öz gücsüzlüyündən iyrəndi: «Səni yuxuda gördüm, ana… gördüm ki, çiçəkləri
başımın üstündə pardaqlanan badam ağacının yarpağı üstə oturub cırıldayan
cırcıramaları sən yaratmısan, nəğməkar sarıköynəklərin alabəzək səslərini, öz
fırçanla sən rəngləmisən… amma mən, bağırsaqlarımın qəfil ifrazatından ayıldım,
ana, bu biabırçı, murdar suların, gücsüz qəzəbin içində ayıldım: bu murdar sularda
oreqano və malvaların ətirli ləçəkləri, portağal ağacından tökülən ləçəklər üzürdü;
ikotea tısbağaları, sevinə-sevinə, içalatımdan püskürən qızılı məhlula sarı
üzürdülər, bax belə ana!» - o qartımış bədəninin bu hərəkətinə, yaşının başqa
iyrəncliklərinə də dözdü, xidmətçilərin sayını da bu məqsədlə lap azaltdı ki, bu
sayaq murdar vəziyyətlərinin – gündə bir hoqqanın şahidi olmasınlar, bir sözlə,
başını nəm dəsmalla sarıyıb, heysiz ümidsizliyi içində üzülə-üzülə, divarlara
söykəndiyini, mal çibinlərindən bezib dözülməz baş ağrılarından ağlını itirib,
kimsəsiz iqamətgahda veyilləndiyini heç kəs görməsinlər; başının ağrıdığı haqda o
öz şəxsi həkiminə belə, heç nə demədi, çünki bilirdi ki, bu ağrı da qocalıqdandı;
ağrı hissi, ilk əvvəl ona ağrı duyumuyla gəlirdi, ona, səmada tufanqabağı buludlar
görünməmişdən əvvəl guruldayan şimşək çaxıntılarıyla yaxınlaşırdı; onda o, əmr
eləyirdi ki, onu heç kəs narahat eləməsin; bir qədər sonra isə - ağrı gicgahlarını
oymağa başlayanda, o, qışqırırdı ki, nə olur-olsun, evə heç kəsi buraxmasınlar;
beyni, içindəki polad turniketin dönüşündən dağılmağa başlayanda isə o, bağırırdı
ki, Allahın özü göydən yerə düşsə belə, heç kəsi evə buraxmasınlar. - «Lap ölsəm
belə, buralara bir kəs buraxılmasın!»
Ağrı onu qəddar bir inadla, bir anlıq da olsa, nəfəsini dərməyə qoymadan,
yandırıb-yaxır, Qiyamət gününün ümidsizliyinə qapılmağa belə, imkan vermirdi;
amma elə ki, leysan yağışı tökürdü, ağrı ram olurdu, onda o, bizi yanına çağırırdı;
belə məqamlar o, elə görünürdü, elə bil dünyaya təzədən gəlmişdi; televizorun
qabağında, yemək stolunun arxasında otururdu; biz ona şam yeməyi verirdik;
lobyalı bekon bozartması, sürtgəcdən keçirilmiş kokos və qızardılmış banan – bu
yaşda adam üçün ağlagəlməz yeməklər! Amma şam yeməyinə çox vaxt əl
dəyilmirdi, o, Nuh əyyamından qalma televizya filminə baxırdı; bu filmin,
televiziyanın xüsusi kanalıyla təkrar-təkrar verilməsi, özü də tələsiklikdən lentin
baş-ayaq getməsi, dövlət işlərində nə isə xoşagəlməz vəziyyət yarandığından xəbər
verirdi; o, hökumətin, yenə nəyisə açıq-aşkar ört-basdır etməklə məşğul olduğunu
anlayır: «Bu nə hoqqadı, bunlar çıxarar?» - deyə deyinir və elə o dəqiqə də özünü
inandırdı ki, ondan heç nə gizlədə bilməzlər, əgər ciddi bir şey olsaydı, çoxdan
bilərdi; bu fikirlərlə tək-tənha otura-otura o, şam yeməyini də soyudurdu, kilsə
saatının zəngləri saat səkkizi vuranda isə, uzun müddətdən bəri axşam saatlarında
elədiyi kimi, ayağa qalxıb nimçədəki yeməkləri unitaza boşaldırdı ki, düşdüyü bu
miskin vəziyyətindən heç kəs xəbər tutmasın; mədəsi daha heç nə götürmürdüsə
də, çalışırdı camaat elə bilsin ki, o, elə əvvəlki adamdı, şanlı çağların əfsanələrinin
təsvir elədiiyi həmin adam bu əfsanələrlə də təsəlli tapır, özünə qarşı duyduğu
nifrətdən, bədəninin hər növbəti pozğun nömrəsindən sonra içini bürüyən ikrah
hissini bununla dağıdırdı; artıq zorla yaşadığını unutmağa çalışır, özünü,
ayaqyolunun divarlarında: «Yaşasın general! Yaşasın əsl kişi!» - sözlərinin,
özünün yazdığın unutdurmağa, bir gecədə üç qadınla üç dəfə olmaq üçün gizli
türkəçarə dərmanını içdiyini, sonra bu səfehliyinə görə acı gücsüzlüyün göz
163
yaşlarını tökdüyünü yaddan çıxarmağa çalışır, bütün bu biabırçılıqlara görə
ayaqyolunda oturub suaxıdanın qulpundan yapışaraq: «Anam, ürəyim, Bendisyon
Alvarado, nifrət elə mənə, öz yanar suyunda pak elə məni!» - deyib ağlayırdı. Bir
də bu biabırçılığın kökü ona bəlliydi; dəfələrlə uğursuzluğa düçar olmasının səbəbi
də ona məlum idi; o, yaxşı başa düşürdü ki, hər şeyin günahı, həmişəki kimi kişilik
gücsüzlüyü yox, sevgisizliyi idi – dostunun – baş nazirin ona dürtüşdürdüyü
qadınlardan, azca da olsa, soyuq olmayan qadınların çatışmamazlığı idi. – «O, bu
qadınları mənim üçün, qonşuluqdakı qızlar məktəbi bağlanandan sonra göndərirdi:
«Bu cananların, sanki sümüyü yox idi». – «Məxsusi sizinçün, mənim generalım!»
Bu qadınlar, təyyarəylə Amsterdam vitrinlərindən, Budapeşt kino festivallarından,
Aralıq dənizinin İtaliyadakı mavi sahillərindən gətirilirdi. – «Bir baxın, general, bu
möcüzəyə tamaşa edin! Bunlar, dünyanın ən gözəl qadınlarıdı!» Bu qadınlar onu,
yarıqaranlıq, kimsəsiz kabinetində, utancaq nəğmə müəllimi pozasında gözləyir,
ustalıqla soyuna-soyuna, gözəl bədənlərini onun tamaşasına təqdim edirdilər,
çimərlik paltarlarının cizgiləri, bal rənginə çalan isti dərilərində, fotoyla çap
olunmuş kimi görünürdü; onlar, nanəli diş tozu və çiçək losyonu ətri saçan
bədənləriylə məxmər üzlü divanda, beton parçasına oxşayan nəhəng öküzün
yanında uzanırdılar. – «O isə heç cür formasını əynindən çıxartmaq istəmir,
soyunmağı ağlına belə gətirmirdi. Mən o qədər çalışdım, daha nə hoqqalar
çıxarmadım?! Xeyri olmadı ki, olmadı!»
- «Bu gözəl, soyuq, ölü balığın zarafatları məni boğaza yığdı, ona dedim ki, daha
bəsdi, qızım, sən rahibəliyə getsən, pis olmaz!» Hə, haqları ən yüksək qiymətlərlə
ödənilən bu yadelli gözəllərlə belə alındı; amma günlərin bir günü, axşam saat
səkkiz radələrində o, saray camaşırxanasında əsgər ağları yuyan qadına rast gəldi
və bircə həmləyə onu boş təknəyə yıxdı; qadın, vurnuxub aradan çıxmaq istədi və
qorxa-qorxa özünə haqq qazandıra-qazandıra: «Bu gün bacarmaram, general.
Üzürlü səbəbim var.» - dedisə də, o, heç nə eşitmirmiş kimi, qadının belini əyib,
üzünü paltar yuyulan taxtaya elə dirədi ki, yazıq qadının kürəyi xırçıldadı, arvad
inildəyib: «Siz lap vəhşisiniz ki, general?!.. Yəqin bunu eşşəklərdən öyrənmisiz!» -
dedi; bu inilti ona, ətrafında dolaşan peşəkar yaltaqlarının ən təmtəraqlı
mədhiyyələrindən daha çox ləzzət elədi, odu ki, bu qadına, gələcək uşaqları tərbiyə
etməsi üçün ömürlük müavinət təyin elədi; bir müddətdən sonra isə inəklərə gecə
yeməyi hazırlaya-hazırlaya, yenə də: «Ah, yanvar Ayı!» mahnısını oxumağa
başladı; o oxuyur, ölümü haqqında qətiyyən fikirləşmirdi, dəqiq bilirdi ki,
həyatının son gecəsində belə, zəiflik göstərməyəcək; inəkləri bir-bir sayıb özü-
özünə: «Sən – zülmət yollarımın nurusan, sən – dan ulduzusan…» - mahnısını
oxudu. İki dəfə sayandan sonra bildi ki, inəklərin dördü çatmır və saraya yollandı,
burda vitse-kral dövründən asılqanların üstündə yatan bütün toyuqları saydı, quş
qəfəslərinin örtüklərini çıxarıb, onları da saydı – «qırx səkkiz.» Sonra inəklərin gün
ərzində sarayda veyillənə-veyillənə yerə tökdükləri quru peyinləri yandırdı; yanıq
mal peyininin iyi və tüstüsü, yenə həmişəki kimi, uşaqlıq xatirələrini oyatdı; bu
dəfəki görüntülər ani və dumanlı deyildi, əksinə, çox aydın idi; o, yaylaqdan əsib
gələn bumbuz küləyinin soyuğundan titrəyən bədəniylə anası Bendisyon
Alvaradonun əlindən tutub dayanmışdı… anası, iliyinəcən tir-tir əsən oğlunu
164
yedizdirmək üçün, zibillikdə eşələnən quzğunların dimdiyindən asılmış qoyun
içalatını çəkib çıxartdı...
Saat on biri vurdu və o, dəhlizin, boş otaqların işıqlarını söndürməyə başladı; çırağı
əlinə alıb, sarayı bir də başdan-başa dolaşdı, on dörd güzgüdə on dörd dəfə öz
əksini – əlində yanar çıraq olan on dörd eyni generalı gördü; güzgülərdən birinin
dərinliyində - konsert salonunda, gözləri arxaya diyirlənmiş, ayaqları yuxarıya
uzanmış inəyə sataşdı və o: «İnək, inək! - deyə çağırdı, sonra öz-özünə - Bu necə
şeydi?.. Deyəsən bu, ölüb axı?!..» - dedi. Sonra mühafizəçilərin yataq otağına getdi
ki, indicə güzgüdə ölü inək gördüyünü onlara desin: – «Sabah sübh tezdən mütləq
onu burdan rədd eləmək lazımdı, yoxsa burda, qanadlı əjdahaların əlindən
tərpənmək olmyacaq!» Bu əmri verən kimi, çırağı əlinə alıb, çatışmayan o biri üç
inəyi də birinci mərtəbədə axtarmağa başladı; onları ayaqyollarında, stolların
altında, hər güzgünün içində axtardı, sonra bir mərtəbə də yuxarı qalxdı, orda da
bütün otaqlara baş çəkib inəkləri aradısa da, adını çoxdannan unutduğu hansısa
rahibənin çarpayısında, çəhrayı naxışlı örtüyün altında kürt yatan qırt toyuqdan
savayı heç yerdə heç nəyə rast gəlmədi, sonra adəti üzrə, yuxudan əvvəl udduğu bir
qaşıq balını yeyib, bankasını öz yerinə - gizli divar mücrüsünə qoyanda, orda
saysız-hesabsız yazılı kağızlarından birini tapdı; kağızda, görkəmli şair Ruben
Darioyla bağlı hansısa əlamətdar tarix yazılmışdı; Allah onun o dünyadakı yerini
uca eləsin! Kağızı oxudusa da, heç nə anlamadı, onu bürmələyib əvvəlki yerinə
qoydu və dua elədi: «Atamız, göylərin sehrkar hakimi, aeroplanları havada,
gəmiləri dənizdə saxlayan...» və beləcə, yuxusuzluq zilləti içində dua eləyə-eləyə
yeridi, mayakın son, ani yaşıl şəfəqləri, son yaşıl işıq seli onun nəhəng fil
ayaqlarını işıqlandırdı; satdığı dəniz üçün ağı deyən küləklərin vıyıltısını, zamanın
xəyali uzaqlıqlarında, Allahın ehtiyatsızlığı ucbatından, az qala kürəyinə bıçaq
sancılacaq hansısa toy gəzintisinin musiqisini eşitdi... və birdən, azmış inəyə rast
gəlib yolunu kəsərək: «İnək, ay inək, çıx get burdan!» - deyə, heyvanı yolundan
qaytarıb, yataq otağına sarı yeridi; iyirmi üç pəncərənin hər birindən, dənizindən
məhrum edilmiş şəhərin işıqlarını gördü; bütün pəncərələrdən onu, şəhər içinin
xəlvət yerlərinin bürkülü iyləri vurdu… minlərlə adamın sirli nəfəsi – şəhərin
nəfəsi gəlirdi; bütün pəncərələrdən iyirmi üç dəfə, adı xalq olan bu nəhəng,
ölçüyəgəlməz okeanın böyük və qorxunc dəyişikliyini, həmişəkikimi, yeni
qüvvəylə hiss elədi; xalqı – əli ürəyinin üstə, xəyallar qoynuna qərq olmuş
vəziyyətdə təsəvvür eləyirdi; sən demə, onun – öz generalını guya hamıdan çox
sevənlərin nifrəti necə dərin ola bilirmiş! Axı onun üçün, müqəddəs adamlar üçün
edilən kimi, şam yandırırdılar, adını, doğan qadınların, ağır yüklərindən rahat
qurtarması naminə çəkirdilər ki, ölüm yatağında olan qadınlardan ölüm uzaqlaşsın,
amma həm də, onu doğana lənət yağdırırdılar… onun qədim somnambulik*
limuzininin, güllə keçirməyən şüşəsindən iquana kimi qəmli gözlərini, hüznlü
dodaqlarını, qız əli kimi incə əlini görəndə, anasını lənətləyirdilər… uzunboğaz
çəkməsinin palçıqda yeri qalan izini öpürdülər, sonra da arxasınca lənət
yağdırırdılar; şəhərin hər patiosundan, kimsəsiz iqamətgahın laqeyd
pəncərələrindən çölə süzülən solğun işıqlar görünəndə, bir ağızdan ona ölüm
diləyirdilər; «Bizi heç kəs sevmir…» - deyə o, köksünü ötürüb, rəhmətlik quş
sənətkarının, sarıköynəklər rəssamının – anası Bendisyon Alvaradonun yataq
165
otağına baş çəkdi; anasının, dəfn zirzəmisində saxlanılan bədəni çoxdan
çürümüşdü. «Ölümün xeyrə qalsın, ana…» - o pıçıldadı. – «Ölümün xeyrə qalsın,
oğlul…» - anası qəbirdən ona cavab verdi.
Bədənini bürüyən dəhşətli ağrılardan qovrula-qovrula, çırağı yataq otağının
qapısındakı qarmaqdan asanda saat, düz on iki idi; ağrı hər yeri, bütün dünyanı,
fəzanı tutmuşdu; dünyada ağrıdan başqa heç nə yox idi… qapının üç açarını, üç
qıfılını, üç zəncirini çəkib bağladı; axırıncı dəfə gücənib, öz kiçik ayaqyoluna son
qurbanını verdi, sonra əynindəiləri soyunmadan, bütün qəbul və audiyensiyalar
ləğv olunandan sonra daim geydiyi, cod parçalı şalvarında, yaxasız, zolaqlı
köynəyində, miskin yolçu başmaqlarında üzüqoylu vəziyyətdə yalın döşməyə
sərildi, üzünü ovcunun içinə, yastığa basan kimi gizlədib dərhal yuxuya gntdi…
üçə on dəqiqə işləmiş isə yuxudan, ağırlaşmış dumanlı başıyla, həmişə tufanqabağı
olduğu kimi, tər-su içində ayıldı; «Kimdi?» - titrək səslə soruşdu və yadına düşdü
ki, kim idisə, onu yuxuda çağırırdı, amma öz adıyla yox, beləcə: «Nikanor!..»
Sonra bir də: - Nikanor!» Bu kim idisə, qıfıllara toxunmadan, divarların içindən
keçməyi bacaran məxluq idi; diqqətlə baxıb gördü ki, bu - Ölümdü. – «O əynində,
tövbəli günahkarın cır-cındırı, əlində, ucu qarmaqlı əsa olan - sizin ölümünüz idi,
mənim generalım… kəlləsinə, məzarlıq otları sarılmış, sümüklərinin daraqlar
arasından yeraltı çiçəklər cücərmiş, göz dəliklərində qədim falçının sınayıcı gözləri
yanıb-sönürdü…» Onu başdan-ayağa görəndə isə o, onu niyə «Nikanor!
Nikanor!»** çağrıldığını anladı. Axı, ürəyinə yatan hər bir adamı, Ölüm elə bu
adla çağırır. O isə bərkdən: «Dayan bir, ölüm! Vaxtım hələ çatmayıb axı! Mən -
yuxuda, yarıqaranlıq kabinetimdə ölməliyəm. Bunu mənə, suların aynasına baxan
kor falçı qadın deyib…» - dedi. Ölüm isə: «Yox, general! Bu indi, özü də burda
baş verəcək. Siz, əyninizdəki bu dilənçi paltarında - meyitinizi tapanlar, sizi bu
kabinetdə, paqonsuz hərbi formada, sol tayı qızılı mahmızlı uzunboğazlarda
tapdıqlarını desələr də, elə beləcə, ayaqyalın öləcəksiz. Onlar, görüm əfsanəsinin
ziddinə getməmək üçün, buna inam itməməsi üçün belə deyəcəklər.» - deyə ona
cavab verdi. O, ölümün dediyi qaydada – ölümü, həmişəkindən az istədiyi bir vaxt
- uzun illərin bəhrəsiz illüziyalarından, özü-özünü aldatmasından sonra nəhayət,
insanların yaşamadıqlarını, yalnız mövcud olduğunu dərk elədiyi ən uzun və
yaradıcı həyatının yalnız sonunda - insan həyatını yaşamağı öyrənməyə çatdığını
anlayan vaxt öldü. O, həyatının ümumi nəticəsini – bir vatxlar, falçıların kartı və
xəttsiz ovuclarının əlamətinə görə, sevmək qabiliyyətindən məhrum olduğuna
inandığından, insan sevgisini hakimiyyət sevgisi ilə əvəz etdiyini, ömrü boyu
qəlbində hakimiyyət iblisini yetişdirərək, hər bir şeyi ona qurban verdiyini, özünü
könüllü qurbana çevirdiyini anlayan bir vaxt öldü. O, öz şüşə kürəciyini dünyanın
lap sonunacan ovcunda bərk-bərk saxlamaq üçün, bütün ömrünü yalan və
cinayətlərlə qidalana-qidala, qəddarlıq və şərəfsizlik üzərində ucalmışdı, simiclik
titrətməsini, anadangəlmə qorxusunu boğub gizlətmişdi və anlamışdı ki,
hakimiyyət tamahı - hakimiyyətin də şiddətli hakimiyyət yanğısı doğurur, lakin,
başa düşməmişdi ki, hakimiyyətdən, təkcə bizim dünyanın yox, heç o biri
dünyaların da axırınacan doymaq mümkün deyil, mənim generalım!
Amma lap ilk günlərdən bilirdi ki, onu aldadan - ilk növbədə, ətrafındakı
yaltaqlardı; o, onların, hər tərifə görə qabaq düşdüklərindən xəbərdar idi, onu
166
sevinə-sevinə tərifləyən və əbədi həyat arzulayan kütlələrin silah gücünə
saxlandığını bilirdi; bütün bunları yaxşı bilirdi və özünü bu yalanla, miskin, alçaq
şöhrət həzlzəriylə yaşamağa öyrədirdi; axı, uzun-uzadı illərin təcrübəsindən
dəfələrlə əmin olmuşdu ki, yalan – şübhədən sərfəli, sevgidən faydalı, həqiqətdən
uzunömürlüdü; hökmranlığının biabırçı mərhələsinə gəlib çatanda isə, artıq o, heç
nəyə təəccüblənmir, heç kim ona tabe olmayanda, yenə hökm eləməyinə davam
edir, heç bir nüfuzu qalmayanda, heç olmasa, yan-yörəsindəkilərin ona tabe
olmasından təsəlli tapırdı. O, yalınz öz payızının sarı xəzan illərində əmin oldu ki,
heç bir vaxt həqiqi hakimiyyət sahibi olmayacaq, heç bir vaxt həyatı bütünlüklə
qavraya bilməyəcək, çünki onun yalınz astar tərəfini dərk edə bilər, bünövrəsinin
bənd yerlərini görə bilər, hansısa bağlarını açıb, illüziya qobeleninin - bu qaçılmaz
reallıq qobeleninin naxışlı düyünlərini sökə bilərdi; o, lap son günlərinəcən
anlamadı, ağlına belə gəlmədi ki, onun əsl, həqiqi həyatı, hamının gözü qabağında
keçib; biz, onun bu həyatını tamam ayrı gözlə görürdük, mənim generalım,
məzlumların gözüylə; biz onu, ağrı-acılarımızın bitib-tükənməyən illəri arasından -
uzun-uzadı payızının qızılı xəzan illərinin arasından görə-görə, elə elə də
yaşayırdıq; bədbəxtliyimiz bədbəxtlik, xoşbəxt anlarımız isə, ani də olsa,
xoşbəxtlik idi; bilirdik ki, sizə olan sevgimiz, ölüm viruslu sevgidi, amma əsl
sevgidi, əbədi sevgidi, mənim generalım! Vaqon pəncərəsinin tozlu şüşəsi
araxasından görünən dumanlı xəyalınız, həyat məşəliydi; ötəri görünən məsum,
titrək solğun dodaqlar, ipək əlcəkli əlin ayrılıq işarəsi – tale xətlərindən məhrum
qoca əlin işarəsi – həyatımızın yanar məşəliydi. Biz, bu qocanın əslində kim
olduğunu heç vaxt öyrənə bilmədik; onun, təsəvvürünə gətirməyə belə hünəri
çatmadığı, bizimsə, tükənməz ehtirasla sevdiyimiz bu həyatın arxa və üz tərəflərini
ayırd eləyə bilməyən bu cəllad, bizim mifimiz idi bəlkə?.. O, bizim anladığımız
həqiqəti – həyatın çətin və ani olduğunu və bundan savayı ayrı bir həyatın
olmadığını dərk eləməyə qorxurdu; bizsə, bu yeganə gerçək həyatımızdan
xoflanmırdıq, çünki kimliyimizi yaxşı dərk edirdik, onun isə – şişkin qarnını zorla
sürüyə-sürüyə gəzən bu qocanın kimliyi, son günəcən nə bizə, nə də özünə aydın
olmadı və axır ki, o, ölüm qayığının çürük yelkənlərindən yapışaraq, bitib-
tükənməz zamanının nəhayət ki, sona yetdiyi xəbərini insanlara, bütün dünyaya car
çəkən təbillərin gurultusunu, kilsə zənglərinin səsini, bayram atəşfəşanlığını,
küçələrə tökülüşüb qəlbləri, fərəh və qalibiyyət dolu sevinclə mahnılar oxuyan xalq
kütlələrinin səsini eşitmədən, öz payızının son, donuq xəzəl axarıyla qaranlıq
əbədiyyətə yollandı…
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, 1990-cı ildən Respublika Tərcümə və Ədəbi
Əlaqələr Mərkəzinin sədri, «Xəzər» dünya ədəbiyyatı jurnalının baş redaktorudur.
Əsərləri rus, ingilis, fransız, alman, polyak, fars, özbək dillərinə tərcümə və nəşr
edilib.
167
«Üçüncü mərtəbədə» (1976), «Şənbə gecəsi» (1980), «Keçid» (1984), «İzdiham»
(1991), «Subbotniy veçer» (Moskva 1984) «Azadlıq» (1997), «Yazı» (2005)
kitabları nəşr edilib.
«Can üstə», «O məni sevir», «Yol üstə» pyeslərinin müəllifidir.
Q.Q.Markesin «Patriarxın payızı», T.Vulfun «Dünyanın hörümçək toru»
romanlarını, qədim sufi əlyazmalarını – M.Nəsifinin «Mövcudluq haqqında
həqiqət», Ə.Qəzalinin «Səadət iksiri», «Oğluma məktub», «İlahi bilik», İbn
Ərəbinin «Məkkə açıqlamaları» və sair əsərləri azərbaycan dilinə tərcümə edib.
Əsərləri əsasında «Sərçələr» və «Qonaqlıq» televiziya tamaşaları «Gecə», «Cəza»
filmləri çəkilib.
“Can üstə”, “O məni sevir” pyesləri “Yuğ” Dövlət teatrında səhnəyə qoyulub.
2001-ci ildə Vyana Universitetində A.Məsud yaradıcılığını tədqiq edən doktorluq
işi müdafiə edilib (S.Dohan «Avropa şərqşünaslığında qadın yazarlar»).
“Humay” Milli Akademiyası mükafatı laureatıdır.
E-mənbə / link: http://afagmasud.blogspot.com/2009/06/bir-df-is-gec-yars-
qulagndak-vjlt-ssi.html
168
Dostları ilə paylaş: |