21
Bunun üçün ilk növbədə mən Antik dövrdə yaşayıb
yaratmış bir neçə tanınmış alimlərin elmi nailiyyətlərinin
bəzi nəticələri barəsində məlumat verməli olacağam. Çünki
onlar həmin dövrdə məlum olan bütün elmlərin banisi və
təkmilləşdiricisi sayılırlar. Riyaziyyat, həndəsə, fəlsəfə,
astronomiya və coğrafiya elmlərinin sürətlə inkişafı məhz
həmin adamların çiynində durmuşdu.
Yer kürəsində sivilizasiyanın ilkin rüşeymləri cücərən-
dən bəri əqli cəhətcə inkişaf etmiş insanları ilkin növbədə
bircə şey maraqlandırırdı; burada həyat necə yaranıb, Yer
kürəsinin forması hansı şəkildədir və yerləşdikləri məkan-
da su böyük üstünlük təşkil edir, yoxsa torpaq? İlk növbə-
də insanlar elə bilirdilər ki, yaşayıb fəaliyyət göstərdikləri
yer balaca bir bölgədən ibarətdir. Lakin onlar yaşadıqları
məntəqədən, digər yaşayış məntəqəsinə səyahət edəndə
artıq anlamağa başlayırdılar ki, fəaliyyətdə olan məkan heç
də təsəvvür etdikləri kimi balaca deyil.
Sonrakı dövrlərdə uzağa getdikcə, yeni-yeni yaşayış və
coğrafi məntəqələri aşkarlandıqca, belə bir anlayış yaranır-
dı ki, insanların məskunlaşdıqları yerin ərazisi, ümumiy-
yətlə sonsuzdur. Qədim dövrdə sürətli minik vasitələrinin
olmaması, belə bir faktın hökm sürməsinə rəvac verirdi.
Çünki bütün məsafələr demək olar ki, ayaq ilə qət edilirdi.
Belə olan halda qədim dövrün alimləri Yer kürəsinin
22
quruluşu barəsində və onun hansı sahəyə malik olması
haqqında elmi axtarışlara cəhd göstərirdilər.
İllər keçdikcə insanların təfəkküründə Yer və Göy
haqqında təsəvvürləri tamamilə müxtəlifləşirdi. Bu ondan
xəbər verirdi ki, artıq astronomiya və coğrafiya elmləri
yavaş-yavaş inkişaf edir, bu sahələri tədqiq edən alimlərin
sayı artırdı.
Qədim Babilistanda belə bir təsəvvür yaranmışdı ki,
guya Yer şişmiş dairəvi bir adanı təşkil edir və dünya
okeanında üzür. Kainat yerin üzərində möhkəm bir daş
kimi dayanıbdır, hansınaki planetlər və ulduzlar bərkidilib.
Günəş isə bu cisimlər üzərində gündəlik seyrini edir.
Məlumdur ki, qədim Babilistanın alimləri, hələ bizim
eramıza 18 əsr qalmış Günəş və Ay tutulmalarını müəyyən
edə bilirmişlər. Aydındır ki, bunu müəyyən etmək üçün
hökmən əsas triqonometriya elementlərini bilmək lazım idi.
Belə çıxır ki, həndəsə, riyaziyyat və astronomiya zəmanə-
sinə görə Babilistanda çox inkişaf etmişdi.
Aristotelə qədər Qədim Yunanıstanda mütəfəkkir alim-
lər, əsasən Heraklit, Demokrit və Pifaqor fəza cisimlərinin
hərəkətlərini müəyyən etməkdən ötrü, elmi araşdırmalara əl
atmağa cəhd göstərmişdilər. Yunan alimi Heraklit Efesli
(təx. b.e. əvvəl 544-470) belə bir məntiqə əsaslanırdı ki,
dünya getdikcə hərtərəfli inkişaf edir.
23
Demokrit (təx. b.e.ə. 460-370)
Demokritin fikrincə, (təx. b.e. əvvəl 460-370) Kainat
atomların bir-biri ilə toqquşmasını təşkil edən sonsuz olaraq
çoxlu dünyalardan ibarətdir. İş ondadır ki, bəzi dünyalar
yenicə yaranır, bəziləri inkişaf səviyyəsində olur, digərləri
isə dağılır. Demokrit hesab edirdi ki, Süd Yolu çoxlu udluz-
ların toplaşmasından ibarətdir. Məhz bunun nəticəsində
24
Kainatda tez-tez olmasa da, lakin kosmik partlayışlar baş
verir.
1
Yunan alimi Pifaqor (təx.580–500) elmlə məşğul olmaq
üçün gənc yaşlarından müəllimləri Hermodamastdan, filo-
sof Ferekiddən və məşhur filosof Falesdən (tarixdə ilk
fəlsəfə məktəbinin banisi) dərs almışdı.
İlk təhsilini Misirdə alan Fales elə orada da Ayın və
Günəşin tutulmasını müəyyən etməyi, həm də həndəsəni
öyrənir. O, suda dayanan gəmi ilə sahil arasındakı məsafəni
dəqiq təyin edə bilirdi. Fales və onun şagirdləri Misirdə
öyrənilən riyaziyyat və astronomiya biliklərinin Yunanıs-
tanda yayılmasında xüsusi rol oynamışdılar.
Miletdə Falesin (b.e.ə. 640-556) şagirdi məşhur coğrafi-
yaşünas və astronom sayılan Anaksimandr öz bildiyi elm-
ləri Pifaqora öyrədir.
Yeri gəlmişkən onu qeyd etməliyəm ki, bəzi alimlər
Anaksimandrı (b.e.ə. VI əsr.) dünyada ilk coğrafi xəritənin
müəllifi kimi qələmə verirlər. Çox güman ki, o, birinci
olaraq horizontun tərəflərini təyin etmiş və bunun əsasında
xəritədə Yerin cəhətlərini göstərmişdir.
2
1
Д. К. Самин. Сто великих научных открытий. Москва, «Вече»,
2002. стр. 257
2
И. П. Магидович, В. И. Магидович. Очерки по истории географи-
ческих открытий. I том. Москва, «Просвещение», 1982. стр. 126
Dostları ilə paylaş: |