292
ə
leyhinə qiyam edən Arteş ofiserlərindən ( ran ordusu
ofiserləri) ibarət idi. Onlar orada şikəst yedikdən (məğlub
olduqdan) sonra Azərbaycana gəlib, bizə mülhəq olmaqla çox
faydalı və əhəmiyyətli bir iş görməyə müvəffəq olmuşdular.
Biz bu əfsərləri müəttəl etməyərək, (yubandırmayaraq) çox səri
bir surətdə fədai başçılarının yanına göndərib, onların hərbi
məlumatından istifadə etmişdik. Təbiidir ki, əgər silahımız
fəqət tək-tək şəxslərdən topladığımız müxtəsər bu tüfənglərdən
ibarət olsaydı, işi qabağa aparmaq mümkün olmayacaqdır. Iş
qabağa aparmaq mümkün olmayacaq idi. Burada iki mənbə
bizim artıq dərəcədə dərdimizə dəydi. Onların biri maliklərin
ixtiyarında olan silahlar, ikincisi məhəllərdə saxlanılan
jandarmların silahları idi. Hələ qoşun qüvvəsi ilə üz-üzə
olmadan əvvəl kəndlilər tədric ilə bu silahları əllərinə
keçirtməyə müvəffəq olmuşdular. Əlbətdə silah məsələsi firqə
işçilərinin fikrini işğal edən ən mühüm məsələlərdən birisi idi.
Lakin ondan daha əhəmiyyətli silahdan istifadə edən fədakar
azadixahların münəzzəm təşkilat altına alınıb, mübarizəyə
hazırlanmaları idi. Maliklər ilə jandarmlar yuxarıda yazıb,
göstərdiyimiz cinayətləri ilə bu sahədə bizim üçün daha müsaib
(əlverişli) zəmin hazırlayırdılar. Onların cinayətkar əlləri ilə
dağılıb, bərbad edilən evlərdən qopan ah-nalələr bizim
təbliğatımızdan daha qüvvətli olduğu bizə yaxşı fədakar və
inamlı fədailər yetişdirdilər. Yuxarıda yazmışdıq ki, Mərkəzi
Komitə ümumi iclası aban ayının 30-na dək təşkil olub,
ş
üarlarımızın sözdən işə keçirtmək qərarını qəbul edən günə
dək biz kəndlini səbr və təhəmmülə və öz məzlumiyyətini isbat
etməyə dəvət edirdik. O gündən sonra isə firqə müəyyən qərar
üzrə hərəkət etdiyindən kəndliyə öz hüququnu almaq üçün öz
gücündən istifadə etməli olduğunu bildirməyə başladı və ona:
“Get zülmkarların şərini öz başından rəf et, çünki indiki
hökumət və onun məhkəmələri sənin hüququnu ayaqlar altında
tarumar etməkdən başqa bir şey görməyəcəksən. Ondan ümid
gözləmə”, - dedik. O gündən sonra “Azərbaycan” ruznaməsinin
81
bir firqənin rəhbərliyi sayəsində mümkün ola bilərdi, firqə isə
hənuz meydanda yox idi. 12 Şəhrivər müraciətnaməsini imza
edən müəssislər isə hələ ciddi bir iş görməmişlər. Çünki onların
vücudundan
istifadə
etmək
üçün
təşkilatı
imkanlar
yaradılmamışdır. Doğrudur, biz təbliğat işinə başladıqda
təşkilatı da nəzərdə tutmuşduq. Ciddi qədəmlər götürmək lazım
gəldiyi təcrübədə daha tez meydana çıxmışdı. Baxmayaraq ki,
haman 12 şəhrivər günlərində biz təşkilatımıza üzv qəbul
etməyə başlamışdıq. Xalqın firqəyə nisbət rəğbəti o qədər çox
idi ki, üzvlük üçün müraciət edənləri dəftərə qeyd edib, qurtara
bilmirdik. Şəhrivərin 13-14-15-ci günlərində fəqət mərkəzi
ş
öbədə gündə mindən ziyada üzv qəbul etməyə məcbur
olurduq. Bu cərəyandan tamamilə istifadə etmək üçün güclü bir
firqə aparatına ehtiyac hiss olunurdu. şimiz olduqca ağır idi,
lazımi qədər rəhbərlik edici kadr və təcrübəli idarə işçimiz yox
idi. Hətta çox vaxt hər işi özümüz görməyə məcbur olurduq.
Bir tərəfdən yüzlərcə yeni üzvlər qəbul etdiyimiz halda, komitə
və homə (məntəqə) təşkilatları yaratmağa çalışırdıq. Eyni
zamanda firqənin rəsmi naşiri-əfkarı (fikrini yayan) olan
ruznaməni yazıb, çap edərək, intişar verirdik. Digər tərəfdən
ə
leyhimizə şiddətli surətdə mübarizəyə başlayan mürtəce
qüvvələri ilə mübarizə aparırdıq. Bununla belə iş fövqəlada
maraqlı olduğundan yorulmaq bilmirdik. Çalışıb fəaliyyətdə
olmaq özü həvəs və zövq tolid edirdi. Mən özüm şəxsən neçə
metrdən artıq olmayan kiçik bir otaqda müəyyən bir vaxtda
neçə iş əncam verməyə məcbur olurdum. Bir tərəfdən məqalə
yazır, digər tərəfdən konfranslar üçün qərarlar hazırlayır, başqa
tərəfdən şəhərlərə təbliğat və təşkilatçılar göndərir, eyni
zamanda təbrik üçün gələn şəhərin baş bilən adamlarını
təşkilatların nümayəndələrini qəbul edərək, firqənin məram və
ş
üarları haqqında onlara izahat verir, bəzən ittifaq düşürdü ki,
həmin işləri görərkən ruznamənin mətbəədə hazırlanmış
məqalələrində təshih edirdim. (Müraciətnamə intişar tapan)
kimi hər an şiddətlənməkdə olan təbliğat əsərində sel kimi axıb,
82
gələn camaatı bu cəhətdən təşkilat altına almaq öz-özlüyündə
asan bir iş deyildi. Hüviyyət vərəqəsi üzvlük kartı və lazımı
dəftər və mətbuatı bir neçə saatda təhiyyə etmək Təbrizin
ogünkü şəraitində xariqüladə (ağlasığmaz) fəaliyyət tələb
edirdi. Lakin biz xalq gücünə camaatın rəğbət və təmayülünə
dayandığımız üçün bu kimi müşkül işləri əncam verməkdə bir
növ ləzzət duyub, ondan zövq alırdıq. Üç-beş nəfərdən ziyada
olmayan idarə işçilərimizin hər biri qəhrəmana dönmüşdü. Bu
fəaliyyət nəticəsində idi ki, iki kiçik daxmadan artıq olmayan
“Xəbər” ruznaməsinin sabiq (keçmiş) idarəsi beş milyonluq bir
xalqa rəhbərlik edən böyük bir firqənin təsisinə kifayət etmirdi.
Bu inanılmaz bir iş olsa da, həqiqətdir. Bu heyrətavər bir
fəaliyyət bizə az bir zamanda Azərbaycanın bütün kənd və
şə
hərlərində firqənin komitə şöbələrini yaratmağa imkan verdi.
Onu da qeyd etmək lazımdır ki, çox yerdə bizim
nümayəndələrimiz ayaq basmadan daha əvvəl xalqın öz
təşəbbüsü ilə firqə təşkilatları meydana çıxıb, həman 12
Şə
hrivər şüarı üzərində fəaliyyətə başlamışdı. Hətta bəzi
kəndlərdə kəndlilərin hamısı istisnasız olaraq, firqə sıralarına
keçmək üçün nümayəndələr seçib Təbrizə göndərməyə
başlamışdılar. ran və Azərbaycan tarixində belə bir hadisəni
soraq verən yoxdur. O günlərdə iş doğrudan-doğruya firqə
çərçivəsindən kənara çıxıb, ellik cənbəsi (xalq səviyyə)
tapmışdı. Elə bil azərbaycanlı olmağın şərti demokrat olmaq
imiş? Xalqın o günkü ruhiyyəsini göstərmək üçün
“Azərbaycan” ruznaməsinin ikinci nömrəsində yazdığımız
“Firqəmiz irəli gedir” sərhövləli məqaləni eynən burada nəql
edirik. Firqəmiz irəli gedir “Müraciətnaməmiz intişar
tapdıqdan sonra, xalqda firqəmizə qarşı nisbət böyük rəğbət
irəli çıxmışdı. Hər gün şəhərin müxətlif təbəqələrindən dəstə-
dəstə axıb, təşkilatlarımızın müvəqqəti mərkəzinə gəlib üzv
yazılmağa çəlışırdılar. Qədim azadixahlar və imtahan vermiş
demokratlar istər yazı vasitəsilə, istər şəxsən bizim
başladığımız böyük işi təbrik etməyə çalışırdılar. Eşitdiyimizə
291
21 Azərdən neçə ay qabaq bu iş ilə məşğul olanların
cümləsindən
Qulamyəhya,
Kəbiri,
Məhəmmədivənd,
Mirkazım, Nurulla Yekani, Qulu Sübhi. Aram Zadəgan və
Cavidanı göstərə bilərəm. Hətta Aramla Qulu Sübhi də
Kəbirinin Cavidanla və başqa Sərab fədai başçıları
Qulamyəhyanın başçılığı ilə işə cəlb edirmişdilər. Qulamyəhya,
Kəbiri, Məhəmmədivənd, Aram və Zadəgan həm silah təhiyyə
etməli və həm də adam hazırlamalıdılar. Halbuki, başqalarına
onların vasitəsilə təhiyyə edilən silahlar paylanmışdır. Silahları
toplamaq üçün çoxda çətinlik çəkmədik. Çünki müharibə
başlanıb, Qızıl Ordu Azərbaycana varid olduqda yerlərdə
jandarm və qoşun hissələri öz silahlarını atıb qaçmış, nəticədə o
silahların çoxu kəndli və şəhər camaatının əlinə keçmişdir.
Bizim hərbi işlə məşğul olan işçilərimizin vəzifəsi bu silahları
adamların özlərini cəlb etmək ya bir yol ilə onların silahların
ə
lə keçirtməkdən ibarət idi. Yuxarıda adlarını yazdığımız
işçilərin məhəlldə olan nüfuz və etibarından istifadə edərək, bu
məsələni çox müvəffəqiyyətlə əncam verə bilmişdik. Adlarını
yazdığımız dəstə başçılarından əlavə ikinci dərəcəli fədai
başçılarının hər biri öz qüvvəsinə görə bir neçə tüfəng ələ gətirə
bilmişdi. Fədai hərəkatı barəsində ətrafdan gələn xəbərlər
məxsusən böyük xalq konqresi zamanı fövquladə ümidbəxş idi.
Fədai başçılarının verdikləri xəbərlər hər gün Azərbaycanın hər
tərəfindən hərəkatın hər an ciddiləşdirməyi bildirilirdi. Marağa
ilə Miyana fədai qüvvəsi gözləniləmədən daha əvvəl özzünü
hazırlamağa müvəffəq olduğu kimi Ərdəbil ilə Sarbda da iş
intixabatdan daha artıq irəli getmişdir. Böyük bir yanğın kimi
hərəkatın dairəsi get-gedə genişlənərək, böyük məntəqələrdən
kiçik kəndlərə nüfuz etməklə evində silah olan hər bir kəndli
silahını götürüb, firqə sıralarına və fədai başçılarına qoşulmağa
çalışırdı. Hətta çox yerdə ov tüfəngi, bel, külüng ilə mübarizə
meydana atılmaqla daha nəzərə çarpmaqda idi. Bunlardan
həmin şəhrivər ayında yeni silahlı qüvvələrimizə yeni bir qüvvə
də əlavə olmuşdur. O da Xorasan və Türkmənsəhrada dövlət
Dostları ilə paylaş: |