Milli Kitabxana
365
Nurəddin dedi:
-
Budaq nazikdir, qorxuram sına.
-
Bəs sən deyirdin, mən qorxaq deyiləm. O budaq mən yekəlikdə adamı
götürər.
Bu sözlərdən Nurəddin qeyrətə gəlib yuxarı dırmaşdı. Ağacın başına çatdıqda,
budaq şaqqıltı ilə sınıb yerə düşdü. Amma Nurəddin iki budaq arasına pərçim olub
ölümdən xilas oldu. Nurəddin aşağı düşəndə Əmiraslan sınıq budağı çiyninə
götürüb dedi:
-
Gedək, Nurəddin, allah bu səfər səni ölümdən qurtardı, - bunu deyib
qəhqəhə ilə güldü.
Nurəddin Əmiraslanın "bu səfər" deməsinə və gülməsinə təəccüb etdisə də
onun fikrini anlamadı.
O biri gün Əmiraslan Ceyranbasanı çullayıb dedi:
-
Nurəddin, atımızı apar həm çayda sula və həm də bir az gəz. Nurəddin
razı olmayıb, dedi:
-
Mən Ceyranbasandan qorxuram. Onu heç vaxt minməyəcəyəm.
-
Axırı ki, qorxaqlığını boynuna aldın. Bunu deyib Əmiraslan atın belinə
sıçradı.
-
Elə isə gəl tərkimə min, gedib cayda çimək.
Nurəddin çimməyi cox sevirdi. Ona görə də tez razı oldu.
Çayda Əmiraslan soyunub atı mindi və suyun dərin yerinə salıb bir necə dəfə
üzdürdü. Sonra üzünü Nurəddinə tərəf tutub dedi:
-
Hərgah qorxmursan gəl səni də mindirim.
Nurəddin razı oldu, Əmiraslan Nurəddini ata mindirib, noxtanın ucundan
yapışdı. Əmiraslan atı lap dərin yerə salıb bir neçə dəf’ üzdürdu. Bir dəfə at dərin
yerə düşəndə qəflətən ipi çəkdi, at burxulub Nurəddini üstündən saldı. O, suya
batdı və bir neçə saniyədən sonra suyun üzünə çıxıb üzməyə başladı. Hərgah bu
dəmdə Nurəddinin nəzəri Əmiraslana düşsəydi, onun gözlərindən parlayan odu və
üzündə zuhur edən acığı görərdi. Nurəddin üzüb kənara çıxanda Əmiraslan
soruşdu:
-
Bu üzməyi haradan öyrənmisən?
-
İmamverdi baba öyrətmişdir. Sizə gəlməmişdən əvvəl hər gün çayda
çimirdik. İndi İmamverdi baba azarlamışdır.
-
Onu haradan bilirsən, yoxsa qaçıb getmisən?
-
Xeyr, dünən bağbanından eşitdim.
Milli Kitabxana
366
-
Yenə deyirəm ki, sənin onun ilə əsla işin olmasın. Tez ol geyin, gedək.
Nurəddin Əmiraslanı acıqlı görüb dinməz-söyləməz tezcə geyindi. Yol uzunu
Əmiraslan fikirdə olub bir kəlmə söz demədi. Əmiraslan bu ittifaqdan sonra yenə
öz pis fikrindən əl götürməyib. Nurəddin isə başına gelən xataları qəza işi bilib,
Əmiraslandan şəklənməyirdi. Ancaq bir ittifaq onu şəkkə saldı. Bir defə Əmiraslan
onunla bazardan evə qayıdanda yolda çəpər üstündə bir gürzəni qıvrılıb yatmış
gördülər. Əmiraslan dedi:
-
Nurəddin, gör nə gözəl koramal balasıdır. Tut, aparıb kirpimə verək yesin.
Qorxma, koramalın zəhəri yoxdur, adamı vurmaz.
-
Mən də bilirəm zəhəri yoxdur. Ancaq o koramal deyil gürzədir.
-
Yox, sən tanımırsan, koramaldır.
-
Koramalın başı sarımtıl olur, elə qara rəngli olmur.
-
Onu sənə kim deyibdir?
-
İmamverdi baba, neçə dəfə bağçada koramalı mənə göstəribdir.
Əmiraslan qəhqəhə ilə gülüb dedi:
-
Koramaldan qorxursan, ona görə də ilanı bəhanə gətirirsən.
Nurəddin bir söz deməyib, əlindəki ağacla tez ilanın başından vurub öldürdü.
-
İndi bax, gör ilandır, ya koramaldır.
Bu halda yol gedən iki adam buna baxıb dedi:
-
Əlbəttə, ilandır, özü də gürzədir.
Adamlar gedəndən sonra Əmiraslan ilanın o yan-bu yanına baxıb dedi:
-
Düzdür, mən səhv edirəm, bu koramal deyil. İlan koramala çox oxşayır,
ona görə səhv etmək olar.
Nurəddin ona cavab verməyib, ancaq fikrindən bunu keçirdi:
-
Sənə qulaq assaydım indi meyidim bu yol üstündə qalmışdı.
Bu ittifaqdan sonra Nurəddin Əmiraslandan şəklənib, sərvaxt dolanmağa
başladı.
Bir dəfə Nurəddin sərçəsini götürüb bağçada oynamaq bəhanəsi ilə qaçıb
İmamverdi babanı yoxlamağa getdi. İmamverdi baba döşəkdə yatırdı, azardan çox
zəif düşmüsdü. Yazıq kişi Nurəddini qucaqlayıb, sevindiyindən ağladı. Nurəddin
də başına gələn hadisələri nağıl etdikdə, İmamverdi babanın üzündə təşviş artırdı.
Nurəddin axırıncı ilan
Milli Kitabxana
367
fəqərəsini
1
nağıl etdikdə, İmamverdi baba daha səbir edə bilməyib, zəif səsi ilə belə
qışqırdı:
-
Yox, daha səni orada qoymaq olmaz. Mən azarlıyam, durmağa taqətim
yoxdur, səni o iki şeytanın şerindən mühafizə erməyi bacarmıram. Oğlum, gərək
tezliklə şəhərə Baharın yanına qayıdasan. Yoxsa tələf olarsan. İndi get, mən də
görüm nə çarə tapıram. Ancaq sərvaxt ol, Əmiraslanın sözünə əsla inanma.
İmamverdi baba Nurəddini qucaqlayıb öpdü. Zavallı kişinin gözlərindən yaş
dolu kimi yağıb, üzünü, ağ saqqalını islatdı.
Murəddin çox qəmgin evə qayıdırdı. Yol uzunu başına gələn qəza-qədərdən
fikir edirdi:
-
İndi anlayıram ki, Əmiraslan nə məqsəd ilə məni gah uca nazik budağa
çıxardırmış, gah dərin suya salınırmış və gah da ilanı koramal adına əlimlə
tutdururmuş. Bəli, mənim ölməyimi istəyirmiş. Ancaq burasını anlamıram ki, mən
ona nə etmişəm ki, mənim ölümümü istəsin və bundan ona nə mənfəət ola bilər. -
Bu barədə fikirdə ikən birdən Baharın bu sözü yadına düşdü: "Qorxma, ağam, nə
qədər sən sağsan, Gülpəri sənin bir qəpiyinə də əl vura bilməz", - Demək ki, mən
ölsəm malım Gülpəriyə düşəsidir. Əlbəttə, belədir, bu sadə fikri mən indiyə kimi
niyə anlamamışam?!
Nurəddin evə qayıdanda, həyətdə Əmiraslana rast gəldi.
-
Haradan gəlirsən?
-
Bağçadan gəlirəm, - deyə Nurəddin cavab verdi və qızarıb başını aşağı
saldı, çünki Nurəddin ömründo əvvəlinci dəfə idi ki, yalan deyirdi. Bunun
halətindən yalan deməyini duyub Əmiraslan acıqlı yenə soruşdu:
-
Düzünü de görüm, harada idin?
-
İmamverdi babanı yoxlamağa getmişdim.
-
Sən nə cürət edib mənim əmrimdən çıxırsan? - Əmiraslan bunu deyib
qışqırdı və Nurəddini çomaq ilə döyüb, anbara saldı və ağzını kilidləyib getdi.
Bu İttifaqdan iki gün sonra İmamverdi babanın iflic azarından dili tutulmaq
xəbəri gəldi. Gülpəri və Əmiraslan cəld geyinib getdilər, amma Nurəddini
aparmadılar. İlan fəqərəsindən bəri Əmiraslan Nurəddinlə
Əhvalatını
Dostları ilə paylaş: |