Ulduz Dekabr 20151115 Layout 1
Yüklə 0,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi 80 ULDUZ
- Ramiz GÖYÜŞOV Aylıq ədəbiyyat dərgisi 81 ULDUZ
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
Әslində obyekt olaraq, cansız əşya olaraq kərpic heç bir şeydir. Lakin rəssamın peşəkar ‐ lığı bu cansız, soyuq əşyanı o qədər baxımlı təsvir edib ki, müəllifin ustalığı qarşısında baş əyməli olursan. Nəvai Mətinin əsərlərinə baxdıqca onlar ‐ dan rənglərin ətri gəlir, onun mənzə rə lə rin ‐ də, portretlərində bir lirizm var. Heç şüb hə etmirəm Nəvainin əsərləri üzərində iş ləyərkən pəsdən oxumasına. Sanki oxuduqca musiqi onun yaratdıqlarına köçür və bu səbəbdəndir ki, onun əsərlərində bir har mo niya var. Nəvai Mətini fərqləndirən cəhətlərindən biri də odur ki, o, yaratdığı əsərlərin əvvəl ‐ cə dən eskizlərini çəkmir, obrazları birbaşa naturadan, açıq hava altında yaradır. Özü də çox qısa bir müddətdə. Bu gün ömrünün 50‐ci baharını yaşayan Nəvai Mətin böyük bir coşqu, həvəslə, böyük bir həyat eşqi ilə öz əsərlərini yaratmaqdadır. Nəvai həm də daim axtarışdadır və rəssamlıq sənətində yeni bir ilkə imza atmışdır. O, tərtibatçı – rəssam kimi vitraj və peyzajın ideal vəhdətindən 3D formatında əsərlər yaradır. Həmin əsərlərə tamaşa etdikcə iftixar hissi keçirirsən: bu əsərləri yaradan sənin xalqının nümayəndəsi, sənin elinin oğlu, sənin dostun dur. Qazaxda bir dağ var‐Göyəzən dağı... Azərbaycanımızın bəxtinə düşmüş nadir geoloji təbiət abidəsi olan bu dağ haqqında çox yazılıb. Yazılı ədəbiyyatda Hacıkərim Sa nı lıdan başlayan Göyəzən mövzusuna əslən Qazax mahalından olan bütün şairlər müraciət ediblər. Lakin Göyəzən haqqında şah əsəri Səməd Vurğun yaradıb (bəzən mənə elə gəlir ki, Səməd Vurğunun adı və təxəllüsü qarşısında nəsə yazanda o adın böyüklüyünə bir xələl gəlir).
Və həqiqət budur ki, Səməd Vurğunun bu bircə bəndi Göyəzənin şöhrətini bütün dünyaya yaydı. Aylıq ədəbiyyat dərgisi 80
Dekabr 2015
Bununla yanaşı, Göyəzən elə bir möcü ‐ zə dir ki, haqqında nə yaratsan, onun hüsnünə yaraşır. Üç rəssam dostumuzun “Göyəzən” dağının rəsmini yaratması da onun “Şöhrətini ellərə yaymağa” xidmət edir. Akvarellə işləmiş Dəmirçioğlunun Göyəzəni öz əsrarəngiz gözəlliyi ilə insanı valeh edir. Müəllif dağı bahar çağında təsvir edib. Әsər sanki bütün seyrçiləri “Gəlin, mənə tamaşa edin” ‐ deyə səsləyir. Qafar Sarıvəllinin Göyəzəninin öz gözəlliyi var. O, Göyəzəni qış fəslində, axşam çağı təsvir edib. Yəqin... ”Axşamlar başını duman‐ çən alan, Göyəzən dağı yadına düşübmüş”
Nəvai Mətinin Göyəzəni bir başqa aləmdir. Әsərə baxdıqca baxmaq istəyirsən. Hər baxdıqca Göyəzən bütün əzəməti ilə təsəvvüründə canlanır. Gözəl şairimiz Eldar Nəsibli Sibirelin “Göyəzən” haqqında yazdığı aşağıdakı şeir parçası sanki Nəvai Mətinin Göyəzən əsərinə həsr edilib: Baharda gül‐çiçək,qışda qar ilə Təbiət bu dağa ”göy bəzən” deyib. Zirvəsi oynayır buludlar ilə, Onunçün babalar göy əzən deyib. Mən bu üç rəssamın hər birini Göyəzənə bənzədirəm ‐ Ucalıqda, məğrurluqda, yaradıcılıqda, sənətdə... Bu yazının başlığı da təsadüfən seçilməyib. Onların hər birinin həm də Göyəzənə böyük məhəbbəti var və mən onlara Göyəzən vüqarı, Göyəzən ucalığı və Göyəzən ömrü arzulayıram. Ramiz GÖYÜŞOV Aylıq ədəbiyyat dərgisi 81
Dekabr 2015
Günel EYVAZLI Azərbaycan Dövlət Pedoqoji Universitetinin filologiya fakültəsini bitirib. Sumqayıt Dövlət Texniki Kollecində çalışır. 2013‐cü ildə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvlüyünə qəbul olub. Prezident təqaüdçüsüdür. “Yuxumu xeyrə yozun” şeirlər kitabının müəllifidir. Nəsr kitabı çapa hazırlanır. MONA LİZA Deyilənə görə, İstanbul sözünün mənası “İslam bol” sözündən götürülüb. Osmanlı dövrünün Türkiyə üçün ən böyük ərmağanı İstanbul idi. Qədim Konstantinopol islam ab‐havasından fərqli libas geyinmişdi əyninə. Bu libas onu daha da cazibədar və özünəməxsus göstərirdi. İstanbul, sinəsində xaç gizlədib, özünü müsəlman kimi qələmə verən, inamını, dinini eşqinə qurban verən xanıma bənzəyirdi. İstanbul mənə bənzəyirdi. Mən Deyala Salvador Vera sadə xristian ailəsində anadan olmuşam. Ailəmizdə üç nəfərik. Atam, anam və mən. İstanbulda mən hələ körpə ikən məskunlaşmışdıq. Yadıma gəlir, ilk dəfə şəhər mənim üçün nəhəng görünmüşdü. Hətta heyrətimdən və qorxumdan ağlamışdım da. Evin tək övladı olduğumdan valideynlərim məni çox ərköyün böyütmüşdü desəm, yanılmaram. Böyük qız olana qədər atamın dizlərinin üzərində otururdum. Deyəsən, atam böyüməyimin fərqində deyildi. Mən onun üçün balaca, şıltaq Deyala olaraq qalırdım. Hər bazar günü kilsəyə gedib dua edirdik ‐ bütün xristianlar kimi. Həftə içi isə heç boş vaxtım olmurdu. Dərslərim, fransız dilindən hazırlığım zamanımı büsbütün alırdı. Әslində, həyatımda Mustafa peyda olana qədər hər şey çox gözəl davam edirdi. Biz ikimiz də kursda fransız dilini öyrənirdik. Qrup elə iki nəfərdən ibarət idi: Mən və Mustafa. Həddən ziyadə ciddi olan müəlliməmiz missis Forleni razı salmaq çətin məsələ idi. Mustafa qəliz fransız sözlərini düzgün tələffüz edə bilmirdi. Miss Forlenin nazik çubuğu hər dərs Mustafanın kafasına dəyərdi. Mən isə Mustafanı pərt etməmək üçün gülüşümü içimdə boğurdum. Güləyən olduğumdan bu məndə bəzən alınmırdı. Mustafa isə utandığından qızarardı. Qəribə oğlan idi. Qaraqabaq, qaradinməz. Bu qədər heyranım olduğu halda, təmkin nümayiş edib mənə baxmamasından qıcıqlanırdım. Olsun. Mən özüm də çox lovğa birisi idim. Mustafanın çöhrəsinə ya bir dəfə baxmışdım, ya da heç baxmamışdım. Bəzən öz‐özümə düşünürdüm, ‐ bu yaraşıqlı göygöz, sarışın türk erkəyi məni sevsə və mən onu sevsəm belə, nə olacaq ki? Bir xristian qızının müsəlman bəyəfəndisinə aşıq olmağı nə dərəcədə doğrudur? Yəni mənim onu sevməyim yasaqdan yasaq idi. Bu o demək deyil ki, biz müsəlmanları sevmirik. Yox. Hətta onların bayramlarını belə qeyd edirdik. Ramazan, Novruz, Qurbanlıq. Artıq adətlərimiz qarışıq idi. Və ya Pasxa bayramında müsəlman uşaqları qapımıza gəlib, “Bayramınız kutlu olsun!” deyərkən, biz də şirniyyat verərək onların könlünü xoş edirdik. Onlarla mehribancasına, birgə yaşayırdıq. Mustafanın atası ziyalı birisi idi. Mustafa fars, ərəb dillərini mükəmməl bilirdi. Üstəgəl təbiət elmlərini öyrənir və fransız dilinə bələd olmağa çalışırdı. Onun çox yaxşı rəsm çəkmək qabiliyyəti var idi. Bir dəfə sinfi tərk etməsindən istifadə edib dəftərini vərəqləmişdim. Sonuncu səhifədə şəklimi çəkmiş, sonra qaralamışdı. O, mənə gülərkən çox baxardı. Atam da sənin çox gözəl təbəssümün var, deyərdi ‐ daima. Mən də saatlarla güzgü önündə dayanıb gülüşümün necə olmasını yoxlayırdım. “Belə gülsəm yaxşıdır, yoxsa bir başqa cür?” Dərsə gəlməmişdən öncə
84
Dekabr 2015
Yüklə 0,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|