Redaktor: Əsəd Cahangir
Yüklə 0,88 Mb. Pdf görüntüsü
|
67
«Xalan nə təhərdi?» Uşaq utandığından başını aşağı saldı, burnunu çəkib ayaqqabısının ucu ilə torpağı təpikləməyə başladı. «Eşitmirsən ə?» – kişi təsbehini sırıqlısının cibinə qoyub arxadan iki qolunu uşağın boynuna saldı və əllərini çənəsinin altına sürüşdürüb ona tərəf əyildi: «Sənnənəm! Xalan nə təhərdi? Corcinin qəhbəxanasına gedirmi yenə?» Uşaq diksindi, böyük qəbahət yapmış kimi gözlərini bərəldib uğunmaqda olan saqqallı kişilərə baxdı. Onu bayaqdan əzizləyən kişi elə şaqqanaq çəkdi ki, müvazinətini saxlaya bilməyib yerə çökdü. Uğunmaqda olan kişilər sifətlərini əlləri ilə bir-birindən gizlədirdilər. *** O axşamdan sonra bu balaca evin yarlığı boynundan asıldı. Hətta qadınlar belə evin təzə təşbehini işlətməkdən çəkinmirdilər. Bu adın Corcinin evinin taleyinə mistik təsiri oldu. Gedib gələn azaldı. Corci özü də buralarda az-az görünməyə başladı. İndi Corcini övladı ikiyə çatan cavan gəlinlər axtara bilərdi. Bircə Abbasəli! Yazıq Abbasəli… Evin təzə adı zatən onun «əhatə dairəsi xaricində» olan mənəvi dünyasını alt-üst etmişdi. Bir müddət hamının həsəd apardığı «bəy otağı»ndan səs-səmir gəlmədi. Handan-hana bəlli oldu ki, küsüb Corcidən, ona bəslədiyi sonsuz məhəbbəti məşhur kalafasında dəfn edib və təzədən qayıdıb öz yeraltı dünyasına. Üstəlik rayonda, asfaltda, örüşdə, hətta yardım gətirən maşınlar arasında “Cip” gördümü, arxasını çevirirdi: «Birdən Corci olar». Arxa çevirmək Abbasəlinin ən radikal etiraz aksiyası idi. Adamların çoxu Abbasəlidən fərqli olaraq, hələ də bir daşı, bir ağacı, bir təpəsi olmayan, yeknəsəq yeraltı damlarıyla şimalı-cənubu bilinməyən bu düzəngahın qibləsini Corcinin evi deyin təyin edir, gecələr yol azan çobanlar səmtini bu evlə dəqiqləşdirirdilər. Zarafatla bura «Amerika səfirliyi» deyənlər də vardı. Gündüzlər isə Corcinin evinə günəşdən kölgələnən qoca ulaqlar yaxınlaşırdı.
Balabəy
Ə kişi, yaxşı görək! Yaxşı! Yaxşı. Mən tanımıram Balabəyi? Qapıbir qonşu olmuşuq e… Böyük oğlu İlqar, ortancılı Səlimxan, balacası Hətəm… Üçünü də əsgərlikdən dəlilik adına qurtarıblar. Baxanda inanmazdın ki, bu pəzəvəng uşaqlar Balabəyindi. Ama hardasa suyu çəkirdi, yoxsa analarından şübhələnərdi adam. Balabəy nə Balabəy! Dişləri Qobustan qayalarına oxşayırdı. Astra siqaretindən o qədər dartmışdı, zəfəran kimi sapsarı idi. Gözləri çökəyə düşmüşdü. Dərnəgüldəki 12 saylı yataqxanada qalırdılar. Birdən evlərində vay-şivən qopurdu: «Öldü! Yenə öldü!!!» Arvadı qışqırırdı: «Səni qara yer yesin! Birdəfəlik öl, qurtarsın canımız!!! Səni heç qalxma bu yastıqdan!»
68
O saat bilirdin ki, yenə vurub Balabəy. Vurub və pis günə düşüb. Eyvandan boylanırdıq. Ağzına qoruyucu bağlamış ağ xələtlilər ambulansın xərəyində aparırdılar onu. O da heydən düşən qollarını sağa-sola ölçə-ölçə nəsə danışır, söyür, söyüşlər ağzında topuq vururdu. Dabbaxda gönünə bələdəm Balabəyin. Rastlaşanda dil-ağız edərdik: «Həmişə ayaq üstə!» Qımışardı. Üçcə gün keçməmiş yenə həmən-həmən idi! Yenə arvadının səsi yataqxananı başına götürərdi: «Ay Allah, necə ölmür e… bu qeyrətsiz!» Uşaqları utanıb başını aşağı salırdı. Amma, eşitdiyimə görə, daldada anaları ilə əməlli başlı dava-dalaş salırdılar. Üçü də çox istəyirdi atasını. Balabəyin «ambulans macərasına» uşaqlarının göz yaşları da daxil idi. Balabəyin arvadı Dərnəgül yolunun üstündə pal-paltar satırdı. Bir qolu şikəst idi yazığın, qrad qəlpəsi dəymişdi. Ama neyləyirsən, tək qoluynan bütün oğlanlarını əsgərlikdən qurtardı, ikisini evləndirdi. Hərəsinə yataqxanadan bir otaq aldı. Hər biri min dollara… Bu «evləşmə»lərin Balabəyə ağırlığı ondan ibarət oldu ki, ömrünün iki gecəsini də «Semaşko»da keçirdi. Səhərlər isə paxmelin üzücü əzabları… Bah-bah- bah! «Allah var irəhimi var!» Qonşumuz keçəl Siyatel bütün yataqxana əhlindən fərqli olaraq Balabəyin aqibətindən xatircəm idi. «Bu düzələn deyil» kimi bədbin fikirlər ağlının həndəvərindən dızıldamırdı da! Keçəl Siyatel necə demişdisə, elə də oldu. Günlərin bir günü, eynəkli bir «doxtur» gəldi yataqxanaya. Balabəy yataqxana uşaqlarını ambulans səsinə öyrətmişdi. Hamı əyləncə kimi baxırdı eyni süjetlərə; Vıy… Vıy… Ağ xalatlılar… Xərək… Balabəyin ağarmış çöhrəsi… Söyüşləri… Ama bu dəfə məsələ ayrı cür idi, deyəsən. Eynəkli «doxtur» əlində kubşəkilli çanta ümumi koridorda görünəndə uşaqlar qaçıb köhnə yataqxananın yırtıq-deşiyinə doluşdular. «Ə, it oğlu it, o zəhrimar nədi ki, ata bilmirsən. Sən öl iynə vurub öldürəcəm səni. Eləməsəm, koppayoğluyam! Ağsaqqal adamsan, biabır eləmisən bizi…». Uşaqlıq dostu imişlər. Odu ki, doxtur yaman düşdü Balabəyin üstünə, götürüb xəstəxanaya apardı. Təxminən üç ay bütün yataqxana «ambulans macərası»na həsrət qaldı. Yelbeyin şəhər həyatı baş verənləri tezliklə unutdurdu. Üç aydan sonra Balabəy gəldi. Özü də necə? Şıx geyimdə, gözündə eynək… Rəngi avazısa da, ovurdları dolmuş, gözləri çökəkdən çıxmışdı. Bircə dişləri həmənki idi: sapsarı və uçuq-sökük. İçkini tamam atmışdı Balabəy, siqareti tərgidə bilmirdi amma. Bir dəqiqə diyan da! Necə yəni düz bilmirsən! Bəli, Zəngilandan idi! Zəngilanın orta göbəyindən. Yox, yerazlarla ana tərəfdən qohumluğu vardı. Ona görə, oğlanlarını yaxşı işə düzəltdi. Biri bp-də işləyir indi, biri mühafizədə. Balaca da Gənclik metrosunun yaxınlığında internet-klub açıb. Nə isə… Qoy sözümü deyim. İçkini atmaq düşdü Balabəyə. Komendant yataqxanaya qarovulçu qoydu onu. Binanın girişində kiçik bir otaq düzəltdilər. İçində balaca ağ-qara televizor, Yüklə 0,88 Mb. Dostları ilə paylaş:
|