______________________________________________________ Poetika.izm
100
estafet var.... Artıq gör neçənci əsrdir ki, İsa da və Məhəmməd də, Qor-
qud da və Şekspir də bir haqqın, bir də yaddaşın dərgahında yaşayır. Daha
doğrusu, tarix, zaman hər yerdən axıb, sürüşüb gedir, bir yaddaşa ilişəndə
iz qoyur, qeyrətdə əbədiləşir və abidələşir” [1]. Yaddaş fenomeni bədii
yaradıcılıqda həm bədii predmet, poetik kateqoriya, bütövlükdə bir əsərin
əsas strukturunu müəyyənləşdirən vasitə, bədii düşüncə tipi, yazıçının
dünyayabaxış üsulu kimi öz əksini tapa bilər. Yaddaşın canlı obrazları
söz-işarələr vasitəsilə bədii mətnə çevrilir. Yaddaş mifin bədii ədəbiyyatla
sintezində əsas vasitəçidir. Belə ki, insanların öz ətrafında baş verənləri
“mif” olaraq dərk etdikləri və səciyyələndirdikləri arxaik mədəniyyətin
izləri, mifyaratma dövrünün qalıqları sivilizasiyanın son həddinə çatmış,
informasiya-kommunikasiya cəmiyyətini yaratmış bəşəriyyətin yaddaşın-
da hələ də yaşamaqdadır. İnsanın ömrünün həyatı xarakter daşıyan mə-
qamlarında (doğum, ölüm, nikah, dəfn və s. ilə bağlı mərasimlərdə) dün-
yanı ilkin dərketmə formaları, fövqəlqüvvələrə inam, mərasim adətləri,
simvollaşdırma, qədim psixoloji davranış tərzləri müəyyən əlamət və şə-
killərdə hələ də öz yaşamını sürdürməkdədir. Bəşəriyyət yaddaşının dərin
qatlarında öz başlanğıcına sadiqdir və bu başlanğıcın sakrallığını (müqəd-
dəsliyini) qorumağa meyllidir. Mif təkcə yaddaşda yaşamır, o həm də
təhtəl-şüurda möhkəm yerləşmiş, istədiyi vaxt təxəyyülə çevrilmək qa-
biliyyətinə malik potensial qüvvədir. Bu gün gerçəklik
dediyimiz dünyaya
alternativ bədii dünya modelləri yaratmaq prosesində təhrikedici, cəlbedi-
ci, nağılvari, fantastik, realist və s. istəkləri gerçəkləşdirmək əslində qə-
dim insanın mifyaratma prosesinin bir variantıdır. XX əsr filosoflarından
Beneddito Kroçe poeziyanı, ədəbiyyatı, incəsənəti mifologiya hesab
edirdi, tarixin özünün miftörətmə prosesindən başqa bir şey olmadığını
vurğulayırdı [2, s. 101]. Mifopoetik təfəkkürün əsas prinsipi və ümumi
məntiqi mifin bəşər sivilizasiyasının müəyyən mərhələsində sərt və zid-
diyyətli görünən tərəflərini, həmin mərhələnin öz şərtlərinə uyğunlaş-
dırmaq, irreallığı reallıqla ört-basdır etmək qabiliyyətinə əsaslanır. Yusif
Səmədoğlu nəsrinin unikal əlamətlərindən biri də məhz bu əsərlərdə
mifopoetik yaddaşın müxtəlif mənşəli (dini, tarixi, ədəbi, mədəni)
arxetip-
lərlə təzahür etməsidir. Mifin müasir dövrdə bədii mətndə təzahür şəkil-
lərinin əhatə dairəsi kifayət qədər genişdir. Ədəbiyyat mifə münasibətdə
ikili davranır. O, bir yandan mifi bərpa edir, digər yandan mifi dağıdır.
Mif bəşərin dünyaya ilkin baxış formasıdır. “Mif çağında ulu əcdad, ilk
növbədə, yaşayış tərzi ilə təbiət hadisələri və heyvanlar aləmi arasında
oxşarlıq görmüş (qidalanmada, doğumda, hərəkət və davranışda, eləcə də
digər zahiri əlamətlərdə), həmin aləmlərlə özü arasındakı qeyri-adi əla-
qəyə təsir göstərməyə çalışmış, bununla da nəhəng vəhşi canlılar tərəfin-
dən gələn təhlükələrə qarşı nikbinliklərini qoruya bilmişdir. Onların ya-
şamaq uğrunda mübarizəsindən və topladıqları təcrübədən doğan inanışlar