Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
214 raportlar” baĢlığı çap edilmiĢdi və haradasa orta hissədə isə “Qeyri-adi hadisələr haqqında hesabat” baĢlığı altında boĢ yer vardı. Bu gün axĢam Uilyam Uortonun səs-küylü gəliĢi haqında yazacağım hesabatda bu hissəni də dolduracaqdım. Lakin Con Koffinin kamerasında baĢıma gələnləri raportda yazmağa ehtiyac vardımı? Mən karandaĢı – Brutusun daim ucunu yaladığı karandaĢı deyirəm – necə götürdüyümü və iri hərflərlə bircə MÖCÜZƏ sözünü necə yazdığımı təsəvvür etdim. Bu hamı üçün yəqin ki, gülməli olardı, amma gülümsəmək yerinə birdən hiss etdim ki, bu dəqiqə hönkür-hönkür ağlamağa hazıram. Əllərimlə üzümü tutdum və hıçqırtılarımı gizlətmək üçün ovuclarımla ağzımı sıxdım – Deli yenə qorxutmaq istəmirdim, çünki o, yenicə sakitləĢərək özünə gəlmiĢdi. Nə hönkürtü eĢidildi, nə də göz yaĢları axdı. Bir neçə saniyə sonra artıq əllərimi üzümdən çəkib masanın üstünə qoymuĢdum. Ġçimdə nələr hiss etdiyimi dərk edə bilmirdim, yalnız onu bilirdim ki, özümü ələ alıncaya qədər bloka heç kim gəlməyib. Kiminsə üzümdə görə biləcəyi Ģey məni qorxudurdu. “Bloka dair Raport” blankını özümə tərəf çəkdim. Ən yeni “çətin uĢağımın” az qala Din Stantonu necə boğduğunu yazmaq üçün bir qədər gözləmək və sakitləĢmək lazım idi, amma blankın Ģablon hissəsini elə indi də yazıb doldura bilərdim. Elə düĢünürdüm ki, əl yazım da qəribə, gülməli – titrək – alına bilər, amma yazdıqca görürdüm ki, normal, həmiĢə olduğu kimi alınır.
www.vivo-book.com
215 Raportu yazmağa baĢlayandan cəmi beĢ dəqiqə sonra karandaĢı masanın üstünə qoyub yerimdən qalxdım və fizioloji ehtiyacımı ödəmək üçün kabinetimin qonĢuluğundakı tualetə getdim. Əslində, o qədər də güclü ehtiyacım yox idi, amma düĢünürəm ki, mənə nə olduğunu bir an öncə yoxlamaq üçün səbirsizlənirdim. Sidiyin axmasını gözləyərkən mənə elə gəlirdi ki, səhər tualetə gedəndə olduğu kimi, yenə içimdən sınıq ĢüĢələr “çıxacaq”, dözülməz ağrı hiss edəcəyəm. Çünki o, yalnız məni hipnozla müvəqqəti olaraq rahatlada bilərdi. Amma heç bir ağrı hiss etmədim, unitaza tökülən mayedə irinə bənzər heç nə görünmürdü, tamamilə tərtəmiz idi. Mən Ģalvarımın qabağını düymələdim, unitazın zəncirini dartıb suyu boĢaltdım və növbətçi masasına geri dönüb yerimə oturdum. Nə baĢ verdiyini bilirdim; məncə, hipnoz altında olduğuma özümü inandırmaq istəyəndə də bunu bilirdim. Mən həqiqətən sağalmıĢdım. Qadir Allahıma Ģükürlər olsun! Hələ kiçik yaĢlarından anam və xalalarımın xüsusi rəğbət bəslədiyi baptist və ya əllibaĢılar kilsələrinə müəyyən aylarda gedə-gedə böyümüĢdüm və “Qadir Allahıma Ģükürlər olsun” kimi möcüzəvi sağalmalar haqqında çox hekayələr eĢitmiĢdim. Bu hekayələrin hamısına inanmasam da, belə rəvayətləri danıĢan bir çox insana inanırdım. Söhbətlərinə inandığım adamlardan biri də Roy Delfins idi. Mənim altı yaĢım olanda o öz ailəsi ilə bizdən təxminən iki mil uzaqlıqda olan bir evdə yaĢayırdı. O,
www.vivo-book.com
216 təsadüfən öz oğlunun balaca barmağını balta ilə kəsmiĢdi. Evin arxasında odun yararkən ona kömək eləyən oğlu ehtiyatsızlıq edərək barmağını tutduğu tirin üstünə qoymuĢ və o da baltanı uĢağın barmağına vurmuĢdu. Roy Delfins deyirdi ki, o, həmin il bütün payız və qıĢı ibadət etməklə keçirərək dizləri ilə xalını sürtüb dəlibmiĢ, yazda isə onun oğlunun balaca barmağı, hətta dırnağı da yenidən əmələ gəlibmiĢ. Cümə axĢamı keçirilən Ģənlikdə Roy Delfins bu hadisəni danıĢanda mən ona inandım. O, əllərini kombinezonun ciblərinə salıb bizə bu hekayəni danıĢanda sözlərində həqiqi bir səmimiyyət hiss olunurdu. Ona görə də ona inanmamaq mümkün deyildi. “Barmaq böyüməyə baĢlayanda yaman qaĢınırdı və oğlum gecələri yata bilmirdi, – Roy Delfins deyirdi, – amma oğlum bunun ilahi bir qaĢınma olduğunu baĢa düĢürdü və ona görə də Ģikayət etmədən dözürdü. Hər Ģeyə qadir olan Tanrıma Ģükürlər olsun!” Roy Delfinsin danıĢdığı bu tipli saysız-hesabsız hekayələrdən yalnız biri idi. Mən beləcə möcüzələr və Ģəfa tapmalara inam ənənələri ilə tərbiyə edilərək böyümüĢəm, – əlbəttə ki, həm də tilsimlərə (amma orada, dağlarda biz onu “mövsüm” sözü ilə qafiyələndirirdik): ziyilə qarĢı bataqlıq suyu, itirilmiĢ məhəbbətdən ağrıyan ürəyin acılarını yüngülləĢdirmək üçün balıĢın altında mamır saxlamaq və s. “tilsim” adlandırdığımız bir çox baĢqa Ģeylər... Lakin mən Con Koffinin cadugər olduğuna inanmırdım. Onun gözlərinin içinə baxmıĢdım. www.vivo-book.com
217 Daha vacibi isə mən onun toxunuĢunu hiss etmiĢdim; bu, bir nov əsrarəngiz və əcaib bir həkimin toxunuĢuna bənzəyirdi. “Mən sizə kömək etdim, elə deyilmi?” Bu sözlər beynimdə elə hey durmadan səslənir, səslənirdi, sanki beynindən silib ata bilmədiyin bir mahnının nəqarəti, ya da ovsun sözləri idi. “Mən sizə kömək etdim, elə deyilmi?” Hə, elədi, amma mənə kömək eləyən o yox, Tanrı idi. Con Koffi hər dəfə “mən” sözünü təkəbbürdən yox, bilməməzlikdən deyirdi; lakin iyirmi iki yaĢlı anamın və xalalarımın sidq-ürəkdən bağlı olduqları kilsələrdə – onların böyük əksəriyyəti Ģam ağacından balaca daxmalar idi – eĢitdiklərimdən bilirdim (ən azından inanırdım) ki, sağalma nə Ģəfa tapandan, nə də xəstəni sağaldandan asılıdır. Burada əsas Ģey, sadəcə, Qadir Tanrının iradəsidir. Xəstə adamın sağaldıqdan sonra sevinməsi normaldır, lakin xəstəlikdən sağalmıĢ Ģəxs sonra – Allahın iradəsi və bu iradənin hansı fövqəltəbii yollardan keçərək yerinə yetirildiyini düĢünmək üçün – özünə “nə üçün” sualını verməyə borcludur. Bəs belə olan halda Allah məndən nə istəyirdi? UĢaq qatilinin əllərinə Ģəfa gücünü tapĢıranda Allahın belə Ģiddətlə istədiyi Ģey nə idi? Səbəb nə idi ki, Allah mənim evdə it kimi, xəstə halda, dərimdən axan tərin kükürd iyi verdiyi yatağımda qalmaq əvəzinə, iĢdə olmağımı istədi?
Yüklə 3,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|