Milli Kitabxana
Yüklə 2,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
____________________Milli Kitabxana_____________________ 129
- Yerimizi niyə dar eyləyirsən, a bala? - Yox,
Tükəzban xala, İmran iş-güc adamıdır. Elə onun özünə bir otaq lazımdır. Əvvəl-axır mən getməliyəm, elə indidən getsəm yaxşıdır. Daha havalar da düzəlib. - Yox,
qızım, səni buraxmaram, hara gedəcəksən? - Məktəbə. Direktor məktəbdə mənə bir otaq verib. - Tək, qız xeylağı orda neyləyəcəksən? - Heç
nə olmaz. - Yəni heç olmasa məktəblər bağlanana qədər gözləyə büməzdin, qızım? - Yolçu yolda
gərək. Nə fərqi var? İndi ya sonra... - Vallah, heç bilmirəm sənə nə deyim? Dilim razı olsa da, ürəyim "hə" demır. Üzümüz-gözümüz öyrəşmişdi. - Mən yenə gələcəyəm. Vaxtım olduqca sizə dəyəcəyəm. Tükəzban xala köksünü ötürdü. "Yox, deyəsən hər şeyi bilir. Söz-gapdan qaçmaq üçün belə eləyir. Yazıq neyləsin? Görüm o Gövhər qarının dilini ilan vursun, göra imansız getsin!" - Nə deyim, qızım, özün bilən yaxşıdır... Amma... - Belə yaxşıdır. Bu saat uşaqlar gələcək. Demişəm mənə kömək eləsinlər. - Yox, yox, qoymaram. Bəs İmranı gözləmirsən? Qoy gəlsin özünə də de. - Heç nə deməz. Bir də, bu evin böyüyü sənsən. İmran deyil. Tükəzban xala köksünü ötürdü. Onlar evə getdilər. Bir azdan şagirdlər gəldilər. Nərgiz müəllimənin yorğan-döşəyini, çamadanını, kitablarını götürdülər. Tükəzban xala Nərgizi doqqaza qədər ötürdü. Ayrılanda qucaqlaşdılar. Arvad kövrəldi. Nərgiz də doluxsuundu. Tükəzban xala evə çox kədərli qayıtdı. Qaranlıq idi, hələ çırağı yandırmamışdı. Arvad lap darıxdı. "Bu gədə də evdə tapılmır. Görəsən, harda qaldı? İndi mən neynəyim?" O, eyvana çıxdı. Əl fanarını yandırıb heyvanları rahatladı. Evə baş sala bilmədiyindən, yenə ağacın dibinə getdi. Fanarı bir tərəfə qoyub oturdu. Samovar çoxdan soyumuşdu. O, dizlərini qucaqlayib gözlərini fanara zillədi. Göylükdən qalxan xırdaca cücülər, balaca kəpənəklər, boz pərvanələr işığın başına dolanmağa başladılar. Ətrafa ağır sükut çökdü. Kənd qaranlığa büründü...
____________________Milli Kitabxana_____________________ 130
Tükəzban xala ilk dəfə oğlunun qabağına çıxmadı. Heç yerindən də tərpənmədi. İmran anasının bu vəziyyətini görüb təəccübləndi: - Ana.
Qarı fikirdən ayıldı. - Bala,
sənsən? Axır ki, gəldin. İmran ətrafa göz gəzdirdi. - Bəs Nərgiz müəllimə hanı? - Nərgiz?.. Nərgiz getdi. - Hara? - Bizim
evdən köçdü. - Bəs niyə qoydun? - Mən nə qayırım? Nə illah elədim, olmadı. - Heç
olmasa, mən gələnəcən buraxmayaydın. - Dedim. Sözümə baxmadı. İmran susdu. Cibindən papiros çıxarıb yandırdı. - Ana... - Nədir, dərdin alım? - Ağlın nə kəsir? - O, bir anlığa duruxub asta səslə əlavə etdi: - Axı Nərgiz müəllimə deyəsən pis qız deyil. - Ona pis deyənin dili-ağzı quruyar, bala. - Doğrusu, mənim yaman xoşuma gəlir. Tükəzban xala dikəldi. Qaranlıqda arvadın gözləri parıldadı. Sevindiyindən nə edəcəyini bilmədi. İmran bunu duyub bir az ürəkləndi, qəfildən anasını qucaqladı. - Ana, o, gəlinin olsa, yola verərsənmi? - Sənin ürəyiİn varsa, mən canımı qurban elərəm. Elə dolanarıq ki, quzu kimi.
- Onda... Tükəzban xala onun sözünü ağzında qoydu: - Nə vaxt, bala? - İstəsən lap günü sabah! Ancaq işim bir təhərdir. - Doğrudan, oğul, bu nə söz-söhbətdir? - Eh, ana, məsələ uzundur. Ancaq öldü var, döndü yoxdur. Dur içəri gedək. Evdə də İmran darıxdı. Anasının xatirinə deyib gülürdüsə də, halı özündə deyildi. O sakitcə ayağa durdu. Hardansa bir şüşə araq gətirib stolun üstünə qoydu.
____________________Milli Kitabxana_____________________ 131
- Bu
nədir, oğul. - Heç
nə, ana, bir az başım ağrıyır. İçməsəm ürəyim partlar. Tükəzban xala bunun necə "baş ağrısı" olduğunu başa düşdüsə də, üstünü vurmadı. Bir azdan qalxıb papağını başına qoydu. - Məni gözləmə, ana, yat, - deyib evdən çıxdi... Ancaq Tükəzban xalanın gözlərinə yuxu getmədi. Əllərini qoynuna qoyub qapının ağzında dayandı. "Allah, sən özün bircə balamın işini avand elə" - deyə pıçıldadı.
15 Nəsib dayı sahələri gəzməkdən qayıdırdı. At bürküdən və yorğunluqdan ağır- ağır yeriyirdi. Yəhərdə oturmaqdan bezən Nəsib dayı yorğun nəzərlərlə ətrafa göz gəzdirdi. O gah Ermənistana doğru uzanan yollara, gah Dəlidağa, gah da yaşıl çöllərə baxırdı. Dalğalanmağa başlayan taxıl zəmilərinin içində quşlar səkirdi. Bəzən qulaqlarını qoşalaşdırıb yolun kənarında oturan dovşan gözə dəyirdi. Nəsib dayı bu yerlərə uşaqlıqdan bələd idi. Hələ beş-altı yaşında olanda qızların dəstinə qoşulub, buralara pencər yığmağa gələrdi. O, özündən iri olan qızlardan geri qalmamağa çalışır, bıçağını çıxardıb gah taxılın içində qazayağı dərər, gah yol kənarnıdakı ilanotunu yolar, gah da yemlik yeyərdi. Axşam isə atıla-atıla kəndə qayıdardılar. Uşaqlar gətirdikləri pencərdən anaları dovğa bişirər, kətə salardılar. Bir az böyüdükdən sonra Nəsib öz yaşıdları ilə birlikdə buralara quş tutmağa gələrdi. Onların hərəsi əlinə bir çomaq alar və qaratikan kollarının arasına dolan quşları qovardılar. Göyün üzündə süzən ley kolluqdakı quş dəstəsinin ustünə şığıyardı. Quşlar qorxudan özlərini tikanlara çırpardılar. Uşaqlar fürsətdən istifadə edərək onları çomaqla vurub yerə salardılar. Bəzən onlar quş yuvasına çıxıb yenicə tüklənən dolaşa balalarını düşürərdilər. Tut yetişəndə bu quşlar sahiblərinin dalınca qaçardı. Uşaqlar əllərindəki tutu yuxarı qaldırıb, "ükkəi, ükkəl" - deyərdilər. Dolaşa isə boğazını uzadib qanadını çırpardı: "Qa-qa-qa"... Sonralar Nəsib dayı bu çöllərə mal otarmağa gələrdi. Həmin bu çəmənliklərdə ocaq qalayıb çörək qızdırar, qırov düşəndə əlini hovxura-hovxura dana-buzov dalınca qaçardı. Yüklə 2,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|