161
Bu görüşlərlə yanaşı radikal deyilə biləcək təkliflərlə də
çıxış edirdilər. Məsələn, latın əlifbasının mənimsənilməsi,
qadınların mövcud vəziyyətdən qurtarılmaları və xüsusilə
“örtünmə”nin aradan qaldırılması, fəsin dəyişdirilərək yerinə
şapka geyilməsi kimi məsələlər də vardı. Ancaq bu tip
diləklər cəmiyyətdə, xüsusilə “İslamçılar” tərəfindən qızışdı-
rılan ciddi bir təzyiqlə qarşılaşmaqda idi (136, s. 78-80).
Mədəniyyətin mənimsənilməsi məsələsində islamçılarla
qərbçilərin qarşılıqlı ittihamları uzun müddət davam etmiş-
dir. Məsələn, qərbçilərə qarşı tamamilə zidd mövqe tutmuş
C.Meriç qərbləşməni İslam sivilizasiyasına, eyni zamanda,
türk mədəniyyətinə zidd, onu içəridən dağıdan bir “mif”
olaraq tənqid edir: “Nə üçün çağdaşlaşmaq xristian Qərbinin
bütlərinə pərəstişə çevrilsin? Bu, öz dərisindən çıxmaq, öz
müqəddəslərini inkar etmək və tədriclə köləliyə razı olmaq
deyilmi? Biz tamamilə ayrı bir mədəniyyətin övladlarıyıq,
bambaşqa ölçüləri olan, daha qədim, daha əsil, daha insanca
bir mədəniyyətin” (118, s. 97). C.Meric “Osmanlı imperiya-
sını çökdürən səbəblərin başında avropalaşma zehniyyətinin
durduğunu” söyləmiş Avstriya siyasi xadimi Metternixin
(1773-
1859) fikirləri ilə üst-üstə düşən milli mədəniyyət
təməlçiliyini əsaslandırır. “Bütün dünyanın avropalaşmağı-
nın” – həm Avropa xalqları mədəniyyətinin, həm də dünya
xalqla
rının hər birinin özgür mədəniyyətinin bundan sonrakı
tərəqqisinə maneə yaratdığını göstərir. O, Qərb dəyəri kimi
təqdim edilən demokratiyanın da Qərbdən öncə Şərqdə
meydana çıxdığı qənaətindədir: “İslam elə demokratiyanın
özüdür. Amma Qərbinkindən fərqli, bir ruh iqlimində tərəqqi
edən, dərin məqsədlərə söykənən bir demokratiyadır” (118,
s. 165). Ərəb alimi Taha Cabir al-Alvani Qərb sivilizasiya-
sının İslam dünyasına təsirinin nəticələrini təhlil edərək gös-
tərir ki, “müqəddəs olan nəsnələrin çağdaş Qərb sivilizasiya-
sında dəyərsizləşdirilməsi” – “tarixin sonu”, “sivilizasiyala-
162
rın sonu” kimi nəticələrə gəlinməsi, böhran psixologiyası,
aqnostik sub
yektivizm özünəməxsus dəyərlər kateqoriyası
və kompleksinə malik olan İslam dünyasına nümunə ola
bilməz (79, s. 78-79).
Türkçü ziyalılar içərisində Avropa mədəniyyətinə müna-
si
bətdə ən mükəmməl işlənmiş konsepsiya İ.Qaspıralının adı
ilə bağlıdır, onun bu barədə görüşləri Azərbaycan romantik-
lərinin, xüsusən Ə.Hüseynzadənin “türkləşmək, islamlaş-
maq, müasir
ləşmək”, başqa sözlə, “türk qanlı, islam imanlı,
firəng qiyafəli olalım” şəklində ifadə etdiyi kulturoloji gö-
rüşlərinin əsasında dayanmış, ikincinin tərəfindən yaradıcı-
lıqla inkişaf etdirilmişdir. Avropa mədəniyyətinə münasibət-
də İ.Qaspıralının Azərbaycan ziyalılarına təsirinin bu günə
kimi araşdırılmadığından təəssüflənən A.Əliyeva (20, s. 245-
246) onun 1885-
ci ildə İstanbulda nəşr etdirdiyi “Avropa
mədəniyyətinə bir nəzər-müvazinə” adlı kitabını təhlil edə-
rək yazır ki, o, məsələyə uzaqgörənliklə yanaşmış, Avropa
mədəniyyəti qarşısında səcdə edənlərin, inkişafın ancaq Av-
ropanı təqliddən ibarət olduğunu iddia edənlərin əksinə ola-
raq Avropa
mədəniyyətini “yoxlamaq, o üz bu üzünə çevirib
nə olduğunu bilmək ən gərəkli şeylərdəndir” (97, s. 56)
qənaətinə gəlmişdi. İ.Qaspıralı Avropadakı “böyük texnoloji
gəlişmələri”, “mədəniyyət sahəsində meydana gələn kəşf və
icraatların, mexanik və texnik ilərləmənin faydalarını inkar
etmədən” (97, s. 57), “Avropa mədəniyyətini əski komediya-
nın təzə bir pərdəsi” adlandırır, onu təqlid, ideallaşdırma
yolu tutanları ehtiyatlı olmağa çağırırdı.
Avropanı bütün müsbət və mənfi cəhətlərinə yaxından
bələd olan İ.Qaspıralı bu mədəniyyətə aludəliklə deyil, çatış-
mazlıqlarına tənqidi yanaşmağın tərəfdarı olmuşdur:
“Rotşild kimi on beş adamın milyonlarla sərvətinəmi təəc-
cüb edək, on beş milyon əhalinin ölümlük iki arşın torpağı
olmadığınamı çaşaq?... Londra və Paris caddələrində vücut
163
və irzini satılığa çıxaran, dəftərə qayıtlı yüz əlli min fahişə
xanımlaramı diqqət edəlim?... Guya hürriyyət üçün apar-
dıqları müharibələrimi seyr edək?... Avropanın içində kilsə
və “İncil”ə iman qalmadığınamı heyran olalım? ... Avro-
panın həyat və mədəniyyəti qayət süslü, ziynətli və gözəl bir
qadına bənzər. Fəqət, bir az diqqət edilirsə, fərq edirsiniz ki,
bu qadının dişləri qayırma, saçları taxma, o dolu-dolu
köksləri qabartma pambıq... və bir də canfəs əlbisələrini
soyununca yaralardan v
ə tikişlərdən keçilmiyor” (97, s. 62).
Avropanı saf-çürük etmədən, tam, hərtərəfli tanımadan
təqlid milli mədəniyyətlərin məhvinə, öz simasını itirməsinə
səbəb ola bilərdi. İsmayıl bəy bunları nəzərə almaq şərti ilə
birmənalı şəkildə Qərb mədəniyyətinin nailiyyətlərinə
yiyələnməyin tərəfdarı idi: “Avropa bir ixtiyardır, təcrübəsi
çoxdur –
ixtiyarlığına qarşı sayğı duyalım, təcrübəsindən
hissə alalım, fəqət xətalarını təkrar etməyəlim. Okullarını,
universitetlərini biz də quralım. Fəqət fənlərlə ağıllarımızı
işıqlandırdığımız qədər, ürəkləri də haqqaniyyət ilə doldur-
maya çalışalım. Avropada nə görürsək, cocuq kimi alıb qaç-
mayalım” (97, s. 67).
Ə.Hüseynzadənin də məsələyə münasibəti eyni idi:
“aləmi-islamın nə səbəbdənsə, bir neçə əsrdən bəri haləti-
təvəffüqdə qalmağı, hətta gerilədiyi bir müddəti-mədid zər-
fində Qərb aləminin durmayıb təriqimədəniyyətdanə, dövrü-
tərəqqiyyata nail olduğunu nəzəri-etibarə və ibrətə almamız
lazımdır. Fəqət bu cəhətdən dəxi zəvahirə aldanmayıb, bu
mədəniyyətin din və qövmiyyətlərə deyil, bəlkə bütün bəşə-
riyyətə aid əsaslarını dini-tövfiqi islama, millətimizin
tərəqiyyatına tətbiq etməliyiz. Avropa elminə, maarifinə,
ədəbiyyatına, sənət və sənayesinə kəsbi-vaqif etməyə və
millətimiz beynində nəşrə çalışmalıyız” (20, s. 246 247).
Eyni fikirlər H.S.Ayvazovun tərəfindən belə dilə gətiri-
lirdi: “Bu gün gözümüzə pək parlaq görünən elmli, maarifli
Dostları ilə paylaş: |