324
Böyük oğul o boş şüşəni Müseyibdən aldı və qapıya yaxınlaşdı. Əliquluya elə
gəldi ki, o nəhəng oğlan bu saat o boş şüşəni onun başına çırpacaq, hətta o məqamı
gözləyə-gözləyə Əliqulu gözlərini də yumdu, amma belə olmadı, nəhəng oğlan
şüşəni Əliqulunun qoltuğuna dürtdü, sonra barmağını da uzadıb, az qala, bu balaca
adamın gözünün içinə soxa-soxa:
– Sən öləsən,– dedi,– bir də buralara gəlib kişini narahat-zad eləsən, sənin
gözlərüvü çıxardacam!
Sonra böyük oğul hirslə qapını çırpdı və bu dəfə o tünd qəhvəyi qapı, həqiqətən
də, Əliqulunun burnuna dəydi.
* * *
Allahın qisməti iki cür olur.
Varlının bir qisməti var, kasıbın başqa qisməti.
Və Allahın işinə qarışmaq olmaz, naşükür olmaq da lazım deyil.
Beş «şirvan», bu da üç «şirvan», elədi səkkiz «şirvan».
Səkkiz «şirvan»dan ötrü neçə gün zibil yeşiklərini axtarmalıydın?
Hələ bir tərəfdən də o bahalı boş şüşə...
* * *
Hara uçdu o ulduz?
Bu gecə də dünənki gecənin eyni idi, göyün üzü ulduzla dolu idi.
Dünənki kimi və əlli il bundan əvvəlki o gecə kimi.
Gecə yarını keçmişdi və indi Bakı sakinləri bürkünün fərqində deyildi, Bakı
yatmışdı.
Müseyib yenə taybatay açdığı o geniş pəncərənin qarşısında dayanıb göydəki o
ulduzlara baxırdı.
O ulduz əlli il bundan əvvəl axıb getmişdi.
Bu əlli ildə nələr olmuşdu...
Müseyibin ürəyi birdən-birə bir siqaret istədi, amma siqaret yox idi, Müseyib ki,
üç il bundan əvvəl oğlanlarının tələbinə davam gətirmədi və siqareti tərgitdi (gərək
heç tərgitməyəydi!), onlar bu evdə bircə dənə də siqaret qoymadılar, hamısını
yığışdırıb aparıb tulladılar, ya kiməsə bağışladılar və Müseyib də daha siqaretsizliyə
öyrəndi, üç ildən artıq idi ki, heç yadına da düşmürdü.
Amma indi birdən-birə ürəyi siqaret istədi.
Məsələ burasında idi ki, Müseyib oğlanlarını aldatmışdı.
Səhər tezdən Diaqnostika Mərkəzində tanış həkimlərlə zarafatlaşıb müayinəyə
başlayandan bir az sonra həkimlərin sifətində zarafatdan əsər-əlamət qalmadı və
fəhmi çox həssas olan Müseyib bunu o saat hiss etdi. Müayinə qurtarandan sonra,
həkimlərin dili topuq vurmağa başladı. «Mənim işlərim necədi? «Gərək...
məsləhətləşək...» «Kimlə məsləhətləşəcəksiz?» «Görək də...» «Kimlə?..» «Gərək
götür-qoy eləyək...» «Kimlə?» «Fərəcovla...»
Fərəcov Bakının ən məşhur onkoloqu idi.
325
Müseyib Diaqnostika Mərkəzindən çıxıb «Mersedes»i birbaşa Onkologiya
Institutuna sürdü və köhnə tanışı Fərəcovun kabinetinə girdi, özünü müayinə
elətdirdi. «Hə, köhnə dost, de görək nə gəzdiririk içimizdə?» «Sən get, dincəl, mən
də bir əməlli-başlı götür-qoy eləyim, sabah söhbət edərik.» «Mənə diqqətlə qulaq as,
köhnə dost! Belə başa düşürəm ki, işlərim yaxşı deyil. Əgər, sən bu fikirdəsən ki,
indi mən gedəcəyəm, sən də oğlanlarımı çağırıb özümə demək istəmədiklərini
onlara deyəcəksən,– elə şey yoxdu! Nə varsa, elə indi özümə deyəcəksən!» «Get
istirahət elə, sabah danışarıq.» «Xərçəngdi?» Və Müseyib göy gözlərini Fərəcovun
gözlərinin lap dərininə zillədi. Fərəcov bu baxışlara açıq-aşkar dözə bilmədi və
guya, ciblərində nəsə axtarmağa başladı. «Səninləyəm, xərçəngdi?» Fərəcov güclə:
«– Deyəsən...»– dedi. «Vaxtı keçib?» «Gec gəlmisən...» Fərəcovun kabinetində bir
anlıq sükut çökdü, sonra Müseyib kreslodan qalxıb qapıya tərəf addımladı. «Mən
getdim.» «Analizlər...» Müseyib Fərəcovun daha nə dediyini eşitmədi və qapıdan
çıxdı....
... hara uçdu o ulduz?
... harasa, naməlum, tanınmaz-bilinməz bir məkana...
* * *
Kimsə səhər evdən çıxıb balıq tutmağa gedir və burada nə əcaib bir şey var?
Kimsə də evdən çıxıb şüşə yığmağa gedir və bu da...
bu da...
bu da elə qaydasında olan bir şeydi...
* * *
Bu gecə də dünənki gecənin eyni idi, göyün üzü ulduzla dolu idi, bir dırnaq ucu
da desən, bulud parçası yox idi və hava da tamam dayanmışdı, elə bil ki, ortada –
ötən gecə ilə bu gecə arasında – bu boyda bir gün olmamışdı və bir də ki, bu
ulduzlar ki, bu qədər uzaqlardadır, bu ulduzlar ki, bu qədər saysız-hesabsızdır, yəni,
bu dünya ki, bu qədər sirri-xudadı, bu sirri-xudanın, bu uzaqlığın və bu çoxluğun
müqabilində dünənki gecə ilə bu gecə arasında fərq var idi? yox idi?– bu, tamam
mənasız bir şey idi.
Neçə illər idi Əliqulunun ürəyində heç kimə demədiyi bir istək yaşayırdı,
xüsusən də yay vaxtları, damda yatanda, xüsusən də hava bu cür dayanıb duranda,
göyün üzü də beləcə tərtəmiz, beləcə aylı-ulduzlu olanda o istək birdən-birə tərpənib
canlanırdı, gözəl bir arzuya çevrilirdi, elə bil ki, susuzluqdan saralıb-solmuş bir şitil
idi,– nə bilim, pamidor şitili, ya bibər, ya da bir başqa şey,– birdən su verirdin ona,
gözgörəsi özünə gəlirdi, yarpaqları qalxırdı, boyu dikəlirdi, yaşılı qayıdırdı.
Indi də o istək beləcə birdən-birə Əliqulunun içindən baş qaldırdı.
Əliqulu eşitmişdi ki, guya, başqa ulduzlardan Yer kürəsinə əcaib-qəraib
məxluqlar uçub gəlir, «uçan boşqab» deyirlər onların minib gəldiyi o təyyarə kimi
şeylərə və onlar, guya, yerdən adamları oğurlayıb özləri ilə aparırlar, öyrənirlər ki,
yer kürəsindəki insanlar necə məxluqlardı və Əliqulu çox istəyirdi günlərin bir gözəl
günündə o əcaib-qəraib məxluqlar gəlib onu da eləcə oğurlayıb aparsınlar, aparsınlar
o uzaq-uzaq yerlərə, həmişəlik aparsınlar, bir də heç vaxt kürreyi-ərzə qayıtmasın.