Azərbaycanda təhsil sistemi aşağıdakı prinsiplərə uyğun
qurulur: təhsilin dövlət və ictimai səciyyəli olması, dövlət təlim-
tərbiyə müəssisələrində təhsilin əsasən dövlət hesabına olması; hər bir
vətəndaş üçün təhsilin müyəssərliyi; təhsilin humanist xarakterdə
olması; təhsilin humanitar istiqamətli olması; təhsil sistemində
vahidlik və varisliyin olması, təhsildə xalqların hüquq bərabərliyi;
təhsildə kişi və qadınların hüquq bərabərliyi; təhsilin milli dəyərlərdən
qidalanması; şəxsiyyətin hərtərəfli inkişafına təhsilin imkan verməsi;
təhsil sisteminin açıqlığı; təhsilin idarə olunmasında demokratiklik;
təhsildə siyasi fəaliyyətin yolverilməzliyi (43, 117).
Göründüyü kimi, təhsil sisteminin əsasında duran on üç əsas
prinsipdən biri də konkret olaraq təhsilin humanistləşdirilməsi
adlanırsa, digər 12 prinsipin hər birində də müvafiq olaraq humanizm
elementləri öz təcəssümünü tapır.
Məsələn, təhsilin dünyəviliyi prinsipində də humanizmin
bəşəriliyi özünü bu və ya digər dərəcədə göstərir. Yaxud təhsilin milli
dəyərlərdən qidalanması prinsipində də milli-mənəvi dəyərlərimizin
insanpərvərlik, qayğıkeşlik əliaçıqlıq, humanistlik kimi əxlaqi
normalardan yoğrulması özünü büruzə verir. Təhsilin prinsiplərinin
humanistləşdirmə prinsipi ilə bağlı bir üzvü əlaqəsi onun
ümumpedaqoji prinsip olmasını şərtləndirən cəhətlərdəndir. Elmi
pedaqogikada sistemlilik, ardıcıllıq, müvafıqlik, nikbinlik, yaş, fərdi
və psixoloji xüsusiyyətlərin nəzərə alınması prinsipləri kimi
humanistləşdirmə prinsipi də ümumpedaqoji prinsip hesab olunur.
Ona görə ki, humanistləşdirmə prinsipi həmin prinsiplər kimi həm
təlimin, həm tərbiyənin, həm də təhsilin prinsipləri hesab olunurlar.
Təhsilin humanistləşdirilməsini biz ilk dəfə olaraq ümumpedaqoji
prinsip hesab etməklə onun elmi pedaqogikada, yəni «Pedaqogika»,
«Ali məktəb pedaqogikası» adlı dərslik və dərs vəsaitlərində mövcud
prinsiplər sırasına daxil edilməsini təklif edirik. Çünki arzu və istək
şəklində təqdim etdiyimiz bu təklifin isə mühüm elmi əsaslara
söykənməsini də ımutmaq olmaz. Məlumdur ki, humanistləşdirməni,
humanizmi, humanist xarakteri prof Nurəddin Kazımovdan savayı,
heç bir müəllif təhsilin prinsipi kimi qəbul etməmişdir. O, ilk dəfə
olaraq «Ali məktəb Pedaqogika- sumda, sonra isə «Məktəb
pedaqogikası»nda
təhsilin
humanistləşdirilməsi
məsələsinə
toxunmuşdur. Digər müəlliflər isə bu
200
prinsipi yalnız tərbiyə prinsipi kimi təqdim etmişlər. «Pedaqogika»
adlı dərslik və dərs vəsaitlərində ötəri də olsa, mövcud tərbiyə
prinsipləri sırasında humanizm tərbiyyəsinin adını çəksələr də, bu
prinsipin hərtərəfli elmi şərhini və pedaqoji kadr hazırlığında onun
rolunu geniş mənada işıqlandırmamışlar. Ona görə də təhsilin
humanistləşdirilməsi prinsipi barədə biz ilk dəfə olaraq geniş şəkildə
şərhlər
verməyi
məqsədəuyğun
hesab
etdik,
təhsilin
humanistləşdirilməsi sözünün şərhinə çalışdıq, bu sözün etimoloci
mənasını aydınlaşdırdıq, onun konkret bir pedaqoji prinsip kimi
şərhinə və həmin prinsipin ali məktəb həyatındakı roluna və yerinə öz
münasibətimizi bildirdik. Bütün bu dediklərimizi ümumiləşdirərək
təhsilin humanistləşdirilməsi prinsipinin məzmununu aşağıdakı kimi
ifadə etməyi məqbul saydıq. Yetişən nəslin (şagirdin, tələbənin) öz
şəxsi meylinə, arzusuna, niyyətinə uyğun gələn fənlərin öyrənilməsinə
imkan verilməsi, müstəqil peşə seçməyə istiqamətləndirilməsinə
xüsusi şəraitin yaradılması; onların hüquqlarına, azadlıqlarına, ictimai
maraqlarına, şəxsiyyətinə, şərəf və ləyaqətinə, əqidəsinə hörmətlə
yanaşılması; müəllim- şagird, müəllim-tələbə münasibətlərində
səmimi həmrəyliyi, sıx əməkdaşlığı, qarşılıqlı anlaşmanı,
insanpərvərliyi, hörmət, ehtiram, yardım, pay, mərhəmət və s. bu kimi
normaların məqsədyönlü, planlı və mütəşəkkil tənzimlənməsi, təhsilin
humanistləşdirilməsi prinsipinin məzmununu təşkil edir.
Yeri gəlmişkən, təhsilin humanistləşdirilməsi prinsipinin ali
məktəb həyatındakı mövqeyinə də münasibət bildirməyi lazım bilirik.
Hər şeydən əvvəl, qeyd olunmalıdır ki, təhsilin
humanistləşdirilməsi prinsipi bütün ali məktəblərdə çox güclü
mövqeyə malikdir. Lakin bu mövqeyin sükunətdə olması bir fakt
olaraq qarşıda durur. Başqa sözlə desək, ali məktəbin idarə
edilməsindən tutmuş tədris prosesinin düzgün qurulmasına və
auditoriyadankənar tədbirlərin təşkilinə qədərki bütün bu proseslərdə
təhsilin humanistləşdirilməsi prinsipinə istinad etməklə, bu
prinsiplərin əsasında duran müəyyən tələblərin gözlənilməsinə,
müvafiq metod, priyom, yol və üsulların köməyindən istifadə etməklə
pedaqoji kadr hazırlığı ilə bilavasitə bağlı olan həmin mövqeyi
sükunətdən xilas edərək ona dinamik güc vermək mümkündür. Özü də
bu işi təkcə pedaqoji kadr hazırlığı ilə birbaşa məşğul olan ali
məktəblərlə
201
məhdudlaşdırmaq düzgün sayıla bilməz. Fikrimizi konkret faktlarla
izah edək. Məsələn, götürək Azərbaycan Tibb Universitetini: Elmi
ədəbiyyatda bu universitet heç vaxt pedaqoji kadr hazırlığı ilə məşğul
olan universitet kimi qələmə verilməyib. Bütün yazılı mənbələrdə
universitetin
müalicəxanalan,
sanitariya-gigiyena,
tədqiqat
mərkəzlərini və sairə bu kimi qurumları öz kadrları ilə təmin etməsi
barədə informasiyalara rast gəlirik. Unutmaq olmaz ki, universitet
bütün bunlarla yanaşı, həm də pedaqoji kadr hazırlığı ilə məşğul olur.
Çünki universiteti bitirənlərin bir qismi tibb məktəblərində, tibb
təmayüllü kolleclərdə, texnikumlarda və Tibb Universitetində dərs
deyir. Əgər dərs deyirlərsə, deməli, onlar pedaqoji prosesin aparıcı
simalarma çevrilirlər. Bu mütəxəssislər əgər pedaqoji işlə
məşğuldurlarsa, deməli, onları da pedaqoji kadr hazırlığı ilə bilavasitə
məşğul olan ali tədris müəssisəsi bu işə hazırlamışdır. Əgər adı
çəkilən orta ixtisas və ali məktəblər birbaşa tibb təhsili ilə
məşğuldurlarsa, deməli, onların hamısı təhsil müəssisələridir və
həmin təhsil müəssisələrində təhsilin humanist- ləşdirilməsi
prinsipinə birmənalı şəkildə düzgün yanaşılması, riayət olunması və
istinad edilməsi vacibdir. Belə bir məsələni diqqətdən yayındırmaq
olmaz ki, tibbi təhsili alan hər bir peşə sahibi hökmən mərhəmətli,
insanpərvər və şəfqətli olmalıdır. Əbəs yerə deməyiblər ki, həkimlər
«sağlamlıq bəxş edən», «mərhəmət göstərən», «ölümdən xilas edən»,
«can qurtaran» adamlardır. Qədim zamanlarda həkimləri loğman
adlandırıblar. Loğman xəstələrdə nikbinlik, inam hissləri
formalaşdırmağı bacarmalı, onların bütün dərdlərinə insanpərvərliklə
yanaşmalı, öz şəfqətli əllərindən onlara mərhəmət payı verməyə daim
hazır olmalı, təmənnasız yardım etməyi özünün həyat amalı kimi
qəbul etməyə alışmahdular. Onlar təbii fəlakətlərdən, qəzalardan,
yoluxucu və ictimai mühit üçün son dərəcə təhlükəli olan
xəstəliklərdən zərər və əziyyət çəkənlərə yardım etməyi özlərinin
əxlaqi - mənəvi keyfiyyətlərinə çevirməyi bacarmalıdırlar. Bütün
bunlar isə deməyə əsas verir ki, tibbi kadrlar hazırlayan orta ixtisas və
ali təhsil müəssisələrində tələbələri səhiyyə işçisi kimi müqəddəs peşə
hazırlığına yiyələndirərkən onlara təhsilin humanistləşdirilməsi
prinsipinin əsas istiqamətlərinə müvafiq olaraq bilik, bacarıq və
vərdişlərin aşılanması daha vacibdir. Eyni sözləri birbaşa pedaqoji
kadr hazırlığı ilə məşğul olmayan ali məktəblər haqqında da
202
Dostları ilə paylaş: |