Türk bayrağini üRƏKLƏRİNDƏ
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
112 şərindən qurtarsın! Mənim, etiraf edəcək bir sözüm qalmamışdır. Firqə haqqında olduğunu dedim. Olqa haqda danışdım. Bədiabaddan qaçma məsələsini izah etdim. Məni buraxın gedim! Ruslarla bağlı deyəcək heç bir sözüm yoxdur. Sizlər məni yalnış yerə tutmusunuz! Məni bundan artıq sıxmayın, bundan sonra sizə verəcək sadəcə bir ümidsiz canım qalmış! Mən necə yalan etirafda bulunum ki! Necə yalan sözlərlə sizi aldadım? - Ya...indi oldu ba! Sən bizi düşünmə! Özünü qurtar! Yəhya kimi yurdsevər insan ol! Bu bataqlıqdan çıxaraq öz yanımızda yerləş! Bax! Buraya kiçik bir qol çək, sonrasını mənə burax! Səni Yəhyadan daha uca yerlərə qaldıraram! Sadə bir imza at yetər! Hətta yalan bir imza da işimizə gələr! (kağız qələmi qarşıma qoyur.) - Mən etmədiyim günahın altına imza ata bilmərəm! Məni öldürün, lakin yalanı üzərimə atmayın!... Doğrudan-doğruya bilgidən boş olduğum üzündən qəhrəman olmuşdum! İstər siyasi, istərsə də ayrı zindandaşların içində qəhrəman kimi tanınırdım. Özümün isə, bu olaydan xəbərim yox idi. Onlar məni döyür, yerdən yerə vurur bilgi almaq istəyirdilər. Mən isə, çığır-bağır salaraq bilgisiz olduğumu deyirdim. Bu oyun eyni ssenari kimi davam edirdi! Gün keçdikcə, qanmaz məmurları 113 olan fars rejiminin necə içi boş sistem olduğu üzə çıxırdı. Azərbaycan türklərinin bu sistemdən qopma diləkləri də aydınlaşırdı! On ay boyunca heç bir suç kəsilmədən sinsi və kurnaz çaqqalların arasında alış-veriş olurdum. Bu sürəcdə məni ayaqda saxlayan nədənlərin böyüyü bilgisizliyim olsa da, görünmədən, tanınmadan çeşidli bəndlərdə tutuqlu bulunan Səfər Xan Qəhrəmani kimi bir çox gerçək qəhrəmanların salamları da çox etgili olurdu! Bu salamlar, ölüm-qalım savaşənda yalnız olmadığımı göstərir, doğru yolda olduğumu isbatlayırdı! Bu arada tutulma nədənimi bilmək istəyənlərə belə deyə bilərəm: “Ağa Səlim əməkli olduqdan sonra, yenicə teatrın müdür vəkili seçilmişdim. Mənə verilən bilgilərə görə, tezliklə teatrın müdüri seçiləcəkdi. Ağa Səlimin güvənci üzündən, məni də aday olaraq tanımışdırlar. Demə ki, belə önəmli işdə adayın durumu araşdırılır. SAVAKdan onay alınırmış! Həmin günlərin birində də, başımın üstündə Yəhya və iki yaraqlı polisi gördüm! Yəhya gülə-gülə: 114 - Nə demişlər? “Dağ-dağa yetişməz, adam-adama yetişər!” Qalx ayağa xain! Qaçaq yaşamaq buracan imiş! Necə də qocalmısan? Başa bax, saqqala bax! Qalanını da qəbirdə ağardarsan! Düş yola! O gün məni qandallayaraq, ofisdən qaldırdılar. O gündən bəri, rus casusluğundan, Sovet Böyük Elçiliyinə rapor verib əmr almaqdan, NKVD (KGB) əmrilə Olqa adlı rus casusu ilə qondarma evlənməkdən, casus qızın saxlanılmasından və sonunda Sovetin səfirliyinə tapışırmaqdan, rusların əmrilə teatr işinə girməkdən, Dövlət-e Şahənşahının etimadını qazanaraq, dövlətin üst orqanlarına yol tapma cəhdindən, Firqənin Gənc Təşkilatının rəhbər orqanında üzv olmaqdan, Azərbaycanı İrandan ayırmaq separatizmindən, azadlıq bəlgəsi olmadan sürgündən qaçmaqdan və başqa isbatlanmamış ittihamlar üzündən Tehranın Qəsr Qacar həbsxanasındada “dövlətin xəzinəsindən yeyib içirəm”. Artıq azad dünyayla hər hansı fiziki bağlantım qalmamışdı. Gözaltı tutuqlu olduğum üçün, kimsəylə görüş iznim yox idi. Olsaydı belə, kimsənin bir casusun görüşünə gəlmə cəsarətinin olmasına inanmırdım. Əvvəllər Qəsr dustağından hər hansı bilgim yox idi. Belə düşünürdüm ki, kiçik bir zindandayam. Ancaq sonradan burada minlərcə siyası dustağın olduğunu öyrəndim. İlk gəldiyim gündən iki nömrəli 115 dustaq bölümünə verildim. Buna baxmayaraq, mən heç zaman bu bölümün nə olduğunu bilmədim. Çünki, ya tək adamlıq kamerada qalırdım, ya da qanmaz məmurların əli altında əzilirdim! Anlatdığım kimi, üzərimdə olan maraqlar get-gedə artmağa başlamışdı. Açıqcası, ortada yarış oluşduğunu hiss edirdim. Sanki dünyanın ən böyük casusu idim və məni yeni kəşf etmişdilər. Artıq, mənə verilən ittihamların qəbulunun edamla qarşılanacağına şübhəm belə qalmamışdı! Doğrusu, həyatımda etmədiyim cinayətə görə ölmək ağır gəlirdi! Bir yandan da həftənin bir neçə gününü qanmaz məmurların işgəncələri altında əzilməyə dözümüm qalmamışdı! Hər işgəncədən sonra, “keşkə ayağım sınsaydı və teatra getməsəydim! Keşkə ağa Səlim adlı birisilə heç tanış olmasaydım!” deyərək, öz-özümə zülm edirdim! Ancaq, bütün bunlara qarşı bir anlığına da olsa, yaşamıma son verməyi düşünmürdüm! Nə üçün belə duruma düşməliydim ki? Onlar məni öldürməyə çalışırkən, mən diri qalmalı və bu qara yaşamın sonuna tanıq olmalıydım! Mən qara yazğımın sonunu bulmaq üçün özümlə ilqar bağlamışdım! Ayaqlarımı yerə basa bilmirdim! Sanki dərimin üstünə bir də qırmızı-qaralı dəri çəkilmişdi. İlk günlər tərli, qoxulu bədənimdən qaçmaq üçün saatlarla dizi-dizi yol getsəm də, bir neçə ay 116 keçdikdən sonra özüm boyda otaqla hər formada eşləşmişdim. Qoxum - otağın qoxusu, havam - otağın havası, çirkim - otağın çirkabı, bitim - otağın biti! Təbi ki, növbəti soruşdurma zamanlarında çeşidli qoxuları da hiss edirdim. Artıq, ayaqlarımda hiss qalmadığına görə, işgəncə yerləri də dəyişməyə başlamışdı. Ayaq üstü lüm-lüt bəndə çəkərək alətimdən ağır çəki asırdılar. Bu işgəncənin daha bir ayrı “dadı” vardı! Bu eyləmə qarşı qışqırma gücüm belə, qalmırdı! Bu işgəncələr zamanı bir neçə dəfə bayğın düşüb, ayılırdım! İşgəncə bir yana, namussuzların ördək kimi qaqqa çəkmələri başqa psikolojik əzginlik yaradırdı. Təbriz zindanında fars cəlladlarının kininə, nifrətinə uğrayıb təcavüz acılarını anımsamaqla bu vəhşilərin də qarşısından utanmadan qurtulmağa dirənirdim! İki-üç həftə boyunca soruşdurmalar dayanmışdı! Canıma biraz su gəlmişdi! Hər gün üç dəfə yemək verirdilər. Bəzi günlər gözlərimi bağlı tutaraq açıq havaya götürürdülər! Az qala bir il boyunca ən ağır əzinc (işgəncə) altında deməyə heç bir sözüm olmadan, məndən dünyanın ən böyük casusu olma ittihamına imza atmamı tələb edirdilər. Elə duruma düşmüşdüm ki, başqasının bilməsini belə, diləmirdim! Yüklə 1,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|