Ulduz Dekabr 20151115 Layout 1
Yüklə 0,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Təbriz 1386//2007 Aylıq ədəbiyyat dərgisi
- ULDUZ
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
SEVGİ Təbrizdə yazmışdı o yazını. Elə beləsi.. “Bəlkə qələmini dənəyirdi düz yazı yazmaq üzərində. Nə isə bir yazı yazmış, düz yazı”. Ancaq adı yox idi o yazının. Hələ qrammatik yanlışlıqları da var idi... Onun suçu deyildi. Çünki öz ana dilində yazmağı öyrətməmişdilər ‐ elə beləsinə öyrənmişdi “türkcə” yazmağı... Bir qürbət şəhərdə zibil daşqası ilə dirildi birdən‐birə yazının xarakteri. Ürəyi töküldü. Zibilçini izlədi xiyabanın sonunadək. Onu sevirdi və sevgisini zibillərini verməklə bildirirdi ona. GÖRÜŞ Әl‐ələ tutaraq yeni çiçəkləmiş ağacın yanında dayandılar. Gözləri dolan qız qəhərli səslə dedi: – Səni burada gəzləyəcəyəm. Oğlan isə heç nə demədən baxışlarını onun gözlərinə zillədi. Tam o ağacın yanında dayanmışdılar. Heç nə dəyişməmişdi. Yalnız qızın qaşları incəlmiş, oğlanınsa saçları bir az seyrəkləşmişdi... SORĞU Bir şey çeynəyirdi beynində. Birdən soruşdu: “Mən deyirəm hələ uşaqdı. Yaşlanmağına baxma. O böyümür, yalnız köhnəlir”. O deyir: “Yepyekə eşşəkdir, özünü vurub qoduqluğa insan. Sənin fikrin nə deyir?” Mən nə deyəcəyimi bilmədim. Yalnız qah‐ qah çəkib güldüm. ӘZİZ XӘYAL Dünyanın üzərində heç nə, hətta uzaqdan ağaran yiyəsiz tikinti belə onun qədər yalqız deyildi. Ürəyi bir dost üçün sıxıldı. Və O... gecə səhərədək oyaq qalıb tanımadığı birini fikirləşdi... YÜZ TÜMӘN Sapsarı saralmışdı. Üzərində qan ləkəsi görünürdü. Asta‐asta sürünüb dayanırdı. Maraqlandı. Ona doğru getdi. Qulağından tutub götürdü. 1383 di, 1425 ziqədə, yanvar 2005, birinci il, ikinci sayı, 12 səhifə, 100 tümən.
Bir mübhəm sızıltı səsi onu küçəyə açılan pəncərəyə sarı yönəltdi. Beynində fırtına qopdu:
‐ İnsan nə böyük zülm edər hərdən! Qonşu kişi balaca oğlunun Yel atını satırdı. YAZI Demişdi ki, yazacaq. Yadında idi, amma nə yazacağını bilərkən gərəkli sözcükləri tapa bilmədi. Bütün yazdıqlarını qaralayıb kağızı ovcuna bürgələyib fikrə daldı.
Dünyada heç işə yaramaz idi. İnsancasına yaşamağı da bacarmazdı əslində. Xiyabandakı dəli daha dəyərli birisi idi. Onunla tutuşduranda o, bir yazıçı idi.
Gözlərini qapadı. Göz qapaqlarının arxasındakı qasırğa, dərinliyinə uddu beynini. Ürək tökülməsi kimi xoşagəlməz hiss çiyinlərini titrətdi. Әlini alnına qoyub titrək səslə:
– Ola bilməz”... ola bilməz..., – deyə dizləri üstə çökdü. – Ax... Yer kürəsi! Bu Әzrayıl yumurtasını sındırıb varlıq quşunu yenidən yumurtlada bilsəydim....
50
Dekabr 2015
APARMA Hardan gəldin, asimandan yollanıb, Hürü kimi, mələk kimi sallanıb, Yuxumdasan ‐ dünya, aləm ballanıb, Gözlərimin yuxusunu aparma! Gözlərində gizlənmişəm indicə, Kaş ki, elə ömrüm keçə beləcə, Kirpiklərin çəpər olsun bu gecə, Sevənlərin duyğusunu aparma! Bilirsənmi, könlüm gülmür bu yaz da? Şair ruhum ayrı teldə, avazda, Qaçıb getmə, yuxumda qal bir az da, Məhəbbətin qoxusunu aparma!
Burda qayaların ədasına bax, Qəlbimin hayına, nidasına bax, Qadasını alım, ”dayna”sına bax, Qəlbimin ən şirin sözüydü bu kənd. Həsrəti, nisgili yaman bol olub, Boynuma dolanan doğma qol olub, Bu kənd Tanrı eşqi, işıq, yol olub, Dərəydi, meşəydi, düzüydü bu kənd Getmir gözlərimdən hər səhər, axşam, Onu bircə an da unutmamışam, Gözümdə, könlümdə əbədi bir şam, Pərvanəsi oldum, közüydü bu kənd. Әllərim çatmayan səadətimin, Oğultək bu yurda sədaqətimin, Nakam bir eşqimin, məhəbbətimin Şahidi, doğması, özüydü bu kənd. Kim yazdı bəxtinə belə zamanı, Çöküb dərəsinə, getmir dumanı, Nəsibin dönməyə yoxdu gümanı, Andına, sözünə düzüydü bu kənd. 51
Dekabr 2015
APAR MӘNİ Duman, tülünə bələnim, Gəlim elinə bələnim, Gülüm, telinə bələnim, Gəl düzünə apar məni. Daha doymuşam qürbətdən, Bezdim saxta məhəbbətdən, Çıxar məni bu zülmətdən, Gündüzünə apar məni. Həsrət yatar öz izində, Tiri görməz kor gözündə, Әdalət yox yer üzündə, Göy üzünə apar məni. Üzümüz günə, ayadı, Göydə ulduzlar oynadı, Bilirəm yalan dünyadı, Haqq sözünə apar məni. Çəmənində bitir məni, Zirvələrdən ötür məni, Ümmanlarda itir məni, Dənizinə apar məni.
Yavaş‐yavaş alışmışam dərdlərə, Әrimişəm qarışmışam dərdlərə, Әzəl gündən yaraşmışam dərdlərə, Elə billəm öz boyuma biçilib. Bir nalədir, bir nəğmədir, bir haydır, Ürəyimi didib‐tökür bir aydır, Allah verib bir qismətdir, bir paydır, Acı‐şirin söz boyuma biçilib. Bir baxışdan çiliklənib sınmışam, Çoxlarından gizlətmişəm, danmışam, Bir gözəlin gözlərində yanmışam, Alov, atəş, köz boyuma biçilib.
Yadındamı çəpər üstən tullanıb, Gülə‐gülə qaçıb bizə gəldiyin?! İçib qızlar bulağının gözündən, Tərs böyüyüb kənddə gözə gəldiyin. Xəbər tutdum həsrətindən, ünündən, Nələr çəkdim o sevdalı günündən, Gedən deyil gözlərimin önündən Qanad açıb süzə‐süzə gəldiyin! Әrimədi donub qalan düyünlər, İlk məhəbbət sinəm altda hey inlər, Nə olaydı, qayıdaydı o günlər, Göy çəmənə, yaşıl düzə gəldiyin! Bir dəfə də kaş keçəsən qarşımdan, Baharım yox, çıxammıram qışımdan, Çıxan deyil bu sevdalı başımdan Әllərində dolu kuzə gəldiyin. Aramızda gizli umu‐küsü var, Hər sevdanın avandı var, nəsi var, Sinəm altda o illərin səsi var, Yaddan çıxmaz dildə məzə gəldiyin.
Eşqi saxta, əhdi yalan, Qəlbimi eylədin talan, Yalvarıram, qoy Yaradan Salmasın nəzərdən səni. Pərvazlanıb uçub getdin, Qəlbimə od saçıb getdin, Uzaqlara qaçıb getdin, Çox gördün bizə sən, səni. Verdin mənə dərdi‐səri, Nə mələksən, nə də pəri, Nazlanmağın yoxdu yeri, Qeyb olub bəzədən səni. Ömür yalan, sevgi saxta, Adın donubdu dodaqda,
52
Dekabr 2015
Yüklə 0,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|