Mövlüd Süleymanlı

www.kitabxana.net

 – Milli Virtual Elektron Kitabxana 

2016 

 

Mövlüd Süleymanlı

            

“And olsun, əsrə…”

 

   

 

Ayağımı daş apardı, 

   

 

Arxaca çəkil qoyun. 

   

 

 

   

 

Nənəm qoyunun qarası, 

   

 

Polad qırxılıq parası.. 

   

 

Qış öyü bulaması, 

   

 

Yaz öyü dələməsi... 

 

*** 

 

Deyərlər: Dölün bir başı, bir ayağı, ortada sərkər qo-

yunun özüdü.   

Deyərlər: 

Canavarlar 

çobanını 

tanıyar. 

Usta 

çobanlara yaxın düşməzlər... 

Deyərlər:  Bütün  qorxuları  qoyunlar  qabaqcadan 

xəbər verir.Usta çoban lazımdı bunu bilsin.  

---

www.kitabxana.net

 – Milli Virtual Elektron Kitabxana 

2016 

 

Mövlüd Süleymanlı

            

“And olsun, əsrə…”

 

Belə  deyirlər  ki,  sürüyə  oğru  gələn  kimi  qoyunlar 

öksürürlər:  Buna  görə  də    çobanlar  arasında  “oğru 

öskürəyi”  deyilən  ifadə  var  (Bu  haqda  artıq  yazmışıq). 

Bunu bilən çoban gecənin qaranlığında səs eləyir ki, Oğru 

qardaş,  gəldiyini  kəlin  qoyun  bildirdi,  “get,  ay  batannan 

sonra gəl” 

Sürünün içindən su dolu qab keçirməzlər.   

Deyirlər,  bilicilər  həmişə  sərkər  çobanlardan 

çəkinərmiş. 

Bir  biliciyə  deyirlər,  loğman  qardaş.  Deyir,  loğman 

mən deyiləm, çoban yastığı yeyəndi... 

Belə bir ifadə var: bərəkət üstündən ac addamazlar. 

Ona  görə  də  çobanlar  arxacın  yanından  keçəni  saxlayır.-

Bərəkət üstündən ac addama.-deyir. 

Iti alaçığın ağzında yemləməzlər. 

Bu  dediklərimi  bilməyən  çobanlara  əl  çobanı 

deyərlər. 

Kök qoyunlar həmişə sürüdən aralı yatar. Ona gırə də 

canavar  gələndə  qıraqdan  yapışar.  Oğrular  da 

canavardan öyrənib. 

---

www.kitabxana.net

 – Milli Virtual Elektron Kitabxana 

2016 

 

Mövlüd Süleymanlı

            

“And olsun, əsrə…”

 

 

*** 

 

Bu  hissləri-duyğuları  “Erməni  adındakı  hərflər” 

romanında  geniş,  təfərrüatıyla  işləmişəm.  Indi  daha 

uyğun,  daha  yaxın  söz  tapa  bimədiyim  üçün  o  zamanlar 

yazdığım  “Yarpaqsızlıq”  poyemasından  bir  parçanı 

diqqətinizə çatdırmaq istəyirəm. 

 

Kimə axı r 

ç

ayı mı z, g

ö

rəsən? 

G

ö

rəsən, k

ö

rp

ü

s

ü

ndən ke

ç

ilirmi? 

Səhəng salı nı rmı , 

arat alı nı rmı  g

ö

rəsən...? 

G

ö

rəsən, suyu i

ç

ilirmi? 

 

 

 

 

 

 

 

 

Əslində atı b getdiyimiz 

Ellərin səsini axı r, 

ç

ayı mı z... 

başı ndan ayağı nacan ayrı lı ğı mı zdı , 

ardı mı zca balı q kimi baxı r, 

ç

ayı mı z.

 

 

 

 

Axı r, ağzı ayrı q dərələrdə 

---

www.kitabxana.net

 – Milli Virtual Elektron Kitabxana 

2016 

 

Mövlüd Süleymanlı

            

“And olsun, əsrə…”

 

başı nı  daşlara d

ö

yə- d

ö

yə... 

Axı r, yadları - yağı ları  yuya- yuya. 

 

Biz də axdı q, xəcalət təri kimi 

İ ndi ruhumuz ulaşı r orda... 

Yuxuları mı z daşlara dolaşı r orda... 

                                                                                                                

G

ö

y 

ü

z

ü

ndə g

ö

zlərini d

ö

y

ü

r quşlar, 

mat- məətəl... 

Daha dağları  aşmı r yoxuşlar, 

qanrı lı b geri baxı r: 

-Gəəəl...!                   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                            

Ö

z

ü

n

ü

 qayadan atdı , 

yurdda qalan at da... 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Qı zları yla 

ö

z

ü

nə qəsd etmiş 

G

ü

ltəkin ana kimi... 

İ timiz anlamadı ğı  ayrı lı ğı  yaşadı , 

boynunda zəncir,  

s

ü

m

ü

k olana kimi... 

 

Daşlara qamçı  kimi dəyir, bizsiz, 

G

ü

nəşin istisi. 

---