Türk bayrağini üRƏKLƏRİNDƏ
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
98 - Aaaaa! Burası bir cənnətdir, Cəvanşir bəy! Nə gözəl bir dünya! Siz buranı düzəltmisiniz? - Yox! Bunlar özləri bu dünyanı yaradıblar. Bax, bu əl boyda evləri özləri tikiblər! Bu onların dünyası! - Nə gözəl ötürlər! Bu qədər səs səni yormazmı? - Yox! Mən bu səslərlə yaşayıram! Mənim yaşamım bunlardır! İstədiyini ala bilərsən, Çiçək xanım. - Bunların yaşantısı burdadır! Bəs günəş, hava, yeyib, içmə, təmizlik? - Dedim ki, işdən sonra zamanım bunlarla keçər. Səhərlər Gülnaz xanım otağı havalandırıb işıqlandırar. Qalan işləri isə özüm edərəm. Bunlar mənim eşqimdir. Sevgimi yalnızca bunlarla paylaşa bilirəm. Bunlar olmasa...! - Bunlar da olsun, sevgilin də olsun! Olmazmı? Yoxsa, ömrünün sonunadək quşlarla yalnız qalacaqsan? Mən də, bu quşları sevdim, hətta onlara aşiq belə, oldum! Lakin, mən bir insanam quş deyiləm ki! Quş gözəldir, amma öz yerində! Çəvanşir bəy, heç sevgilin oldumu? Heç eşq yaşadınmı? Mən, sevgi yönünü öyrənmədən evlilik yoluna düşdüm! Evləndim ki, sevəm! Sevə bilmədim, sevilmədim, acı çəkərək ayrıldım. Çünki, nar bağında ardı-ardına nar açmama baxmayaraq, bir kərə də olsun, könlümü 99 aça bilmədim! Nə olursa olsun, mən bir qız idim! Geri qalmış bu toplumda qızın sevgisi, hicab qaranlığında saxlıdır! Hətta mənim kimi bir aydın və hicabsız ailə qızının belə, taleyi toplumdan ayrı deyil! Çiçək xanımın cəsarətindən, otaq bir ocağa dönüb məni təpəmdən-dırnağa qədər yandırırdı. Qısası, yanğın içinde alov- alov yanırdım! Nar bağında xoşbəxt görünən o insan, olmaya mənim kimi bir qarabaxt birisidir?! Bu könül çalan kim ola bilərdi. Qız bunları niyə mənə deyir? Beynimdə min sual doğdu. Amma nə soruşa bilirdim, nə də soruşmağa gücüm vardı! Olqayla qaldığım ilk gecənin qorxusunu xatırladım! 20 il öncə 20 yaş gənc, ilk sevdalanma! 20 il sonra, 20 il yaşlı! Həmin qorxu, həmin həyəcan! Hər ikimiz başımızı quş otağının bir küncünə dikmişdik. Danışmaq sırası məndəydi. Çiçək dumanlı gözünü mənə sarı çevirdi: - Ağa Cəvanşir?... Sözü ağzından çıxmamışdı ki, ayaq səsləri hər ikimizin diqqətini qapıya çəkdi! - Buyurun içəri! Lütfən buyurun! 100 Ağa Səlim: Yersiz gəlməmişik ki? - Lütfən buyurun! Mənim quş yuvama xoş gəlibsiniz! - Ağa Səlimin ardından Zərifə xanım, Çinar xanım da içəriyə girdilər. Gülnaz bacı qonaqlara yer olsun deyə, qapının ağzında dayandı. Zərifə xanım: De niyə Çiçək qaça-qaça buraya gəldi. Bax! Nə gözəl quşlardı bunlar! - Bunları adları nədir, ağa Cəvanşir? - Bunlar Çalıquşudur. Azərbaycanda bunlara çitiquşu, çatıquşu da deyilər. Çox sevimli quşlardı. - Bəs niyə ayrı quşun yoxdu? Bəlli ki, bu quşları çox sevirsən! - Doğrudur! Bu quşları çox sevirəm. Bunların özəlliyi başqa quşlardan fəqlidir. Bir araya gəlməzlər. Ağa Səlim: Bunları saxlayası çox zaman oldu, eləmi? - Hə yeddi ildən çoxdu! Əslində, bunlardan öncə tək quş alırdım. Hərəsi beş-altı aydan sonra ölürdülər. Sonra bir erkək-maya aldım, qaldılar. Qalanlar hamısı onların balasıdır. Bax, onlar küncdə! 101 Çiçək xanım: Bunların hamısını ağa Cəvanşirdən öyrəndim. Öyrənmədiyim bəzi bilgilər də sonraya qalsın! Olarmı, ağa Cəvanşir? - Təbii, təbii! Nədən olmasın, sevə-sevə! Bir teatr seminarına görə, ağa Səlimlə birlikdə Qəzvinə getmək gərək idi. Çiçək xanım iki gün bizdən öncə Qəzvin üniversitetinin ustadlığı üçün o şəhərdəydi. O, bizim oraya getdiyimizi öyrənincə, bizi gözləmişdi. Mənim bu işdən xəbərim yox idi. Ancaq, Qəzvinə çatınca ağa Səlim Çiçəyin də hoteldə olduğunu söylədi! Əslində, Çiçək adı canıma qurd salırdı! Çox qəribə hissiyatım oyanırdı! Bu üzdən Çiçək xanıma vurulduğumu hiss edirdim! Hələ quş otağı olayından sonra onun da mənə qarşı boş olmadığını anlayınca, bu duyğu daha da artdı. Mənim durumumdan bu ailədən olan kimsənin bilgisi yox idi. Onlar mənim subay oğlan olduğumu düşünürdülər. Onlar məni, hələ gənc sayılan bir yetişkin, ədəb-ərdəm bilən, işi, pulu olan birisi görmək istəyirdilər! Qəzvin Seminarından sonra axşam yeməyi üçün hotelin restoranına getməli idik. Çiçək xanım restorana getmək istəmirdi. 102 O, hoteldə bizi gözləyəcəkdi. Ağa Səlim mənim meylsizliyimi görüncə dedi: - Görünür, biz qocaların yanında olmaqdan sıxılırsan. İstərsən axşam yeməyini Çiçəklə birlikdə yeyin, gəzin, dolanın. Gecə hoteldə görüşək! - Olur! Çiçək xanım da sıxılmaz. Quş otağı olayından sonra ilk kəz Çiçək xanımı görürdüm. Otağının nömrəsini atasından öyrənmişdim. Ancaq nəzakət olaraq, hotelin danışmanlığından onun otağına telefon etməyi rica etdim: - Çiçək xanım salam, mənəm Cəvanşir. Atanızın istəyilə sizi almağa gəlmişəm. Nə zaman hazır olsanız, aşağıda resepsiondayam. - Tamam birazdan enərəm. İstərsiniz, yuxariya çıxa bilərsiniz! - Yox! Burada gözləyirəm. Gedək şam yeməyə! - Tez enirəm! Çiçək xanım, göy ətəyi, ağ buluzu ilə mənə sarı gəlirdi. Ürəyimin çırpıntısı, hər irəli addımıyla çoxalırdı. Bu durumdan qurtulmaq üçün, ona sarı yürüməyə başladım. Gözləri ildırım sayağı gözlərimi dəlib, sanki ürəyimi param-parça edirdi! Gözlərindən Yüklə 1,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|