Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
369
– Afət bacı, inanın ki, Durna nənəmin yurdunun boş qal‐ dığını düşündükcə az qalıram hönkürüb ağlayam. Sizdən başqa kimim‐kimsəm, güman yerim qalmayıb. Siz çox yaxşı insanlar‐ sınız, həmişə bu ailənin üzvü olmağın arzusunda olmuşam. Hətta, öz ailəm olanda da Ağəli əminin ailəsinə qibtə etmişəm. Sizinlə birlikdə həmişə ürəyim açılıb. Allah haqqı Durnanı, Kənanı və Baharı, Baysalı, Əlini öz bacı‐qardaşım kimi sevirəm. Hələ sizin ailə dostlarınız Sabir əminin, Yaşar əminin ailəsinə sonsuz hör‐ mətim var. Belə bir ailənin həsrətini yaşamışam. Məni bu evə çağı‐ rıb həsrətimə son qoymaqla, məni arzularıma qovuşdurursunuz. Amma məni düzgün başa düşün, mən burada daimi yaşaya bilmərəm. Üç gündür evə getmirəm, elə ofisdəcə gecələyirəm. Əgər Fərhad razılıq versə, hələ ki, bir müddət orda qalmaq istəyirəm. Öz evimizə isə getmək heç ağlımın ucundan da keçmir. O ev həmişə məni sıxıb, indi isə lap darıxdırıcı olub – o hıçqırdı. Durna, Dilbərin sözlərinə dözməyib gözlərinin yaşını giz‐ lətmək üçün mətbəxə keçdi, Baysal da arxasınca. Üçümüz tək qalanda Afət dedi: – Nəyə görə burda yaşamaq istəmədiyin mənə gün kimi aydındır... Dilbərin yanaqları qızardı. Hövlnak gözlərini üzümə dikdi, üzündən, – “Doğrudanmı hər şeyi danışmısan?!” – oxunurdu. Mən gözümlə – “Hə” – dedim. Dilbər hönkürdü. Afət davam elədi: – Mənə bu dünyada Fərhaddan əziz insan yoxdur. Əslində səndən başqa heç kimlə onu bölüşmərəm. O, hələ məndən əv‐ vəl sənin ürəyinin sakini olub. Onu sən deyil, mən sənin əlin‐ dən almışam. Sənə olduqca böyük hörmətim var, ona görə ki, sən onu – ömrümün mənası Fərhadımı hamıdan çox sevirsən. Hətta, hərdən sevməyi səndən öyrənmək istəyirəm. Fərhad da səni çox sevir. Deməli hər şey gün kimi aydın‐dırsa, niyə ayrı‐ ayrılıqda qalıb dərd çəkməli, bir‐birimizi üzməliyik? Quruca
370
qısqanclıq, paxıllıq kimə lazımdır və ya kimsə bu hisslərə sinə gərməyə qadirdirmi? Məncə yox. Əksinə, bu axmaqlıq olardı. Amma indi sənə ən çox ehtiyacı olan mənəm. Hər şeyə soyuq başla bax və açıq ürəklə qərar ver. Əgər Fərhadla sənin arana girsəm, itirən özüm olaram. Amma bir yerdə olsaq, hər üçü‐ müzün istəyi ödənmiş olar, qazanan isə isti və mehriban ocağı‐ mız, ailəmiz olar. Odur ki, bu söhbətə bir daha qayıtmamaq şərtilə bu gündən mənim ən yaxın bacım, rəfiqəm, sirdaşım ancaq sənsən. Necə bilirsən elə də qəbul elə və səndən yaşda böyük olduğum üçün etiraz istəmirəm! – Afət ayağa qalxdı, – “Sən çox gözəl və şirin qızsan. Səni sevməmək günahdır”, – de‐ di və Dilbərin islanmış yanaqlarından öpdü. Üçümüz də bir‐ birimizə sarılıb Dilbərin ağlamağına gülüşürdük. Çünki, onun göz yaşlarındakı sevinc payını sezməmək mümkün deyildi. Bu saat Afət mənim üçün mələklərin anası idi. Mən ona “uf” de‐ mədən canımı qurban verərəm, o, mənim hər şeyimdir. Bizi bir birimizə qovuşduran Allaha şükürlər olsun... Həmin gecə Durnagil də bizdə gecələdilər. Kənanın otağını Dilbər üçün hazırladılar – onsuz da, Kənan babasının otağından çıxana oxşamırdı. Dilbərin xəyalları, qonşu otaqdakı ilıq nəfəsi ilk gecə məni yatmağa qoymadı. Bu qədər yaxınımdaykən onu əlçatmaz he‐ sab edirdim. Bundan sonra necə olacaq, Dilbərlə necə görüşəcə‐ yəm? Qucağımdakı Afət idi, amma Dilbər barədə düşünürdüm. Sabahadək yatmadım...
Atamgili Kiprdə qoyub Yunanıstana – bal ayına yollandıq, Əli və Elza da bizimləydi. Ömrümün ən xoşbəxt dəqiqələrini elə burada keçirdim. Əli və Elzanın xoşbəxtliyindən bizə də 371
çoxlu pay düşürdü. Çox qayğısız və xoşbəxt günlər idi. Bir gün Baysal Zəhra anaya zəng vurdu, – o, anasına hər gün zəng edirdi. Mənim yanımda danışırdı – ikimiz də dənizin sahilində qumluqda yanaşı uzanıb günəşlənirdik. – Salam anacan, necəsən? Qaqaşlarım necədirlər? – Baysal hal‐əhval tutdu. – Ananı, qardaşlarını atıb gedəndən çox yaxşıyıq. Düşüb‐ sən o qızın dalına, bilinmir haralarda veyllənirsiniz. O zalımın balası sənin gözlərini pulnan örtdü. Nə vaxt qayıdırsan?! – Zəhra anamın səsini aydınca eşidirdim. – Hələ bir həftə burdayıq, anacan, nədi, darıxmısan gəlinin üçün? O da sənə salam deyir... – Salamı başına dəysin! Dünən mənimlə elə danışırdı ki, elə bil deyirdi – “Bax, yan‐şiş, əcəb aldım oğlunu sənin əlin‐ dən”. Kül olaydı mənim təpəmə onu sənə aldığım yerdə. Axı mən başıbatmış gərək əvvəldən biləydim ki, pullunun qızını alanda əlbəttə oğlumu itirəcəyəm. İndi doğmaca balamın üzünə həsrət qalmışam... – Yaxşı, ay ana, uşaqları öpərsən. Gələndə danışarıq, – tele‐ fonu söndürüb boynumu qucaqladı. Baysalın üzünə xəcalət çökmüşdü. Yalandan gülümsündü. Ona ürəyim ağrıdı. – Qayınanan səni yaman qısqanmağa başlayıb. Evə qayı‐ dan kimi səni saçlayacaq. – Axı nə oldu anama birdən‐birə? Əvvəllər heç belə de‐ yildi. Görünür həsrətinə dayana bilmir, tez qayıdasan deyə belə edir – dedim. – Fikir vermə. Gör neçə ildir bizi min cür çətinliklə böyü‐ düb, həm ana, həm də ata olub bizə. Dul arvaddır, yəqin əsəb‐ ləri tab gətirmir. – Əlbəttə, canım, heç mən anamın bu cür sözlərindən inci‐ yərəmmi? Sənin anan həm də mənim anamdır. Amma məncə Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|