Orxan pamuk
Yüklə 4,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- 18. MƏNƏ QATİL DEYƏCƏKLƏR
188 rəsmlərdən sehrlənmiĢ, bu heyrət içində də göstərdikləri qonaqpərvərliyə güvənib, təhdidlərlə dolu məktubu vermiĢ, PadĢahımızın təkəbbürlü ədayla Kıbrısı istədiyini təbliğ eləmiĢdim. Venesiyalılar o qədər qəzəblənmiĢdilər ki, dərhal yığıĢan Məclisdə bu cür məktubun müzakirəsinin belə məqbul olmadığı haqda qərar çıxarılmıĢdı. Sonrasa qəzəbli kütlələr məni doçun sarayında qısnamıĢdılar. Mühafizəçiləri, qapıçıları basıb- keçən sərsərilər canımı boğazlamağa giriĢmiĢdilər ki, doçun iki döyüĢçüsü məni sarayın dəhlizlərindən qaçırıb kanala açılan arxa qapıya çıxartdılar. Orada buna oxĢayan dumanın içində məni qarĢılayıb qoluma girən ağ geyimli, uzun boylu, solğun bənizli qayıqçını bir anlığa ölümün özü hesab eləmiĢ, gözlərinin içinə baxıb, orada özümü görmüĢdüm. Kitabımı gizlincə bitirib Venesiyaya bir dəfə də getmək imkanını intizarla gözlədim. Üstü səliqəylə örtülən qəbrə yaxınlaĢdım: indi orada mələklər onu sorğu-suala çəkirlər, cinsini, dinini, peyğəmbərini soruĢurlar. Öz ölümüm barədə düĢündüm. Bir qarğa yanıma sıçradı. Qaranın gözlərinin içinə Ģirin-Ģirin baxdım və qoluma girməsini, qayıdanda mənə yoldaĢlıq eləməsini istədim. Kitabım üçün iĢləmək məqsədilə ertəsi gün səhər
189 tezdən onu evdə gözləyəcəyimi söylədim. Çünki öz ölümüm barədə düĢünər-düĢünməz kitabımı, nəyin
18. MƏNƏ QATİL DEYƏCƏKLƏR
Yazıq Zərif əfəndinin parça-parça olmuĢ meyitinin üstünə palçıqlı soyuq torpaq töküləndə hamıdan çox mən ağladım. «Ölənlə birlikdə mən də ölüm, qoyun mən də onunla birgə qəbrə basdırılım», – deyib qıĢqırırdım, qəbrə yıxılmamaq üçün belimdən tutdular. Az qala boğulanda ovuclarını alnıma qoyub, baĢımı da arxaya doğru çəkdilər ki, nəfəs ala bilim. Hıçqırıq və göz yaĢlarımı həddən artıq eləyə biləcəyimi mərhumun qohumlarının baxıĢlarından da baĢa düĢüb özümü yığıĢdırdım. NəqqaĢxanadakı dedi-qoduçular bu qədər ağladığıma görə Zərif əfəndiylə aramızda bir könül bağı olduğunu güman eləməyə də baĢlaya bilərdilər. Daha artıq diqqət çəkməmək üçün dəfnin axırına qədər bir çinar ağacının arxasında gizləndim. Cəhənnəmə yolladığım səfehin daha da sarsaq bir qohumu məni çinarın arxasında yaxaladı,
190 çox mənalı saydığı baxıĢla gözlərini gözlərimin içinə dikdi. Məni uzun-uzadı qucaqladı. Sonra axmaq belə dedi: «Sən Cümə ertəsiydinmi, ÇərĢənbəydinmi?» «ÇərĢənbə 1
vaxtlar rəhmətliyin adıydı», – deyəndə heyrətləndi. Bizi bir-birimizə sirr kimi bağlayan bu ləqəblərimizin hekayəsi adidi. ġəyirdlik illərimizdə, o vaxt kalfalıqdan ustalığa yeni keçmiĢ Ustad Osmana hamımızın hörməti, heyranlığı, eĢqi çox böyük idi. Böyük nəqqaĢdı, Allahın həm sehrli bacarıq, həm də cin kimi ağıl verdiklərindən hər Ģeyi bizə o öyrətdi. Hər səhər Ģəyirdlərin yerinə yetirməli olduğu kimi, aramızdan bir nəfər ustadın evinə getməli, qələm qutusunu, çantasını, içi kağızla dolu cildbəndini götürüb, arxasınca nəqqaĢxanaya qədər gəlib ona yoldaĢlıq eləməliydi. Ona yaxın olmaq üçün o qədər çarpıĢırdıq ki, «bu gün mən gedəcəyəm» deyib aramızda dalaĢırdıq. Ustad Osmanın bir sevimlisi vardı, amma hər səhər də onun gəlməsi nəqqaĢlar dəstəsində onsuz da heç bitib-tükənməyən dedi-qoduları və ədəbsiz zarafatları əməlli-baĢlı alovlandırdığına görə böyük
1 ÇərĢənbə həftənin ikinci, Salı üçüncü, PərĢənbə dördüncü, cüməertəsisə altıncı günləridir (tərc.).
191 ustad bu qərara gəlmiĢdi ki, hərəmiz həftənin bir günü gələk. Böyük ustad cümə günləri iĢləyər, cümə ertəsi nəqqaĢxanaya getməzdi. Çox sevdiyi, bizim kimi Ģəyirdlik eləyən, sonrakı illərdə ona və hamımıza xəyanət eləyib sənəti atan öz oğlu atasına sıravi Ģəyird kimi bazar ertəsi günləri yoldaĢ olurdu. Bir də hamımızdan qabiliyyətli, arıq və uzun bir PərĢənbə qardaĢımız vardı ki, gənc yaĢında naməlum xəstəlikdən qızdırma içində ölmüĢdü. Rəhmətlik Zərif əfəndi çərĢənbələr gəlirdi, buna görə də ÇərĢənbəydi. Amma sonra böyük ustadımız adlarımızı Salıdan Zeytuna, Cümədən Leyləyə, Bazardan Kəpənəyə dəyiĢdirdiyi eĢq və mənayla, təzhibinin incəliyinə iĢarəylə ona Zərif demiĢdi. Böyük ustad hamımıza dediyi kimi, ona da bir müddət hər səhər: «XoĢ gəldin, ÇərĢənbə, görək necəsən», – deməliydi. Məni də necə çağırdığını xatırlayanda gözlərimin yaĢaracağını hesab elədim: Ģəyird olanda bütün qapazlara baxmayaraq, Ustad Osman bizi sevdiyinə, nəqĢimizin gözəlliyindən gözləri sulanıb əllərimizdən, qollarımızdan öpdüyünə, o, bizi öpdükcə bacarığımız da eĢqlə çiçəkləndiyinə görə elə bil cənnətdəydik. O vaxtlar bu xoşbəxt
BaĢını və əllərini bir ustadın, bədəni və qiyafələrini baĢqa bir ustanın çəkib boyadığı o
Yüklə 4,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|