Redaktor: Əsəd Cahangir
Yüklə 0,88 Mb. Pdf görüntüsü
|
74
«Bir dəqiqə dayanın» – müavin ayağa durub qələmin arxasını stola vura-vura sakitlik yaratdı – «Qayda belədi ki, rayon təhsil şöbəsi məktəbə göndərdiyi müəllimlər üçün bir az dərs saatı da verir. Bu il heç nə olmadı. Hamımız yoldaşıq, yükün bir adama düşməməsi üçün hərədən iki saat kəsəcəyik, vəssəlam.” Yerdən səslər: «Heç para saat da vermərəm». «Yox əşşi, bostandı!» «Sən öl bizi doluyublar e…» «Balaca bir orta məktəbə altmış müəllim yığıblar» və s. Müavin direktorun sifətinə baxıb gülümsədi və üzünü zala tutdu: «Onda ixtisas üzrə bölgü aparılacaq. Kimin ixtisası nədirsə, o fənnən də dərs deyəcək». Qeyri-ixtiyari atamın əmisi oğluna baxdım. İxtisasımız eyni idi: tarix. Deməli, əmoğlunun dərs yükü ən azı 12 saat azala bilərdi. Əmoğlu gözlərini sürüşdürdü və qəzəblə müavinə tərəf çevrildi: «Öz yalançı akladından kəs ver qoy dərs yükü düzəlsin» – adımı çəkmədi – «Gərək mənim boğazımdan kəsəsən». Müavin yenə gülümsündü. Bu dəfə onun dişlərinin də paltosu və müəllimlər otağının «dekorasiyası» ilə eyni rəngdə olduğunun fərqinə vardım: «Mənim nə vecimə, öz əmin oğludu, istəyirsən qovaq getsin». «Əmim oğlu, əmim oğlu! Sən kimin əmisi oğlusan, hansı əmin oğluna bir tikə çörək vermisən?» Mamoğlu ayağa durdu: «Ə kişi, dəlisiz, cinlisiz? Dövlətin məktəbidi, dövlətin dərsidi. Elə danışırsız guya dədənizin malıdı. Bu uşaq öz gücünə ali məktəbə girib, indi də təyinatnan kəndimizə göndəriblər, hamınızdan da savadlıdı. O, bura işləməyə gəlib, dilənməyə yox». «Düz deyir! Mən dilənçi deyiləm!» – kişiləndim. «Otur aşağı ə!» – əmoğlu mənə cocudu – «Bu da o deyil ki, müəllimlər otağında Bəxtiyar Vahabzadəni pisləyəsən. Bilirsən kimdi Bəxtiyar?!» – boynunun damarları zol-zol çıxdı – «Sən ağırlıqda kitab yazıb e!». Üzünü yana çevirərək naməlum istiqamətə – «Hərə cibinə yalançı bir diplom dürtüşdürüb özünü adam yerinə qoyur». «Məllim, indi Heydər Əliyev kimi adamı tənqid edirlər…» Müəllimlər otağını qəribə bir sakitlik bürüdü və bu sakitlikdə əmoğlunun səsi daha bərkdən eşidildi: «Kim tənqid edir ə… Heydər Əliyevi?» «Müxalifət qəzetləri». «Hydər Əliyevi tənqid edənin yeddi başı gərək. Gedib qoşulmusan avara-uvaraya ağlına gələni danışırsan. Kəs səsini, böyüklərə hörmət qoy» – üzünü direktora tərəf çevirdi və arıq, hülqumlu boğazını irəli uzadıb udqundu – «Sən Allah görürsüz bunu?!» Müavin yenə gülümsündü və yenə qələmin arxası ilə stolu taqqıldatdı. Mamoğlu – kənd kolxozunun sədri müəllimlərlə xeyli çənə vurdu. Əmoğlunun hirsi soyumurdu. Bu dəfə mamoğluya tərəf qıcandı: «Sən də vəzifənə çox güvənmə haaa… Burda 40 nəfər müəllim var, hərəsi bir qələm çalsa stolun arxanı yandırar». 75
Mamoğlu bir az ehtiyatlandı deyəsən. Amma özünü o yerə qoymadı, bic-bic gülümsədi: «Dağılmış kolxozun nəyindən yazacaqsız, rəhmətliyin oğlu?! Beş-altı metis qoyun qalıb, gəlin onu da sizə təhvil verim» – güldü – «Kişi təyinatnan işə gəlib, özünüzü biabır eləməyin, bir akladını düzəldin getsin». Əmoğlu:
«Sənə qalmayıb. Sən camaatdan oğurluyub satdığın soğanlardan danış». Mamoğlu dinmədi və bu yerdə məktəb direktoru ayağa qalxıb, nəhayət ki, söhbətə müdaxilə etdi. Özü də çıxışına əmoğluya hücumla başladı: «Ə kişi, nə istəyirsən? Arvadını xadimə yazdırmısan, bir dəfə işə gəlmir, özün həm pensiya alırsan, həm də 32 saat dərsin var, bir dəfə də sinifə girməmisən…» Əmoğlunun əlləri əsdi: «Yaxşı eləyirəm, əlimin içindən gəlir. Böyrəyim xəstədi pampers taxıb gələrəm dərsə, kiməsə istisi-soyuğu olmaz. Sən vərəmdən pensiyaya çıxıb 40 saat dərs deyən müəllimlərinin dərdini çək». «Kimdi vərəm xəstəsi? Adını denən!» «Özün yaxşı bilirsən kimdi». Direktorun burun dəlikləri quruya atılan balığın qəlsəmələri kimi qalxıb endi: «Hər il sentyabr-oktyabr ayını yaylaqda kef eliyirsiz, noyabrın ortası yığılırsız dərs bölgüsünə. İki qara qəpik üstündə bir-birinizin ətini yeyib məktəbin qapısına da paslı bir qıfıl asırsız. Burdan-bura öz balalarınızı kor qoyursuz. Hələ bir utanmıyıb danışırsız da!» - səsini qaldırıb barmağını silkələdi – «Sən öl sizi yığaram başçının yanına, şalvarınız əyninizdə duruş gətirməz!» «Şərait yarat, dərs keçilsin!» - əmoğlu dilləndi. «Nə şəraiti yaradım ə!» - direktor qışqırdı – «Sənin kimi nadürüstlərnən şərait yaratmaq olar?!». Əmoğlu direktorun üstünə dartındı. Müəllimlər araya girdi. Əmoğlu: «Nadürüst sənin anasını çərrədib öldürən atandı. Havayı yerə sizə eşşək nəsli demirlər. Ömür boyu bir dəfə yazı taxtasının qabağına çıxıb dərs danışmısan?! Bu camaatın evini yıxan sənsən!» Əmoğlunu itələyib çölə çıxartdılar. Direktorun rəngi avazımışdı. O, qarşısındakı sənəd-sünədi yığışdıra-yığışdıra alçaq səslə dedi: «Heç bir dərs bölgüsü olmayacaq. Gedirəm təhsil şöbəsinə, məktəbi bağlatdıracam». Müavinin boyu daha da qısaldı, başı arıq çiyinlərinin arasına çəkildi. Amma sifətindəki məchul təbəssüm hələ də silinib getməmişdi. Müəllimlər bir-bir, iki-bir dağılışdılar. Mən mamoğlu ilə çıxdım. Mehribancasına qoluma girdi. Pişik gözləri parıldayırdı yenə: «Sən fikir vermə, hər il belə olur. Əmin oğlu o söyüşlərnən demək istədi ki, 2 saatın başından keçdim. Lətifəsi səndən uzaq, itaparan olsun! Direktor da məktəbi bağlayıram deməklə razılaşdı və hamıya bildirdi ki, hərə 2 saatından imtina etməlidir. Görmədin müavin necə irişirdi. Sən belə şeyləri bilməzsən, dayoğlu». «Bəs sən hardan bilirsən» - maraq məni bürüdü.
Yüklə 0,88 Mb. Dostları ilə paylaş:
|