QəZƏNFƏr paşayev
Yüklə 1,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
68 önünə gəlir: Bostanıma axan sular axmaz oldu, Qismətimə çıxan şikar çıxmaz oldu. Pəncərəmə baxan gözəl baxmaz oldu, Qocalmışam. Şairin elə şeirləri də var ki, oxuyanda göz önünə Füzulinin “Şəbi-hicran”ı, Cahangir Cahangirovun “Füzuli kantatası” gəlir: Kürdoğlu, bu gen dünyada, Sənə xoş bir gün olmazmı?! Min arzun var ürəyində, Onun biri çin olmazmı?! Şairin poeziyası o qədər zəngindir ki, xalq həyatına, adət-ənənəyə, insanın duyğu və düşüncələrinə və digər reallıqlara o qədər bağlıdır ki, oxuduqca oxumaq istəyirsən, poeziyanın sehrinə düşürsən. Sinəmdə min bir yara var, Qocalmış qayalar kimi. *** Sözə verdim mən ömrümü dəmadəm, Əzəl gündən söz Əslidir, mən Kərəm. 69 *** Ayıran varmıdır əyrini, düzü, Elə bil kor olub dünyanın gözü. *** Möhləti var, hesabı var dünyanın, Nə vermişsə bir-bir alır əlimdən. *** Ömür olur ögey ana, Məhəbbət yetim qalanda. Şairin “Cəbrayıl çinarı” şeirini də həyəcansız oxumaq olmur. Cəbrayıl rayonun mərkəzində gövdəsi və budaqları arasında bir vaxtlar çayxana və restoran yerləşən möhtəşəm çinarın da taleyi şairi düşündürür. Şeiri oxuyanda düşüncələrə qərq oldum. Dəfələrlə kölgəsində çay içdiyim çinarın şair tərəfindən zərgər dəqiqliyi ilə qələmə alınan təsviri məni heyrətləndirdi. Cəbrayılda qalxmışdı göylərə bir dağ çinar, Adam boyunca qara, qol-budağı ağ çinar. Köç yolunun üstündə min yaşlı məğrur qoca, Başında quş obası, dibində bulaq çinar... 70 Bayatı yazmışdılar xəncər ilə köksünə, Bir qara sevdalıdan verirdi soraq çinar. “Oxu yar, Çək sinəmdən oxu, yar! Sənsiz yanıb kül oldum, Son sözümü oxu, yar!” Aman Allah, yağılar kəsdimi, doğradımı, Ona düşmən də qıymaz, bəlkə qalıb sağ çinar. Ey biçarə Kürdoğlu, gələydi qisas günü, Qaldıraydı başında bir şanlı bayraq çinar. Yol üstə məğrur qoca, o qaməti dağ çinar. Hüseyn Kürdoğlunun qəlbində tükənməz təbiət sevgisi vardı. Odur ki, həmişə təbiəti, təbiətin gö-zəlliyini vəsf edir, insanları təbiəti sevməyə, qorumağa çağırırdı: Deməyin çinarda nə bəhrə, nə bar, Çinar bu torpağın əzəmətidir. Çinarın bəhrəsi gözəllik, vüqar, Bir də babaların məhəbbətidir. Bəzən şairin ikicə misrası insanı düşüncələrə qərq edir. Hər iki misranın şairin tale yazısı 71 olduğuna acıyırsan. Ağladır insanı vətən həsrəti, Bir də nakam qalan ilk məhəbbəti. Hüseyn Kürdoğlu yaradıcılığı obrazlar qalereyasının zənginliyi ilə seçilir. “Dağ”, “bulaq”, “dünya”, “palıd”, “çinar” obrazları şairin yaradıcılığında tez-tez özünü göstərir və onun təbiətə vurğunluğunu ifadə edir. Şairin “Bir palıd yanır” şeirində olduğu kimi: Gecənin bağrında bir palıd yanır, Meşədən aralı bir dağ başında. Alov dilim-dilin ərşə dayanır, Palıdın bitdiyi bulaq başında. Yayın oğlan çağı nə sərin idi, Kölgəsi dağların quzeyi kimi. Palıdın yaddaşı od tutub indi, Yanır xatirələr muzeyi kimi. Şairin “Bənövşə” silsiləsindən olan şeirlərində isə “bənövşə” obrazı diqqəti çəkir və şairin yazdığı neçə-neçə bənövşə şeiri onun dilinin zənginliyinə, vətən torpağına vurğunluğuna 72 dəlalət edir. Şairin “Bənövşə”, “Ağ bənövşə”, “Bərdə bənövşələri”, “Kəpəz bənövşəsi”, “Görəsən küsdümü bənövşə məndən”, “Ağlatma məni, bənövşə”, “Laçın bənövşəsi yadıma düşdü”, “Ağlat məni, bənövşə” adlı şeirlərinin hər biri bir aləmdir, təkrarsızdır. 70-ci illər poeziyasında təbiət mövzusu ilə bağlı araşdırmalarında Hüseyn Kürdoğlunun “Kəpəz bənövşəsi” şeirinə xüsusi yer ayıran Y.Qarayev yazır: “Hüseyn Kürdoğlunun “Kəpəz bənövşəsi”ndən bizim təbiətimizdən çox tariximizin, keçmişimizin ətri gəlir. Şair dağ bənövşəsinin ləçəklərini də Vətən tarixinin səhifələri kimi “oxuyur”. Lirik obraz tarixi süjetin fonunda verilir. Araz nisgili də, Göy-göl fərəhi də, Nizami, Afaq və Məhsəti həsrəti də, Vurğun təbəssümü və Hüseynin öz nəşəsi də “bənövşə” süjetinə hopdurula və sığdırıla bilir”. (Y.Qarayev. Poeziya və nəsr. Bakı, Yazıçı, 1979, səh.73) Aşağıda misal gətirdiyimiz poetik nümunələrin hər biri şairin mənəvi dünyasının zənginliyindən xəbər verir. Anasız böyüyən körpə qız kimi, Neçin yad olmusan naza bənövşə – 73 deyə qəm-qüssəyə batan şair özünü göz yaşı ilə yazdığı şeirləri ilə ovundurmağa çalışır: Laçın dağları dustaq, Dərdi sinəmdə dağ-dağ, Bilməz bənövşə qədri, Tapdar səni yad ayaq. Sən yuxuma girirsən, Yuxum çəkilir ərşə. Ağlat məni, bənövşə. Dərən yox dəstə-dəstə, Qaldım qulağı səsdə. Görüş qismət olmasa, Bitərsən qəbrim üstə. Şerim də həsrət qalıb Təbəssümə, gülüşə. Ağlat məni, bənövşə. Şairin “Bənövşə” şeirini də ürək çırpıntısız oxu-----maq olmur. Adam dərd-ələm içində boğulur, şairə həyan olur. Solursan torpağa töküləndə qan, Neçin bir-birinə qənimdir insan?! Nifaq toxumunu göyərdib şeytan, Yüklə 1,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|