132
Yazığa bir bax! Demədim ki, beĢ qəpiyə
dəyməz bir təqlidçi təzhibi yalnız pul üçün
eləyəndi, ilhamı qıt bir səfehdi. «Xeyr, – dedim, –
bilmirəm».
Heç
ərzurumlu
vaizin
ətrafındakı
təcavüzkarların
Zərif
əfəndiyə
bir
pislik
eləyəcəkləri barədə düĢünmüĢdümmü?
Özümü saxladım, demədim ki, o da
onlardandır. «Xeyr, – dedim, – niyə?»
Bu, Ġstanbul Ģəhərində əsiri olduğumuz
yoxsulluq,
vəba,
əxlaqsızlıq,
rəzillik
Peyğəmbərimiz
Rəsulullah
zamanındakı
islamiyyətdən uzaqlaĢıb, yeni, çirkin adətlər
qazandığımızdan və firəng üsullarının aramıza
sızmasından baĢqa heç bir Ģeylə izah oluna bilməz.
Vaiz Ərzurumi elə belə deyir, amma düĢmənləri
ərzurumilərin musiqi çalınan təkkələrə hücum
elədiklərini, övliya məzarını dağıtdıqlarını iddia
eləyib, padĢahı tovlamaq istəyirlər. Ġndi mənim
Ərzurumi həzrətlərinə onlar kimi düĢmənçilik
bəsləmədiyimi bildiklərinə görə, deməli, nəzakətlə:
«Zərif əfəndini sənmi öldürdün?» – demək
istəyirlər.
Bu Ģayiələrin nəqqaĢlar arasında çoxdan
yayıldığı qəfildən yadıma düĢdü. Ġlhamsız,
bacarıqsız, qabiliyyətsizlər dəstəsi indi böyük keflə
mənim alçaq qatilin biri olduğumu yayır. Bu
133
qısqanc nəqqaĢlar kütləsinin iftiralarını məhz ciddi
qəbul elədiyinə görə hoqqanı bu sərsəri Qaranın o
çərkəz baĢına endirmək istədim.
Qara gördüyü hər Ģeyi yadında saxlaya-
saxlaya naxıĢ otağıma tamaĢa eləyir: uzun kağız
topalarına, mürəkkəb dolu çanaqlara, boya
kasalarına, iĢləyəndə aradabir diĢlədiyim almaya,
arxadakı ocağın qırağında duran qəhvədanıma,
qəhvə fincanlarıma, döĢəkcələrə, pəncərənin yan
aralığından sızan iĢığa, səhifənin enini-uzununu
yoxlamaq üçün istifadə elədiyim güzgüyə,
çəkələklərimə və orada qapı döyüləndən sonra
tələsik otaqdan çıxanda arvadımın saldığı üçün
qıraqda günah kimi duran qırmızı qurĢağına
diqqətlə baxır.
Ondan
düĢüncələrimi
gizlətməyimə
baxmayaraq, çəkdiyim rəsmləri və içində
yaĢadığım bu otağı həyasız və təcavüzkar
baxıĢlarının ixtiyarına verirəm: bilirəm, məndəki bu
qürur hamınızı heyrətləndirəcək, amma ən çox pul
qazanan və deməli, ən yaxĢı nəqqaĢ mənəm! Çünki
Allah nəqşin sevinc olmasını istəmişdi ki, aləmin də
sevinc olduğunu baxmağı bacarana göstərsin.
135
13. MƏNƏ LEYLƏK DEYİRLƏR
Günorta namazı vaxtıydı. Qapı döyüldü.
Baxdım ki, lap uĢaqlığımızdakı Qaradı. Bir-birimizi
qucaqladıq. ÜĢümüĢdü, içəri çağırdım, evin yolunu
necə tapdığını belə soruĢmadım. ƏniĢtəsi onu
mənim yanıma göndərmiĢdi ki, ağzımı arayıb
görsün Zərif əfəndinin niyə yoxa çıxdığını, harada
olduğunu bilirəmmi. Amma yalnız ondan yox,
Ustad Osmandan da xəbər gətirmiĢdi, «Bir sualım
var», – dedi; Ustad Osman deyib: «Əsl nəqqaşı o
birilərindən fərqləndirən şey zamandı». Nəqşin
zamanıdı. Nə düĢünürəm? Qulaq asın.
NAXIġ VƏ ZAMAN
Hamının bildiyi kimi, qədimdən bizim
ailənin nəqqaĢları, məsələn, qədim ərəb ustaları da
dünyaya firəng kafirinin bu gün baxdığı kimi baxır,
hər Ģeyə küçədəki sərsəriylə itin, dükandakı
136
piĢtaxtalarla kərəvizlərin durduğu yerdən tamaĢa
eləyib çəkərdilər. Bu gün firəng ustadlarının
məğrurcasına öyündüyü perspektiv üsulundan da
xəbərsiz olduqlarına görə bu, onların aləmini itin və
kərəvizin görə biləcəyi qədər məhdud və dar
eləyirdi. Sonra bir Ģey baĢ verdi, bütün nəqĢ
aləmimiz dəyiĢdi. Sizə oradan baĢlayıb məlumat
verim.
ÜÇ NAXIġ VƏ ZAMAN HEKAYƏSĠ
ƏLĠF
Bundan üç yüz əlli il qabaq Bağdad
monqolların əlinə düĢüb rəhmsizcəsinə talandığı
soyuq fevral günü Ġbn ġakir yalnız bütün ərəb
aləminin deyil, bütün Ġslamın ən adlı-sanlı, ən usta
xəttatıydı. Cavan olmasına baxmayaraq, Bağdadın
dünyada məĢhur kitabxanalarında onun yazdığı,
əksəriyyəti Qurani-Kərim olan çoxlu kitab vardı.
Həmin kitabların qiyamətə qədər qalacağına
inandığına görə Ġbn ġakir dərin və sonsuz zaman
fikriylə yaĢayırdı. Bir neçə gün ərzində monqol
xaqanı Hülakünün əsgərləri tərəfindən hamısı
vərəq-vərəq cırılıb, parçalanıb, yandırılıb Dəclənin
sularına atılan, bu gün məlum olmayan həmin
əfsanəvi kitablardan sonuncusu üçün bütün gecəni
Dostları ilə paylaş: |