Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
93 uzun saçlarımdan tutaraq başımı ayaqlarının arasına sıxmağa başladı. Bu, iyrənc və alçaldıcı idi..... Dözülməsi mümkün olmayan bir vəziyyət idi..... Bu yazdığım gündəlikdə özümlə baş-başa olmağıma baxmayaraq, yaza bilmirəm. Təfsilatı ilə danışa bilmirəm. Oxuduğunuz zaman ağlınıza nə gəlirsə, bilin ki, onlar da mənim başıma gətirilib. Bir şeyi ki, insan özünə belə danışa bilmir. Heç pıçıltı ilə də danışmaq mümkün deyil. Bunu sadəcə qışqıraraq, gücün çatdığı qədər ucadan bağıraraq demək mümkündür. Elə hayqırmaq ki, özün öz səsini eşitməyəsən.... Mən artıq ölümü gözümün qabağına almışdım. Nə edim ki, o məni öldürsün,- deyə düşündüyüm anda, remenindən çıxaranda tapançasının yerə düşdüyünü xatırladım. Gözüm onu axtardı və tapdı. İndi sadəcə onu tapmaq, götürmək və atəş açmaq qalırdı. Amma necə? Gücüm çatmırdı, bir də tapança məndən uzaqda idi. Ağlıma gələn və gücüm çatan yeganə şey var gücümlə onu dişləmək idi. Bütün gücümü yığaraq budundan dişlədim. Elə möhkəm dişlədim ki, it kimi hürdü vicdansız. Başıma vurulan yumruqların heç birini hiss etmir, dişlərimi sıxırdım. Vaskanyan ağrıdan vəngildəyirdi. Amma mən dişlərimi aralamaq istəmirdim, çünki məni nə gözlədiyini müəyyənləşdirə bilmirdim. Bu zaman o qulaqlarımdan tutaraq yuxarıya doğru dartdı. Mən də qulaqlarımın ağrısına dözə bilməyib dişlərimi araladım. Sol qulağımın cırıldığını zirzəmiyə aparılanda bildim. Məni divara elə çırpdı ki, başımın divara dəyməsi ilə gözlərimdən ildırım çaxdı. O, tez çarpayıya oturdu, qan axan ayağına baxdı. Ermənicə söyür, əlini yaranın üstünə sıxırdı. Deyəsən, doğrudan da möhkəm dişləmişdim. Onun ağrıdan başının qarışması mənə silahı yerdən götürməyə imkan yaratdı. Silahı götürən kimi ayağa qalxdım. İç vururdum. Silahı götürdüyüm üçün bir az da ürəklənmişdim. Silahı onun üstünə tutdum, 94 ayağa qalxmasını tələb etdim. O, sanki yarasının ağrısını unutdu, mənə baxaraq güldü. Heç yerindən də qımıldanmadı. Amma gülüşündə bir səmimilik hiss etdim. – Siz türklərin bu hərəkətinə heyranam,- dedi. – Hansı hərəkətinə? Əsə-əsə soruşdum. – Belə qeyrətli olmağınıza. Başqası olsa idi, indi məni vurmuşdu. Amma sən vurmursan, bilirsən niyə? Əslində mən dəqiq bilmirdim, niyə öldürmürəm. Buna baxmayaraq ona “Niyə” sualını verdim. Deyəsən, qarğa kimi tülkünün hiyləsinə aldanmışdım. O qədər nifrət etdiyimə baxmayaraq, nəsə planlaşdıra, qərar verə bilmirdim. Bu da qadınlara məxsus olan bir hiss idi. Kişilər bu anı çox yaxşı dəyərləndirərdi. – Yəqin ki məndən bacını istəyəcəksən, ya da girovları buraxmağımı. Hə, düz demirəm, bəlkə? – Düz deyirsən, bacım hardadır?-deyə düşünmədən cavab verdim. Əslində, o, mənim adımdan qərar vermişdi. Və ya mənə qərar verməkdə kömək etmişdi. – Sən bilirsən ki, sizi qohumlarınızdan niyə ayırdıq? Ona görə ki, bu vəziyyətlərdə istifadə edək. Əgər sən mənə atəş açsan, sən də bacın da öldürüləcəksiniz. Üstəgəl, mənim qanım üçün bəlkə, bütün əsirləri də öldürdülər. Əllərim əsirdi. Bunu o da görürdü. Dediyi sözlər isə məni yenə çıxılmaz vəziyyətə saldı. Gülcahanın sonuncu dəfə mənə baxışı yadıma düşdü. Həsrət və çarəsizlik dolu baxış idi. İndi isə onu qurtarmaq üçün şans var idi. O mənim əlimdə idi. O, həmin şans idi ki, ona bütün ömrümü qurban verəcəkdim və onu şanssızlığın xeyrinə yönəldəcəkdim. Vaskanyanı öldürməklə onu yaşada bilməyəcəkdim, onu yaşatmalıydım ki, Gülcahan da yaşasın. Vaskanyan birdən yerində qalxdı. Mən qorxumdan tətiyi çəkdim. Necə çəkdiyimi bilmədim. Axı mən Gülcahanın 95 yaşaması üçün hər şeydən keçməyə hazır idim. Fikir o qədər sürətli idi ki, müddətin deyə bilmərəm, amma tətiyi axıra qədər çəkdiyim zaman kəsiyində çox şey fikirləşdim, götür- qoy etdim. O ölsə də, bizim hamımızı öldürəcəklər, ölməsə də. Amma silah açılmamışdı. Vaskanyan silahı əlimdən alıb mənə möhkəm bir şillə vurdu. Şillənin zərbəsindən burnumdan qan açıldı. – Sürtük, mən sizi tanımıram? Sizin necə millət olduğunuza bələd deyiləm? Sən bilirsən mən nə qədər türk qanı içmişəm? Elə bilirsən ki, tapançanı sənin yanına hazır qoyacam ki, məni öldürəsən? Onu bil ki, bundan sonra mənim istədiyimi etməsən, bacın öləcək. Onun yaşamasını istəyirsənsə, əmrlərimə adam kimi tabe ol. İstəklərimi yerinə yetir. Bundan sonra hər axşam bura gələcəksən, məni razı salacaqsan, əgər belə olsa, sənə bacını göstərəcəyəm. Mən küncə yıxılmış, için-için ağlayırdım. Tanrı da yadımdan çıxmışdı. Zülmə göz yumduğu üçün üsyan etmək də yadıma düşmürdü. Qadın olaraq Vaskanyanın bütün dediklərinə inanırdım. İnanmasa idim, nə edəcəyimi bilmirdim axı. İnanmağa məhkum idim. İnandım. Bununla da illərlə bu həyatı yaşadım. Əzablar çəkdim. O gün üçün yaşadım ki, bacımın yaşaması qarşılığında vətən xaini olmağa sövq edilim. O gecə mənliyimi, qürurumu itirdim. Ruhum zorlandı. Ramilin “göyərçini”, atam Soltanın “Xınalı kəkliyi” uçub getdi. Yerində heç nə qalmadı. Heç qara daşa da dönmədim. İçimdə olan mənim belə məni tərk etdi. Mən mənsiz qaldım. Vaskanyan hətta mənə demişdi ki, əgər siz intihar etsəniz belə, sizdən ayırdığımız qohumunuzu öldürəcəyik. Bizi qorxutmaq üçün bunu sübut da etdi. Mən qapıdan çıxanda “ağlını başına yığ”,- deyə bağırdı da. Əsgərləri məni zirzəmiyə gətirdi. Səhər bizi həyətə çıxaranda Qaçqınlar kəndindən olan, Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|