SemiTİzm ve anti-semiTİZM
Yüklə 358,99 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- NAZİLER VE FİLİSTİN SORUNU
www.altinicizdiklerim.com 21
katılıkla uygulandı. Günümüzde gayrimüslimlerin Cidde ve Taif hariç Hicaz’ın tamamına, Yahudilerin ise Suudi Arabistan’ın tamamına girmeleri yasaktır. Daha sonraki Avrupa anti-Semitizminin karakteristik bir özelliği olan ırkçılık, İslam dünyasında hiç olmadı. İlkçağ Arabistan’ında hem Hıristiyanlar hem de Yahudiler vardı ve her ikisi de Arap ailesinin parçası olarak görülüyordu. Bu algılama biçimine göre, Hıristiyanlık gibi Musevilik de kalıtımsal ve değiştirilemez ırksal bir kimlik değil, bireyin katılabileceği ya da ayrılabileceği bir dindi.
Nazi hükümetinin ilk yıllarında liderliğin, dolayısıyla da hükümetin, başlıca ilgisi Yahudilerden kurtulmaktı. Bunu, fiziksel imha ile başarma düşüncesi bazı Nazi liderleri tarafından daha önce önerilmişti fakat henüz uygulanabilir bir politika olarak görülmüyordu. Bunun yerine tercih edilen politika göçtü ve bu süreci hızlandıracak ve Almanya’yı bütünüyle Judenrein-Yahudisiz-bir yer haline getirme amacına yaklaştıracak her şey kabul edilebilir görülüyordu. Fakat 1930’ların buhranlı dünyasında çok az ülke yoksul göçmenleri kabul etmeye hevesliydi ve Alman Yahudilerinin seçenekleri çok sınırlıydı. Dolayısıyla Almanlar Filistin Mandasını, istenmeyen Yahudilerini gönderebilecekleri faydalı bir yer olarak gördüler ve bu amaçla bazı pratik adımlar atmaya bile heveslendiler. Nazilerin Siyonizme ve bir Yahudi devletine karşı takındıkları tutum başlangıçta küçümseyici sonra da düşmancaydı. Irkçı Nazi teorilerine göre sadece Aryanlar siyasi egemenlik hakkına sahipti; ve egemenliği de sadece onlar kullanabilirdi. Karakteristik bir Nazi görüşü 1937’de Filistin’i gezen, parti gazetesi Angriff’in editörü tarafından ifade edildi. Bu zat, Alman Dışişleri Bakanlığı’nın Yakındoğu dairesinin başkanına yazdığı bir mektupta şu gözlemde bulunuyordu: “Yahudilerin Almanya’dan Filistin’e gelerek servetlerini burada harcamaları iyi bir şey... Filistin, Alman Yahudilerinin göç etmesi için uygun bir yer. Buraya kök salamayacaklar, servetlerini harcayacaklar ve Araplar tarafından temizleneceklerdir... Filistin’deki Yahudiler belalarını bulmuştur, sonları kızgın bir tavadan ateşe atlamak olacaktır.”
Alman milliyetçiliğinin önceki versiyonlarında küçük bir unsur olan Yahudi karşıtı tema, Nazi milliyetçiliğinde ana tema haline gelmiş ve Yahudi Ulusal Yurdu’nun oluşturulması ve bir Yahudi devletinin kurulması olasılığı karşısında kendilerini tehdit altında hissedenlere yeni bir sığınak oluşturmuştu. Yahudi düşmanlığı hem Araplara yönelik Alman propagandasında hem de Almanlara yöneltilen Arap taleplerinde vurgulandı. Arap işlerine yönelik Alman resmi raporları, Yahudi karşıtı duyguların, Nazi davasını desteklemekteki değerine sürekli olarak göndermede bulunuyordu. Elbette, Almanlar ilke olarak, sadece Yahudi karşıtı değil aynı zamanda anti- Semitistti. Soykırım reddiyesi, Nazi yanlısı ya da neo-Nazi propagandanın favori temasıdır. Bu reddiyeye konuya ilişkin Arapça eserlerde sıklıkla, resmi açıklamalarda da ara sıra rastlanır. Bizzat Nasır, aşırı sağcı haftalık gazete Deutsche Nationalzeitung’un 1 Mayıs 1964 tarihli sayısında yayımlanan mülakatında, “İkinci Dünya Savaşı’nda kalplerimiz Almanlarla birlikteydi,” dedikten sonra, “6 milyon Yahudi’nin öldürüldüğü yalanını hiç www.altinicizdiklerim.com 22
kimse ciddiye almamıştır,” gözleminde bulunur. Eichmann’ın yakalanması ve 1961’de Kudüs’te yapılan yargılamayla ilgili olarak, Arap medyasında çıkan yorumlar çeşitliydi. Suudi gazetesi al-Bilad’ın 31 Mayıs 1960 tarihli sayısında “Beş Milyon Yahudi’yi Öldürme Şerefine Nail Olmuş Eichmann Yakalandı” başlığı altında verilen bir haber tipik düşmanca tavrı yansıtıyordu. Avrupa’nın ve özel olarak da Avrupa anti-Semitizminin etkisi, hem örnek teşkil etme hem de propaganda yoluyla yeni Arap anti-Semitizminin tohumlarını ekti ve buna zemin oluşturdu. Fakat Yahudileri etkileyen en önemli etken, hiç şüphesiz Filistin sorunuydu. Arapların ve nihai olarak da Müslümanların Yahudilere yönelik tutumlarının değişmesi, Arap-Siyonist ve Arap İsrail çatışmasının birbirini izleyen aşamalarının arka planında görülmelidir. Bu çatışmanın gelişimi, dört önemli olayın damgasını vurduğu dört
1918’de Osmanlı yönetiminin yerini İngilizlerin alması, 1948’de İsrail’in ortaya çıkması ve İsrail yönetimini Filistin Mandası’nın tamamına yayan 1967 İsrail zaferi. Değişen koşullara göre, bazen çok bazen az sayıda ama asırlar boyunca sürekli olarak Kutsal Topraklara Yahudi göçü olmuştu. Fakat bu göçler siyasi amaçlarla değil, daima dinsel ve kültürel güdülerle gerçekleştirilmişti. Bir Yahudi devletinin kurulmasına yönelik ilk adım, 1882 yılında, Rus İmparatorluğu’ndan 3-4 bin Yahudi’nin Filistin’e gelmesiyle atıldı. Öncellerinin aksine gelen Yahudiler, araştırmak, dua etmek ve ölmek için gelen yaşlı adamlardan değil, çalışmak, inşa etmek ve yaşamak için gelen genç kadın ve erkeklerden oluşuyordu. Bu, 1914’de savaşın çıkmasına kadar Filistin’deki Yahudi nüfusunu 85.000 ila 90.000 seviyesine ulaştıran, büyük ölçüde Doğu Avrupa’dan gelen göçmen dalgaları serisinin ilkiydi. Bu yeni göç dalgasının ana çıkış noktası ve göçmenlerin büyük çoğunluğunun geldikleri yer Doğu Avrupa olmasına rağmen, bunlar yalnız değildiler. Aynı dönem boyunca, Kuzey Afrika ile Orta Asya’dan ve Osmanlı İmparatorluğunun Balkan ve Arap topraklarındaki diğer Osmanlı eyaletlerinden gelenlerin yanı sıra, beş bin civarında Yahudi de, Arabistan’ın uzak güneydoğu köşesindeki Yemen’den gelmişti. Osmanlılar Siyonist yerleşimleri engellemek için başlıca iki yöntem kullandılar; Filistin’e Yahudi göçünü yasaklamak, yabancı yani Osmanlı olmayan Yahudilere, toprak satışını sınırlamak ya da yasaklamak. Her iki yöntem de başarılı olamadı. Osmanlılar resmi Rus anti-Semitizmini çok iyi bilmelerine rağmen, eyaletlerinin birinde yabancılardan oluşan önemli bir azınlığın asırlardır en ölümcül ve en tehlikeli düşman olarak gördükleri bu Avrupa imparatorluğunun koruması altında büyümesi karşısında endişe duymaktan başka bir şey yapamadılar. İlk dönemlerde, Arapların Siyonizme yönelik muhalefeti ulusal değil sadece dinseldi. Romalıların fethederek boyundurukları altına soktukları Judaea topraklarına verdikleri Filistin ismi, Arap Fatihler tarafından da bir süre, Suriye vilayetinin, bir idari alt birimini belirtecek şekilde kullanılmaya devam edildi. Yahudi göçüne ve yerleşimine yönelik başlangıçtaki Arap muhalefeti yerel ve pratikti. Bu muhalefet ülkedeki birkaç yerde Yahudi tarım yerleşimlerinin kurulmasıyla başlamış ve otlatma hakları, arazi tapuları, ve birbirinden çok farklı arka planlara sahip
Yüklə 358,99 Kb. Dostları ilə paylaş:
|