Ulduz Dekabr 20151115 Layout 1

qısıldı. Qaranlıq döngədən sağa buruldular.

Otelə az qalmışdı.

***

Mağazadan çıxdığı bir neçə dəqiqə olardı.

Üzüaşağı enirdi. Bürkü nəfəs almağını daha

da çətinləşdirirdi. Qəfil gülmək tutdu. Həmin

gecə sərxoşun tirtap uzandığı yerdən keçirdi.

Gözü indi o əyyaşı axtarırdı. Görsə, necə

sevinərdi! Nə də olmasa, o günün

parçalarından, şahidlərindən biri idi. Lap

onları görməsə də, söhbətlərini eşitməsə də,

orda idi. Onda nə demişdi? Bir gün yaralarının

közü, qaysağı qopur, içində saxladığın,

gizlətdiyin lağım aralanır. İlahi! Onda necə

də anlaya bilməmişdi onu. Hələ araya zarafat

salıb kefini açmaq istəyirdi, söhbəti dəyişməyə

çalışırdı. Kaş heç danışmazdı, susardı, onu

dinləyərdi. Niyə imkan vermədi rahat

danışsın? Görəsən, nə idi onu bu qədər sıxıb‐

sıxcalayan? Bəlkə, daha vacib şeylər

danışacaqdı? Axı belə olanda adam danışmaq

istəyir, heç susmaq istəmir. İndi o özü də

danışmağa bir adam axtarırdı. Lap o sərxoş

olaydı burda. İçkisini içəydi, yerə yıxılaydı,

amma olaydı. Әn azından qulaq yoldaşı

tapardı özünə, dərdləşərdi.  Lap o olmasa

belə, o qabaqlarından keçən, görə bilmədikləri

o pişik, ya it, ya da qeyri bir məxluqat olaydı

burda, nolardı ki? Körpünü görər‐görməz

gülümsədi. Uzaqdan əzəmətli görünürdü.

Dənizin havası adamı vururdu. Məhəccərə

dirsəklənib bir xeyli gözüyumulu dayandı.

Suyun əsrarəngiz sehri yorğunluğunu

canından çıxarırdı. Dalğaların mülayim,

ürəkoxşayan ləngəri. Ölənə qədər burda

dayanmağa razı idi. Yaşı ötdükcə özünə

qapanırdı, qaradinməz olurdu. Gənclikdəki

coşqusu, çılğınlığı indi ətalətə, süstlüyə tabe

olmuşdu. Dənizlə səmanın birləşdiyi uzaq

nöqtəyə zilləndi. Günəşin qürubu, üfüqdəki

çəhrayı təbəqə. Yəni daha bir məğlubiyyət.

Günəşin ömründən xərclənən daha bir gün.

Uşaqkən də daldaya çəkilib günəşin batışını

izləyirdi. Onda burdakı kimi dəniz yox,

dağlar uzanırdı. Duyğusallıqdanmı, ya

öləziyən şəfəqin təsirindənmi ağlamsınırdı.

Uşaq sadəlövhlüyü ilə bu qürubun sonuncu

olduğunu, daha Günəşin doğmayacağını

fikirləşirdi. Gözlərini açdı. Otelə ‐ daha

doğrusu, qocalar evinə baxmaq istəmirdi.

İndi bura mehmanxana deyildi ‐ bir neçə il

qabaq öyrənmişdi bunu. Öpüşdükləri,

sevişdikləri o otaqda indi kimsəsiz bir qoca

yaşayır, yəqin. Qırıq‐qırıq, qapqaynar

pıçıltılara bürünən otaq indi hansısa qocanın

iniltilərinə məhkum qalmışdı. Zaman keçdikcə

səslər də öz təyinatını itirir. Arxaya dönməyə

ürəyi gəlmirdi. Qorxurdu uşaqlıqdakı kimi

yenə doluxsunar. Bu dəfə günəşin yox,

arzuların qürubuna. Çətinliklə çevrildi.

Alçaqmərtəbəli tikilinin ecazkarlığına ‐

səmanın nəhayətsiz maviliyinin önünü kəsən

şabalıdı, doğma divarlara qapıldı. 

***

Hamamda su səsi kəsildi. Buğdayı sinəsi

atılıb‐düşürdü. Yerini rahatladı. Saçları hamar

çiyinlərinə axdı. Boş qədəhini son damlaya

qədər şüşədəki şərabla doldurdu Qədəhi

boşalanda hamamdan çıxdı. Saçlarını

qurulaya‐qurulaya pəncərəyə yaxınlaşdı. Açıq

pəncərədən ayın kövrək ziyası qaranlıq otağa,

onun enli çiyinlərinə süzülürdü. Üzü

görünmürdü, təkcə pırtlaşıq saçları seçilirdi.

Gərilən əzələlərini burdan hiss etmək

mümkün idi. Siqareti odladı. Alışqanın ani

işığında gözləri parladı, yenidən görünməz

oldu. Ölü sükut. Hər dəfə təkrarlanan hisslər

içini çulğadı. Ona tərəf yeridi. Uzun müddət

heç biri danışmadı. Sarıldı ona. Pəncərədən

dənizə baxırdılar. Havada dənizin yüngül

ətri duyulurdu. Ay dənizin üstünə işıq yolu

salmışdı, dalğalar həlim görünürdü. Bir də

uzaqdakı mayakın bulanıq işığı. Lap halə

kimi.

‐ Dəniz gecə nə gözəl olur  – uzun sükutu

pozdu.

‐ Bir o qədər də vahiməli.

‐ Niyə?

‐ Bir dəfə boğulmuşdum az qala.

‐ Sənin də nə təlatümlü gəncliyin olub.

Heç danışmamısan  bunu.

‐ Hə, lap çoxdan olub. Üzməyi təzə‐təzə

öyrənmişdim. Evimiz dənizə yaxın idi. Gecələr

Aylıq ədəbiyyat dərgisi

38

ULDUZ /

Dekabr 2015

---

ləpədöyəndə uzanıb ulduzları sayırdım –

tüstünü havaya üfürüb kötüyü aşağı tulladı.

‐ Aha.

‐ Bir dəfə atamla dalaşıb evdən çıxdım.

Gecəyarı idi. Vurdum özümü dənizə.

Get‐gedə daha maraqla dinləməyə başladı.

‐ Bir də baxdım sahil görünmür, su boy

vermir.  Onda dənizdən qorxmuşdum. Küləkli

havada dalğalarla boğuşmaq lap çətin olur.

Yaxşı ki, ay çıxmışdı. O zülmətdə boğulardım

yoxsa.

‐ Necə oldu?

‐ Bir neçə dəfə batdım, gücüm tükənirdi.

Amma ölüm qorxusu pis şeydi. Güc‐bəla

sahilə çıxdım. Nə qədər su udmuşdum.

Ona yazığı gəldi, lap möhkəm qucaqladı:

‐ Bəs evdəkilər?

Özümü evə çatdırdım. Hamısı dilxor

oldu. Ciyərlərimə su dolmuşdu. Neçə gün

yerimdən qalxa bilmədim.

Alnını tüklü çənəsinə söykədi. Yenə

susdular. Bulud topaları Ayın qabağını kəsdi,

otaq qaraldı.

***

Qocalar evinin ağır qoxusu içəri girən

kimi onu vurdu. Bura heç gəlməmişdi, indi

də tərəddüddə idi. Әlil arabasında oturan

yaşlı kişi sakit görünürdü, yeməklə məşğul

idi, ara‐sıra göyərmiş dodaqlarından rabitəsiz

sözlər çıxırdı. Gözlərində heç bir həyat əlaməti

sezilmirdi. Bəlkə, otaqlarında qalan həmin o

heysiz qoca elə bu idi? Bəlkə də... Baxıcı

kasadakı həlməşik yeməyi qaşıq‐qaşıq ona

yedirirdi. Sulu yemək batıq çənəsindən

yaxalığına süzülürdü. Bu mənzərə ürəyini

bulandırdı. Bir qədər dəhlizi nəzərdən keçirdi.

Divarlar rütubətdən qaralmışdı, dəhliz

solğunlaşmışdı. Әvvəl bura otelin vestibülü

idi. O qocanın oturduğu yerdə otaqların

açarları asılırdı, qapıdan girən kimi xidmətçi

oğlanın qırmızı pencəyi, qara şalvarı yorucu

günü bir azca rəngləndirirdi. Otaq nömrələri

də yadından çıxmamışdı:  “30”. Həm tanış

olduqları gün, həm də onun yaşı.

Qoca və qadının bərəlmiş gözlərinin

müşayiəti ilə ordan çıxdı. İndi bayaqkı

bürküdən əsər qalmamışdı. Narın meh

saçlarını sığalladı. Həmişə belə havalarda

xatirələri təzələnirdi. Elə bil içinə ilıqlıq

gətirən bütün o yaşanmışlar bir əsim yelə

bənd idi. Beynində çoxdan yəqin etdiyi düstur

hərlənirdi: “Sevgi ürəyində başlayır,

dodaqlarında doğulur, əllərində böyüyür,

ayaqlarında yorulur, beynində qocalır,

ciyərlərində xəstəlik tapır, gözlərində ölür,

qulaqlarında unudulur...” Görəsən, onların

sevgisi indi hansı mərhələdə idi? Ölməyib,

unudulmayıb... Yəqin ki, xəstəliyə yoluxub.

Lap uzaqlarda bir gəmi fit verdi. Hava

qaralırdı, evə getməliydi. Sahillə asta‐asta

evə qayıdırdı. Ay hələ çıxmamışdı...                                  

Aylıq ədəbiyyat dərgisi

---