Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
185 - Yaxşı, Alyoşa, biz heç yerə gecikmirik. Tez gedərik. Yadın- da deyil, bura nə tez gəldik və hansı sürətlə? Mən bunu deməyə macal tapmamış, sürücü maşını saxla- dı. Həm də mən Moskvada artıq normaya çevrilən, Amerikada isə ilk dəfə qarşılaşdığım fenomenlə tanış oldum – tıxac! Özü də bir neçə kilometr uzunluğunda. Ürəyim şiddətlə döyündü. Doğrudan da geciksək, necə olacaq? Çox asta gedirdik, bəzən bir dəqiqəyə maşının yarım kor- pusu qədər. Sürücü güman edirdi ki, qəza olub. Nə qədər vaxt itirəcəyimizi təsəvvür belə etmək olmurdu. Mən Alekseyin necə həyəcanlandığını görürdüm. Daşa əhvalı pozulmuş hal- da, öz yeni eynəyini çantasının dərinliyində gizlətmişdi. Hətta mən də bütün nikbinliyimə baxmayaraq, əməlli-başlı həyəcan- lanmışdım. Üstəlik, sürücüyə məsləhətlər də verirdim. - Gəlin, o biri çərgəyə keçək, - dostcasına dedim. – Mənə elə gəlir ki, birinci cərgə daha tez hərəkət edir. Bizim yaxınlığımızda sirenanın uğultusu eşidildi. Bütün maşınlar bir-birinə sıxılaraq, yaxınlaşan təcili yardım maşınına yol verdilər. - Dərhal təcili yardım maşınının arxasınca sürün, - sürücüyə məsləhət gördüm. - Yox, mem, ixtiyarım yoxdur. Ayrılmış zolaq başladı. – Mənə cavabı belə oldu. Biz tıxacda iyirmi beş dəqiqə itirdik. Yanından keçib getdi- yimiz qəza o qədər də ciddi deyildi. Yüngülcə əzilmiş iki avto- mobili artıq kənara çəkmişdilər. Bununla belə, parıltılı işıqları yanıb-sönən yanğın söndürmə, polis və əslində lazım olmayan təcili yardım maşınları dayanmışdı. Yaxınlıqda hər iki maşının görünür, heç də dilxor olmamış sərnişinləri dayanmışdı. Hamı sərbəst şəkildə bir-biri ilə söh- bət edirdi. Bizim də içində olduğumuz axın sürəti artırmışdı. Amma mənə elə gəlirdi ki, bizdən başqa heç kəs tələsmir. Tamaşaçılar Bryus Uillisə ümid etdikləri kimi, mən də hələ sürücüyə ümid edirdim. Amma daz olmasına baxmayaraq, get-gedə “Məğlubedilməz” filminin qəhrəmanına daha az ox- şayır, mənim ümidimi isə boşa çıxarırdı. 186 Mükəmməl olmayan ingiliscəmdə mən bir daha ona sürəti artırmağı inandırmağa cəhd etdim. - Yox, mem, yol işarəsinə görə, burada sürət məhdudiyyəti var, - sürücümüz dedi. - O, nə dedi? – qaşqabaqlı ərimdən soruşdum. - Bura sənin üçün Rusiya deyil, - Aleksey rişxəndlə söylədi və mənə elə baxdı ki, hətta rusca bir söz də başa düşməyən sürücü də hər şeyi anladı. Amma mən hələ də inanırdım ki, pis heç nə ola bilməz, biz axı indicə Fordla söhbət edirdik! Bu yaxınlarda Valeri Jiskar d’Estenlə yanaşı dayanmışdıq! Baş nazirlər, nazirlər... Və biz gecikəcəyik, uçmayacağıq?.. - Zəhmət olmasa, zəng edin və deyin ki, təyyarəni bir az ge- cikdirsinlər, - mən sürücüyə təklif etdim. Həyəcandan mən çox danışqan olmuşdum və maşındakı gərginliyi azaltmağa cəhd edirdim. - Yox, yox. Mən heç yerə zəng edə bilmərəm. Edə biləcəyim yeganə şey sizin əşyalarınızı qeydiyyat masasına kimi çatdır- maqdır. Nəhayət, aeroport göründü. Biz qeydiyyat masasına yaxınlaşıb, əşyalarımızı tərəziyə qoyanda, aeroportun işçisi kompüterdə bizim adlarımızı, so- yadlarımızı çap edib, çamadan birkalarımızı yapışdırdı. “Şü- kür tanrıya, - mən düşündüm – özümüzü çatdırdıq”. Gərginlik zəifləməyə başladı. Budur, artıq bizim baqajımız nəqliyyat lenti ilə aeroportun dərinliyinə getdi. Pasportlarımızı və çamadan birkalarımızı bizə qaytardılar. Amma bir neçə dəqiqə sonra minik çıxışına yaxınlaşanda, minik talonlarını yoxlayan aeroport işçisi bizi karıxdırdı: - Cənablar, siz gecikmisiniz. Sizin yerləriniz artıq başqa sər- nişinlərə verilib. Mənə elə gəldi ki, yanlış eşitdim. - Siz bizimləsiniz? - Bəli, mem. Siz gecikmisiniz və biz yerlərinizi gözləyənlərə vermək məcburiyyətində qaldıq. - Necə yəni vermək? Məgər belə ola bilər? Onda nə üçün əş- 188 yalarımızı qeydiyyata aldınız? - Sizin əşyalarınız Vaşinqtona göndəriləcək və orada sizi göz- ləyəcək. - Necə? Bizim əşyalarımızı bizsiz göndərəcəklər? – mən bütün ailəmi şahidliyə çağıraraq və hələ nəyisə başa düşmədiyimi zənn edərək , dəqiqləşdirdim. Ərim dönərək, başqa tərəfə baxdığından, mən Daşadan soruş- dum. - Daşa, onlar doğrudan bizim yerlərimizi veriblər? Bu, belədir? Və əşyalarımız bizsiz uçacaq? - Hə, ana, - özünü gözləri önündə cərəyan edən dramın günah- karı olduğunu hiss edən qızım gözləri yaşarmış halda cavab verdi. - Bura baxın, mem, - bir dəqiqəlik sükutu aeroportun işçisi poz- du. – Bu gün artıq Vaşinqtona təyyarə olmayacaq. Siz aeroportun yaxınlığındakı mehmanxanada gecələyə bilərsiniz. Siz oraya bizm “şattl”da gedərsiniz. Mən indi sizə rahat nömrə düzəldərəm. Sabah tezdən isə siz uçacaqsınız. O, bütün bunları elə bir tonla deyirdi ki, sanki heç nə baş vermə- mişdi! - Siz nə danışırsınız?! Bəs əşyalar? – onun gözlərinin içinə baxa- raq, kirpiklərimi qırpmadan ucadan səsləndim. – Bizim əşyala- rımız?! Bəs onlar bu gün axşam mənə lazım olsalar necə? – mən amerikalı qadını sual yağmuruna tutmuşdum, amma o, deyəsən mövcud vəziyyətin müdhişliyini anlamırdı. Bütün Amerika mənim üçün tədricən dəhşətə çevrilirdi! Elə bu anda tərtəmiz yuyulmuş böyük pəncərədən qoşqulu balaca maşı- nın bizim doğma çamadanlarımızı sakitcə təyyarənin yanına apar- dığını gördüm. Yəni əşyalarımızı götürdülər! Onları artıq yükləyirlər! Bizi isə oraya buraxmırlar!!! Sovet keçmişi olan insanın içində yeni və gözəl əşyaları olan baqajının onun nəzarətindən kənar, onun müşayiəti olmadan məchulluğa uçmasından nə qədər məyus ola biləcəyini təsəvvür edə bilərsiniz. - Siz həyəcanlanmayın, - aeroportun işçisi birnəfəsə danışmağa davam etdi, - əşyalarınız sizi Vaşinqtonda gözləyəcək. Burada meh- manxana isə kifayət qədər rahatdır, - “Red Lion”, - deyərək, o, meh- Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|