Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
79 dəfə kəsiləndə mən elə bilmişdim, universitetə qəbul ola bilmədim, kəndə qayıdanda Qala dərəsində mənimtək savadlı qızın olmadığını düşünən anama başucalığı gətirə bilmədim. Amma atamın arxamda durması, axıra qədər mənim hüquqlarımı müdafiə etməsi mənə ikinci cəhdimdə ali məktəbə qəbul olmaq həyəcanı yaşatdı. Həmin an bütün problemlərin bitdiyini hesab etmişdim. Arxamda dağ kimi dayanan atamla fəxr etmişdim. Balaca uşaqlar kimi atamı dünyanın ən ağıllı, ən güclü adamı hesab etmişdim. Atalı keçirdiyim bir aylıq tələbə həyatı ərzində heç bir problemlə yaşamamışdım. “Qa deyəndə ət, qu deyəndə suyum” yanımda olurdu. Amma onun qəfil ölümü məni yaman sarsıtmışdı, hətta anam razılıq versəydi, universiteti buraxıb evimizə – ata ocağına qayıtmaq istəyirdim. “Yetim qızın oxumaqla nə işi?!”,- deyə hərdən özümlə qalanda özümü danlayırdım da. Qanadı sınmış quş kimi hardan əsməsi bəlli olmayan küləkdən, kol dibindən nə vaxt çıxacağı bəlli olmayan yırtıcı pişikdən qorxurdum. Çarəsizlikdən qorxurdum, yalnızlıqdan qorxurdum, tənhalıqdan qorxurdum. Kimsəsizlikdən qorxurdum. Atam da min əzabla kimsəsiz böyüyüb başa çatmışdı. O, yetim uşağın çəkdiklərini o qədər danışmışdı ki, mən artıq yetimliyi yaşamış kimi olmuşdum. Bir daha yetim olmaq istəmirdim. “Bir tərəfdən bağlayan Allah bir tərəfdən açar” deyən nənəmin müdrik ifadəsi o vaxt da Ramillə tanışlığımda öz təsdiqini tapmışdı. İndi də yalnız Ramilin varlığı mənə təsəlli verirdi. Ləkələnmiş, zorlanmış, kiminsə artığı olduğumu bilə-bilə yenə də Ramilə olan sevgimə zərrə qədər də olsun zərər gəlməmişdi. Hələ də ümid edirdim ki, hər şey bitəcək, Ramil məni başa düşəcək, bu olanları unutmağım üçün mənə yardım edəcəkdi. Bütün bunları düşündüyüm zaman sanki Ramilə danışdığımı 80 hiss edirdim. Bunların hamısı yaşamaq üçün edilən təsəllidən başqa bir şey deyildi. Həmin anda məni dünyalar qədər sevən Ramilə möhtac hiss etdim özümü. Ona sarılmağa, ona sığınmağa, onun qoynunda özümü dünyanın ən bəxtəvəri hesab etməyə çox ehtiyacım var idi. Kaş ki, yenə o illər ola idi.... Bütün bu düşüncələrim Qədim dayının qəlpə yarasından ağrılar içində iniltisi ilə müşayiət edilirdi. Girovları dəyişən zaman Qədim dayını yaralı olmasına baxmayaraq nədənsə dəyişmədilər. Qədim dayı bunun səbəbini onun Xankəndində sözükeçən, imkanlı bir adam kimi tanınması ilə izah etdi. Sən demə, Qədim dayı çoxlu yüksək vəzifələrdə işləyib, istər ermənilər, istərsə azərbaycanlılar tərəfindən hörmət qazanmışdı. Sadə, mehriban, qayğıkeş olması ilə bərabər çox da cüssəli və ciddi bir kişi idi. Qədim dayı bizimlə olduğu 45 gün müddətində daima bizə dəstək olur, verilən işgəncələrə əzmlə dözürdü. Sanki bir liderə çevrilmişdi. Hər şeyi ona məsləhət edir, dedikləri ilə oturub dururduq. Bəlkə də, o olmasa idi, sonradan qaytarılan girovların əksəriyyəti öldürülmüşdü. O həmişə səbirli olmağı tapşırır, keçmiş günlərdən danışaraq bizi ovundurmağa çalışırdı. Zirzəminin qapısını açıb-bağlayan erməni əsgəri Veneks Qədim dayını tanımışdı. Qədim dayıya erməni dilində nəsə dedi. Qədim dayı da ona cavab verdi. Bu hadisə Qədim dayını ölümdən xilas etmişdi. O astaca ona demişdi ki, vəzifədə olan ermənilərdən tanışı-dostu varsa, adın desin ki, ona xəbər çatdırsınlar. O vaxtkı Xankəndi “QAİ”-sinin rəisi Şamik Qədim dayının yaxın dostu olmuşdur. Qədim dayı da onun adını vermiş, ona xəbər vermələrini istəmişdi. Səhəri Həmin Şamik Qədim dayını görməyə gəldi. O, Qədim dayını qan içində görəndə insan kimi qəlbinin ağrıdığı gözlərindən hiss 81 olundu, amma bunu gizlətməyə çalışdı. Aşağı çömbəlib onun əlindən tutdu: “Biz dost idik, təəssüflər olsun ki, indi düşmənik”, deyib başqa heç bir söz demədən getdi. Mən o zaman Qədim dayının azərbaycanlı kişisi olduğu ilə fəxr etdim. Bir kəlmə belə demədi. Bəlkə də, Şamik Qədim dayının ona yalvarmasını, alçalmasını, onu buradan qurtarmasını istəyirdi. Amma Qədim dayı heç nə demədi. Ağrılarını da yaddan çıxarmışdı. Arxasınca soyuqqanlılıqla da baxdı. Əvvəllər dostluq etməsinə görə özünü söymədi də, danlamadı da, deyinmədi də. Belə də olacağını gözləyirdi sanki. Çünki o erməni idi. Atalar yaxşı deyib ki, ot öz kökü üstündə bitər. İtə nə qədər yaxşılıq etsən də elə itliyində qalar. Amma axşama yaxın tamam başqa bir şeyin şahidi olduq. Erməninin hər şeyi etdiyinə inanar, buna inanmazdıq. Lakin şahid olduq. Bir həkim gəldi, cavan bir oğlan idi. Hiss olunurdu, universiteti yenicə bitirib. İçəri girən kimi erməni dilində asta səslə dedi: – Qədim Abbasov kimdi? – Mənəm deyə, Qədim dayı da erməni dilində cavab verdi. Qarabağda yaşayan ermənilərin əksəriyyəti Azərbaycan dilini, azərbaycanlıların da əksəriyyəti erməni dilini bilirdi. – Səni əməliyyat etməliyik, deyib Qədim dayını zirzəminin sonundakı otağa aparmalarını əsgərlərə tapşırdı. Özü də ora keçdi. O, Qədim dayını cərrahiyyə əməliyyatı etdi. Amma bu işləri də vəhşicəsinə etdilər. Qədim dayını əməliyyatdan sonra yenə bizim yanımıza gətirdilər. Qarnından qəlpə çıxarmışdılar. Bir gün özündə olmadı. Həkim gedəndə əsgərlərə demişdi ki, bu dərmanları verərsiniz içsin. Amma həkim gedəndən sonra əsgərlər dərmanları yerə atıb ayaqları ilə əzdilər. Üstünə örtməyə belə bir şey verməmişdilər. Biz üstümüzdə olanlardan onun altına üstünə sərdik. Qədim dayı özünə gələndə danışdı ki, həkim Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|