O‘zbekiston respublikasi
Yüklə 2,02 Mb.
|
|
qilardi. Unga katta vakolatlar berishgan edi. Besh davlat (AQSH, Buyuk Britaniya, Fransiya, Italiya va Yaponiya) Kengashning doimiy a’zolari edi. Nizom agressor davlatga nisbatan birgalikda harbiy va iqtisodiy sanksiyalar (choralar) qo‘llashni ham ko‘zda tutardi. Biroq Nizomda qanday davlat agressor davlat deyiladi, degan savolga aniq javob yo‘q. Bu esa har bir davlatga xalqaro nizomlar xarakterini o‘zicha talqin etish imkonini beradi. Millatlar Ittifoqi o‘zi faoliyat ko‘rsatgan 1946-yilgacha amalda biror marta ham jazo choralarini qo‘llay olmadi. Bunga Ittifoqning amalda Buyuk Britaniya va Fransiya siyosatining quroliga aylanib qolganligi sabab bo‘ldi. (AQSH kongressi Versal shartnomasini tasdiqlamaganligi uchun Ittifoq a’zoligidan chiqqan edi.) Nizomda uning a’zolari zimmasiga «barcha a’zolarning hududiy yaxlitligini hurmat qilish va asrash» vazifasi ham yuklatilgan edi. Biroq amaldagi Ittifoqning hech bir a’zosi bu vazifani bajarishga astoydil intilgan emas. Millatlar Ittifoqining Nizomida «Mandat tizimi» deb atalgan xalqaro huquqning yangi bir normasi belgilab qo‘yildi. Unga ko‘ra, Millatlar Ittifoqi mustamlaka bo‘lib kelgan yoki bo‘lib qolayotgan hududni boshqarish huquqini u yoki bu davlatga topshirishi mumkin edi. Bunday huquqni olgan davlat o‘sha mustamlakani mustaqillikka tayyorlashi lozim edi. Aslida bu ayyorona tizim mustamlakalarni bo‘lib olish siyosatini niqoblovchi mash’um vosita vazifasini o‘tadi. Fransiyada, Germaniyadan tashqari, urushda mag‘lub bo‘lgan boshqa davlatlar bilan ham alohida-alohida shartnomalar imzolandi. Chunonchi, Avstriya bilan bunday shartnoma 1919-yilning 10-sentabr kuni Parij yaqinidagi Sen-Jermen saroyida imzolandi. Shartnoma sobiq Avstriya-Vengriya imperiyasi tugatilganligini e’lon qildi. Tinchlik shartnomalari Millatlar Ittifoqining tuzilishi 12 Avstriya hududi esa sezilarli darajada o‘zgartirildi. Xususan, Janubiy Tirolning bir qismi Italiya ixtiyoriga o‘tkazildi. Chexiya va Moraviya yangi tuzilgan Chexoslovakiya davlatiga qo‘shildi. Bukovina esa Ruminiyaga nasib etdi. Avstriya qo‘shinlarining soni 30 ming kishidan oshmasligi belgilab qo‘yildi. Floti esa Antanta ixtiyoriga o‘tkaziladigan bo‘ldi. Bundan tashqari Avstriyaning Germaniya bilan qo‘shilishi batamom taqiqlab qo‘yildi. 1919-yilning 27-oktabrida Parijga yaqin Neyi shahrida Bolgariya bilan shartnoma imzolandi. Shartnomaga ko‘ra, Bolgariya hududining katta qismi Yugoslaviya, Gretsiya va Ruminiyaga o‘tdi. Ayni paytda unga 2,5 mlrd oltin frank kontributsiya to‘lash majburiyati yuklandi. Bolgariya qurolli kuchlarining soni 20000 kishidan oshmasligi belgilandi. 1920-yilning 4-iyulida Versal saroyining Trianon zalida Vengriya bilan shartnoma imzolandi. Shartnomaga ko‘ra, Vengriya o‘z hududining ancha qismidan mahrum etildi. Chunonchi, Xorvatiya, Bachka va Banatning g‘arbiy qismi Yugoslaviyaga o‘tdi. Ruminiyaga Transilvaniya va Banatning sharqiy qismi berildi. Chexoslovakiya ham esdan chiqarilmadi. Unga Slovakiya va Karpatorti Ukrainasi nasib etdi. Vengriyaga berilgan og‘ir zarbadan biri — bu uning dengizga chiqish imkoniyatidan mahrum etilganligi bo‘ldi. Vengriya 30 ming kishidan ortiq qurolli kuchga ega bo‘la olmas edi. Antanta davlatlari 1920-yilning 10-avgustida Fransiyaning Sevr shaharchasida Turkiya bilan shartnoma imzolashdi. Shartnomaga ko‘ra, Turkiyaga 1914-yilning 1-avgustigacha qaram bo‘lgan hududlar to‘rtdan uch qismga kamaydi.
Turkiya hududi Kichik Osiyo va Istambul shahrini o‘z ichiga olgan Yevropadagi ozgina joy bilan cheklab qo‘yildi. Istambul shahri poytaxt sifatida qoldirildi. Biroq g‘olib davlatlar, agar Turkiya Sevr shartnomasi talablarini bajarishdan bosh torta boshlasa, bu qarorni qayta ko‘rib chiqish huquqiga ega edilar. Qora dengiz bo‘g‘ozlarining barcha davlatlar savdo va harbiy kemalari uchun ochiq ekanligi belgilab qo‘yildi. Turkiyani bo‘g‘ozlardan o‘z harbiy kuchlarini olib chiqib ketishga majbur etishdi. Aslida bu shartlar bo‘g‘ozlar ustidan Buyuk Britaniya, Fransiya va Italiya nazorati o‘rnatilishiga imkon berdi. Turkiya o‘z flotini Antanta ixtiyoriga topshirishi zarur edi. Bu ham yetmaganidek, Sevr shartnomasi g‘olib davlatlarga Turkiyaning moliyasi va butun iqtisodiyoti ustidan nazorat o‘rnatish huquqini berdi. Turkiya armiyasining soni 50 ming kishidan oshmasligi belgilandi. Sevr shartnomasi Turkiyaga Antanta davlatlarining yarim mustamlaka tartibini o‘rnatdi. Birinchi jahon urushi tugagandan keyin Yevropada xalqaro kuchlarning yangi nisbati belgilangan Versal tizimi shu tariqa shakllandi. Bu tizim Yevropa siyosiy xaritasini qayta qurish va dunyoni qayta bo‘lib olishni huquqiy jihatdan rasmiylashtirishning o‘ziga xos shakli edi. 13 AQSH Kongressining yuqori palatasi (Senat) Versal shartnomasida AQSHning manfaatlari hisobga olinmagan, degan vaj bilan bu shartnomani ratifikatsiya qilmadi. Jahon urushidan qudratli bo‘lib chiqqan AQSH Osiyo — Tinch okean mintaqasida yangi tartiblar o‘rnatilishidan eng ko‘p darajada manfaatdor davlat edi. Tabiiyki, o‘rnatiladigan bu yangi tartiblar AQSHning manfaatlariga to‘la mos kelishi shart edi. Chunki yer kurrasining bu mintaqasidagi davlatlararo munosabatlar Buyuk Britaniya va Yaponiya o‘rtasida 1902-yilda imzolangan shartnomaga asoslanib kelmoqda edi. Birinchi jahon urushi yillarida qudratli harbiy-dengiz floti yarata olgan va flotning katta qismini Tinch okeanga joylashtirgan AQSHni bu holat mutlaqo qoniqtirmas edi. Endi, AQSH bu qudratli floti yordamida ushbu mintaqaning yetakchi davlati bo‘lib olishni astoydil xohlar edi. Buyuk Britaniya–Yaponiya mavqeyiga shu yo‘l bilangina putur yetkazishi va ularning ittifoqini yo‘qqa chiqarishi mumkin edi. Shu niyatni ro‘yobga chiqarish maqsadida AQSH yangi konferensiya chaqirilishiga erishdi. Bu konferensiya Vashington shahrida 1921-yilning 12-noyabridan 1922- yilning 6-fevraligacha ish olib bordi. Konferensiya ishida Tinch okean havzasida shakllantiriladigan yangi tartiblar bevosita o‘z manfaatlariga daxldor bo‘lgan 9 davlat (AQSH, Buyuk Britaniya, Yaponiya, Fransiya, Italiya, Belgiya, Gollandiya, Portugaliya va Xitoy) vakillari qatnashdi. Sovet Rossiyasi bu konferensiyaga ham taklif etilmadi. Vashington konferensiyasida 3 ta muhim shartnoma imzolandi. Ularning birinchisi 1921-yil 13-dekabrda imzolangan «To‘rtlar shartnomasi» (AQSH, Buyuk Britaniya, Fransiya va Yaponiya) edi. Bu shartnoma Tinch okeandagi qaram orollar va mulklar xavfsizligining kafolati hamda bu joylarga nisbatan manfaatlarni birgalikda himoya qilish masalasiga oid edi. 1922-yilning 6- fevralida «Beshlar shartnomasi» (AQSH, Buyuk Britaniya, Yaponiya, Fransiya va Italiya) deb nomlangan shartnoma imzolangan. Bu shartnoma xalqaro munosabatlar tarixida qurollanishni cheklovchi birinchi shartnoma edi.
Shartnoma bo‘yicha AQSH va Buyuk Britaniya harbiy-dengiz flotining umumiy suv sig‘imi 525 ming, Yaponiya flotiniki 315 ming, Fransiya va Italiya flotlariniki (har biriniki) 175 ming tonnadan oshmasligi kerak edi. Bundan tashqari, tomonlar suv sig‘imi 35000 tonnadan ortiq bo‘lgan kema qurmaslik yoki sotib olmaslik majburiyatini oldilar. Shunday qilib, AQSH o‘zining dengizdagi asosiy raqibi Buyuk Britaniyaning dunyoning eng qudratli harbiy-dengiz floti miqdoriga ega bo‘lish maqsadini yo‘qqa chiqarishga erisha oldi. Ayni paytda, bu shartnoma suv osti floti xususida hech qanday cheklashni belgilamadi. Bu shartnoma matnida Yaponiya AQSH va Buyuk Britaniya- Vashington konferensiyasi 14 ning Yaponiya sohillariga 5 ming km dan yaqin masofada harbiy dengiz qarorgohi qurmaslik majburiyatini qayd eta oldi. 6-fevral kuni uchinchi shartnoma — «To‘qqizlar shartnomasi» — imzolandi. Bu shartnoma Xitoyga oid edi. Ma’lumki, Xitoy ham Versal shartnomasini imzolamagan. Buning sababi — Germaniyaning Xitoydagi mustamlakalari Xitoyga qaytarib berilmay, Yaponiyaga berib yuborilganligi edi. Germaniya mustamlakalarining Yaponiyaga o‘tishi va uning yanada qudratli davlatga aylanishi AQSHni xavotirga solmay qolmadi. Shuning uchun Vashington konferensiyasida AQSH bu mustamlakalar Xitoyga qaytarib berilishiga erishdi. Bundan tashqari, «To‘qqizlar shartnomasi» Xitoy suvereniteti va hududiy yaxlitligi tan olinishini e’lon qildi hamda bu 9 davlat Xitoyni ta’sir doiralariga bo‘lib olishga intilmaslik majburiyatini oldilar. Ayni paytda shartnomada Xitoy bilan munosabat o‘rnatishda ochiq eshiklar va teng imkoniyatlar tamoyili barcha davlatlar uchun barobar ekanligi ta’kidlandi. Chunki bu tamoyillar AQSH uchun ham Xitoy eshiklarini ochar va kelgusida u yerda o‘z raqiblarini siqib chiqarish imkoniyatini tug‘dirar edi. Vashington konferensiyasi qarorlari Versal shartnomasiga qo‘shimcha sifatida Osiyo — Tinch okean mintaqasidagi kuchlarning yangi nisbati uchun asos bo‘ldi va Versal — Vashington tizimini nihoyasiga yetkazdi. Versal — Vashington tizimi urushdan keyingi keskinlikni yumshatishga ma’lum darajada xizmat qildi. Uning bu xizmati xalqlarning o‘z taqdirini o‘zi belgilashi huquqining hamda urushga nizoli masalalarni hal etish vositasi sifatida qaramaslik tamoyillarining tan olinishida o‘z ifodasini topdi. Bundan tashqari, Millatlar Ittifoqining tuzilishi hamda qator Yevropa davlatlari mustaqilligining tan olinishi katta ahamiyatga molik tarixiy voqealar edi. Biroq Versal — Vashington tizimi mustahkam tinchlikning qaror topishiga asos bo‘la olmadi. Xo‘sh, nega? Birinchidan, Antanta davlatlari urushdan keyingi qayta qurishlarning barcha og‘irliklarini yengilgan davlatlar hisobidan hal etishga urindilar. Ular yengilgan davlatlar xalqlarining urush chiqarishda aybdor bo‘lgan hukmron sulolalari va hukumatlarini ag‘darib tashlaganliklarini inobatga olmadilar. Bular, o‘z navbatida, yengilgan davlatlar fuqarolari ongida milliy xo‘rlanish tuyg‘usini qo‘zg‘atdi. Bu esa shovinizm va milliy mustaqillik g‘oyalarining keng ildiz otishiga yo‘l ochdi. Ikkinchidan, xalqlarning o‘z taqdirini o‘zi belgilashi qoidasidan kelib chiqib, milliy davlatlar tuzishda tuzatib bo‘lmas suiiste’molliklarga yo‘l qo‘yildi. Yangi davlatlar chegaralari shunday belgilandiki, natijada 19 mln ga yaqin kishi o‘zi mansub bo‘lgan millat nomi bilan atalgan davlat fuqarosi bo‘la olmay qoldi. Ular boshqa davlatlarda «milliy kam sonli xalqlar» atamasi ostida yashay boshladilar. Binobarin, bu 19 mln ga yaqin kishining mavjud ahvoldan noroziligi tinchlikka tahdid solmay qolmas edi. Versal — Vashington tizimining mustahkam emasligi
15 Uchinchidan, yangi tashkil etilgan davlatlar chegarasi shunday belgilandiki, ular bir-biriga chegara da’vosi bilan istalgan paytda chiqishi mumkin edi. Bu omil ham tinchlikni xavf ostida qoldirardi. To‘rtinchidan, Versal — Vashington tizimi shartnomalarining amalda bajarilishini ta’minlovchi kuchli mexanizm (vositalar) vujudga keltirilmagan edi. Tuzilgan yangi xalqaro tashkilot — Millatlar Ittifoqiga bunday vakolat berilmagan edi. Antanta davlatlari ham bunda qodir emas edilar. Chunki kecha ittifoqchi bo‘lgan bu davlatlar o‘rtasida urushdan keyin vujudga kelgan ziddiyatlar amalda ittifoqchilik majburiyatlarini yo‘qqa chiqargan edi. Beshinchidan, sobiq Germaniya va Turkiya imperiyalari xalqlariga mustaqillik amalda mandat tizimining vasiylik tamoyili bilan niqoblandi, xolos. Yirik mustamlakachi asosiy davlatlar Buyuk Britaniya va Fransiya «buyuk vasiy»lar ham bo‘lib oldilar. Mustamlaka xalqlar milliy-ozodlik kurashini davom ettirdilar. Oltinchidan, Versal — Vashington tizimi Sovet Rossiyasining ishtirokisiz yaratildi. Antanta sovet davlatiga dushman Germaniya bilan separat sulh tuzgan sotqin deb, bolshevizmga esa dushmanlik ko‘zi bilan qaradi. Versal — Vashington tizimiga kiruvchi birorta ham shartnomani imzolamagan Sovet davlati bu tizimga nisbatan muxolifat bo‘lib qoldi. Ma’lumki, 20-yillar tarixga «patsifizm erasi» nomi bilan kirdi. Bu hodisa xalqaro munosabatlarda ham o‘z aksini topdi. Shuning uchun ham katta kamchilik va adolatsizliklarga qaramay, Versal — Vashington tizimi o‘zida patsifizm ruhini aks ettirgan edi va bu tizim 20-yillarda xalqaro munosabatlarda vaqtinchalik bo‘lsa-da, nisbatan barqarorlikni ta’minlay oldi. Biroq Versal — Vashington tizimi g‘olib davlatlar o‘rtasidagi hamda g‘oliblar va yengilgan davlatlar o‘rtasidagi ziddiyatlarni bartaraf etmadi. Aksincha, bu ziddiyatlar tez orada o‘zini to‘la namoyon eta boshladi. AQSH 20-yillarning oxiriga kelib barcha buyuk G‘arb va Sharq davlatlari — Buyuk Britaniya, Fransiya, Germaniya, Italiya va Yaponiya birgalikda ishlab chiqargan sanoat mahsulotlaridan ko‘p mahsulot ishlab chiqara boshladi. Chetga sarmoya joylashtirish miqdori bo‘yicha Buyuk Britaniyaga yetib oldi. AQSHning maqsadi xalqaro maydonda Buyuk Britaniya gegemonligiga chek qo‘yish, Germaniyaning Fransiya tomonidan asoratga solinishiga yo‘l qo‘ymaslik, uni Yevropada Fransiyaga bas keluvchi raqibga aylantirish edi. O‘z navbatida, yengilgan davlatlar va urush natijasida kam o‘lja tekkan mamlakatlar o‘ch olish ishtiyoqida yonmoqda edi. Biroq 20-yillarda ham Yevropada patsifistik kayfiyat va urushga qarshi harakat hali kuchli edi. Buyuk davlatlar hukmron doiralari istaydilarmi, yo‘qmi, bu omil bilan hisoblashishga majbur edilar. 20-yillarda xalqaro munosabatlarning o‘ziga xos xususiyatlari 16 Fransiya Yevropada yagona qudratli davlat bo‘lish uchun kurashardi. Shuning uchun ham u eng ko‘p sonli armiya tuzdi. Biroq uning qudrati bundan keyin qanday bo‘lishi Germaniyaning unga to‘lashi lozim bo‘lgan reparatsiyaga ham bog‘liq edi. Xuddi shu muammo uni xavotirga solar edi. Binobarin, Fransiyaning Yevropa qit’asida yetakchi davlat bo‘lish orzusi mustahkam iqtisodiy tayanchga ega emas edi. Tabiiyki, bunday sharoitda Fransiya xalqaro munosabatlarda qudratli siyosiy omil vazifasini bajara olmas edi.
Germaniyadan reparatsiya olish masalasini Fransiyaning yakka o‘zi hal eta olmaganligi buning tasdig‘idir. Shuning uchun ham bu muammoni hal etish tashabbusi AQSH qo‘liga o‘tgan edi. Reparatsiya va Yevropa davlatlarining AQSHga qarzini to‘lashi masalasi bilan shug‘ullanuvchi maxsus Xalqaro qo‘mitaning bu masala borasida 1924-yilda Amerika bankiri Daues rejasini qabul qilganligi shu bilan izohlandi. Daues rejasiga ko‘ra, Germaniya dastlab yiliga 1 mlrd markadan reparatsiya to‘lashi, keyinchalik esa bu raqam 3 mlrd markaga chiqarilishi lozim edi. 1929-yilda bo‘lib o‘tgan Gaaga xalqaro konferensiyasi bu masalada Amerika vakili Yung rejasini qabul qildi. Unga ko‘ra, Germaniya to‘laydigan har yilgi reparatsiya miqdori 2 mlrd marka hajmida chegaralanib qo‘yildi. Reparatsiyaning umumiy miqdori esa kamaytirildi. Jahon iqtisodiy inqirozi boshlangach esa, 1931-yildan Fransiyaning raqiblari taklifi bilan Germaniyaning reparatsiya to‘lash majburiyati to‘xtatib qo‘yildi. Germaniya to‘laydigan reparatsiya miqdorining kamaytirilishi Fransiyani tashvishga solib qo‘ydi. Buning ustiga AQSH Germaniya qudratini tiklash yo‘lida unga katta yordam ko‘rsatmoqda edi. Shuning uchun ham 1927-yilning aprel oyida Fransiya tashqi ishlar vaziri A. Brian AQSHga urushdan milliy siyosat quroli sifatida voz kechish haqida shartnoma imzolash haqidagi taklif bilan murojaat qildi. Patsifistik kayfiyat hukmron bo‘lgan bir sharoitda AQSH va boshqa davlatlar bu taklifni qabul qilmay ilojlari yo‘q edi. Natijada, 1928-yil davlat vakillari Brian – Kellog (AQSH davlat kotibi) pakti deb atalgan paktni imzoladi. Biroq muhim xalqaro ahamiyatga ega bo‘lgan bu hujjat bajarilmadi. Sovet davlati buyuk davlatlar o‘rtasidagi va ular bilan boshqa davlatlar o‘rtasidagi ziddiyatlardan ustalik bilan foydalana oldi. G‘arb davlatlari Sovet davlatini yakkalab qo‘yishga intilsalar-da, u 1922-yilning aprel oyida Genuyaga yaqin joy — Rapalloda Germaniya bilan shartnoma imzolashga muvaffaq bo‘ldi. Shartnomaga ko‘ra, tomonlar bir-biriga nisbatan barcha da’volardan, jumladan, qarz va tovonlardan ham voz kechdilar. 1924-yil Sovet davlatini Yevropaning barcha mamlakatlari tan oldilar. Sovet davlati G‘arb davlatlari Davlatlararo munosabatlarning yanada keskinlashuvi Reparatsiya muammosi 17 bilan tinch-totuv yashash masalasiga sinfiy kurashning xalqaro maydondagi shakli sifatida qarar edi. Shuning uchun ham bu munosabat doimiy emas, G‘arb davlatlari ertami-kechmi harbiy intervensiya uyushtirishi mumkin, deb hisoblardi. G‘arb esa, o‘z navbatida Rossiya va Komintern tomonidan inqilobning eksport qilinishi mumkinligidan cho‘chir edi. Shuning uchun ham ularning o‘zaro munosabatlarida hadiksirash mavjud edi. 1925-yilda Lokarno konferensiyasida imzolangan «Reyn kafolat pakti»ga Sovet davlati keskin norozilik bildirdi. Chunki, bu paktga ko‘ra, buyuk davlatlar Belgiya va Gollandiya chegaralari daxlsizligini kafolatlaganlari holda, bunday kafolat Sharqiy Yevropa davlatlari uchun joriy etilmadi. Sovet davlati esa, o‘z chegaralari xavfsizligini ta’minlash maqsadida, Germaniya, Turkiya, Litva va Afg‘oniston bilan betaraflik to‘g‘risida shartnoma imzoladi. 30-yillarda xalqaro munosabatlarning o‘ziga xos xususiyatlaridan biri Versal — Vashington tizimining barbod bo‘lishi hamda G‘arb va Sharqda urush o‘choqlarining vujudga kelishi, dunyoning yangi urush sari qadam bosishidan iborat. Jahon iqtisodiy inqirozi yillarida (1929—1933) Versal — Vashington tizimining barbod bo‘lish jarayoni yanada tezlashdi. Yevropada kuchlar nisbatida keskin o‘zgarishlar yuz berdi, davlatlar o‘rtasida raqobat yanada kuchaydi. Bu raqobat, ayniqsa, qurollanish poygasida yaqqol namoyon bo‘ldi. AQSHning qo‘llab-quvvatlashi bilan Germaniya xavfsizlik tizimi doirasida tenglik huquqini qo‘lga kiritdi. Bu tenglik huquqi amalda Germaniyaning harbiy qudratini tiklash huquqini tan olish bilan barobar edi. Versal tinchlik shartnomasining shu tarzda taftish qilinishi sobiq g‘oliblar va mag‘lublar ahvolini o‘zgartirib yubordi. Ayniqsa, Fransiyaning ahvoli yomonlashdi. 30-yillarning boshidayoq Germaniya tomonidan uning xavfsizligiga tahdid solinayotganligi sezila boshladi. Shunday sharoitda 1932-yilda Fransiya Sovet davlati bilan o‘zaro hujum qilmaslik to‘g‘risida shartnoma imzoladi. Uzoq Sharqda ham vaziyat keskinlashdi. Xitoy Buyuk Britaniya, AQSH va Yaponiya munosabatlari keskinlashgan maydonga aylanib qoldi. Yaponiya «Buyuk Osiyo» imperiyasini yaratish ishtiyoqi bilan yonmoqda va shu niyatda u 1931-yilda Xitoyga hujum qildi va Manjuriyani bosib oldi. Shu tariqa yangi jahon urushining birinchi o‘chog‘i vujudga keldi. Germaniyada fashizm doiralari qalbini birinchi jahon urushi natijalari bo‘yicha o‘ch olish orzusi egallab olgan edi. Ayni paytda ular dunyoga hukmron bo‘lish da’vosi bilan chiqdilar. Versal shartnomasi amalda inkor etildi. 1935-yilda umumiy harbiy majburiyat joriy etildi va Saar viloyati qo‘shib olindi. 1936-yilning mart oyida Germaniya qo‘shinlari demilitarizatsiyalashtirilgan zonani egalladi va qurollanish poygasini avj oldirdi. Shu tariqa yangi jahon urushining ikkinchi o‘chog‘i vujudga keldi. 30-yillarda xalqaro munosabatlarning o‘ziga xos xususiyatlari 2 — Jahon tarixi 18 Bu davrda fashistik Italiya ham qo‘l qovushtirib o‘tirmadi. 1935-yilning oktabr oyida uning qo‘shinlari Efiopiyaga bostirib kirdi. 1936-yil bahoriga kelib bu davlat Italiya mustamlakasiga aylandi. Bu urush Yevropa fashist davlatlarining ochiqdan-ochiq qurolli agressiyaga o‘tishi edi. 1936-yil iyun oyida Germaniya va Italiya fashistlari Ispaniya fashizmiga qurolli yordam ko‘rsatdilar. Buyuk Britaniya va Fransiya esa Ispaniya ishlariga aralashmaslik siyosatini e’lon qildi. Bu bilan ular amalda Ispaniya Respublikasining ag‘darilishiga ko‘maklashdilar. 1939-yilda Ispaniyada general Frankoning fashistik tartibi o‘rnatildi. Ayni paytda yangi jahon urushi tashabbuskori bo‘lgan davlatlar ittifoqi qaror topdi. Xususan, 1936-yil noyabrida Germaniya va Yaponiya «Antikomintern pakti» deb atalgan paktni imzoladilar. 1937-yilda bu paktga Italiya ham qo‘shildi. Shu tariqa Berlin — Rim — Tokio uchburchagi — dunyoni kuch ishlatish yo‘li bilan qayta bo‘lishga intilayotgan 3 davlat agressiv ittifoqi vujudga keldi. Bundan ruhlangan Yaponiya Xitoyda yanada yirik bosqinchilik harakatlarini boshladi. Germaniya esa Avstriyani bosib oldi. 30-yillarda xalqaro munosabatlarga xos yana bir xususiyat shu ediki, jahon jamoatchiligining katta qismi urushni xohlamas, urushga faqat ba’zi davlatlargina intilmoqda edi. Xo‘sh, shunday bo‘lsa, nega ikkinchi jahon urushining oldini olib bo‘lmadi? Birinchidan, G‘arb davlatlari jahon iqtisodiy inqirozining oqibatlarini bartaraf etish bilan band bo‘lib qoldilar. Natijada, bu omil G‘arbning urush xavfiga jamoa bo‘lib kurashish qobiliyatini pasaytirib yubordi. Ikkinchidan, jamoaviy xavfsizlik tizimi kuch ishlatishni inkor etmas edi. Binobarin, tinchlikni saqlab qolish jasoratni, har qanday qurbonlarga tayyor turishni, irodani talab etardi. Biroq yaqindagina tugagan birinchi jahon urushining qonli oqibatlari kishilarni dahshatga solib qo‘ygan edi. Shuning uchun ham jamoatchilik fikri bunday yangi qurbonlar berishga tayyor emas edi. Bu holat, o‘z navbatida, yangi urushning oldini olishga qodir davlatlar (Buyuk Britaniya, Fransiya) siyosatida passivlik, ehtiyotkorlik va noizchillikni yuzaga keltirdi. AQSHda esa aralashmaslik kayfiyati kuchli edi. Shuning uchun ham urush xavfi kundan-kunga kuchayib borayotgan bir sharoitda AQSH hukmron doiralari o‘z qobiqlariga o‘ralib olishni lozim topdilar. Bu esa yangi urush olovini yoqishga intilayotganlarga juda qo‘l keldi. Uchinchidan, G‘arb Gitlerning hokimiyat tepasiga kelganligi qanday oqibatlarga olib kelishi mumkinligiga o‘z vaqtida to‘g‘ri baho bera olmadi. Buyuk Britaniya va Fransiya «tinchlantirish» siyosatini yuritdi. To‘rtinchidan, bir tomondan, Buyuk Britaniya va Fransiya o‘z xavfsizliklarini Germaniya agressiyasini Sharqqa, Moskvaga qarshi burib yuborish yo‘li bilan saqlab qolishga intilgan bo‘lsalar, Sovet davlati, o‘z navbatida, Nega yangi jahon urushining oldini olish Yüklə 2,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|