surəti, əlbəttə ki, mə’nadə görürdüm.
Hər bir səfərimdə qonağa ehtiram üçün
İran ilə Türkiyyəni amadə görürdüm.
Mən Bağdada getdikdə hələ təhlükə yoxdu,
Şahin Fazil
68
Əfqanlarısa cəngdə, qovğadə görürdüm.
Görmək diləyirdimsə də, olmurdu müyəssər,
Hərçənd Yapon yurdunu röyadə görürdüm.
Allaha şükürlər ki, dilək qönçəsi açdı,
Mən meylimi tez-tez bu təmənnadə görürdüm.
Mən badəni atdım yerə, tutdum qələmimdən,
Əvvəllər əlimdə arabir badə görürdüm.
Şahin, qoca dünyanı dolan, gəz, qocalırsan,
Öldükdə demə «surəti mə’nadə görürdüm».
Təyyarə. Moskva-Tokio
istiqaməti
Bəli, surət ilə mə’na. İki irfani istilah. Klassik
şairlər üstünlüyü mə’naya vermişlər.
Mənim nəzərimcə, hər iki istilahda müəyyən
üstünlük vardır, surət mə’naya və mə’na surətə bağlıdır.
Nadir surətin mə’nası və mə’nanın mə’nası? Nədir bu iki
istilahı bir-birinə yaxınlaşdıran və birini digərindən ayıran
cəhət? Surət təkcə zahiri görünüşdürmü? Mə’na yalnız
batini yol, yaxud həqiqət yoludurmu? «Keyfiyyət»
məfhumu hər iki istilaha aid edilirmi? Bilmirəm. Amma
bilirəm ki, hər ikisi zərurətdir. Necə ki, demişəm:
Şahin, sənə örnək surətdəki mə’na,
Mə’na da zərurət, surət də zərurət.
Yaxud:
Dostları ilə paylaş: |