3.Teatr prosesinin institussional və peşəkar təzahür və təcəssümü 1883-cü
ildə məxsus teatr üçün tikilən binada göstərilən tamaşadan başlanır və
konseptual poetikanın inkişafı üçün obyektiv şərtlər yaranır.
4. 1918-ci ildə müstəqillik əldə etmiş Azərbaycan mədəniyyəti və sənət
təfəkkürünün ayrılmaz tərkib hissəsi olan teatr sənətinin yaradıcı prosesi və
poetikasının inkişafında faktiki olaraq baxımsız , müstəqil inkişaf mərhələsi
başlandı.
5. 1920-ci ildə bu proses üzvi yaradıcılıq inkişafı imkanlarından məhrum
olunur və hakim siyasi-ideoloji nəzəriyyənin çərçivəsində mövcud olmağa
məcbur olur.
6.Siyasi –iqtisadi , tarixi proseslərə bağlılıqla teatr prosesinin aşağıdakı
ideya mərhələlərini göstərmək olar : müstəmləkə düşüncəsi , feodalizmdən
kapitalizmə keçid düşüncəsi , müstəmləkə düşüncəsindən müstəqillik
düşüncəsinə keçid , müstəqillik düşüncəsi.
7. 1850- 1920 ci illərdə Azərbaycan səhnəsi üçün yazılmış , tərcümə və
təbdil ( iqtibas) edilmiş 500 -ə yaxın pyeslər qeydə alınıb.Pyeslərin müəllifləri
arasında Şekspir , Molyer , Şiller , Lessinq , Brion , Qutskov , Heyne , Puşkin ,
Qoqol, Qriboyedov , ostrovski , Fonvizin , Tolstoy , Çexov , Tiqranyan ,
Sundukyan , Çavçavadze , Mçedivşili və başqa dünya teatrlarının korifeylərinin
adı var.Bu dramaturqların əsərləriylə yaradıcı təmas milli teatr poetikasına
güclü təsir göstərmiş və onun konsepsual səciyyələrini müəyyənləşdirmişdirşBu
səciyyələr milli dramaturqların ( N.Vəzirov, Ə.B.Haqverdiyev ,
Y.V.Çəmənzəminli , C.Məmmədquluzadə , S.M.Qənizadə, S.S.Axundov,
Ü.Hacıbəyov , İ.Aşurbəyli , H.Cavid , N.Nərimanov , H. Sarabski ,
M.A.Vəlizadə , Abdulla Şaiq , R.Əfəndizadə , V.Mədətov , İsmayıl Həqiqi , ,
İsmayıl Rüstəmbəyov , M.M. Kazımovski , Z.Hacıbəyov , ŞƏmsəddin Sami və
b. ) canlı teatr prosesində əldə etdikləri yaradıcılıq uğurlarıyla bağlıdır.
8. Araşdırılan dövrdə hər üç poetika - “ seyr” , “sehr” və “ sehrli seyr”
sərbəst, üzvi , özünəməxsus inkişaf edərək öz zirvəsini M.F.Axundzadənin
dramaturji yaradıcılığında tapmışdır.
9.Hər üç poetika müəyyən fərq və dərəcədə üç təmələ söykənərək türk
mədəniyyəti , İslam mənəvi dəyərləri və dünya demokratik düşüncəsinin
məzmun çərçivəsində inkişaf etmişdir.
10.Bütün bunları v\ə təkrarladığımız mətləblərin nəzərə alaraq bu fəsildə
araşdırdığımız teatr prosesini həm ictimai şüurumuzun və sənət
təfəkkürümüzün fəlsəfi , mənəvi-əxlaqi , sosial- psixoloji , bədii- estetik və həm
də özəl teatr düşüncəmizin mühüm tarixi hadisəsi kimi dəyərləndirə bilərik.
Bəşər svilizasiyasının universal qanunlarıyla bağlılıqda inkişaf etmiş
Azərbaycan milli teatr prosesi nəticəsində teatr düşüncəmizin fenomeni - milli
teatr poetikası araşdırdığımız dövrdə ziddiyyətli , mürəkkəb , lakin səmərəli və
məhsuldar tarixi inkişaf yollarında özünəməxsus mövzu , dil- ifadə vasitələri ,
estetik sistemlilik və s. önəmli səciyyələrini əlləri, estetik sistemlilik və s.
önəmli səciyyələrini əldə etmişdi.
Yetmiş il (!) ərzində baş verən canlı teatr prosesi XX əsrin əvvəllərində
köklü tarixi hadisələrin nəticəsində yeni inkişaf mərhələsinə - sovet dövrünə
yönəldi...
Mədəniyyət və incəsənətimizin üzvi tərkib hissəsi olan teatr sənəti məhz
bu dövrə qədər ideoloji basqı bilmədən yaradıcı proses kimi inkişaf edə
bilərdi.Bu proses ictimai –tarixi proseslərə vəhdəti , onun sintetik xarakteri ,
prosesi aktuallaşdıran şəxsiyyətlər individual yaradıcılığı və sənət qarşısında
məsuliyyəti , institussional səciyyələri onun sivilizasiyanın inkişafını təmin
edən universal qanunlarla bağlılığını açıq-aşkar göstərir.Bu mənada ,
Azərbaycan milli teatr prosesi dünya teatr prosesindən təcrid olunmayan
mədəni fenomen kimi anlaşılmalıdır.Fərq bircə ondadır ki, başqa milli teatr
proseslərinin əsrlərlə keçdiyi yolu Azərbaycan teatr prosesi 70 ilə keçdi və
“məcburiyyət “ burada subyektiv şərtlərdən deyil, ictimai-tarixi proseslərin
dinamika və xronologiyasından asılı oldu.Gördüyümüz kimi , bir şəxsiyyətin –
M.F.Axundovundüşüncə və və iradəsindən təkan almış fomal proses tarixi
nöqteyi –nəzərdən çox tez bir zamanda canlı , yaşarlı prosesə dönür və sonrakı
(sovet ) dövründə də yaşarlılığını itirmir.
Bu məsələni müfəssəl olaraq növbəti bölmədə araşdıracayıq , burada isə
xüsusi vurğulamaq istəyirik ki, teatr sənətimizin tarixinə universal və sintetik
proses kimi baxış sonrakı mərhələlərin doğru və obyektiv dəyərləndirilməsinə
imkan yaradır .Əks təqdirdə , 1920-ci ildən sonrakı milli teatr prosesinin
ideoloji aspektləri onun institussional səciyyələrini kölgədə qoyub yalnış
nəticələrə gətirib çıxarır .Milli teatr prosesimizin təkan aldığı dövrdən milli
sənət təfəkkürünün idealına bağlı olduğunu nəzərə alsaq, onu təfəkkürünün
idealına bağlı olduğunu nəzərə alsaq , onu vahid yaradıcı inkişaf prosesi kimi
dəyərləndirməliyik .Bu isə o deməkdir ki, dəfələrlə ictimai tarixi prosesin
keçidləri ilə qarşı-qarşıya gəələn teatr prosesi məhz bu çətin sınaqlarda öz
yaşarlılığını həm təsdiq , həm yeni mərhələlərdə inkişaf üçün enerji əxz
etməyə özündə güc və təkan tapdı.
Məhz bu prosesin nəticəsində teatr sənətimiz peşəkar , institussional
səviyyəyə yüksəlib konseptual poetikasına yiyələnə bildi .Bu isə öz növbəsində
teatr nəzəriyyəsinin elmi predmet kimi qəbul edilməsinə tam şərait yaratdı.
Dostları ilə paylaş: |