84
rəsmi üzv kimi istifadə edib, onların iştiraki ilə bir komitə təşkil
etmək, əsas etibarilə doğru ola bilməzdi. Ona görə ancaq
müraciətnaməmizi imza edənlərin vasitəsilə bu işi görməyə
məcbur idik. Bu onların qanuni haqları idi. Çünki firqə onların
təşəbbüsü ilə qurulmağa başlamışdı. Doğrusu, müəssislər
arasında Ağazadə Şahin, Hüseynqulu Katibi, Tağı Beytulla
kimi yaramaz adamlar da var idi. Vəli biz özümüz çox gözəl
bilirdik ki, onların vücudu işin gedişinə təsir edə bilməzdi.
Firqə içərisində onlar əksəriyyət qazana bilməyəcəklər. Ona
görə işin xatiri üçün müvəqqəti olmuş olsa da, müəssislər
tərəfindən bir komitə yaratmaq məqsədilə şəhrivər ayının 22-də
(sentiyabr 13-də) axşam saat 6-da pəncşənbə (cümə axşamı)
günü 1324-cü şəmsi 1945-ci ilin də Təbrizin Şişgilan
məhəlləsində Nizamül-dövlə Rəfinin ev müəssislərinin birinci
konfransın dəvət etdik. clas çox səmimiyyətlə təşkil olunub,
müvəffəqiyyətlə xatəmə tapdı. Konfransda müraciətnaməni
imza edən 46 nəfərdən 41 nəfər iştirak edirdi. Bu yığınacaq
müvəqqəti heyəti rəisənin fəaliyyətini təqdir etdikdən sonra 9
nəfərlik müvəqqəti bir komitə intixab etdi. Bu komitəyə
firqənin birinci konqresini dəvət etmək üçün 20 gün vaxt
verildi. Beləliklə firqənin təşkilat işi yoluna qoyulub, komitə işə
başladı. Birinci işimiz konqresi istənilən vaxtda dəvət edib,
firqənin məram və nizamnaməsini təhiyyə edərək, firqə
təşkilatını üsul üzrə qurub mübarizəsini təşkilatlı surətdə
aparmaq üçün imkan yaratmaqdan ibarət idi. Müəssislər
yığıncağının qərarı üzrə birinci konqresin mehr ayının 10-da
(oktyabrın1-də) toplamalı olduğunu yuxarıda qeyd etmişdik. O
günkü şəraitdə bu olduqca ağır bir vəzifə idi. Biz gərək 20
gündən artıq olmayan bir müddətdə Azərbaycanın bütün şəhər
və böyük kəndlərində firqə konfransları təşkil edib, yerli
komitələri seçdikdən sonra konqrə üçün nümayəndə intixab
etdik. Eyni zamanda hozələrdən başlayıb, nahiyə və vilayət
komitələrinədək
Hizbi-Tudə
təşkilatı
ilə
yeni
firqə
təşkilatlarının birləşməsini də yığıncaqlar vasitəsilə icra
289
rəylərini soruşub, nə vasitə ilə silah tapmaq və nə yol ilə silahlı
fədai dəstələri təşkil etmək barəsində məsləhət etmişdim.
Azərpadiqan, Biriya, Qulamyəhya, Badiqan, Çavuşi,Kaviyan,
Vilayi və sair inanılmış azadixahların hələ tudə təşkilatında
olduqlarına baxmayaraq, bu xüsusda mənimlə həmfikir
olduqlarını söyləyir, hər biri müəyyən miqdarda fədai hazırlaya
biləcəklərinə söz verirdilər.
Məsələn Biriya söz verdi ki, mən
ittihadiyə üzvlərindən 10 min, Badiqan Hizbi-Tudə
təşkilatından 20 min və sairləri hər biri mənsub olduğu
məhəldən böyük miqdarda qüvvə toplaya biləcəklərinə məni
inandırdılar. Fədai barəsində deyə bilərəm ki, heç də
nigarançılığımız yox idi. Həqiqətdə çətinlik silah üstündə idi.
Biz kəndlilərdə silah olduğunu bilirdik. Vəli onun miqdarını və
mövqeyində bizim əlimizə keçə bilməsi bizi artıq dərəcədə
düşündürməkdə idi. Bəzi azadixah yoldaşlarımız da əvvələn
kiçik kəməri əsləhə (tapanca) ilə 10 minə yaxın cani, jandarm
və polis qüvvələrini əzmək böyük çətinlik idi. Biz gözəl bilirdik
iş başlanılarsa silah ələ keçirmək müşkül olmaz. Lakin iş
başlanana qədər dayanmaq və işin başlanması zamanı xalqı boş
ə
l ilə silah qarşısına göndərmək olmazdı. Ona görə mən
inandığım yoldaşların hər biri ilə təklikdə danışıb, silahlı
adamları cəlb etmək və yerlərdə xalq əlində olan silahların
siyahısını tutmaq barəsində möhkəm tapşırıq verdim. Beləliklə
fədai dəstələrinin təşkili uğrunda firqə təşkilindən daha ciddi
qədəmlər götürməyə müvəffəq olduq. Biz bilirdik iş daha
davasız getməyəcəkdir. Bununla belə çalışırdıq hələ o yerə
gəlib, çıxsa da bizim özümüz silah işlətmədə pişqədəm
olmayaq. Bizi gizli fədai dəstələrini təşkil etməyə vadar edən
ə
lbəttə Tehran hökumətinin irticaı ruhiyyəsinə bələd
olduğumuz idi. Bunu heç də inkar etmirik. Şəhrivər günlərində
mən xüsusi yığıncaqlarda inanılmış yoldaşlara bir gün silahdan
istifadə etməyə məcbur olacağımızı dəfələrlə söyləmişdim.
Firqə fəalları isə bu fikirdə tamamilə şərik idilər. Mən onların
fikrini və ehsasatını yaxşı düşündüyüm üçün hər vaxt aralarında
288
məşrutə nehzətindən sonra bu həqiqəti mükərrər surətdə
imtahan etmişsə də axır imtahan Hizbi-Tudə idi və ondan aldığı
təcrübə daha acı və daha ibrətavər idi. Halbuki, bu firqə işə
girişəndə vəziyyət milli demokratik bir hərəkat yaradıb, ona
rəhbərlik etmək üçün fövqəladə münasib idi. 20 il zülm və
istibdad pəncəsi altında əzilən xalq da bu təşkilatdan çox yaxşı
istiqbal etmişdilər. Bir iddə fədakar və imanlı cavanların
fəaliyyəti sayəsində təbliğat və təşkilat sahəsində çox qüdrətli
bir firqə halına da gəlib çıxa bilmişdi. Nə etməli ki, onun
rəhbərləri sözdən əmələ keçmək və mübarizəni qəti tədbirlər ilə
nəticələndirmək yoluna daxil ola bilmədiklərindən heç bir
təşkilat və heçqunə təbliğat vəsailinə malik olmayan bir dəstə
quldur, bədsabiqə, kəsif və xain adamlardan təşkil tapan dövlət
başçıları bu əzim (böyük) təşkilata xalqın nəfinə olaraq islahat
üçün bir qədəm belə götürməyə imkan vermirdilər. Bu və bu
kimi göz qabağında olan həqiqətlər Azərbaycan Demokrat
Firqəsini təşkil edərkən bizi dərin düşündürüb, ciddi yol arayıb,
həqiqi qüdrət kəsb etməyə vadar etdi. Biz çox gözəl bilirdik
milli muxtariyət şüarı ilə meydana çıxmaq elə də sadə və asan
iş deyildir. Anlayırdıq xalq bu işdə bizə yaru-yavər olsa belə
onun əlindən bir iş gəlməz. Çünki, O özünü müdafiə edib,
haqqını almaq üçün onun əlində silahı yoxdur. Ona görə
firqənin təşkili günündən silah tapmaq, fədai təşkilatı yaratmaq
məsələsi bizim fəaliyyətimizin ən əsaslı məsələlərindən
olmuşdur. Doğrudur biz bu məsələni mərkəzi komitədə rəsmən
müdafiə etməmişdik. Lakin firqənin təşkilində pişqədəm olub,
yüzdə-yüz ehtimal etdiyimiz firqə üzvləri isə düşünüb-daşınıb,
götür-qoy etdiyimiz zaman bu fikir ilə onların şərik olduqlarını
yəqin etmişdik. Həqiqətən təbii olaraq hər bir ciddi firqə üzvü
istədiklərimizin həll edə bilməyəcəyini izhar edir və bu işi
görmək üçün hər cür fədakarlığa hazır olduğunu daha isbat
edirdi.
Firqənin elamiyyəsinin intişarından daha əvvəl mən şəxsən
bəzi firqə üzvlərini evimə dəvət etdim. Bu xüsusda onların
85
edəcəyik. Nəqliyyə vəsailinin olmaması lazımı kadr (olmaması)
eyni zamanda hökumət məmurlarının cürbəcür əngəllər qabağa
çıxartmaları işimizi daha da çətinləşdirməkdə idi. Yalnız firqə
quruluşu və daxili işlərlə məşğul olsaydıq, iş elə də müşkül
nəzərə gəlməzdi. Bu işlərin hamısı ilə bərabər, şüarlarımızı
xalqa yetirmək məqsəd və mərmimizi camaata anlatmaq kimi
ağır və çətin vəzifəni də unuda bilməzdik. Hizbi-Tudə kadrları
içərisində bizim şüarlarımızı anlamaq istəməyənlər də az
deyildi. Onlardan bir parası dörd il tamam çalışıb qurduqları
təşkilatı qeyd-şərtsiz olaraq bizə təslim etməyə razı ola
bilmirdilər. Dörd il Hizbi-Tudənin sol sözləri ilə özlərini
məşğul edib, qeyri əməli xəyallar qazanında qaynayıb, bişmiş
adamları bir gündə demokrat halına salmaq mümkün olmurdu.
Bir sözlə demək olar ki, müəssislər konfransından sonra
qabağımızda duran vəzifələr ağıla sığmayan dərəcədə ağır və
çətin idi. Buna baxmayaraq qabaqdan düşünüb, danışıb, təyin
etdiyimiz nəqşəni icra etməyə başlayıb, nizam və intizam üzrə
irəli gedirdik. Təbiidir ki, müvəqqəti komitə düzəldikdən sonra
götürüləsi lazımı qədəm, birinci tüdə təşkilatının təklifini
müəyyən etməkdən ibarət idi. Bu xüsusda biz irəlidən o
təşkilatın baş bilən üzvlərini hazırlamışdıq. Onlar bizim
pişnəhadımızı qəbul edib, tudə təşkilatının firqəmizə ilhaq
(birləşmək) ediləcəyini təmin etmək üçün çalışmağa söz
vermişlər. Bu məqsədlə irəlidə hazırladığımız plan üzrə onlar
şə
hrivərin 15-16-da çağırdıqları geniş ümumi iclasda aşağıdaki
qərarı qəbul edib, aşağıdaki məktubla bərabər, bizim müvəqqəti
Mərkəzi Komitəmizə göndərməklə işin formal tərəfini əncam
verməyə müvəffəq oldular. Xatırladan (mövzu) məhv olub,
getməmək üçün bu tarixi vəsiqəni burada nəql edirik. Hizbi-
Tudeyi- ran Azərbaycan Əyalət Komitəsi Məktubunun eyni.
Azərbaycan Demokrat Firqəsinin Mərkəzi Komitəsinə
Göndərilir Hizbi-Tudeyi- ranın Azərbaycan əyaləti təşkilatının
şə
hrivər ayının 15-də və 16-da (sentiyabrın 6 və 7-də) olan
konfransin qətnaməsi barəsində olan nəzəriyyəsini tezliklə bu
Dostları ilə paylaş: |