Телман Оруъов
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
125 Mən məclisdəkilərin mənasız danışıqlarına, şit təriflərinə son qoymaq üçün dedim ki, milli hiss yəqin ki qanla keçir. Onun daşıyıcısı uzun müddət başqa mühitdə yaşayıb, tərbiyə olunsa da, bircə təkana bənddir, öz gizli saxlanan mahiyyətini bir andaca açıb biruzə verir. Mən bir vaxtlar dostluq etdiyim bir yunanın danışdığı əhvalatı onlara söylədim. Yunanıstanda İkinci Dünya müharibəsi başa çatmamışdan, 1944-cü ilin dekabrında başlayan vətəndaş müharibəsinin alovu beş il ərzində ölkəni bürüyəndə sosializm quruluşuna meyl edənlər məğlub olduqda, onların ailələri sonrakı təqiblərdən yaxa qurtarmaq üçün Sovet İttifaqına qaçmış, orada sığınacaq tapmışdılar. Onassis adlı dostumun valideynləri Özbəkistanda məskunlaşmış, atası orada vəfat etmiş, 1970-ci illərdə anası və gənc ailəsi ilə o, doğma vətəninə qayıtmış, Kerkira (ingilislər buna Korfu deyirlər) adasında yaşamağa başlamış, Adriatik dənizində balıqçılıq etməklə, ailəsini dolandırırmış, ancaq ehtiyacdan yaxasını qurtara bilmirmiş. Birdən ailəyə ağır zərbə dəyir, Onassis xəstələnir, mürəkkəb cərrahiyyə əməliyyatına məruz qalır, bir neçə gün hətta ölümlə mübarizə aparmalı olur. Xəstəxanadan çıxması ailəsi və qohumları üçün böyük bayram olduğundan, onlar şənlik düzəldirlər, həyətdə stol açırlar və musiqiçi dəvət edirlər. Birdən məşhur «sirtaki» havası çalınanda onun altı yaşlı oğlu gözləri yaşla dolu ortaya atılır, elə rəqs etməyə başlayır ki, hamı, xüsusən yerli adamlar onun istedadına məəttəl qalırlar. Çəkdiyi ağır kədər və qəfil üstünü alan sevinc bu uşaqda milli hissin birdən belə coşmasına, rəqs vasitəsilə ifadəsinə yol açımışdı. Çünki insani hisslər yalnız milli tərtibatda öz əksini daha yaxşı tapır. Başqa vasitələrdən istifadə etdikdə bir qədər süni, bayağı görünür. Bax bu qız da belədir, uzun müddət başqa ölkədə yaşamışdır, başqa mühitdə böyümüşdür, lakin milli hiss, milli vasitələrdə özünüifadə uzun müddət qan yaddaşında yaşadığından, bulağın gözü deşiləndə fəvvarə vuran su kimi aşkarlanma anı gələndə bu qaydada, böyük coşqunluqla, həsəd aparılası bir qabiliyyətlə özünü biruzə vermişdir. Mən söhbətin uzanacağını, kənd adamlarının maraq iştahının artacağını duyub, onlarla xudahafizləşib, toyu tərk etdim, tez gedəcəyimi Əminəyə də, Nuridəyə də demişdim, hətta onlardan icazə də almışdım. Evə gəlib çatanda, toydakı gur musiqi qulaqlarımı doldurduğundan özümü pis hiss edirdim, yatmaq da istəmirdim. Fikirləşdim ki, həyat mənə hər cür sürpriz verməkdə çox əliaçıqdır, bu gün də Nuridənin dünyasının görünməyən tərəfləri ilə tanış oldum. Əminənin sifəti gözlərimin önünə 126 gələndə halım pisləşdi, birdən bu qara fikirlərin təsiri altında onu itirəcəyimdən qorxmağa başladım. Bu hadisədən iki ay sonra telefonda Nuridənin səsini eşitdikdə heyrətləndim, çünki o, heç vaxt mənə zəng etməmişdi. Bir aya yaxın idi ki, Əminə ilə nə görüşür, nə də danışırdım. Görüşmək barədəki xahişimə çox hüznlü səslə cavab vermişdi ki, özünü yaxşı hiss etmir, işə də gedə bilmir. Ona görə də bu zəngi təşvişlə qarşıladım və səhv etməmişdim. Anasının neyrocərrahiyyə xəstəxanasında yatdığını bildirdi. Mən işdən sonra tələsik xəstəxanaya yollandım, xəstənin yanına girməyə icazə verməsələr də, çox təvəqqe etdikdən sonra buna nail oldum. Deyəsən, Əminə mənim gəlməyimi gözləmirmiş, onu bu vəziyyətdə görməyimi də istəmirmiş. Xəstəlik onu yaman dəyişdirmişdi, belə gözəl yazın, gələcəkdə özünə müvafiq payızını görəcəyimə ümid etdiyim halda, birdən-birə bu yazdan heç bir nişanə qalmamışdı. Onun bədəni yarpaqları tökülmüş və dik çıxan budaqları görünən ağaca bənzyirdi. Sifəti balacalaşmış, gözləri qıyılmışdı. Əvvəlki o parlaq gözlər nəinki nurunu itirmişdi, hətta ifadəsini dəyişmişdi. Bir az diqqət verdikdə hiss etdim ki, pis görür, xeyli baxdıqdan sonra bəzi şeyləri seçə bilir. Əlində buz soyuqluğu var idi. Aramsız olaraq baş ağrılarından şikayət edirmiş. O, çox sakit, güclə eşidiləcək bir səslə mənim halımı, işimi soruşdu və gözləmədiyim halda xahiş etdi ki, hərdən bir Nuridəyə zəng elə, çətinlik çəkəndə imkanın daxilində kömək elə, cavan qızdır, təcrübəsizdir, elə bir yaxın adamımız da yoxdur ki, onlara müraciət etsin. Rəfiqələrindən razılıq etdi ki, ondan hal-əhval tuturlar, Nuridəyə az-çox qayğı göstərirlər. Onun bu sözləri mənə heç xoş gəlmədi, o, həyatdan əli üzülən, ümidini heç nəyə bağlamayan adam kimi danışırdı. Yanında çox oturmağımla razılaşmadı. Getməyimi xahiş etdi ki, bir az dincəlmək istəyir. Sonra onun müalicəsi ilə məşğul olan cərrahın yanına gəldim ki, xəstəliyin nə qədər ciddi olub-olmadığını öyrənim. Ona xəstənin çox yaxın qohumu olduğumu bildirdikdən sonra etibar edirmiş kimi dedi ki, beynində şiş var, vaxtında əhəmiyyət verməyib, üstünə düşməyib, Avstriyaya getsə, orada xüsusi hazırlanan çox bahalı dərmanlarla müalicə olunardı, şişin böyüməsinin qarşısı alına bilərdi. Lakin artıq gecdir, şiş xeyli böyüyüb, ona görə də görməsi də çox zəifləyib, ümumi vəziyyəti pisləşib, əllərinin qanla təchizatı pozulduğundan, soyuqluğundan əziyyət çəkir. Cərrahi müdaxilə də artıq gecdir, bir sözlə xəstəliyin mənfi dinamikasını dayandırmaq bizim imkanımız xaricindədir. Onun idarə rəisi Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|