Ulduz Dekabr 20151115 Layout 1
Yüklə 0,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Esmira FUAD KİBRİTİ HEKAYӘLӘR Məlihə ӘZİZPUR LAL HACİYӘ
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi 46 ULDUZ
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi 47 ULDUZ
bir sevgi etirafına dönüb... Sevgilinin gözlərinə köçüb orada ömrü boyunca qalmaq! Bundan orijinal, bundan təsirli sədaqət andı, sevgi etirafı olarmı?! Elə bir küçəni hansı aşiq bula biləcək, görən? Məlihənin oxucunun gözlərinə, sonra isə qəlbinə, ürəyinə köçüb əbədi qalan küçədə yansıyan diləklər:
Modern şeir sonsuzluqda, alt qatda gizlənən mənalarla yüklü olur. Bu tipli şeirlərindən birində sərgilənən alt qatdakı anlamda “İnsan ən dəyərli varlıqdır və bu dəyərli varlıq Tanrıya aid olmur. Tanrı ilə bərabər olaraq dünyanı bölüşür. Ancaq ən sonunda bütün dünyanı Tanrıya buraxıb, təkcə “sən”i seçir. Bu “Sən” onun üçün çox önəmli, dəyərlidir. Bu, əslində varouşçuluq fəlsəfəsidir: “Sən, mən, dünya və Tanrı‐ inanc...” İnsan olanı yaşadan ən dəyərli nəsnələr:
O, həm də kiçik hekayələr qələmə alır, şeirlə deyə bilmədiklərini yığcam nəsr nümunələrində, miniatür, özünün ifadə etdiyi kimi, “kibriti hekayələr”ində deməyə çalışır... “Ulduz”un dəyərli oxucularına çağımızın istedadlı qələm sahibinin həmin “kibriti hekayələr”ini təqdim edirəm... Esmira FUAD KİBRİTİ HEKAYӘLӘR Məlihə ӘZİZPUR LAL HACİYӘ Bozarmış çadrasını belinə bağlayıb, yepyekə başmaqları ilə küçənin duvarına söykənib, avara‐sərgərdan baxışlarını gəlib‐ gedənin üzünə sərir. Onun önündən keçərkən gülümsəyib başımla salam verirəm. Maraqla iki addım irəli gəlib səsinin bütün tutqunluğu ilə “Səlam... keyfin?! –deyə qarşımda dayanır. Yenidən kefini sorub getmək istəyirəm. Arxamca bağırıb deyir: ‐ Baci, əhbə öydü. Yanlış duyduğumu sandım. Geri dönüb qarşısında dayandım və: ‐ Necə oldu? – deyə ondan soruşdum. Әlini əlinin üstünə çırpıb və isınaraq təkrarlayır: “Әhbə öydü”. Sözlərindən şaşırıram, həm də gülməyim gəlir. O an mırt edib deyirəm: ‐ Haciyə, bəs mənim sırğamı havaxt alacaqsan? Toya gedəcəyəm, ha?! Mənə qaşqabaq edərək başını tovlayıb başmaqlarını sürütləyə‐sürütləyə gedir. Yoluma davam edirəm. Onunla zarafat elədiyim üçün üzülürəm. Axı o, özü məni gördüyü vaxtlarda ərinin ölməsi üçün sürəkli dua etməyimi istəyirdi, mənsə özümü o yola vurub deyirdim: ‐ O ölsə, muştuluq nə verəcəksən mənə? O da iki əlini göyə qaldırıb ərini qarğayır və mənə sırğa alacağına and içirdi. Әrinin ölməsindən bir həftə keçir. Haciyə küçənin başında onun tiryək‐siqara qoxulu köynəyini bağrına basıb ağlayır, uşaqcasına bağırır:
‐ Allah... Bağışla məni... Bilmədim... Allah... Qonşular onu sakinləşdirməyə çalışırlar, mənsə boğazımdakı qəhəri yastığımla boğmağa... Aylıq ədəbiyyat dərgisi 46
Dekabr 2015
SARI SӘRÇӘ Doqquz yaşında idim. Әn böyük bilgim “yaxşı qız” olmaq üçün çalışmağım idi. Bununla belə yerdə, göydə dayanmır, keçi kimi dam‐duvara dırmaşardım. Onlar qonşuluğumuzda olan kirayə evə yenicə daşınmışdılar. O hər axşamçağı qapılarında dayanıb küçədə şıltaqlıq edən uşaqlara baxardı. Mən isə onun yenicə bitməyə başlayan bığlarına baxıb qaqqıldayardım. O isə qıpqırmızı qızarıb evlərinə girərdi. Onların gəlişindən iki ay sovuşurdu. Bir axşam yenə də o, qapılarının önündə dayanmışdı. Məni görüb qızara‐qızara yanına çağırdı. Ona doğru gedib nə söyləmək istədiyini sordum. O, arxasında gizlətdiyi əlini qabağa uzadıb dedi: ‐ Bax, bunu səninçün tutmuşam. Sarı sərçədi.... Sevincək ona baxdım. Elə utandım ki, gözlərindən.... Sarı sərçəni alıb evə gətirdim. Allahım!!! O nə qədər sevimli bir quş idi. Sarı sərçəm qaçmasın deyə ayağına sap bağlamışdım. Axşamlar daha küçəyə çıxmayıb yalnız o quşla oynayardım. Bir dönə nədənsə səhv edib onu gözdən qaçırmışdım. Amma ayağına sap bağladığıma görə tezliklə tapacağıma əmin idim. Sarı sərçəni nə qədər axardımsa, tapa bilmədim, o üzdən quşu tapmağa yardım istəmək üçün onların qapısına getdim. Qapını çalarkən küçədəki uşaqlar, onların keçən gecə köçüb getdiklərini söylədilər. Üzgün‐üzgün evimizə döndüm. İki gün sonra sarı sərçənin ayağındakı sap ilə bağcamızdakı qızılgül butasından asıldığını gördüm. KÖRPӘ Ana on üçüncü dönə doğdu. Yenə də körpəsinin “İnqə” səsini duymadan ayırdılar onları. Ana ağzını yerdən göyə qədər açıb bağırdı. Doğum sancısından deyil, ayrılıq ağrısından da yox. Döşləri partlayırdı yazıq qadının. Quduz siçanlar onun əmziyinə daraşdılar. Bir damla südü yerə düşməməli idi. Yoxsa.... Ana acımadı. Eyni birincidən on ikinciyəcənin tərsinə. Ana güldü eyni birincidən on ikinciyəcənin tərsinə... Körpəni bir daxmaya apardılar. Orası ölüm quyusu idi, deyəsən! Daxmanın hər bucağına orada olan köpəkləri illər boyu aclıqdan qoruyan qədər sümük qalanmışdı. Qancıqlar ulaşırdılar. Onların da əmzikləri partlayacaq qədər şişmişdi. Oysa körpəni görcək gözləri güldü. Axı körpə onları, o canalıcı ağrıdan qurtaran tək kişi idi. Qancıqlar körpəni əmizdirmək üçün sıra çəkdilər. Ancaq onların heç birisinin əmziyini tutmadı uşaq. Onlar öz‐özlərini əmməyə başladılar. Onlar əmişdikcə körpə qusdu. Onlar hürüşdükcə körpə susdu. Qancıqlar rahatlanmış kimi görünürdülər. Ancaq körpə sancıdan ağlamağa başladı. Onun qarnı elə şişmişdi ki, hamilə qadına bənzəyirdi və bu görüntü ona heç yaraşmırdı. Qancıqlar, yenə də əmziklərinin ağrısından hürüşməyə başladılar. Körpə onlardan qorxmuş kimi görünürdü. Bir azdan sonra o da bağırmağa başladı. Sanki doğum sancısı çəkirdi zavallı uşaq. Qancıqların hürüşməsi kəsilirdi asta‐ asta, bu hal isə köpəkləri çox şaşırdırdı. Körpə də susmuşdu artıq. Axı o da rahatlanmışdı. Körpə bir sürü siçan doğmuşdu.
Әllərinə baxdı. Dırnaqarı uzanmışdı bir az. Sağ əlinin baş barmağını ağzına aparıb dırnağını çeynədi. Nişana barmağını da... Orta barmağını da.... Üzük barmağını da.... Çulu barmağını da habelə. Sol əlinin də dırnaqlarını çeynədi birbəbir. Barmaqlarının başı göynədi. Sağ əlinin baş barmağını ağzına aparıb o qədər sümürdü ki, barmağı partladı. Nişana barmağı da..... Orta barmağı da.... Üzük barmağı da... Çulu barmağı da habelə... Sol əlinin də barmaqlarını sümürdü birbəbir. Әlləri əyildi. Ürəyi bulandı birdən‐ Aylıq ədəbiyyat dərgisi 47
Dekabr 2015
Yüklə 0,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|