Әsərdəki təşbehlər çox xoşuma gəldi. Bu
günə kimi o mağara haqqında heç nə oxu ‐
mamışdım. “Dorantağ” əsərini oxuduqdan
sonra isə Әshabi‐Kəhfi ziyarət etmək haqqında
düşünürəm. Bu hissi bizlərə yaşatdığı üçün
müəllifə təşəkkür edirəm. Tanıdığın və zöv ‐
qünə inandığın adamın romanını oxumaq
adamı yormur, həyə canlandırır. Mən bu hə ‐
yə canı Cek Londonun “Həyat eşqi”ni oxu ‐
yanda keçirmişdim. Şəxsən tanıdığın bir yazı ‐
çının belə bir roman yazması adama başqa
cür təsir edir. Oxucu müəllifin qəh rəmanlığını
gözləyir, amma düşdüyü mühitdə qəhrə ‐
manlıq göstərə bilməməsi onu qəh rə mana
çevirir.
Mən evdə bu romanı oxuduqca hərdən
roman haqqında evdəkilərə danışırdım. Sonda
məndən “Nə oldu, necə bitdi”, – soruşanda
– “Bilmirəm”, – dedim. Romanı böyük
maraqla oxusam da, oxuduğuma heç kimi
inandıra bilmədim. Məncə, bu, elə yazıçının
uğurudur. Roman sonda oxucunu müəm ‐
malar içində qoymalı, bitməməli və dü şün ‐
dürməlidir. Qoy elə Vüsal Nuru romanı
saxladığı yerdən hər oxucu öz abzasını
başlasın.
Mustafa Çəmənli:
‐ O qəhrəman elə bir cəhalət dövrünə
gedib ki, qəhrəmanlıq edə bilməzdi.
Nuranə Nur:
‐ Amma qəhrəmanlıq etməməklə
qəhrəman çıxdı...
Təranə Vahid:
‐ Vüsal Nuru fantastik yazıçıdır, Onun
öz yolu, öz üslubu, öz dəst‐xətti var. Son
olaraq deyə bilərəm ki, “Dorantağ” romanı
ədəbiyyatımızda fantastik janrda yazılmış
ən uğurlu və ən maraqlı əsərlərdən biridir.
“Dorantağ”ı oxucuların və zamanın ixtiyarına
verək...
İlqar Fəhmi:
‐ Məncə, müzakirə maraqlı alındı.
Vüsal Nuru:
‐ Bütün fikirlərə görə təşəkkürümü
bildirirəm. Xüsusən İlqar Fəhmiyə
minnətdaram ki, heç kimi diqqətdən kanarda
qoymur. Yazıçı da bir əsgərdi, hansı səngərdə
döyüşməsinə baxmayaraq, məqsədi, amalı
hər şeyin yaxşılığa doğru dəyişməsidi.
Sonda Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin
katibi İlqar Fəhmi yeni yazılan əsərlərin AYB
ədəbi seksiyalarında mütəmadi olaraq
müzakirələrinin keçiriləcəyini bildirib.
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
60
ULDUZ /
Dekabr 2015
VAN QOQ MELANXOLİYASI
arl günəbaxanlarının
abşeron günəbaxanlarından
abşeron günəbaxanlarının
kioto günəbaxanlarından
ferqi nədir müsyö vinsent
gözlərin çox uzaqdı
bəlkə bir qədəh absent
mənim ömrüm ömür deyil
mənim ömrüm macəradı qəza qədərdi
bu gün bizim də fərqimiz
günəbaxanların fərqi qədərdi
kiotoda gün çıxıb
arlda yağış yağır
abşeronda umudların
gözləri kor qulaqları sağır
nə deyirsən müsyö vinsent
bəlkə bir qədəh absent
saqqalımda gizlətmişəm
üzümün cizgilərinə
hopmuş bütün umudsuzluqları
gizlətməyin mənası yox
gözlərimdə yuva qurmuş kədəri
bu gün mən parisin yabancısıyam
fəlakət qoxuyur paris şəhəri
mən hər an ürəyi partlaya biləcək
sərsəriyəm sərsəri
tütünün varmı müsyö vinsent
bəlkə bir qədəh absent
61
ULDUZ /
Dekabr 2015
bu halımda heç bilmirəm
nə deyim sənə
məmləkətin nar çiçəklərini
unutmamışam yenə
an que ça fait bien dent endre parler
françıs*
bir dostum var parisdə
müsyo benjamen pere**
mən yanıqlı nəğmələr oxuyuram
dərd boğaza gələndə
müsyo pere kövrəlir
o bir şairdi zatən
əlindən nə gəlir
fərqimiz nədir müsyo vinsent
bəlkə bir qədəh absent
bu gün mən bir divanəyəm
dünya başıma dardı
röyalarımın rəsmini çəkirəm
suların aynasında
yağış yuyub apardı
***
göyərçinlər yuva qurmuşdu damda
səhərlər umudun rəsmini çəkərdi
göyərçinlər
mən ilk şeirlərimi yazırdım
təravi namazı qılırdı nənəm
gözlərindən əskik olmazdı kədər
alça ağacı vardı həyətdə
alça dadını unutmamışam
hansı fəsil idi xatırlamıram
asi könlüm qürbətlərə sovruldu
qürbət gecələrində ciyərlərim qovruldu
əcəl palyonço qiyafəsində göründü mənə
uşaqlar palyonçlArı sevərlər
cocuqlar ölümə göz dağıdır*
şairlər də cocuqlar kimidirlər zatən
unudulmuş bir duanın sözlərini
xatırlaya bilmədim mən
sənsiz yaşamaq nəyə yarar
demişdim bir gül qadına
yazdığım bütün şeirlər
onun adınadı onun adına
məmləkətin buludları
çökür başıma çökür
uzaqlarda bir qadın
qanlı göz yaşı tökür
nə günlərə qaldım allahım
ağlaya ağlaya şeir oxuyuram
akvariumda üzən qırmızı balıqlara
sevda gözləriylə baxdım dünyaya
yenildim imansız ayrılıqlara
sən yandıran şamların pərvanəsi olmuşam
divanə aşiqlərin divanəsi olmuşam
sən bir gül ləçəyiylə sil gözlərini
yuxumda vurdular məni
yıxıldım qara torpağa
təzə ot qoxusu dəydi burnuma
hansı fəsil idi xatırlamıram
göyərçinlər yuva qurmuşdu damda
təravi namazı qılırdı nənəm
bir kəpənək uçub gəldi hardansa
qanadlarıyla qapadı göyüzünü
sonra bir yağış yağdı incədən incə
yaramız açıldı yağış kəsincə
yağış yadımdadı unutmamışam
hansı fəsil idi xatırlamıram
dənizin üstündə əsir rüzgar
haralardan gəlirsən belə başı bəlalı
mən də sənin kimi yurdsuz yuvasız
xəyal məyal bir şeylər görünür gözlərimə
***
bağlı qapılar arasında boğulur hər gecə
boğulur tənhalığın sərxoş əks sədası
ağır gəlir mənə çox ağır gəlir
göydə ayın soyuqqanlı ədası
gecələr yağış səsi kimi girirəm
uğursuzluq labirintində çırpınan
qəriblərin yalqızların şairlərin odasına
macəramı yazdım şeirlərimdə
taleyimlə rus ruleti oynadım
amma dözə bilmirəm ayın soyuq ədasına
ağır gəlir ağır gəlir mənə
ay buludlar arasında gizlənir yenə
mən hər yerdə yabancıyam yabancıyam
yabancı
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
62
ULDUZ /
Dekabr 2015