Телман Оруъов
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
121 yağan baxışlarından hiss edirdim ki, hələ də hirsləri soyumayıb, məni bağışlamayıblar. Biz ordan-burdan söhbət edirdik, birdən divardan asılmış televizorun ekranından rəqs edən Nuridəni, bir az sonra isə stol arxasında oturanları göstərərkən yanındakı bir qadınla söhbət edən Əminəni gördüm. Bir qədər sonra siqaret çəkmək bəhanəsi ilə holla çıxdım. Az müddət orda qaldıqdan sonra zala girib Əminəgilə yaxınlaşdım. Məni rəfiqəsinə ailəsinin dostu kimi təqdim etdi. Nuridə rəqsdən sonra pörtmüşdü və mənimlə çox hay- küylü qaydada görüşdü. Lakin Əminənin əhval-ruhiyyəsi də, görünüşü də xoşuma gəlmədi. Xeyli arıqlamışdı, alnında və dodaqlarının yanında nazik qırışlar özünə yol açmağa başlamışdı. Maraqlandıqda, bir qədər səhhətinin qaydada olmadığını, müalicə olunduğunu dedi. Bu vaxt Nuridə yaxınlaşıb, məni asta rəqsə, rusca o, «medlenniy» demişdi dəvət etmək istədiyini bildirəndə, mən utana-utana dedim ki. axı mən həmin rəqsi bacarmıram. Hətta universitetdə tələbə olarkən bir qədər də pulumdan keçib, rəqs kursuna yazılmışdım, müəllimə isə bizə daha çox bal rəqslərini, valsı öyrətməyə vaxt ayırdığından, mən dərslərə davamiyyətimi dayandırdım. Sonra da rəqs etmək üçün nə elə şəraitim, nə də həvəsim olmamışdı. Elə bil ki. mən də ikinci ser Uinston Çörçill idim. Nuridə əlacsız qalıb məni milli rəqsə dəvət edəcəyini dedi, yenə bildirdim ki, bu sahədə də qabiliyyətim yalnız pis fikirlər doğura bilər, ona görə də oynamaq istəməzdim. Lakin Nuridə təklifində israr göstərməkdə davam etdi və mən öz məclisimizə qayıdıb, tanıdığım, ünsiyyətdə olduğum kəndlilərimlə söhbət edirdim ki, Nuridə mənə yaxınlaşdı. Xəfif təbəssümlə yanımdakılara salam verib, məni rəqsə dəvət etdi. Stolun ətrafında oturanlar çaş-baş qalmışdılar, bir hissəsi mənə iftixar hissi ilə baxırdı ki, bəlkə məclisdəki ən gözəl qız onların yerlilərini tanıyır, hətta özü onu oynamağa dəvət edir. Digərləri, xüsusən arvad tərəfdən qohumlarımın nəzərləri ikrah hissini ifadə edirdi, bu baxışlardan oxumaq çətin deyildi ki, gör bu qəddar nadan cavan qızlarla kef eləyə-eləyə bizim doğma adamımızı vərəmlədib öldürdü. Mən çıxılmaz vəziyyətdə qalmışdım. Dəvəti qəbul etməsəm, Nuridəni incitmiş olardım və o, bunun əvəzi kimi Əminədə mənim haqqımda formalaşan pis fikri bir qədər də dərinləşdirərdi. Mənim tərəddüd etdiyimi görən, mənə qarşı loyallıqları hiss olunan yerlilərimin hərəsi bir tərəfdən məni məzəmmət etməyə başladılar ki, qız-qadın dəvət edəndə hökmən qəbul edilməlidir, hətta misal çəkdilər ki, kənddə müharibədən bir qılça ilə qayıtmış yaşlı kişi 122 daim qadınların, xüsusən öz cavan arvadının təkidi ilə protez ayağını yerə asta basa-basa rəqs etməkdən qalmırmış. Bir sərxoş rəqs edən vaxt təsadüfən onu itələyib yıxdıqda, bu əlil kişi qalxıb həmin pəhləvan kimi oğlanın boğazından bir əli ilə yapışıb onu boğmağa başlamış, sonra isə yumruqları ilə ağzının-burnunun qanını bir yerə qatıbmış. O hadisədən sonra kənddə ən çox özündən deyənlər də ondan qorxmağa, çəkinməyə başlamışdılar. Həmin kişi ölənə qədər heç kəsə can verməmişdi, öz fərasəti, əziyyətə qatlaşması ilə yerlilərinin heyrətinə səbəb olmuşdu. Kənd camaatının qaramal sürüsünün yolu onun həyətinin yandından keçdiyindən, inək-camış bağına girib ziyan vururdu, çəpərini dağıdırdı. Həmin kişi tək ayağı ilə bütün çəpəri boyu feodalların qəsrlərinin ətrafında olan kimi dərin və enli xəndək qazdı, o təhlükədən də canını qurtardı. Kənd ümumiyyətlə qəhrəmansız yaşaya bilmir. Real timsalı olmasa da özləri uydurur, sonra da özləri də buna inanırlar. Məni əlilə oxşatdıqlarını başa düşməsəm də, qalxıb rəqs meydançasına tərəf getdim. Axı məni gözləyirdilər. Mən qollarımı qaldıranda, Nuridə süzməyə başladı, hərəkətlərində, plastikasında qeyri-adi bir zəriflik, incəlik var idi, musiqi ilə onun hərəkətlərinin, jestlərinin hamahəngliyinə, harmoniyasına məəttəl qalmışdım. Elə bil bu qızın qanında musiqi cağlayırdı. Hərəkətlərindəki ifadəlilik, ekspressiya, gənclikdən xəbər verən həyatsevərlik aşıb daşırdı, onun hissləri bütün bəndləri qırıb dağıdan daşqına, selə bənzəyirdi. Mən onun yanında aramla qolunu qaldırıb salan robot kimi görünürdüm və rəqsi də bacarmadığıma, layiqincə partnyorluq, sirdaşlıq edə bilmədiyimə görə özümə acığım tuturdu. Bir də fikir verdim ki, həm rəqs edənlərin, həm də ətrafdakıların nəzərləri bizə, yox, yalan deyirəm, Nuridəyə dikilmişdir. Rəqs, hərəkət onun gözəlliyini daha da artırmışdı, məftun gözlər də bundan xəbər verirdi. Axı kəpənək də kolleksiya qutusuna sancaqla taxıldıqda onun qanadlarının rəngləri elə al-əlvan görünmür, uçduqda, pərvazlandıqda günəşin şəfəqləri altında təbiət tərəfindən silahlandırıldığı rənglər cilvələnməyə, bərq vurmağa başlayır, sən qövs- quzehi daha gözəl mütənasiblikdə və parlaqlıqda görürsən, rənglərin bir- birini sadəcə əvəz etməsi deyil, tamamlaması kimi seyr edirsən, onların bir cazibədarlıq yarışına girdikləri qənaətinə gəlirsən. Bu parıltı bəlkə də çox davam etsə, adamın ağlını da əlindən ala bilər. İndi Nuridə bədən sahibindən daha çox, qanadları ilə müqayisədə digər ölçüləri kiçik, daha zərif görünən, pərvazlanan kəpənəyə bənzəyirdi və uzun müddət əcnəbi Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|