Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
189 manxana üçün üç vauçeri adi təbəssümlə bizə uzatdı. Ona qulaq asmağa məndə taqət qalmamışdı. Bir andaca dünya- nın ən bədbəxt qadınına çevrildim: mənim qəbul paltarlarım, təzə əşyalarım, suvenirlər, hamısı-hamısı bir dəfəyə həyatımdan uçub getdi! Yanımızda ancaq içində pasportlarımız və kor Pyunun eynə- yi olan kiçik yol çantası qalmışdı. Biz “Red Lion”a gedənə kimi, Aleksey bizi o ki, var danladı. Pa- rıdayan “Hyatt” parlaq həyatla birgə yuxu kimi uzaq keçmişə uçub getdi. Qarşıda isə bizi hansısa “Qırmızı Aslan” və səhər reysinin intizarı ilə kədərli axşam gözləyirdi. On dəqiqədən sonra, hüznlü əhval-ruhiyyədə biz “Red Lion”a daxil olduq. Amma gözlənilmədən başa düşdüm ki, aeroport işçisi haqlı imiş. Mehmanxana həqiqətən də yaxşı idi. Üstəlik burada nə qədər heyrətli olsa da, basseyn və SPA vardı. Elə nömrənin özü də “Hyatt”dakı kimi də olmasa, kifayət qədər rahat idi, yumşaq divan- lar qoyulmuşdu. Sakitlik və rahatlıq məni həqiqətlə barışdırmağa başladı. - Alyoşa, bəsdir kədərləndin. Biz sağıq. Salamatıq. Nə olsun ki, gecikmişik? Sabah tezdən bizi yola salarlar. Əşyalarımız isə bəlkə doğrudan da gedib çatacaq. Gedək, içək. Ya da basseyndə üzək, stress ataq. Bu anda biz çimərlik paltarı və sauna üçün ləvazimatlar olan şüşəli vitrinin yanından keçirdik. Qiymətlər gülməli idi. Beş dolla- ra... yeddi dollara... Moskva, Moskva, axı sən nə vaxt möhtəkirçilik- dən əl çəkəcəksən? Amma ərim acıqlı və ac idi və mənim həddini aşmış nikbinli- yimə reaksiya vermədi. Başa düşürdüm ki, onu təcili olaraq yedirt- mək lazımdır. Şam etməyə əyləşəndə, ofisiantın: “Nə içəcəksiniz” sualına cə- sarətlə cavab verdim: - Mənə ikiqat “Macallan” gətirin. Sonra bir daha ikiqat viski, daha sonra isə təkrarı oldu. Beləcə həyatımda ilk dəfə olaraq rus ənənəsinə uyğun hərəkət etdim.Və öz dərdimin üstünə üç dəfə spirtli içki səpdim. Amma təəccüblü- dür: səhər başım ayıq idi. Mən asanlıqla və yaxşı əhval-ruhiyyədə oyanmışdım. Tez səhər yeməyini yeyərək, bir dəqiqə də gecikmədən aeropor- 190 ta yollandıq. Bu dəfə biz vaxtından əvvəl gəldik və heç bir hadisə baş ver- mədən dərhal qeydiyyatdan keçdik. Dünənkinin təkrarlanmasını istəmirdik. “Neşnl” Vaşinqton aeroportunda saatın erkən olmasına bax- mayaraq, çox adam vardı. Mən “İtmiş baqaj” duracağını tapmaq ümidilə informasiya lövhələrini gözdən keçirirdim. Bizə doğru ae- roportun sinəsində böyük nişan olan işçisi gəlirdi. - Gəlin, itmiş əşyaların harada olmasını bu adamdan soruşaq, - mən təklif etdim. Amma adam qəfildən hansısa nəfəsliyə doğru çevrildi və... İlahi! Mən gözlərimə inanmadım! Bu işçinin arxasında, əlli metrlik mə- safədə, düz zalın ortasında bizim üç rəngli çamadanımızı gördüm! Mən onları intuitiv olaraq tanıdım. Mənim beynim hələlik ça- madanların salamat çatmaları, açılmamaları və elə burada, zalın mərkəzində, tranportyorun yaxınlığında olmaları haqqında infor- masiyanı dərk etmirdi. Ətrafda isə insanlar gəzişir... Şübhəli görkəmli afroamerikalılar rəngli toxunma beretlərdə, yay olmasına baxmayaraq başlarında papaq, öz yük arabaları ilə ora-bura vurnuxurlar, amma bizim ça- madanlara heç kim toxunmur! Onlar bütün gecəni beləcə qalıblar. Onları hətta tərpətməyib, çevirməyiblər. Amerika! Bax, beləcə qəfildən öz baqajımızı tapdıq və Alekseyi yola sal- mağa yollandıq. O, Moskvaya yola düşməli idi, bizi isə Daşa ilə Amerika evlərində gözləyirdilər. * * * Əvvəlcə biz düz Potomokun üstündəki məşhur “Waterga- te” kompleksinin nəhəng apartamentlərində yaşayırdıq. Böyük ikimərtəbəli mənzil naşir Fil Mürreyə məxsus idi. Mürrey bizə Va- şinqtondakı boş mənzilində yaşamağı təklif etdi və sadəcə olaraq açarı haradan götürməyimizlə bağlı telefonla təlimat verdi. Biz də bundan yararlandıq. İki gün sonra Koloradodan uçan Kris de Muss qızımla məni öz evlərinə apardı. Onun ailəsi Vaşinqton ətrafındakı böyük, gözəl evdə yaşayırdı. Şəhərətrafı inanılmaz dərəcədə yaşıllıq rayon idi. Orada 191 Hamı elə hesab edir ki, “Forbs” – jurnaldır. Amma bu, həm də onu yaradan ailənin soyadıdır. İsveçrə Alpında Robert Forbsla 192 hətta qartallar yaşayırdılar. Ev sahibi Amerika Sahibkarlar İnstitutunun prezidenti idi. Əvvəlcə amerikalıların bizi, yarıtanış adamları öz evlə- rinə buraxmaları, orada yaşamalarına imkan vermələri, ye- dirib, ora-bura aparmaları və əyləndirmələri məni çox hey- rətləndirdi. Amma sonra mən mühüm bir şeyi sezdim: bütün zahiri demokratizminə rəğmən, ABŞ-da cəmiyyətin təbəqələşməsi, kastalar mövcuddur. Düzdür, o müxtəlif sosial təbəqədən, məşğul olduğu sənətdən asılı olaraq müxtəlif insanların hər cür qapalı klublarda birləşdiyi İngiltərədəki kimi aşkar deyil. Amerikada təbəqələşmə bu qədər hiss olunmasa da, hər halda mövcuddur. Əgər hesab edirlərsə ki, insan onlarla bir dairədəndir, onu qəbul etməyə şaddırlar. Həm də ona görə yox ki, bu qədər xeyirxahdırlar. Bunun arxasında adi hesab- lama, praqmatizm dayanır. Amerikalılar əmindirlər: əgər sən uğur qazanmış insan təbəqəsinə mənsubsansa, öz uğurluluğunu dəfələrlə isbat etmisənsə, səninlə dost olmağa dəyər. Axı uğurlu tanış kim istəsən ola bilər: nüfuzlu senator, prezidentin köməkçisi, iri korporasiyanın rəhbəri, hətta ABŞ-ın dövlət katibi. Və əmin ola bilərsən ki, həmin insan zirvəyə çatana qədər ona edilən köməyi unutmayacaq. Həmin insanla yüksək vəzifə tutma- mışdan öncə yaratdığın dostluq, yaxud səmimi münasibət- lər, nadir hallarda unudulur və yüksək qiymətləndirilir. Buna görə də müəyyən səviyyədə hamı, hətta yüksək sta- tuslu şəxs də hər kəsə, o cümlədən də böyük ümid verən gənc insanlara – iyirmi və otuz yaşlılara diqqət və iltifatla yanaşır. Bizdə isə amerikalılardan fərqli olaraq hamı paxıllıq və qısqanclıq girdabına yuvarlanıb. Sənə nəinki hansısa köməyi etmirlər, badalaq vurmağa, mane olmağa, dostluq etdiyinlə dalaşdırmağa səy göstərirlər. Hələ sənin haqqında qeybət edə, olmayanları uydura bilərlər. Mən hesab edirəm ki, bu murdar xüsusiyyət bizi amerikalılardan çox fərqləndirir. Bizim insanlarımız öz paxıllıqlarını ram edə bilmirlər. Demək istəmirəm ki, paxıllıq amerikalılara xas deyil. O bu Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|