QəZƏNFƏr paşayev
Yüklə 1,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Röya və həqiqət
62 Bütün cah-calalıyla müsibətli yer idi, Aylı, günlü, ulduzlu, kəhkəşanlı göy idi. Bir nağıl muzey idi! Miladdan o yana da, miladdan bu yana da Ən qədim köhnə idi, ən yeni təzə idi. Bir nağıl muzey idi! Daşları neçə rəngdə bir qövsi-qüzeh idi, Bir nağıl muzey idi. Min illərin töhfəsi nə qədər yazı vardı, Ələsgər sazı vardı, Şəmşir avazı vardı. Vurğunun xatirəsi onun yaraşığıydı, Gözünün təbəssümü sanki ay işığıydı. Qılınc, qələm, bir də saz, Gərdəklər qotaz-qotaz, Corablar qotaz-qotaz. Xalçalar, nə xalçalar – Dəlidağ çəmənzarı, Elin fəxri-vüqarı. Neçə növ cəhrə-daraq, Neçə növ dükçə-yumaq. Babaların papağı, kotanı və çomağı, Qayaların qoynunda gildən saxsı çırağı... Ah, nələr vardı, nələr, 63 Nə töhfələr vermişdi, bu muzeyə nənələr?! Günbatan və gündoğan, Güney və qüzey idi. Bir nağıl muzey idi! Qarlı zirvələr ilə o da üz-üzə idi. Bir nağıl müzey idi. Qarlı zirvələr ilə o da üz-üzə idi. Bir nağıl muzey idi. Onu yaradan kişi çağdaş Prometey idi, Dağıtdı bu nağılı, qarət eylədi yağı. Vətənin sinəsindən getməz bu namərd dağı. Kəlbəcərin muzeyi bir nağıl muzey idi, Dünyada hər şey idi. 3 Hüseynin atası Həsən Alışan oğlu aranlı-dağlı Qarabağın hər obasını yaxşı tanımış, qışda Mil düzündə, yayda Laçın yaylaqlarında təsərrüfatla məşğul olmuşdur. Hüseyn dağ təbiəti kimi aranın da özəlliklərinə dərindən bələd olmuşdur. Bu onun poeziyasında bədii sözün ifadə imkanlarını 1 Söhbət gözəl ziyalı və şair Şamil Əsgərovun yaratdığı “Diyarşünaslıq muzeyi”ndən gedir. 64 artırmış, obrazların milli yaddaşdan gələn mahiyyətini təmin etmişdir. Akademik Tofiq Hacıyev doğru yazır ki: “Üç-beş əsr sonra Hüseynin şeirlərindən Azərbaycan etnoqrafiyasının XX əsrini öyrənəcəklər”. Şairin 1980-ci ildə çap etdirdiyi “Qaraqoyunluda” (indiki Ermənistan ərazisində Azərbaycan kəndi) adlı şeiri də çox mətləblərdən söz açır. Şair məni sanki qəflət yuxusundan ayıltdı. Yadıma sovet dövründə kənd və şəhərin yaxınlaşmasını təlqin edən “Siyasi iqtisad” fənnini və müəllimlərimi saldı. O yaxınlaşmanın aqibəti elə Hüseyn Kürdoğlunun təs--vir etdiyi kimi olacaqmış. Şeirdə təsvir edilən hə-yat həqiqətləri insanı düşünməyə vadar edir: Qaraqoyunluda qoyun görmədim, Sanki heç tanımır qoyunu bu kənd. Elə tarixə də bu adla düşüb, Danırmı əslini-soyunu bu kənd?! Nə yağı, pendiri, nə qaymağı var, Nə də könül açan bağça-bağı var. Hansından istəsən bol arağı var, 65 Neyləyir dağların suyunu bu kənd?! Təndirlər qalanıb, çörək yapılmır, Qarmaqdan asılıb, cəmdək çapılmır. İlanvuran olsa, qatıq tapılmır, Özü yaxşı tutub toyunu bu kənd! Həyat həqiqətləri şairin “Yol gedə bilmirəm oğlumla qoşa” şeirində də özünü bariz şəkildə göstərir. Əlavə sözə, təhlilə ehtiyac duyulmur: Qısa bir yoxuşda sinəm təngiyir, Nəbzim gah çoxalır, gah da səngiyir. Yapışır qolumdan, o da ləngiyir, Ayağım ilişir kəsəyə, daşa, Yol gedə bilmirəm oğlumla qoşa. Ona gərəksizdir mənə gərəkli, Tərlan baxışları min bir diləkli. Mən keçən günlüyəm, o gələcəkli, Nə deyim ağ saça, nə deyim yaşa, Yol gedə bilmirəm oğlumla qoşa. Mən qara deyirəm, oğlum ağ deyir, Damla sandığıma, gur bulaq deyir. Hər şeyi təzədən yaradaq deyir, 66 Yoldaşlıq yaramır yaz ilə qışa, Yol gedə bilmirəm oğlumla qoşa. Şair bəzən həyat həqiqətlərini, reallıqları elə boyalarla, elə ştrixlərlə verir ki, göz önünə dahi rus tənqidçisi Belinskinin kəlamı gəlir: “Poeziya həyatın təcəssümüdür, daha doğrusu həyatın özüdür. Hələ bu harasıdır. Poeziyada həyat həqiqətdə olduğundan daha həyatidir”. H.Kürdoğlunun yaradıcılığını izləyəndə görmək olur ki, bu həqiqət onun poeziyasının şah damarını, canını, qanını təşkil edir. Şairin “Qoltuq ağacı”, eləcə də “Röya və həqiqət” şeirləri isə təkcə həyat həqiqətləindən deyil, ümumiyyətlə, bir çox mətləblərdən söz açır. Güman edirəm ki, bu şeirlər haqqında əlavə sözə ehtiyac yoxdur. Hər şeir bir dünyadır. Qoltuq ağacıyla yeriyir oğlan, Yanında qaraqaş, qaragöz pəri. Necə qayğıkeşdir, necə mehriban, Qəhrəman əsgərin qəşəng dilbəri. Vətən namusudur başının tacı, Müqəddəs ağacdır qoltuq ağacı! 67 Röya və həqiqət Bir qaya başından uçuruq qoşa, Əlvida deyirik torpağa, daşa. Qalxırıq göylərin yeddi qatına, Baxırıq ruhların kainatına. Burda çıraq-çıraq yanır diləklər, Uçur pərvanətək incə mələklər. Ülvidir xaliqin cahü-cəlalı, Qansız-qadasızdır göy istiqlalı. Burda əsarətdən yoxdur bir nişan, Ruhların yoludur ulu kəhkəşan. Bacı-qardaş olub eşq ilə kamal, Qoşa sevgilidir gerçəklə xəyal. Bir cüt ulduz kimi biz də yanırıq, Şirin busələrlə xumarlanırıq. Nə çörək dərdi var, nə su dərdi var, Qızılgül qoxuyur sanki dər-divar... Heyf, zəngli saat oyadır bizi, Yenə yorğan-döşək, yenə yer üzü. Qapıda zarıyır dilənçi qoca, Ay Allah, ac şair nə versin aca?! Şairin elə şeirləri də var ki, oxuyanda möhtəşəm “Kitabi-Dədə Qorqud” abidəsi göz Yüklə 1,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|