Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
583 – YaxĢı, – mən dedim və düĢündüm ki, hələ desertə də Cenis Eckumun biĢirəcəyi Ģaftalı piroqu da olacaq. – Bəs keĢiĢ məsələsinə nə deyirsən? Birisi gün səninlə birlikdə qısa bir dua oxuya biləcək bir adam? Bu, insanlara rahatlıq gətirir. Mən bunun dəfələrlə Ģahidi olmuĢam. Bunun üçün mən ġüster ata ilə əlaqə saxlaya bilərəm, Delin də yanına ġüster ata... – KeĢiĢ istəmirəm, – deyə Con etiraz etdi. – Sən mənimlə yaxĢı rəftar etmisən, boss. Əgər istəsən, duanı səninlə birlikdə oxuya bilərdik. Mənə bu da kifayət edər. Və mən də bir az səninlə birlikdə dizlərimin üstündə dayanardım. – Mən! Con, mən bacarmaram... O, bir balaca mənim əllərimi sıxdı və bədənimdəki iynə batmaları bir qədər də gücləndi. – Sən bacararsan, – o dedi. – Sən bacararsan, düz demirəmmi, boss? – Məncə, hə, – deyəndə, mən öz səsimi eĢitdim. Səsim elə bil əks-sadə verirdi. – Əgər buna ehtiyac yaranarsa, yəqin ki, bacararam. Həmin gün içimdə çox güclü hislər vardı, sidik yollarımın infeksiyasının sağaldığı gün olduğu kimi, amma bu hislər həmin gün duyduqlarımdan bir azca fərqlənirdi. Ona görə yox ki, bu dəfə mən tamamilə sağlam idim. Ona görə ki, bu dəfə Con bunu etdiyinin fərqində deyildi. Birdən içimə təlaĢ doldu, az qala nəfəsim kəsildi, www.vivo-book.com
584 içimdə qarĢısıalınmaz kameradan çıxmaq arzusu yarandı. Ġçimdə elə bil iĢıq yandırmıĢdılar, yalnız beynimdə deyil, bütün bədənimdə. – Sən, mister Hovell və baĢqa boslar mənə qarĢı çox mərhəmətli olmusunuz, – Con Koffi dedi. – Mən bilirəm ki, sən çox narahatlıq keçirirdin, amma daha narahat olmaya bilərsən. Çünki bunu mən özüm istəyirəm, boss. Mən ağzımı açıb danıĢmaq istədim, amma bacarmadım. Amma o bacarırdı. Ondan sonra Conun söylədiyi nitq , indiyə qədər ondan eĢitdiklərimdən ən uzunu idi. – Mən eĢitdiyim və hiss elədiyim ağrılardan çox yorulmuĢam, boss. Mən yollardan yorulmuĢam, birəbitdən quĢu kimi yağıĢın altında tək-tənha dolaĢmaqdan yorulmuĢam. Heç kiminlə yol-yoldaĢı olmamaqdan, haradan gəlib haraya getdiyimizi ya da nə üçün getdiyimizi paylaĢa biləcəyim bir dostumun olmamasından yorulmuĢam. Ġnsanların bir-birinə qarĢı düĢmən kəsilməsindən yorulmuĢam. Elə bil beynimin içində çoxlu ĢüĢə qırıntıları var. Dəfələrlə yardım etməyə çalıĢıb bunu edə bilməməkdən yorulmuĢam. Qaranlıq da yürüməkdən təngə gəlmiĢəm. Ən çoxu da ağrıdan yorulmuĢam. Ağrı hər Ģeydən çoxdur. Əgər mən onu bitirə bilsəydim, yer üzündən yox edərdim. Amma bacarmıram. “Daha bəsdir”– demək istədim. “Daha bəsdir, əllərimi burax, yoxsa mən boğulacağam. Boğulacağam, ya da partlayacağam.” www.vivo-book.com
585 – Partlamazsan, – deyərək bu fikrimə o, yüngülcə gülümsədi... amma əllərimi buraxdı. Mən təəccübümdən nəfəsimi içimə çəkərək irəli əyildim. Dizlərimin arasından beton döĢəmədəki hər bir çatı, hər bir oyuğu, mikanın – mineral tərkiblərin hər bir parıltısını görə bilirdim. Mən baĢımı qaldırıb kameranın divarlarına baxdım və 1924, 1926 və 1931- ci illərdə divara yazılmıĢ adları gördüm. Həmin adlar divardan silinmiĢdi, bu adları divara yazmıĢ insanlar da, müəyyən mənada silinmiĢdilər, amma düĢünürəm ki, dünyamızın tutqun aynasından heç nəyi tamamilə silib yox etmək mümkün deyil və indi mən divarda bir- birinin üstündən yazılmıĢ bu adların yenidən görürdüm. Onlara baxmaq – ölülərin söhbətinə, mahnı oxumasına ya da rəhm diləməsinə qulaq asmağa bənzəyirdi. Gözlərimin öz oyuqlarında necə nəbz vurmasını duydum, öz ürəyimin döyüntülərini eĢitdim, qanımın hər tərəfdən göndərilmiĢ məktublar kimi bütün damarlarımda hərəkət edərək necə dövr etdiyini duydum. Uzaqdan qatar fitinin səsini eĢitdim – düĢündüm ki, Praysfoirdə gedən saat üç qatarı olmalıdır, amma buna əmin deyildim, çünki onun fitini əvvəllər heç vaxt eĢitməmiĢdim. Xüsusilə də Kold Mauntində, çünki ən yaxın dəmiryolu Ģtatın həbsxanasının Ģərqindən, təxminən on beĢ-on altı kilometr aralı keçirdi. Həbsxanadan onun səsini eĢitmiĢ ola bilməzdim, siz də bunu təsdiq edərdiniz, 1932-ci ilin noyabr ayına www.vivo-book.com
586 qədər mən də belə düĢünürdüm, amma həmin gün mən onun səsini eĢitmiĢdim. Haradasa bir lampa çatırdayaraq bomba kimi partladı. – Sən mənə nə etdin? – deyə mən pıçıldadım. Aman Allah, Con, sən mənə nə etdin? – Məni bağıĢla, boss, – o, sakit bir səslə dedi. – Fikrim özümdə deyildi. Bir azdan keçib gedər və yenə özünü normal hiss edərsən. Mən yerimdən qalxıb kameranın qapısına yaxınlaĢdım. Ġçimdə elə bir hiss vardı, elə bil yuxuda gəzirdim. Mən qapıya çatanda, o dedi: – Sən bilmək istəyirdin ki, onlar nə üçün qıĢqırmamıĢdılar? Sənin hələ də baĢa düĢmədiyin və bilmək istədiyin yeganə Ģey budur, düz demirəmmi? O iki qızcığaz hələ artırmada olduqları vaxt nə üçün qıĢqırmamıĢdılar. Mən geri çevrilib ona baxdım. Onun gözlərindəki hər bir kiçik qan damarını, üzünün dərisindəki hər bir məsaməni görə bilirdim... və onun içindəki acını, insanlardan, süngər su əmən kimi, əmib içinə çəkdiyi ağrını hiss edə bilirdim. Mən onun haqqında danıĢdığı qaranlığı da görə bilirdim. O, ətrafa baxanda, bu qaranlıq dünyanın hər yanına çökürdü və həmin anda mənim ona həm yazığım gəldi, həm də böyük yüngüllük hiss etdim. Bəli, bizim ona edəcəyimiz Ģey çox dəhĢətli idi və bundan qurtulmaq üçün heç bir çıxıĢ yolu da yox idi... amma, bununla belə, biz ona yaxĢılıq etmiĢ, onu bu zülmdən qurtarmıĢ olacaqdıq.
Yüklə 3,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|