Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
| 240 dahidir. Onlar hansı dövrülüklə doğulurlar? Yüz ildən bir, bir neçə yüz ildən bir? Bu, ilahi sirrdir. Küçədə gözəl bir axşam başladı. Qəhrəmanımızı çəkdi- yimiz kafenin yerləşdiyi balaca küçənin üzərində parlaq cənub ulduzları sayrışırdı. Biz artıq çox videokasset çək- mişdik, yalnız axırıncısı qalmışdı. Aleksandrın oğlu, həmçi- nin, skripkaçı olan Sergey Krılovla da danışmaq istəyirdik. Rus dilini qoruyub saxlaya bilən, italyan dilində asanlıqla danışan, özündə iki mədəniyyəti birləşdirən adam kimi, o, italyanların müasir adətləri haqqında çox maraqlı danışırdı. Bu, başadüşüləndir – cəmi 24 yaşı vardı. - Hə, ata, burada hamı dahidir, - o, şən idi. – Onlar qədər heç bir xalq musiqini başa düşə bilməz. Onların istənilən zibil daşıyanı ən mürəkkəb opera ariyasını fitlə çala bilər – adam həsəd aparır. Gör necə gözəllikdə yaşayırlar! Florensiyanın küçələri ilə gedirsən – hər tərəf incilərdir. İtalyanlar isə onları hətta görmürlər. Onların arasında yaşayırlar: ağlayır, gileylə- nir, şənlənir, şam edirlər. Ətrafda isə nağılvari gözəllik var. Və bu gözəllik onlar üçün təbii mühitdir. - Bax, deyirlər ki, lap bu yaxınlarda təcrübə qoyublar, ey- nilə Stradivarinin skripkasını yaratmağa cəhd göstəriblər. Kompüterdə skripkanın bütün parametrlərini mikrona qədər hesablayıblar, laboratoriyada kimyəvi məlumatlara əsasən, onun istifadə etdiyi lakı hazırlayıblar, daha doğrusu, onun etdiklərinin hamısını ediblər. Dahiyanə skripka isə alınma- yıb. Bu doğrudur? Bu barədə heç nə eşitməyibsiniz? - Kompüterdə nəyisə necə hesablamaq olar? – Aleksandr yenə qızğınlıqla danışdı. – Axı, rəqəmlərdən və kimyəvi düs- turlardan başqa, bunu dahinin əlləri etməlidir. - Bəs siz skripkanı əlinizdə tutanda nə hiss edirsiniz? – mən Sergeydən soruşdum. - Musiqi dilini hamı başa düşmür. Bu, səslərin assosiativ düzülüşüdür, insanda xüsusi assosiasiya oyadır, daxili alə- mini ehtizaza gətirir. Musiqiçi – mediumdur, Tanrı ilə insan arasında vasitəçidir. - Seryoja, bəs siz hansı skripkada çalırsınız? Atanız düzəl- dənlərdə? 241 Mən şübhə etmirdim ki, onun skripkaları bu qədər sevən atası onları yəqin Stradivarinin vəsiyyət etdiyi kimi yaradır və sevə-sevə bəsləyir, Sergey də atasının skripkasında ifa edir. - Yox, - stulun ayağına söykənən futlyara baxan Sergey cavab verdi. – Yeri gəlmişkən, mən Stradivarinin skripkasın- da... - ???!!! Mən inana bilmirdim! - O sizin yanınızdadır? – aşağıya, futlyara baxdım. – Demək istəyirsiniz ki, siz onu almısınız? Bizə deyirlər ki, o bir milyon iki yüz min funtadır. Bu, doğrudur? - Bəli, doğrudur, bəzən isə daha bahadır, - Sergey cavab verdi. – Amma biz onu almamışıq. Böyük ümidverici musiqi- çilərə və musiqi müsabiqələrində qalib gələnlərə hökumət dahiyanə alətlər verir. Mənə də veriblər. Mən konsertlərdə bu skripka ilə çıxış edirəm. O, artıq futlyardan “canlı” Stradivarini çıxartdı. Kremon günəşinin qürubu altında skripkanın lakı canlı kimi alışdı, qızılı-kəhraba və qırmızı-yaqut çalarlar titrədi. Biz hamımız donduq. Yalnız Fedka açarla işə salınmış kimi tarixi skripkanın ətrafında dolandı. Sergey adət etdiyi hərəkətlə onu çiyninə qoydu və Nikko- lo Paqanininin 24 saylı Kaprisini çaldı. Skripka üçün solonu. Meydan tamamilə dəyişdi. Sanki evlərin fasadına dəyən musiqi, səmaya, görünməyən günbəzə qalxırdı. Bütün mey- dan ilahi məbədə çevrildi. Yalnız mənim deyil, bütün sarsıl- mış çəkiliş qrupunun gözləri yaşla doldu. Mən bunu cavan oğlanların simasından görürdüm. Nədənsə, Boris Pasternak yadıma düşdü: Mənə bir dəfə, nə vaxtsa, konsert zalında, Bramsı çalacaqlar, həsrətdən üzüləcəyəm... Uçub gedən səs itənə kimi, təntənəli həyəcan bizi saxladı. Elə bil ki, bütün evlərdə həyat donmuşdu. Pəncərələr tayba- tay açılmışdı, kremonlulara əla konsert bəxş edilmişdi. Onlar 242 bunu dəyərləndirdilər. - Bravissimo! – gecə səmasında möhkəmdən səsləndi. – Bravissimo! – Səs gözəl akustikalı konsert zalındakı kimi yüksəlirdi. Sergey səhnədəki kimi təzim etdi. Skripkasını götürüb, futlyara qoydu və bizimlə xudahafizləşdi. - Siz doğrudanmı gecə vaxtı küçə ilə elə-belə Stradivari ilə gedəcəksiniz? Mühafizəçilərsiz? - Mən ki, küçə ilə mühafizəçilərsiz, Stradivari ilə gəlmişəm. Gecə qaldığımız Milana qayıdanda, bizim yaşadığımız hissləri təsvir etməyə çətinlik çəkirəm. Artıq Milana yaxınlaşanda, işıqlar get-gedə çoxalanda və yolboyu şəhər evləri qırılmaz xətt boyunca uzananda, sürü- cümüz gözlənilmədən əyləci basdı. - Bu nədir? – Fedya elə bir səslə soruşdu ki, sanki kabusla qarşılaşmışdı. Heyrətlə gözlərini bərəldərək, o, evlər boyunca səkiləri göstərdi. Küçə fonarları və evlərin pəncərələrinin işıqlandır- dığı səkilərdə çılpaq qadınlar dayanmışdılar. Onlar təkbaşına və qruplarla durmuş, açılıb-bağlanan stullarda, yaxud hara- dansa çıxarılmış kreslolarda əyləşmişdilər. Bu qadınlar bizə fantasmaqoriya kimi görünürdülər. Birbaşa qızmış səkilərin üstünə sərələnərək uzanan qadınlar, təəssürat yaratdıqları tamaşaçı ilə təcili görüşə hazır olanlar daha çox ruhlara bən- zəyirdilər. Onlar çimərlik xalçalarında, fitnes-mərkəzlərdə məşğələlər üçün nəzərdə tutulmuş hava ilə doldurulmuş re- zin döşəkcələrdə uzanmışdılar. Bu çimərlik az qala qəzaya səbəb olurdu. Xüsusilə bu “diyar”da ilk dəfə olan italyanla- rın idarə etdikləri maşınların əyləcləri vıyıldayırdı. - İlahi, bu nədir belə? – Fyodorun ardınca mən də soruş- dum. İlahinin əvəzinə, Rusiya Federasiyasının Milandakı kon- sulluğunun bizə məsləhət gördüyü sürücü Volodya cavab verdi: - Onlar həmişə belədir. Şosse hərəkətlidir. Müştərilər çox- dur. - Bəs onları polis qovmur? Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|