Süleyman sani axundov seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ
Yüklə 3,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
Milli Kitabxana 371
- Mən yuva dağıtmıram əmi, - deyə Nurəddin cavab verdi. - Bəs bu səhər ertəsi orada nə qayırırsan? - Mən bu gecə burada yatmışdım. - Nə üçün ağacda yatmışdın, oğlum? - Gündüz yolu azıb meşədə qaldım, onun üçün burada yatmışdım. - Ağacdan düş, oğlum, mən səni evinizə apararam. Nurəddin bu təklifdən qorxub titrəyə-titrəyə belə cavab verdi: - Mənim evim yoxdur, əmi. Mən atasız-anasız bir yetiməm. Dilənçi Nurəddinin titrəməsini görüb dedi: - Məndən qorxma, oğlum, mən də elsiz-obasız bir qoca yolçuyam. Kəndlərdə dilənirəm. İndi şəhərə gedirəm. Dilənçinin açıq üzündən və mehriban danışığından Nurəddin ürəklənib düşdü. - İndi söylə gorüm, oğlum, sən kimsən və haraya gedirsən? - Əmi, acından ölürəm, qabaqca bir şeyin varsa ver yeyim, sonra əhvalatımı sənə nağıl edərəm. Dilənçi dağarcığından bir qədər quru çörək və soğan çıxarıb Nurəddinə verdi. Nurəddin alıb şirin-şirin yeməyə başladı. Nurəddinə ömründə heç bir xörək belə ləzzət verməmişdi. Aclığını bir qədər dəf edəndən sonra Nurəddin bəlalı başına gələn hadisələri tamamilə dilənçiyə nağıl etdi. - Əmi, məni evimizə çatdırsan, Bahar sənə hər nə istəsən verər, - dəyə Nurəddin dilənçiyə yalvardı. - Qorxma, oğlum, səni aparıb evinizə verərəm. Ancaq gərək səbir edəsən. Sizin şəhər buradan xeyli uzaqdır, pul da yoxdur ki, vaqon ilə gedək. Buranın iki yüz verstliyində bir böyük şəhər var. Orada mənim bir qohumum var. Onun yanına gedərik, bəlkə ondan pul tapdıq. İndi gedək. Bu halda dilənçinin nəzəri Nurəddinin paltarına düşdü: - Yox, belə yaramaz gərək üstünü dilənçi üstünə oxşadaq, - bunu deyən yolçu, qoltuğundakı köhnə paltarı ki, ona allah payı vermişdilər, Nurəddinə geyindirdi və bir cındır yaylıq ilə başını örtdü. - Hə, indi hazırsan, gedək. Hər ikisi yola düşdü. Dilənçi paltarı Nurəddini elə dəyişdirmişdi ki, onu tanımaq mümkün deyildi. Yol ilə bir saata qədər getmişdilər ki, daldan bir çaparaq atlı goründü. Nurəddin dönüb baxanda canına titrəmə düşdü. - Əmi, bu gələn Əmiraslandır. Məni axtarır, Durma qaçaq. Milli Kitabxana 372
Nurəddin qaçmaq istədikdə, dilənçi onun əlindən tutub qoymadı. - Ağılsız, nə etmək istəyirsən? Elə yaramaz. Qorxma, o səni bu paltarda tanıya bilməz. Əmiraslan bunlara çatıb qocadan soruşdu: - Kişi, bir on yaşında, o yanındakı boyda; başında nişanlı papaq, əynində boz mahuddan paltar, boynu yaşıl məxmər paltolu uşaq gördünmü? - Yox, ağa, görmədim. Budur nəvəm ilə səhər ertədən bu yol ilə gedirik, amma elə uşağa rast gəlməmişik. Əmiraslan bir az fikirli dayanıb atın başını geri döndərdi və qamçılayıb gözdən itdi. Nurəddinin ancaq indi ürəyi sakit oldu. - Əmi, nə yaxşı ki, paltarımı dəyişdin, yoxsa Əmiraslan məni öldürüb, bu meşəyə atacaqdı. Dilənçi dedi: - Oğlum, indi gərək adını da dəyişdirəsən, çünki Əmiraslan sənin itməyini yəqin divana məlum edəcəkdir. Hərgah səndən sual etsələr ki, kimsən, adın nədir, de ki, Əlaəddindir və özüm də dilənçiyəm, anladınmı? - Bəli, baba, anladım, - deyə Nurəddin cavab verdi. Günortaya bir saat qalmış, meşənin qurtaracağında, Cənnətəli ilə Nurəddin ocaq qalayıb, meşədən yığdıqları göbələyi bişirib, dadlı moruq ilə yeməyə başladılar. Nahardan sonra uzanıb bir qədər rahat oldular. Axşama bir saat qalmış yolçular gəlib şəhərə çıxdılar və gecə orada qalıb, səhır yola rəvan oldular. Kəndbəkənd dilənə-dilənə, on iki gündən sonra yolçular gəlib Cənnətəli deyən böyük şəhərə çatdılar. Bədəninin və üst başının çirkindən və pasından, indi o gözəl və zərif Nurəddini tanımaq olmazdı. Zavallı uşaq, qızdırma azarından yeni qalxmış adam kimi ayaq üstündə dayana bilmirdi. Cənnətəli Nurəddin ilə bərabər beş gün qohumunu axtardı amma gördüm deyən olmadı. Axırda bir adam, iki ay bundan əqdəm öldüyünü və heç bir şeyi olmadığına görə camaat pulu ilə basdırıldığını onlara xəbər verdi. Bundan ümidləri kəsildi. Bir dəfə Cənnətəli xəstə olduğuna gorə küçənin bir tinində oturub, Nurəddini dilənməyə göndərdi. Nurəddin indiyə kimi hec vaxt əl açıb dilənməmişdi, çünki qoca həmişə özü dilənib yığardı. Bir-iki küçə dolandısa da Nurəddin həya edib bir kəsə əl uzada bilmədi. Bu tərəfdən də əliboş qayıtmağa qocadan xəcalət çəkirdi. Axırda Nurəddin bir Milli Kitabxana 373
geniş küçəni keçərkən, ayağı büdrəyib yıxıldı. Bu halda daldan fayton içində bir adam iti gəlirdi. Faytonçu atları saxlaya bilməyib Nurəddini basdırdı. Bunu görcək adamlar qışqırıb yüyürüşdülər. Nurəddini hərəkətsiz və qan içində gördükdə birisi dedi:
- Yazıq dilənçi öldü. O birisi dedi: - Hərgah zəfərli yerindən basılmayıbsa heç zad olmaz. Bu halda adamlar geri çəkilib Rəhimə təzim etdilər. - Boş-boş danışmaqdansa, bu yazıq uşağa kömək vermək yaxşı deyilmi, cəld götürüb bunu faytona qoyun. Bir neçə adam Nurəddini götürdülər və Rəhimin faytonuna qoydular. O da minib dedi: - Tez sür evə! Evə çatan kimi Rəhim şəhərin məşhur cərrahını çağırtdı. Həkim Nurəddini soyundurub hər yerinə baxdı. Sonra yaralanan yerlərini yuyub sarıdı və dedi: - Qorxulu yarası yoxdur. Beş-on günə kimi sağalıb durar. Ancaq uşağın özü çox zəif və bədəni də çox çirklidir. Bunlara əlac etməlidir. Hələliyə nə hamama göndərmək və nə də vannaya salmaq olmaz. Ancaq yerinin içində bulud 1 və sabun ilə bədənini təmizləmək lazımdır. Həkim gedəndən sonra Rəhim, arvadı Rəhiməni çağırıb dedi: - Arvad, evə qayıdarkən bu uşağı basdırıb ölüm halına salmışam. Bu halda Nurəddin gözlərini açıb təəccüb ilə ətrafına baxırdı və harada olduğunu anlamırdı. Rəhimə onun başını sığallayıb, dedi: - Oğlum, adın nədir? Rəhim dedi: - Arvad, hələ o lazım deyil, uşaq çox zəifdir, danışdırma. Tez ol isti su, sabun və bulud hazır et. Uşağın bədənini yumaq lazımdır. Həkim belə əmr edibdir. Qulluqçu bunları hazır etdi. Uşağı soyundurub yumağa məşğul oldular. Rəhimə Nurəddinin boynundan parçaya tikilmiş bir dua çıxartdı. Bu duanın parçası həm çirkli və həm də köhnə olduğundan bunu təzə parçaya tikmək məqsədilə cırdı. İçindən bir balaca kitab çıxdı. Yuyunmaq üçün düzəlmiş lif. Yüklə 3,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|