25
A Z Ə R B A Y C A N V Ə K İ L İ ‐ IX nömrə
və Çar vəkilliyi ləğv edilmiş, yerində yeni sovet məhkəmələri və inqilabi tribunallar yaradılmışdır.
Azərbaycan XI Qızıl Ordunun köməkliyi ilə 28 aprel 1920‐ci ildə zorla sovetləşdirildikdən sonra
Azərbaycan SSR İnqilab Komitəsinin və Xalq Ədliyyə Komissarlığının 1920‐ci il 11 may tarixli əmri
və 1920‐ci il 13 may tarixli qərarı ilə burjua məhkəmə orqanları, yəni Azərbaycan məhkəmə palatası,
Bakı və Gəncə mahal məhkəmələri, onların yanında olan prokurorlar və məhkəmə müstəntiqləri,
barışıq məhkəmələri (şöbələri), habelə xüsusi vəkillik, məhkəmə pristavları ləğv edilmişdir [8, səh.
2829].
Müttəhimi müdafiə məsələsi vaxtı ilə Azərbaycan SSR İnqilab Komitəsinin və Ədliyyə Xalq
Komissarlığının xalq məhkəməsi haqqında 1920‐ci il 12 may tarixli dekretində həll edilmişdi. Həmin
dekretin 40‐49‐cu maddələri müdafiəçilər və ittihamçılar kollegiyasına və mülki prosesdə tərəflərə
həsr edilmişdi [8, səh. 154].
Azərbaycan SSR‐nin xalq məhkəmələri, istintaq komissiyaları, ittihamçılar və müdafiəçilər
kollegiyaları yaradılmış və məhkəmə haqqında 1920‐ci il 12 may tarixli dekretə əsasən fəaliyyət
göstərməyə başlamışlar [13, səh.155].
Azərbaycan Sovet Sosialist Respublikasının I Ümumazərbaycan Sovetlər Qurultayı tərəfindən
19 may 1921‐ci ildə qəbul edilmiş I Sovet Konstitusiyası 104 maddədən ibarət olmaqla, həmin
Konstitusiyada vətəndaşların müdafiə hüququndan söhbət getmirdi [3, səh. 1‐17]. Azərbaycan
SSR Mərkəzi İcraiyyə Komitəsinin 21 iyul 1923‐cü il tarixli qərarı ilə (QK, №‐7, maddə 306) qəbul
olunmuş Cinayət‐Prosessual Məcəlləsində (bundan sonra CPM‐də‐İ.A.) vəkilin‐ibtidai araşdırmada
iştirakı nəzərdə tutulmamış, ümumiyyətlə, vəkil –müdafiəçiyə ayrıca maddə həsr edilməmiş,
Məcəllənin bir sıra maddələrində, o cümlədən CPM‐nin 251, 252, 265, 280‐ci maddələrində
müdafiəçinin yalnız məhkəmə prosesində iştirakı nəzərdə tutulurdu [18, səh.71, 74, 78‐79].
Keçmiş Azərbaycan SSR‐nin V çağırış Ümumazərbaycan Sovetlər Qurultayı tərəfindən 26 mart
1927‐ci il təsdiq edilmiş Azərbaycan SSR‐nin sayca ikinci Konstitusiyasında da vətəndaşların
müdafiə hüququ, konstitusion prinsip kimi, nəzərdə tutulmamışdır [3, səh. 20‐34].
Keçmiş SSRİ‐nin Stalin Konstitusiyası adlandırılan 5 dekabr 1936‐cı ildə qəbul edilmiş SSRİ
Konstitusiyasının (Əsas Qanunun) əsasında 14 mart 1937‐ci ildə IX Ümumazərbaycan
Sovetlər Qurultayı tərəfindən təsdiq edilmiş Azərbaycan SSR‐nin Konstitusiyasında (Əsas
Qanununda) vətəndaşların əsas hüquq və vəzifələri bölməsində (XI fəsildə) vətəndaşlarıın
müdafiə hüququ, ümumiyyətlə, nəzərdə tutulmamışdır. Həmin Konstitusiyanın 118‐ci
maddəsində göstərilirdi ki, Azərbaycan SSR‐in bütün məhkəmələrində, qanunda istisna nəzərdə
tutulmamışsa, işlərə açıq baxılır və müttəhimin özünü müdafiə etmək hüququ təmin olunur [4,
səh.20].
Yalnız 8 dekabr 1960‐ci il tarixli Qanunla təsdiq edilmiş CPM‐nin 18‐ci maddəsi şübhə edilən şəxsin,
müqəssirin və müttəhimin müdafiə hüququnun təmin edilməsini nəzərdə tuturdu [5, səh.13].
Həmin Məcəllənin 57‐ci maddəsi cinayət mühakimə üsulunda müdafiəçinin iştirakı adlanırdı.
CPMnin 57ci maddəsinin birinci hissəsində göstərilirdi ki, müdafiəçi işdə iştirak etməyə ittihamın
elan olunduğu vaxtdan, cinayət törətməkdə şübhə edilən şəxs tutulduqda, yaxud ittiham elan
olunana qədər ona həbs növündə qətimkan tədbiri tətbiq olunduqda isə, tutma protokolunun, yaxud
bu qətimkan tədbirinin tətbiqi haqqında qərarın ona elan olunduğu vaxtdan, lakin tutulduğu andan
24 saatdan gec olmayaraq buraxılır.
CPM‐nin həmin maddəsinin ikinci hissəndə
göstərilirdi:«Vəkillər, həmkarlar ittifaqlarının və sair ictimai təşkilatların nümayəndələri bu
təşkilatların üzvlərinin işləri üzrə müdafiəçi sifəti ilə buraxılırlar.Təhqiqat aparan şəxsin,
müstəntiqin, prokurorun qərarı, yaxud məhkəmənin qərardadına əsasən müdafiəçi qismində ər
(yaxud arvad), yaxın qohumlar və şübhə edilən şəxsin, yaxud müttəhimin qanuni nümayəndələri,
sair şəxslər buraxıla bilərlər» [5, səh. 36].
Qeyd edilən CPM‐nin 61‐ci maddəsində müdafiəçinin hüquq və vəzifələri nəzərdə tutulurdu.
Beləliklə, keçmiş Sovetlər dövründə vəkillik haqqında qəbul edilmiş, normativ‐hüquqi
aktlarla müqayisədə, sözügedən CPM‐də müdafiəçinin (vəkilin) hüquqları əhəmiyyətli
dərəcədə genişləndirilmişdir.
26
A Z Ə R B A Y C A N V Ə K İ L İ ‐ IX nömrə
Keçmiş Azərbaycan SSR‐in 8 dekabr 1960‐cı il tarixli CPM‐nin qəbulu ilə əlaqədar Azərbaycan SSR
Ali Sovetinin elə həmin tarixli qərarı ilə «Azərbaycan SSR Vəkillər Kollegiyası haqqında Əsasnamə»
təsdiq edilmişdir. Lakin Azərbaycan SSR Ali Soveti Rəyasət Heyətinin 9 avqust 1965‐ci il tarixli
Fərmanı ilə (sonradan Azərbaycan SSR Ali Sovetinin qərarı ilə təsdiq edilmişdir‐İ.A.) həmin
Əsasnamə qüvvədən düşmüş hesab edilərək, «Azərbaycan SSR Vəkillər Kollegiyası haqqında» yeni
Əsasnamə təsdiq edilmişdir [4, səh. 461‐471].
Həmin Əsasnamənin 1‐ci maddəsində göstərilirdi ki, ibtidai istintaq və mühakimə zamanı müdafiə
məqsədlərini həyata keçirmək üçün, habelə vətəndaşlara, müəssisələrə, idarələrə, kolxozlara və
digər təşkilatlara başqa hüquqi yardım etməkdən ötrü Azərbaycan SSR Vəkillər Kollegiyası fəaliyyət
göstərir.
İnkişaf etmiş sosializm (?!) cəmiyyətinin Konstitusiyası hesab edilən və 21 aprel 1978‐ci il
tarixdə doqquzuncu çağırış Azərbaycan SSR Ali Sovetinin növbədənkənar yeddinci
sessiyasında qəbul olunmuş Azərbaycan SSR‐nin Konstitusiyasının (Əsas Qanunun) 6‐cı fəsli
(37‐ci maddədən 67‐ci maddə daxil olmaqla) Azərbaycan SSR vətəndaşlarının əsas
hüquqları, azadlıqları və vəzifələrinə həsr edilmişdir. Lakin həmin fəsildə vətəndaşların
müdafiə hüququ, çox qəribədir ki, nəzərdə tutulmamışdır. Yalnız Konstitusiyanın 170‐ci
maddəsində göstərilirdi ki, müttəhimin müdafiə hüququ təmin edilir.
Konstitusiyanın 173‐cü maddəsində göstərilirdi ki, vətəndaşlara və təşkilatlara hüquqi yardım üçün
vəkillər kollegiyası fəaliyyət göstərir, qanunvericiliklə nəzərdə tutulan hallarda vətəndaşlara hüquqi
yardım pulsuz göstərilir [3, səh. 69‐94].
Keçmiş Azərbaycan SSR‐nin Ali Soveti tərəfindən 13 noyabr 1980‐ci il tarixdə «Azərbaycan SSR‐nin
vəkillik haqqında Əsasnamə»nin təsdiq edilməsi haqqında Azərbaycan SSR‐nin Qanunu təsdiq
edilmiş və bununla da Sovetlər dönəminin əvvəlki illərində vəkillik haqqında qəbul edilmiş
qanunvericilk aktları ilə müqayisədə daha təkmil və demokratik normativ akt qəbul edilmişdir [15,
səh. 155‐168].
Beləliklə, keçmiş Sovetlər dönəminin vəkillik haqqında ilk normativ‐hüquqi aktlarının
sonradan qəbul edilmiş müvafiq normativ‐hüquqi aktları ilə müqayisəli təhlili göstərir ki,
keçmiş Sovetlər dövlətinin sonradan qəbul etdiyi normativ‐hüquqi aktlarda vəkillik
institutunun hüquqları, əvvəlki normativ‐hüquqi aktlara nisbətən, əhəmiyyətli dərəcədə
genişləndirilmişdir. Lakin vəkilliyin hüquqlarının genişləndirilməsinə keçmiş kommunist
ideologiyası kontekstində qiymət verilməklə, bu vəziyyətə tənqidi yanaşılması zəruridir.
Nəzərə almaq lazımdır ki, Sovetlər dönəmində vəkillik, faktiki olaraq, keçmiş Sovet dövlətinin,
cəmiyyətdə hegemon statusa malik Sov.İKP‐nin (Kommunist Partiyasının‐İ.A.) əlində bir alət idi.
Təsadüfi deyildir ki, Vəkillər Kollegiyasının işinə keçmiş SSRİ‐nin Ədliyyə Nazirliyi rəhbərlik edir
və Vəkillər Kollegiyasına rəhbərlik edən idarə və ya şöbə SSRİ və müttəfiq respublikaları ədliyyə
nazirliklərinin strukturlarına daxil idi. Keçmiş SSRİ Ədliyyə Nazirliyi 25 dekabr 1972‐ci il
tarixdə «Vəkillər Kollegiyalarının fəaliyyətinə rəhbərliyi yaxşılaşdırma haqqında» 26 ¹li
Əmrin qəbul edilməsi də dediklərimizə əyani sübutdur [16, səh. 448‐451].
Keçmiş SSRİ Ədliyyə Nazirinin müavini tərəfindən 20 noyabr 1980‐ci il tarixdə «Vəkillər
Kollegiyalarının icra və nəzarət‐təftiş orqanlarına seçkilərin keçirilməsi qaydaları haqqında
Təlimat» təsdiq etmişdir. Belə faktlar yeganə hal olmamış və belə əmr, sərəncamların siyahısını
artırmaq da olardı [17, səh. 221‐224].
Bütün bunlar isə onu göstərir ki, Sovetlər dönəmində vəkillik institutu heç də faktiki
müstəqil olmamış, bu institut həmin dövrdə, digər inzibati orqanlar kimi, əslində dövlət
qurumlarının ayrılmaz tərkib hissəsi olmuşdur.
Azərbaycan Respublikası 18 oktyabr 1991‐ci ildə öz tarixi dövlət müstəqilliyini bərpa etdikdən
sonra hüquqi, demokratik dövlət quruculuğunu inkişaf yolu seçmişdir.
Dövlət müstəqilliyi illərində ümummilli lider Heydər Əliyevin rəhbərliyi ilə ölkəmizin
ictimai‐siyasi həyatının bütün sahələrində köklü dəyişikliklər baş vermiş, hüquqi islahatlar,
o cümlədən məhkəmə‐hüquq islahatları həyata keçirilmişdir.