Qəm leysani
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Əsgərov Elxan ġamil oğlu
136 - Kinolarda görmüĢük ki, döyüĢ vaxtı zabit öz dəstəsinin önündə gedib əsgərləri ruhlandırar. Bizdə isə əksinədir. Hamısını demirəm, komandir var ki, hələ burnuna barıt iyi dəyməyən uĢağı qabağa buraxıb özü müxtəlif bəhanələrlə aradan çıxır... - Bütün bunları görəndə bilirsən ağlıma nə gəlir? - Süleyman söhbətə bir azca ara verib sualına cavabı özü verdi: - Mənə elə gəlir ki, belələrinin günahı ucbatından bizim Cəbrayılı da Laçının, ġuĢanın, Kəlbəcərin aqibəti gözləyir... - Ağzını xeyirliyə aç, qardaĢ. Allah o günü bizə göstərməsin... Bilirsən, Süleyman, gələcəkdə nə edəcəm? - Səni demirəm, Ancaq, Arif, mən müharibə qurtaran kimi Kavdardakı evimizə qayıdıb oturacağam bir maĢının sükanı arxasında. Heç bilirsən Ģofer olmağı necə arzulamıĢam? Sarısallıdakı məktəbi qurtarıb əlimə vəsiqə alanda elə bilmiĢəm bax, bu DaĢbaĢı dağlarını mən yaratmıĢam... - Süleyman, Allah qoysa dava qurtarandan sonra fırçanı əlimə götürüb birinci dəfə DaĢbaĢının gecə mənzərəsini yaradacağam. Özü də necə var o Ģəkildə. Bir tərəfdə özümüzü söhbət eləyən vəziyyətdə təsvir edəcəyəm, o biri yanda dostlarımız Müslümü, Fərhadı, Mətləbi, Nurəddini... çəkəcəyəm... - Ay aman, bir tabloya bu qədər əsgəri necə yerləĢdirəcəksən? YaxĢı gecə keçir, get, bir azca çimir elə, mən postdakı uĢaqların yanında dayanaram... O gecə DaĢbaĢı dağları, yalçın qayalara sığınan cavan əsgərlər düĢmənin niyyətindən xəbərsiz idilər. Bir azdan amansız bir döyüĢ baĢlamalıydı burda. Ölümə tərəf addımlayanların içərisində Süleyman da var idi o gecə... Ailədə yeddi uĢağın dördüncüsü idi Süleyman. Səksən doqquzuncu ildə anası Elmira dünyasını dəyiĢəndə qəlbinin telləri qırılmıĢdı elə bil onun. Harada olsa için-için ağlayıb həsrətini göz yaĢlarına çevirərdi. Hərdən kəndlərindəki qəbi- ristana gedib Elmira ananın ruhu ilə üz-üzə dayanardı. Belə vaxtlarında sözlər qəhərə çevrilib boğazına tıxanardı onun: Dünyamız dərdinə darlıq edərdi, Sən necə məzara sığırsan, ana... Doxsanıncı ilin mayında sovet ordusu sıralarına çağrılsa da, qürbətdə çox qala bilməmiĢdi. Qayıdıb anasının məzarına baĢ çəkəndən sonra torpaqlarımızı qorumağa getmiĢdi. Süleymanlı, QuĢçular, Mülkədərə postlarında dönə-dönə bərkdən-boĢdan çıxmıĢdı... Anasının qəbri ondan ötrü ən əziz and yeri idi. Süleyman ürəyində Elmira ananın ruhuna and içmiĢdi ki, son nəfəsinə kimi, torpağa sədaqətli olacaq. O müdhiĢ DaĢbaĢı gecəsində amansızlıqla qətlə yetiriləndə də son nəfəsinə kimi sözünün üstə durdu... 137 Ġbrahim kiĢi neçə vaxtdır ki, yönünü Ģəhid oğlunun əsirlikdə qalan qəbri səmtdən çevirə bilmir. Ata yaxĢı bilir ki, Ģəhid məzarları Kəbəyə gedən yolun naxıĢları kimi heç vaxt saralıb-solan deyil... Əsgərov Elxan ġamil oğlu doğulub - 30.05.1972-ci il, Cəbrayıl rayonu Hacılı kəndi; Ģəhid olub - 20.01.1994-cü il, Füzuli rayonu Qorqan kəndi ZĠRVƏYƏ GEDƏN YOL ġəhidlik əlçatmaz, ünyetməz zirvəyə bənzəyir. O ucalığa qovuĢmaq yalnız cəsarətli, qeyrətli adamlara qismət olur. ġəhidliyə gedən yol Vətən sevgisindən, yurd istəyindən, qəlbin ümman məhəbbətindən keçib gedir. ġəhidlər Tanrının ən sevimli bəndələridir - deyiblər. Bu müqəddəs yolun yolçularından biri də Əsgərov Elxan ġamil oğludur. Elxan 1972-ci ildə Cəbrayıl rayonundakı Hacılı kəndində anadan olmuĢdu. Ata ocaqına bütün varlığı ilə bağlı olan Elxan illər keçdikcə duyub anlamıĢdı ki, Vətən qeyrət, namusdur, insanın gücü, qüdrəti, ürəyin təpəridir. Elxan bütün bunları ilk növbədə ailə üzvlərinin, xüsusi ilə atası ġamilin timsalında duyub anlamıĢdı. Aran torpaqların dağətəyinə baĢ qoyduğu yerdə binə-binə böyüyən Hacılı kəndində ġamil kiĢini halal bir insan kimi tanımıĢdı el-obası. Bəlkə elə buna görədir ki, torpaqlarımıza düĢmən diĢ qıcadanda ilk dəfə silaha sarılanlardan biri də ġamil olmuĢdu. Onda hələ Elxan keçmiĢ imperiyanın Vladiqafqaz Ģəhərində əsgəri xidmətdə idi. Buradakı motoatıcı alayda Elxanı bacarıqlı bir əsgər kimi tanıyırdılar. Xidmət etdiyi hərbi hissədə qabiliyyətini nəzərə alıb ona baĢ serjant rütbəsi vermiĢdilər. Elxan doğma elimizdən uzaqlarda olsa da Qarabağ elimizdə baĢ verən hadisələrdən xəbər tutduqca ürəkdən yanıb-yaxılırdı. O, ilk cavanlıq fəhmiylə duyub anlayırdı ki, üzləĢdiyimiz faciənin kökləri çox-çox uzaqlara üz tutub gedir. Və bir də Elxan onu bilirdi ki, torpaqlarımızı yalquzaq iĢtahıyla udmağa hazır olan 138 düĢmən məkrli, hiyləgər və amansız bir məxluqdur. O iblis qanımızı tökməkdən həzz alır, xaraba qoyduğu yurd-yuvamızın ərĢə qalxan tüstüsünü ciyərlərinə çəkdikcə bayquĢ xislətiylə qəhqəhə çəkib sevinir. Ġllər boyu çörəyimizi yeyib üzümüzə gülən bu düĢmən demə ayağımız altda quyu qazırmıĢ bizlərə. Zəngəzur mahalındakı, Göyçə elindəki torpaqlarımızı qamarlayıb əlinə keçirəndən sonra ulu yurdumuzun hesabına "dənizdən dənizə" uzanan bir dövlət yaratmaq xülyasına düĢən qaniçən ermənilər əllərinə fürsət keçən kimi üstümüzə atıldılar... Bu dərdə, müsibətə dözməyib düĢmənin nankorluğunu həzm edə bilməyən oğullarımız sinələrini Vətən torpağına sipər etdilər. Laçında, Kəlbəcərdə, Qubadlıda, Zəngilanda - Elxanın ata ocağı Cəbrayılda bayquĢ ulartılı mərmilər torpaqlarımıza sancılanda dünyagörmüĢ ağsaqqal-ağbirçəklərimiz dedilər ki, bu xəmir hələ çox su aparacaq... Əsgəri xidmətdən yenicə qayıdıb el-obasını ağlar gündə görən Elxan Əsgərov qəlbinin hökmü ilə gedib igid oğullarımızın sırasına qoĢuldu. Cəbrayıl alayının igid bir əsgəri kimi ulu torpaqlarımız QuĢçuların, Surun, QıĢlağın müdafiəsində yaxından iĢtirak etdi Elxan. Əzəldən dözümlü və cəsarətli olduğundan gülləni gözünə sıxsaydın kipriyini qırpan deyildi. Postlarda dayananda da, soyuq səngərlərə sığınıb düĢmənin baĢına od-alov yağdıranda da sayıqlığını itirən deyildi. Bilirdi ki, qarĢıdakı insan qanına susayan məkrli bir düĢməndir. O, uĢağa, qocaya rəhm etmədən qarĢısına çıxan hər Ģeyi məhv etməyə, insan əlləri ilə tikilənləri oda yaxmaqa hazırdır. Bütün bunları varlığı ilə duyub hiss etdiyindən Elxan döyüĢ zamanı təkcə özünü deyil, çiyin-çiyinə dayanıb Vətənə sipər olan oğullarımızı da sayıqlıqla qorumağa çalıĢırdı. Deyirlər insan çətin anda sınanır, onun qəlbi, mənəviyyatı üzə çıxır. Elxan dönə-dönə düĢmənlə üz-üzə dayandıqca silahdan daha möhkəm yapıĢır, həmlələri cəsarətlə dəf edirdi. Əslində ölümə həmi- Ģə hazırdı o. Yeri düĢəndə deyirdi ki, biz ölüb-itən Ģəhid oğullarımızdan artıq deyilik. Elə bir vaxt gəlib çatıb ki, ana deyib mehrinə-məhəbbətinə sığındığımız Vətən torpağının yolunda "uf" demədən ölməyə hazır olmalıyıq... Ancaq ölmək üçün doğulmamıĢdı Elxan. YaĢamaq üçün, döyüĢmək üçün, qələbə günümüzün sevincini görmək üçün dünyaya gəlmiĢdi o. Ayrı-ayrı döyüĢlər zamanı düĢmən əsgərlərini məhv etdikcə qələbə günümüzün yaxınlıqda olduğunu hiss edirdi. Belə vaxtlarda yenilməz bir əsgərə, qeyrətli bir igidə dönürdü. DöyüĢlərdən birində qolundan yaralansa da səngərdən, düĢmən qabağından uzaqlaĢmamıĢdı... 1993-cü il oktyabr ayının 24-də Vətənin bir parçası olan doğma torpaqları ağlar gözlə tərk etmiĢdi Elxan. Və o vaxtlar qeyrətli oğullarımızla birlikdə Elxan da and içmiĢdi ki, günahsız yerə qanına qəltan olan, yurd-yuvası dağılan insanların qisasını almayınca silahı yerə qoymayacaq. ġəhid olduğu son ana kimi sözünün üstə kiĢi kimi dayandı Elxan. Əvvəlcə Ağdam bölgəsində düĢmənin baĢına od yağdıran bu igid oğlan döyüĢ zamanı altı erməni quldurunu məhv etdi. Bundan sonra Elxanın və onun döyüĢçü dostlarının səsi, sədası Füzuli cəbhəsindən eĢidildi. Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|