Redaktor: Əsəd Cahangir
Yüklə 0,88 Mb. Pdf görüntüsü
|
72
Bayıra çıxanda pörtmüşdüm. Tərs kimi vətən haqqında yazdığım lirik şeirlər yadıma düşdü, qəhərləndim. *** «Ə kişi, gəl bəri, məllim dostumuzdu, bu saat həll edəcəm getsin» – qəflətən rastıma çıxan mamoğlunun belə arxayın danışmasına təəccübləndim. Doğrudur, o, vəzifə sahibi idi – kəndimizin kolxozuna rəhbərlik edirdi, amma şöbə müdirində ki o sifəti görmüşdüm, işim çətin düzələrdi. Ən azından bu gün, bu saat düzəlməyəcəkdi. Sənədi qapıya tərəf tolazlamaq hara, üstündən iyirmi dəqiqə keçməmiş qol atıb möhür vurmaq hara. «Gəl, gəl» – mamoğlu israrla məni şöbə müdirinin otağına tərəf dartdı, qapını döymədən içəri girdi, mehribanca görüşdülər. Mamoğlu: «Məllim, niyə bir dəfə ayağını biz tərəflərə qoymursan, bir qulluq eləyək qardaşımıza…» «Sağlıq olsun» – şöbə müdiri ayağa durmuşdu. «Dayım oğludu, savadlı uşaqdı. Bağışlıyın, sizi yaxşı tanımır. İndi nəsil cırlaşıb, özün bilirsən. Amma düzələr, qanan uşaqdı». «Dayın oğlu sənə oxşamayıb» – şöbə müdiri bu dəfə təbəssümlə məni süzdü. Mən yarı içəridə, yarı çöldə boynumu büküb durmuşdum. Mamoğlu sənədləri şöbə müdirinin stolunun üstünə qoydu: «Düzələr inşallah». Şöbə müdiri yerində əyləşib stolun siyirməsini çəkdi. Dairəvi möhürü, möhürün yastığını çıxardı. Sonra stolun sağ güncündəki qələm qabına sancılmış qələmi götürüb eynəyini gözünə taxdı. Qaşlarını qaldırıb imza yerini axtardı. İmza atandan sonra möhürü açıb ağzına yaxınlaşdırdı: «Huuuuuuu….» Tap! Bu da müəllimliyimin təsdiqi. Mamoğlu da boş dayanmadı, əlini cibinə atıb dörd dənə şax əlliminlik çıxardı və stolun üstü ilə yavaşca sənədlərin altına sürüşdürdü. Çölə çıxanda qoluma girib sakit səslə dedi: «İyirmi şirvan verdim haaa… Qaytararsan. Di get, səni təbrik edirəm». Əlimi sıxdı, xırda, yaşıl gözləri qıyılmış kirpiklərinin arasından pişik gözü kimi parıldadı. *** Mən yataqdakı məktəbin ağ şirmayidən quraşdırılmış müəllimlər otağına girəndə beş-altı həmkarım krossvord doldururdu. Məktəbin tədris işləri üzrə müavini başda əyləşmişdi. Arxasındakı şkafın qapısına iri təqvim vurulmuşdu, üstündə türk müğənnisi Sibel Canın şəkli... Direktor müavininə yaxınlaşdım, salam verdim, «xoş gəlmisən» - dedi və yarıçürük dişlərini göstərdi. Əynində sarı rəngli palto varıdı. Eynən müəllimlər otağındakı stolların və şkafın rəngində. O, sanki bu görkəmi ilə otaqdakı əşyalara hopmuş, onların ayrılmaz tərkib hissəsinə çevrilmişdi. Gözümü açandan onu müavin kürsüsündə görmüşdüm. Kəndimiz yerində olanda da elə beləcə sarı rəngli palto geyinirdi. Bəlkə də həmin palto idi əynindəki. Bəlkə heç yatanda da soyunmurdu o paltonu. Bir anlıq mənə elə gəldi ki, onu bu vəzifədə əbədi bərqərar eləyən bu sarı rəngli paltonun sehridir. Neçə məktəb direktorunu yola salmışdı və yola salmaqda idi. Elə beləcə… Gülə-gülə… Əsəbləşdiyini, kiminləsə höccətləşdiyini görən olmamışdı 73
hələ. Bir dəfə kənddə ağsaqqal müəllimlərdən biri ona deyib ki, sən Allah bu məktəbi nə vaxt alt-üst edəcəksən, aç denən, qaçıb altından sağ-salamat çıxaq heç olmasa. O da gülmüşdü və bu gülüşdən sonra təkcə məktəbimiz yox, bütün kəndimiz, rayonumuz alt- üst olmuşdu. «Xoş gününüz olsun» – başqa söz tapmadım. Sonra krossvordun başına toplaşan müəllimlərlə görüşdüm. Əlində qələm qəzetin «sükanı arxasına» əyləşən ədəbiyyat müəllimi, o, mənim müəllimim olmuşdu, maraqla mənə baxdı: «Möhkəm oğlan. Beş hərf, axırıncısı «d». Fikirləşdim və… tapdım: «Polad». «Malades!» Sözü elə həvəslə yazdı ki, sanki qara taleyimizə ağ hərflərlə «biz qayıdırıq» kəlməsini yazırdı. Başını qaldırdı: «Sən də bura gəldin? Heyif. Gərək bir yerdə ilişib qalaydın». Dinmədim. Qoltuğumdakı qovluğu eşələyib təyinat kağızını çıxardım və müavinin qarşısına qoydum. O, rayon təhsil şöbəsinin müdirinin eynəyindən daha iri olan eynəyini geyinib sarı stolun arxasına oturdu. Sənədi başayaq gözdən keçirəndən sonra dedi:
«Gəl-get, müəllimlər hamısı yığışandan sonra dərs bölgüsü başlayacaq. Onacan direktorumuz da gəlib çıxar». Hardasa noyabrın əvvəlləri idi… ***
Müəllimlər otağından qoyun iyi gəlirdi. Dərs bölgüsünə toplaşan müəllimlərin demək olar ki, hamısının heyvan saxladığını bilirdim. Onu da bilirdim ki, bu müəllimlərin çoxu məktəbə gələndə tövlə paltarını dəyişmir. Üstü peyinli “girzovoy sapok”lar, çatıdan-sicimdən qaralmış ovuclar, düyməsinə at tükü ilişmiş paltolar, kərmə tüstüsü hopmuş sırıqlılar... Məktəbin direktoru da burda idi. Bir azdan mamoğlu da gəlib çıxdı. Nə qədər olmasa kəndin rəhbəri sayılırdı. Hörmət-izzətlə başdan yer verdilər. Müəllimlər otağındakı iy-qoxuya elə bu iy qoxunu mənəvi mənada tamamlayan söz-söhbətlər qarışdı. Siyasətdən tutmuş qoyun nobatına, örüşün vəziyyətinə qədər. Arada şad-şalayın zarafatlar da eşidilirdi. Hamı mehribandı. Düzü bu doğma sifətlərin arasında darıxmayacağımı düşündüm. Əksinə, kefim açılmışdı. Amma… Amma dərs bölgüsü başlananda sifətlərin ifadəsi dəyişdi, bayaqkı iy-qoxudan, çöhrələrdəki doğmalıqdan əsər-əlamət qalmadı. Problem nə idi? Təzə gələn müəllimlərə azı 12 saat dərs düzəltmək lazımdır. Saat da ki, göydən tökülmür, gərək kimlərdənsə iki saat, üç saat kəsib gələnləri yola verəsən. Ədəbiyyat müəllimim ayağa durdu və əlini mənə uzatdı: «Mən öz dərs yükümdən 6 saat – yarım aklad kəsib bax bu cavan oğlana verirəm. 6 saatını da siz düzəldin» – məni çox istəyirdi. Kənddə ikən sərbəst mövzuda yazdığım inşaya əbədiyyatdan «5» yazmışdı. Bu, rayonda xeyli səs-küyə səbəb oldu. Bir dəfə də Süleyman Rüstəmin «Qafurun ürəyi» poemasını əzbər söylədim. Başdan ayağacan. Heyrətləndi, səni bağrıma basıb öpmək istəyirəm dedi. Yüklə 0,88 Mb. Dostları ilə paylaş:
|