Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
257 yeməyi zamanı onunla söhbət edəndə bildirdim ki, ekstra- senslərə, qara magiyaya və fala inanmıram, qətiyyən möv- humatçı deyiləm. - Mən də mövhumatçı deyildim, tanrı heç kəsi sınağa çək- məsin, həyatımda bir hadisə olmasaydı, - Nataliya dedi. – Sovet İttifaqından gedəndə müxtəlif ölkələrdə çıxış etmək üçün dəvətlər almışdım. Amma mənə əsil uğur ərə getdik- dən sonra gəldi. Ərim yuqoslav idi. Mən Belqrada onun ya- nına köçdüm. Bir dəfə konsertdən əvvəl çıxışa hazırlaşarkən, qapının zəngi çaldı. Qapını açıram – heç kəs yoxdur, yalnız yerdə bir zərf var. İçində də kiçik məktub: “Belqraddan rədd ol! Mənim Slobodanımdan əl çəkməsən, öləcəksən!” Bu aciz qadın təhdidini oxuyub, konsertə getdim. Mən xoşbəxt idim, o vaxt hər şeyə nail olurdum. Mən Milanda oxumuşdum, Münhendə oxumuşdum, Barselona və Londonda mükafatlar almışdım. Dünyanın bütün şöhrətli opera teatrlarında məni alqışlayırdılar. Elə görünürdü ki, mühacir həyatının uzun sınaqlarından və əzablarından sonra tale nəhayət məni mü- kafatlandırır. Yaxşı əhval-ruhiyyədə işığın sönməsini və ilk alqışların səslənməsini gözləyirdim. Qrim otağından çıxış- da mən oxumalı olacağım sevimli “Aida”nın bir neçə notu- nu səsləndirmək istədim. Və dəhşət bədənimi dondurdu: mənim səsim yox idi! O nə itməmiş, nə də yatmamışdı, heç “xoruzlamırdım da”, sadəcə səsim yox idi. Səsim eşidilmir- di. Hədəqədən çıxmış gözlərlə, səhnə rejissorunun əlindən yapışaraq, ona fəlakət baş verdiyini anlatmağa çalışırdım. Amma boğazımdan xırıltıdan başqa heç nə çıxmırdı. Kon- serti bir neçə dəqiqədən sonra təxirə saldılar, daha bir neçə dəqiqədən sonra isə təcili yardım gəldi. Çünki məni əsməcə tutmuşdu və sanki yüksək hərarət məni içəridən gəmirirdi. Ərimin də özünü çatdırdığı hospitalda məni ən yaxşı Belq- rad həkimləri müayinə etdilər, konsilium toplandı. MƏNDƏ HEÇ NƏ TAPMADILAR... Slobodan təkrar müayinədə israr edirdi. Mən özüm də bunu tələb edirdim. Məndən qan gö- türdülər, kompüterlə, UZİ ilə yoxladılar – hər şey normanı göstərirdi. Amma hər halda yüksək hərarətim vardı! Axı bü- tün teatr gördü ki, necə titrəyirəm, danışa bilmirəm. Amma 258 cihazlar hər şeyin qaydasında olduğunu göstərirdi. Hər şey gecəki kabus kimi görünürdü. Biz evə qayıtdıq. Səhər naxoşluğumdan əsər-əlamət qal- mamışdı. Hər şey əvvəlki kimi oldu. Səsim geri qayıtdı, mən öz tamaşaçılarıma – “Aida” operasını təqdim etməli idim. Mən Verdini sevirdim. “Aida” isə ən sevdiyim rollardan biri idi. Növbəti konsert günündə, ərim işə getdikdən sonra zəng çalındı və dəyişdirilmiş qadın səsi dedi: “Sən hələ bu- radasan rus əxlaqsızı? Ölümdən qorxmursan? Sənə az oldu? Mənim Slobodanımdan əl çək! Belqraddan rədd ol!” Mən başa düşdüm ki, qadın səsi tanınmasın deyə, ağzını bərni ilə tutub, amma mənim üçün səs sanki cəhənnəmdən gə- lirdi. Mənim yenidən bir neçə dəqiqədə hərarətim qalxdı. Mən Slobodanı çağırdım, onunla birgə mənim serb rəfiqəm Zorka da gəldi. Konsert yenidən təxirə salındı, mən isterika içində çırpınırdım. Slobodan hansısa xidmətlərə zəng edir, zəngin haradan olduğunu aydınlaşdırmağa çalışırdı, Zorka isə ancaq soruşurdu: “Sən təcili mənimlə gedə bilərsən? Biz səni xilas edərik!” Mən mənzildə qala, Slobodana baxa bilmirdim. Mən Zor- kanın maşınına mindim və biz Novi Sad şəhərinə getdik. Yolda əsirdim və mənə elə gəlirdi ki, məhz orada ölə- cəyəm. Novi Sadın girişində biz kiçik xüsusi evlərin arasın- da dolaşdıq və əyri hasarın yanında dayandıq. Doqqazın cırıltısına qapıda orta yaşlı, qara saçlı serb qadın göründü. O, bizi içəri dəvət etdi. Qaranlıq otaqda mənim üzərimdə hansısa manipulyasiyaları etdi, nəsə pıçıldadı. Od yandırdı, başıma içində soyuq su olan qab qoyulmuşdu və oraya qay- nar mum tökürdü. Suda qəribə fiqurlar yaranırdı, o, uzun müddət onlara baxdıqdan sonra, nəhəyət Zorkaya müra- ciətlə dedi: “Mən burada kömək edə bilmərəm. Sənin rus rəfiqəni ölümə məhkum ediblər. Bu lənəti ancaq onu edən götürə bilər”. Gecədən keçmiş biz mənim əvvəllər sevdiyim Ağ şəhərə qayıtdıq. Hiss edirdim ki, bu şəhərə məhəbbətim sürətlə azalır. Öz ərimin gözlərinə necə baxacağımı bilmirdim. Zor- ka ona hər şeyi danışdı. 260 “Mən onu taparam. Mən hamını taparam. Sən oxuyacaq- san. Sənə heç nə olmayacaq. Mən hər şeyi edərəm”, - qaran- lıqda ərim and içirdi. Mənim artıq özüm üçün qərar verdi- yim kimi, keçmiş ərim. Tezliklə Nataliya Rusiyaya qayıtdı. Onun bir sıra konsert- ləri oldu, o cümlədən də Böyük Teatrın səhnəsində. 1990-cı il mövsümünü açarkən Dmitri Xvorostovski və Yevgeni Ko- lobovla birgə konserti “Aida”nın “Qələbə ilə qayıdın” ariyası ilə başladı. Moskva publikası istedadlı müğənninin qayıdışı- nı coşqunluqla salamlayırdı. Bir neçə il sonra o, Moskvada bankirə ərə getdi. Səhnədən demək olar ki, aralandı – get-gedə daha çox müəllimliklə məşğul olmağa başladı. Amma serb torpağında keçirdiyi mis- tik sarsıntılar xatirindən silinmirdi ki, silinmirdi. O, bu əhvalatı mənə danışanda tüklərim ürpəşirdi, sanki mən özüm onunla birgə Novi Sada getmişəm və qarğa qana- dına oxşayan saçında bir dənə də ağ tük olmayan orta yaşlı qadının dəhşətli hökmünü özüm eşitmişəm. Biz tez-tez görüşmürdük, amma hər dəfə onu gülən, həyat ehtiraslı görəndə, düşünürdüm ki, nahaq həmin cadugərlərə inanıb. Bu cür dəhşəti özünə yaxın buraxmamalısan, öz alə- mini belə müdaxilələrə bağlamalısan ki, heç nə olmasın. İki il sonra, Rəssamlıq Akademiyasına, Zurab Konstantinoviç Seretelinin yanına gedəndə, mənə doğru gələn dərddən qəddi bükülmüş adamla rastlaşdım. Bu adamın Nataliyanın əri olduğunu anlayanda dəhşət məni bürüdü. - Budur, gəlmişəm Zurab Konstantinoviçdən Nataşa üçün qəbirüstü abidə düzəltməsini xahiş etməyə. - O məgər ölüb? – mən pıçıldadım. - Hə. Bəs sən bilmirdin? Qəzetlərdə yazmışdılar, televi- ziyada göstərdilər, nekroloqlar, çiçəklər ... – o artıq göz yaşı içində davam etdi. “Aman tanrım, düşündüm – Aman tanrım... Doğrudanmı həmin serb lənəti üstündən neçə il keçdikdən sonra onu hətta Moskvada yaxalaya bilib?” O vaxt keçmiş əri ona demişdi ki, hədə-qorxu zəngi edən həmin qadını tapa bilməyib. Amma Nataliyanın öz ehtimalları var idi. Slobodan yaraşıqlı, zəngin Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|