wersja robocza: maj 2007
stanowiskiem, zgodnie z którym rzeczy fizyczne są kompleksami
rzeczywistych i możliwych treści spostrzeżeniowych: być dla rzeczy
fizycznych to ‘być spostrzeganym’ przez jakiś podmiot (esse = percipi).
Zasadniczym przykładem epistemologicznego idealizmu subiektywnego jest
stanowisko G. Berkeleya. Idealizm ten określa się jako idealizm
immanentny, gdyż świat zewnętrzny traktuje on jako zawartość strumienia
ś
wiadomości, który należy do pojedynczego podmiotu. Nazwa się go też
idealizmem antropologicznym, gdyż świadomość Berkeley interpretował
jako własność osób ludzkich oraz jako idealizmem psychologicznym,
ponieważ świadomość jest tu związana z konkretną psychicznością
człowieka. Epistemologiczny idealizm subiektywny bywa określany
również mianem f e n o m e n a l i z m u , szczególnie wtedy, gdy jego
uzasadnieniem jest analiza percepcji zmysłowej. Ze swoją wersją idealizmu
epistemologicznego Berkeley łączył idealizm metafizyczny (spirytualizm)
twierdząc, że autonomicznie istnieją wyłącznie skończone dusze ludzkie i
nieskończony duch Boga, podczas gdy materia nie posiada żadnego
autonomicznego istnienia. Czy idealizm epistemologiczny uprawniał
Berkeleya do tezy spirytualistycznej oraz czy jego idealizm był aż tak
subiektywistyczny, jak to zostało przedstawione - kwestie to zostaną bliżej
rozważone w dalszych częściach tego rozdziału.
E p i s t e m o l o g i c z n y i d e a l i z m t r a n s c e n d e n t a l n y
traktuje świat dany w doświadczeniu jako konstrukt pochodzący od
ponadindywidualnej
ś
wiadomości,
nazywanej
ś
wiadomością
transcendentalną. Świat zjawiskowy jest przez idealistów
transcendentalnych uznawany wprawdzie za świat transcendentny w
stosunku do indywidualnej świadomości, lecz transcendencja ta jest
wyłącznie transcendencją konstruktu, a nie przedmiotu ujmowanego takim,
jakim jest on ‘sam w sobie’. Konstrukt, jakim jest świat zjawiskowy,
interpretowany jest jako identyczny przedmiot, który w swoich
własnościach jest niezależny od poszczególnych treści należących do
poszczególnych podmiotów. Przez świadomość transcendentalną ten rodzaj
idealizmu rozumie zespół apriorycznych form zmysłowości (czas i
przestrzeń) i apriorycznych prawidłowości, którym muszą podlegać
wszystkie poszczególne świadomości indywidualne. Świadomość
transcendentalna bywała określana jako ‘świadomość w ogóle’
(Bewusstsein berhaupt), a jej sposób istnienia traktowano jako logiczno-
idealny, a nie ontologiczny. Wzorcowym przykładem idealizmu
transcendentalnego są poglądy epistemologiczne I. Kanta i przedstawicieli
neokantyzmu.
R e a l i z m m e t a f i z y c z n y jest tezą, że istnieją przedmioty
niezależne od świadomości, że istnieje byt niezależny od świadomości. Przy
tak ogólnej formule realizmu metafizycznego nie jest rozstrzygnięte, o jaki
byt niezależny od świadomości może chodzić, czy jest to byt o charakterze
substancji duchowych (dusze), czy też byt czysto materialny, czy też jedno i
drugie. Tak więc realizm metafizyczny może łączyć się zarówno ze
11
wersja robocza: maj 2007
spirytualizmem jak i z materializmem, z monizmem i z pluralizmem. Może
się też łączyć się z agnostycyzmem co do ostatecznej natury rzeczywistości,
to znaczy realista metafizyczny może twierdzić, że wprawdzie musi istnieć
jakiś byt niezależny od świadomości (który jest przyczyną jej istnienia i jej
treści), lecz jednocześnie uznawać, że nie jesteśmy w stanie w wyniku
racjonalnych dociekań rozstrzygnąć, czy to, co jest niezależne od
ś
wiadomości, ma charakter duchowy, czy materialny, czy takich bytów jest
wiele, czy też raczej istnieje tylko jeden taki byt itp. Widać więc, że
podziały na realizm i idealizm epistemologiczny oraz realizm i idealizm
metafizyczny mają taką niewygodną konsekwencję, że idealizm
metafizyczny staje się odmianą realizmu metafizycznego, gdyż jest tezą na
temat natury tego, co jest istnieje niezależnie od umysłu (świadomości).
Precyzyjnie patrząc, trzeba zatem przyjąć, że mogą istnieć tylko dwa
opozycyjne stanowiska, to znaczy realizm epistemologiczny i idealizm
epistemologiczny, stanowiskiem przeciwstawnym do realizmu
metafizycznego musiałby być natomiast nihilizm metafizyczny
stwierdzający, że doznawane przez nas stany świadome nie mają w ogóle
ż
adnych przyczyn. W dalszym ciągu będę argumentował, iż właściwą
opozycją do realizmu metafizycznego, choć w mniej radykalnym sensie niż
nihilizm, jest immanentyzm.
Realizm metafizyczny może być reprezentowany albo tylko jako
bardzo ogólna hipoteza stwierdzająca, że muszą istnieć jakieś
pozaświadomościowe przyczyny posiadanych przez nas treści świadomości,
albo na rzecz tego realizmu argumentuje się z punktu widzenia realizmu
epistemologicznego, wtedy zaś istnienie bytu niezależnego od świadomości
nie jest tylko hipotezą dotyczącą pozaświadomościowych przyczyn treści
ś
wiadomości, lecz argumentem na rzecz realizmu metafizycznego jest to, że
faktycznie w aktach poznania kontaktujemy się z takim bytem, to znaczy z
rzeczywistością niezależną od treści świadomości.
R e a l i z m e p i s t e m o l o g i c z n y głosi, że byt istniejący
niezależnie od świadomości jest, przynajmniej w pewnej mierze,
poznawalny. Realista epistemologiczny nie jest zobligowany do poglądu, że
cała rzeczywistość jest poznawalna, lecz wyłącznie do poglądu, że niektóre
jej fragmenty są dla nas, ludzi poznawczo dostępne. Wydaje się, że pełna
dostępność wszystkich ‘regionów’ rzeczywistości dla umysłu ludzkiego
wymagałaby argumentu teistycznego: tylko wtedy, gdy przyjmiemy, że
ś
wiat został stworzony przez Boga i że jako taki jest w całej swej
rozciągłości racjonalny i dostępny dla tego rodzaju intelektów jak nasze -
tylko w takim wypadku można byłoby przyjąć pełny realizm
epistemologiczny. Zazwyczaj jednak rozumie się realizm epistemologiczny
w ten sposób, że jest on nie tylko podstawowym przekonaniem życia
codziennego, lecz także że jest akceptowany w naukach przyrodniczych:
przyrodnicy wiedzą wprawdzie, że bardzo wiele rzeczy z zakresu ludzkiego
obrazu świata jest uwarunkowanych konstytucją psychofizyczną człowieka,
lecz z drugiej strony są też mocno przekonani, że docierają do świata
12