Türk bayrağini üRƏKLƏRİNDƏ
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- 1965 “Bədiabad zəncirinin son həlqəsi”
- “Bu dünya gələr keçər, 94 ömürü ələr keçər
- Qoşa ötən çalıquşlarım!
93 1965 “Bədiabad zəncirinin son həlqəsi” Heç bir şey 10 il öncəki kimi deyildi. Maşallahxan bəlli olmayan bir cinayət üzündən öldürülmüşdü! O, bir gün dükanına girərkən, iki kişinin çox saylı biçaq zərbəsindən yerində can vermişdi. Olayı anladan Barış polisə belə ifadə vermişdi: - Atamla saat 10 radələrində dükana yetişdik. Hər gün olduğu kimi, atam dükanı açarkən, mən də Məşdi Qəhvəçidən iki çay gətirmək üçün döngəyə getdim. Birazdan çaylar əlimdə əmlakçı dükanımıza girdim! Hər yer qan idi! Əlimdəki çay bardaqlarını tullayaraq atamın yerdə olan qanlı bədəninə yaxınlaşdım! “Öldürdülər! Öldürdülər!” – deyə bağıraraq qəhvəçiyə qaçdım! Arxadan bir motorsikletlə iki kişinin uzaqlaşmasını gördüm. Qəhvədə çay içən bir kişi maşınıyla motorçuların arxasına düşdü! Nə təqibçidən, nə də qatillərdən heç xəbər olmadı! “Mən bu dükanda qazanmışam! Bu dükan çox uğurludur! Bu dükanda mənə bir şey olmaz! Buradan çıxarsam, çarpılaram! Bu dükan mənim nəzərdaşımdır!”- deyən Maşallahxan əminin də yaşam dəftəri beləcə bitmiş oldu! Onun məzar daşı üstündə çox sevdiyi Cabbar əminin ona dediyi bu bayatını yazdırdım: “Bu dünya gələr keçər, 94 ömürü ələr keçər, Maşallah bir güldü ki, poladı dələr keçər!” Sayğısıyla, sevgisilə, gülər üzü, pambuq ürəyilə bu Lək insanı, məni tərk edən ən son Bədiabadçı oldu! Polisin araşdırmaları sonucsuz buraxıldı! Bərəkətağanın canı sağolsun! Ömrünün son cəlladlığını yapan Bərəkətağa, bəlkə də indi məzarında rahatca yatmışdır! Maşallahxan əmidən qalan pullar, illər boyu Gülnaz xanıma və səkkiz balasına yetərli sayılsa da, mənimlə İlyasın məsləhəti ilə banka yatırılmışdı. Bankdan gələn bəhrə hesabına Barışla Gülyaz yüksək lisansla üniversiteti bitirmişdilər. Başqa uşaqlarsa çeşidli aşamalarda oxumaqla məşğul idilər. Gülnaz xanım axşamlar yaşlılar məktəbini bitirib, savadlı xanım olmuşdu! Böyük ölçüdə Maşallahxan ailəsinin yaşamı təpədən-dırnağa dəyişmişdir. İlyas isə ailədən biri olmuşdu. Rəhmətlik Maşallahxan sağ ikən, İlyasla Gülyaz arasında gizli sevgi yaşanırmış! Sonralar onlar öz sevgilərini üzə çıxardılar. Bu sevgi mənim önərim, Gülnaz bacının da rizasi ilə evliliyə dönüşdü. Çox keçmədən İlyasla Gülyazın bir oğulları oldu. İlyas, çalışqan bir türk kimi eyitimlə 95 çalışmağı birləşdirərək ekonomi təməlini möhkəm basdırmışdır. O, bütün bu işlərə rəğmən, Maşallahxan əminin işini daha yüksək formada sürdürürdü. İlyasın ortaqlığıyla Gülnaz bacı dükanı sataraq, “Xaniabad Nov”da bir alış-veriş və tikinti şirkəti qurmuşdular. İlyas, evin ən sevilən üzvü olmuşdu. Gülnaz xanım onu öz uşaqlarından ayırmayırdı. Barış, baş mühəndis olaraq Tehranın Elektirik və Su idarəsində işə alınmışdı. O, isfəhanlı bir qız əməkdaşıyla evlənməyə qərar vermişdi. Qoşa ötən çalıquşlarım! Yer kürəsi günəşin çevrəsinə, mən isə öz başıma fırlanırdım! Sanki Bədiabadın son közü olaraq mənim də kül olmağım gərək imiş! Nə etsəm də, normal bir yaşamı yaxalaya bilmirdim. Sanki başımın üstündə sürəkli cadu büyüsü dolaşırdı! Olqanın dilədiyi çalıquşları dinib ötmədən, çalıb-oynamadan ardı-ardına düşüb ölürdülər. Çalıquşu almaqdan yorulmuşdum. Hər çalıquşunun ölümüylə mən də ölüb-dirilirdim. Otağımın arxa kərdisində çalıquşu məzarlıqı salmışdım. Hər gün teatrdan evə gəlincə məzarlığa baş çəkmədən otağa girmirdim. Artıq, bir neçə aydan bəri quş qəfəsi boş idi. Açığı, quş almaqdan qorxurdum. Bir neçə 96 dəfə quşçu dükanına girib almadan çıxmışdım. Ancaq, bir gün evə girərkən quşların ötməsi ağlımı çaldı! Budaqlara baxdım! İki sərçə dimdik-dimdikə verib ötürdülər! Sərçələr məni duyunca uçub getdilər. Mən isə, evə girmədən təkrar geri döndüm: - Cəvanşir! Oğlum hara? - Gülnaz bacı, bir azdan dönəcəyəm! - Gəl yeməyini ye bizimlə! - Sağol, bacı! Olması gərəkən işim var. Quşçu birazdan bağlanar! - Yenə quş? Bəs hanı almayacağıdın? - Bacı, söz verirəm! Bu son olacaq! - Tanrı özü yar olsun, bala! - Ya haqq, bacı! Görüşərik! Demək ki, doğa kimi öyrətmən yoxmuş bu evrəndə! O axşam iki çalıquşu ilə evə döndüm. Biri qırmızı, biri isə sarı çələngli! Bundan öncə aldığım quşların hamısı tək dişi idi. Bu dəfə isə, bir cift dişi-erkək aldım! O gecə çalıquşular durmadan çalıb, ötdülər! Son yeddi-səkkiz ildə belə sevincli yuxusuzluq keçirməmişdim. Hər gün quşlar ötərkən, sanki ruhum cilalanırdı. Bu üzdən quşların yerini böyütməyi düşünərək, otağın bir devarını bir metr boyunca quş otağı etdim. Quşlar üçün gərəkən doğal əşya aldım. Çalı ağacının haralarda olmasını öyrənib, alıb quş otağına 97 gətirdim. Bir il keçmədən dişi quş yumurtlamaya başladı. 4-5 həftə sonra çalıquşuların balaları dünyaya gəldi. Onların “böyük ailə” olması mənim üçün dünyanın ən dadlı röyalarından biri idi. Artıq mən deyil, Gülnaz xanımın özü və uşaqları da mənim sevincimə ortaqlıq edirdilər. Tam bir quşbaz usta olmuşdum. İlyas qımızı kakil atanın adını Cəvanşir, sarı kakilin adını isə Olqa qoymuşdu. Tanrıdan gizli deyildi, bu, mənim də xoşuma gedirdi! Bir axşam ağa Səlimin ailəsi Gülnaz xanımın qonağı olmuşdu. Həmin günlərdə ağa Səlimin ikinci qızı Çiçək isə, uğursuz bir evlilikdən sonra atası evinə dönmüşdü. O axşam, uzun zamandan sonra Çiçək xanım da ata-anasıyla birlikdə Gülnaz xanımın qonağı oldu. Çiçək xanım boy-buxunlu, ərdəmli, çox sevimli və incə bir xanım idi. O, hər görüşdə öz ərdəmilə məni valeh edirdi! O axşam, Çiçək bam-başqa görünürdü! Sadə, vüqarlı, gözəl, tam bir məlayilə! Onun baxışları mənə yeni bir yolun açılış izlərini buraxırdı. Olqanın baxışlarına, duruşuna, gülüşünə, süzgün tərləməsinə çox oxşayırdı Çiçək xanımın davranışları! O, hər kəsdən öncə quşları görmək üçün ata-anasından izn istədi. Maraqlısı bu ki, onu heç zaman yalnız buraxmayan Çinar, bizimlə birlikdə mənim otağıma gəlmədi! Çiçək quşları görüncə, əlini ağzının önünə qoyaraq dedi: Yüklə 1,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|