olunduqdan sonra g
ətirilmişsiniz. Mənə sizin bütün cinayətləri-
niz b
əllidir. Mən yalnız onu istəyirəm ki, siz bu cinayətləriniz
haqqında özünüz danışasınız.
M
əni dərin bir fikir götürdü. Nə zaman və harada, hansı
cinay
ətləri edə biləcəyim haqqında düşünməyə başladım.
Müst
əntiq də mənim düşüncəyə getdiyimi görüb mütaliəylə
m
əşğul oldu.
Aradan 10-15 d
əqiqə keçdikdən sonra o, başını qaldırıb:
– Fikirl
əşdinizmi, - deyə soruşdu. Zənnimcə, insan etmiş
olduğu cinayətləri ömrü boyu yadından çıxarmır.
– V
ətəndaş müstəntiq, - dedim, axı mən nə fikirləşim,
m
ən ki, heç bir cinayət etməmişəm.
Bir q
ədərdən sonra müstəntiq komendantlığa zəng vurdu
v
ə dörd silahlı əsgər məni qabaqlarına qatıb kamerama
qaytardılar.
Yuxusuzluqdan başım gicəllənirdi. Kameraya girən kimi
t
ələsik soyunub (soyunmamış uzanmağa icazə verilmirdi)
çarpayıya uzandım və çirkli, iyrənc bir qoxu verən adyalı
üstüm
ə çəkdim.
T
əzəcə yuxuya getmişdim ki, qapı yenidən açıldı və məni
aşağı endirib bu dəfə başqa bir otağa – müstəntiq Kərimovun
yanına gətirdilər. Bu da məndən bir neçə əhəmiyyətsiz söz
soruşub, etmiş olduğum cinayətləri danışmağı təklif etdi.
T
əxminən bir saatdan sonra məni geri qaytardıqda artıq
sabah açılırdı. Mən bu saat ancaq bir şey – yatmaq istəyirdim.
Lakin du
staqxananın qanuna əsasən gündüz nəinki yatmaq,
h
ətta uzanmaq, oturmaq belə qadağan idi. Mən bütün günü
kamerada var-g
əl etməli oldum. Danışmaq, oxumaq, ağlamaq,
gülm
ək – bunlar hamısı qəti olaraq qadağan idi. Başqa sözlə
des
ək, qəbirlə bu kameranın fərqi yalnız onda idi ki, qəbirdə
ölü, burada is
ə diri insanlar olur.
Bu v
əziyyət günlərlə davam edirdi.
~
138
~
Gec
ələr gah bu, gah o müstəntiqin otağına aparır, gündüz
is
ə yatmağa imkan vermirdilər. Yuxusuzluq məni üzüb əldən
salırdı. Tərs kimi yemək də olduqca az idi. Bu yeməklə hətta
acından ölmək belə mümkün idi. Səhər 1, bəzən 2 selyotka başı
v
ə 150 qram qara çörək (hərçənd bu palçığa oxşar cismə çörək
dem
ək mümkün deyil), günorta vaxtı 100 qram çörək və sup
(supun içind
ə 1 və ya 2 qabıqlı çürük kartof və bir neçə
çuğundur qabığından başqa şey olmurdu), axşam 50 qram
çör
ək və sıyıq (bu sıyıq qabıqlı halda bişirilmiş vələmir, arpa
v
ə ya darıdan olurdu).
Bundan
əlavə səhərlər bir qab isti su və 1 çay qaşığı şəkər
verilirdi. Günd
əlik menyu bundan ibarət idi ki və heç bir
v
əchlə dəyişdirilmirdi.
Q
əribədir ki, evimizdən də mənə yemək gətirən yox idi.
M
ən bir dəfə bu haqda müstəntiqə müraciət etdikdə o, gülüm-
s
əyərək:
– N
ə bilim, dedi, - gətirsəydilər, sizə verilərdi. Özümüz
bazar
dan şey alıb sizə verəsi deyilik ki?
Sonra da
əlavə etdi:
– Bir d
ə ki, yəqin ailəniz sizin haraya düşdüyünüzü bilib,
sizd
ən imtina edib. Əgər elə etmiş olsalar, düzgün hərəkət et-
miş olarlar.
M
ən yalnız sonralar ailəmlə məktublaşarkən öyrəndim ki,
onlar h
ər ay 2 dəfə müntəzəm olaraq mənim üçün müxtəlif
yem
ək və geyim şeyləri gətirirlərmiş. (2 dəfədən çox qəbul
etmirl
ərmiş.)
M
əlum olur ki, qəsdən bu şeyləri mənə vermir, ac sax-
lamaqla inanc
ımı qırmaq istəyirlərmiş.
M
ən həqiqətən də nədə müqəssir olduğumu dərk edə
bilmirdim. Tez-tez müst
əntiqlərin və prokururların təkrar etdiyi
“fikirl
əşin”, “gizlətməyin”, “siz ancaq səmimi etirafınızla
c
əzanızı yüngülləşdirə bilərsiniz” və s. Buna oxşar təkliflər
~
139
~
m
əni doğurdan da düşünməyə, fikirləşməyə, həyatım boyu et-
diyim “cinay
ətləri” xatırlamağa məcbur edirdi.
Artıq bir neçə gün idi ki, mən öz-özümü zehnən yorur,
incidirdim, f
əqət öz əməllərimdə bir cinayət nişanəsi tapa
bil
ərdim.
Q
əribə burasıdır ki, mənim cinayətimin nədən ibarət
olduğunu müstəntiklər və prokurorlar da demirdilər.
S
ən demə onlar da mənim kimi fikirləşir və mənim üçün
cinay
ət axtarırlarmış. Mən bunu xeyli sonra öyrəndim.
Aprelin 1-d
ə gecə kameranın gözcüyü aralandı Xəfif bir
pıçıltı sanki eşidiləcəyindən qorxaraq soruşdu:
–150?
Bu m
ənim nömrəm idi. Artıq mən burada canlı bir vücud
deyil, b
əlkə 150 nömrəli əşya idim.
– B
əli! - dedim.
–
Geyinin!
M
ən cəld geyinib ayağa durdum. Qapı açıldı, yekəpər bir
n
əzarətçi yenə də yavaşdan:
–150? - dey
ə soruşdu.
– B
əli!
– S...s...s...
Bu nida “s
əssiz” deməkdir. Mən artıq bunu bilir və əməl
edirdim.
Biz pil
əkənin başına çatdıqda orada 6 nəfər qarovulçunun
dayandığını gördük. Qarovulçu da eyni yavaş səslə soruşdu:
– 150?
– B
əli! – deyə cavab verdim.
Qarovulçular m
əni dövrəyə alıb “s...s...s...”deyir, pilləkə-
nin m
əhəccərini taqqıldadaraq qabaqda adam olub-olmadığını
mü
əyyən edərək irəliləyirdilər.
M
əni getdiyimiz yolu bilməyim deyə, sürətlə yürüdür,
divarların arxasındakı dar yollarla gah aşağı, gah yuxarı aparır,
getdiyimiz yolu bir neç
ə dəfə dolandırırdılar.
~
140
~
Dostları ilə paylaş: |