Roman, povestlər
Yüklə 3 Mb.
|
486 dünyada elə bir qüvvə yox idi ki, Rumiyyəni onun əlindən ala bilsin. Qüvvə yox idi, amma müəyyən bir maneə vardı və bu maneənin adı Asya idi... Doğrudur, Fuad onu çox da elə ciddi maneə saymırdı. Onların əlaqələri dörd il idi ki, davam edirdi və məntiqi sonuna çatmaq üzrə idi. Əfsus ki, Asya bunu hələ dərk etmirdi. Ona həyat təcrübəsindən dərs deyən bu qadın ən adi bir həqiqəti anlamamışdı ki, Fuad heç vaxt onunla evlənməz, "institutu qurtarmağı gözləmək" və s. bu qəbildən sözlər ancaq bəhanədir. Fuad bəzən elə düşünürdü ki, bu bəhanələrin məhz bəhanə olduğunu Asya özü də dərk edir və onunla, Fuadla bunu dərk edə-edə yaşayır. Yox, əgər dərk etmirdisə, müəyyən xülyalara qapılırdısa, Fuadın bir təqsirimi vardı bunda? Yəni doğrudanmı Asya ciddi inana bilərdi ki, iyirmi iki yaşlı Fuad özündən on yaş böyük qadınla, ərdə olub boşanmış bir qadınla, altı yaşlı qızı olan bir qadınla, Fuadla dörd il yaşayan bir qadınla, dörd il yaşayandan sonra rəsmən evlənəcək? Asya idarədən qayıdandan sonra evində də, elə idarənin özündə də boş vaxt tapan kimi makinada kiminçünsə yazılar yazırdı, bununçün muzd alırdı, azdan-çoxdan pulu vardı və bu pulları da qoca anasına, körpə qızına və Fuada xərcləyirdi. Özü əyin-başına fikir verməzdi, amma Fuadın hər imtahanından, hər zaçotundan sonra ona köynəkdən, qalstukdan, çəkmədən alardı. Bir dəfə hələ çox bahalı zamş əlcəklər də almışdı, indiyəcən durur bu əlcəklər, qızıl saat da almaq istəyirdi. Fuad hər dəfə belə hədiyyələrdən sonra Asyanı danlayırdı, "neylirsən axı, nəyimə lazımdır mənim, özünün o qədər xərcin var ki" — deyərdi, həm də məni pis vəziyyətdə qoyursan, axı bilirsən ki, mənim sənə hədiyyə eləməyə imkanım yoxdur, bir də belə şey eləsən götürməyəcəm hədiyyəni" — deyərdi və hər dəfə də götürürdü və hər dəfə də Asya uğunub özündən gedirdi, Fuadı qamarlayıb bağrına basırdı, o üzündən, bu üzündən öpürdü: "Sənə qurban olum, — deyirdi, — elə sən də mənim bir balamsan da — deyirdi, —
487 gicəm, dəliyəm, vallah, amma sevirəm səni", — deyirdi... İlk vaxtlar bu ehtiras Fuadın da başını dumanlandırdı, qarşısıalınmaz bir qüvvə onu hey Asyanın yanına çəkirdi, amma illər keçdikcə bu görüşlər get—gedə seyrəlir və hər cür təravətdən, bayramdan uzaq bir məcburiyyətə çevrilirdi Fuadçün. Bıqdırıcı, darıxdırıcı, sevincsiz bir məcburiyyətə... Rumiyyə peyda olandan sonra, Asyayla görüşləri əsil mənəvi işgəncə idi. Ancaq Fuad bu əlaqəni birdəfəlik pozmağa da tələsmirdi nədənsə; hər halda Rumiyyəylə məsələni rəsmiləşdirməyincə Asyanı heç bir şeydən agah etmək istəmirdi. Onu da düşünürdü ki, üzülüşmələrinin səbəbləri Şövqü Şəfizadənin "mamlı-matan", cavan qızı olduğunu biləndə Asya lap özündən çıxacaq... Qorxurdu ki, hətta əsəbiliyinin, hövsələsizliyinin dar vaxtında, Asya hikkəsindən qisasa da əl ata bilər. Xoşbəxtlikdən heç bir məktubu-sənədi yox idi Asyada və onların əlaqələri barədə də adamlar yalnız güman, fərziyyə edə bilərdilər; güman, fərziyyə — sübut-dəlil ki deyil... Birdən Asya lap dəli olsa, dekanlığa müraciət eləsə, Fuad bunun da fəndini tapmışdı; "Eloğlusu" Zülfüqarovun yanına girib lotuyana cəyil söhbət eləyəcəkdi. "Dünya dağılsa da mən Şövqü Şəfizadənin qızını alasıyam, — deyəcəkdi — və ondan sonra Şövqünün əliylə bütün məni istəməyənləri, bütün mənə badalaq gələnlərin, bütün məni incidənlərin dədəsinə od qoyacağam". Zülfüqarov kimilər məhz bu dili başa düşürlər. Görüm onda Zülfüqarov mənim qabağıma nəynən çıxacaq. Şövqü demişkən "yüz elə Zülfüqarov tək bir Şövqünün əlində heç nədir" ...Amma allah eləsin, buna ehtiyac qalmasın, məsələ yoğunlamasın, Asyayla da halallıqla, xoşluqla ayrılaq, hər halda neçə ildir bağlıyıq onunla, yaxşılı-yamanlı günlərimiz olub, çox çətin dəqiqələrdə Asya kişi qızı kimi ona arxa, dayaq olub; allah kərimdir, o da münasib bir adama rast gələr, yenidən ailə qurar, xoşbəxt olar. Otuz iki yaş nə yaşdır ki!.. Heç cür istəməzdi ki, Asyanın könlünü qırsın, axı dörd il bağlılığın o qədər xatirəsi var, zarafat deyil axı!.. Amma bu
488 xatirələrə, minnətdarlıq hissinə cavan ömrünü də qurban verəsi deyildi ha!.. Olan olub, keçən keçib, vida məqamı gəlmişdi, Asyayla onun yolları haçalanıb ayrılmalı idi... Çox naz-qəmzədən, çox əzilib-büzülmədən sonra, Fuadın, necə deyərlər, ürəyinin yağını əridəndən sonra axır ki, Rumiyyə bir gün: "yaxşı"— dedi, evlənmələrinə razılıq verdi. Şövqü də məsələni biləndə "yox" demədi. Ən çox etiraz edən Bilqeyis xanım oldu. "Tayımız deyil, əslin-nəslin tanımırıq və s. və i. a. mızıldanmalardan sonra nəhayət, o da ipə-sapa yatdı, imana gəldi. Yanvarın dördündə Qurbangil Şövqünün yanına elçi gəldilər. Elçilər dəstəsinə Zülfüqarov da özünü zornan dürtüşdürdü. — Ömründə ilk və bəlkə də axırıncı dəfə Şövqünün evinə girmək fürsətini Zülfüqarov heç fövtə verərdi. Şövqü elçiləri təmkinlə qarşıladı, özünü çox ağır aparırdı. Dedi, yaxşı madam ki, gəlmisiz, fikirləşərik, məsləhətləşərik, cavabınızı sonra deyərik. Elçiləri nəticəsiz geri qaytardı, "bir həftədən sonra gəlin" — dedi... Bu bir həftədə Fuad bir az da saralıb-soldu, şam kimi əridi və bir həftə sonra elçilər (o cümlədən əlbəttə ki, Zülfüqarov) Şövqügilə təşrif gətirəndə Şövqü "Nə deyirəm ki, xoşbəxt olsunlar" — dedi və Bilqeyis xanım hamıya şirin çay gətirdi. Şadlığından lap başını itirmiş Zülfüqarov "dəbdir, qaydası belədir deyə qaşığını stəkanında ora-bura hərlətməyə, cingildətməyə başladı, amma Şövqü qaşqabağını töküb: "bir az yavaş, sən allah, — dedi, — baş- beynimiz getdi...". Yanvar ayının onu idi o gün, amma Fuad, Asyaya o gün də heç nə demədi. (O gün gecəni Asyanın yanında qalmışdı). Düşünürdü: "on dördünə nə qalıb ki?.." Güman edirdi ki, bu üç gün ərzində xəbər Asyanın qulağına çatmaz. Məsələni Asyaya on dördündə açmaq istəyirdi. Çünki yanvarın 13-ü köhnə təqvimlə yeni il günü — Asyanın da ad günü idi, həmişə bu günü xüsusi qeyd edərdilər. Fuad bu səfər də — birgə olduqları bu son ildə də —Asyanın bayramına zəhər qatmaq istəmirdi. "Qoy ad günü keçsin, deyərəm". Amma Asya məsələdən ikinci
Yüklə 3 Mb. Dostları ilə paylaş:
|